Ρεβανσισμός à la Βρυξέλλες στο Brexit

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κόλμερ

Πολύ τους κακοφάνηκε που η πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τερέζα Μέι, νίκησε τους εσωκομματικούς της αμφισβητίες στη Βουλή των Κοινοτήτων. Διακόσιες ψήφοι ετάχθησαν υπέρ αυτής, αλλά όχι αναγκαίως υπέρ της συμφωνίας αποχωρήσεως της Βρετανίας από την Γερμανοευρωπαϊκή Ένωση, έναντι 117 αντιρρησιών Συντηρητικών βουλευτών που προφανώς απορρίπτουν τη συμφωνία και τάσσονται υπέρ της αποχωρήσεως, άνευ είτε άλλης συμφωνίας.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος

Ουδείς Συντηρητικός θα ήθελε να διαδεχθή την ακάματο Τερέζα στην πρωθυπουργία στην παρούσα περίσταση κι αυτή με τη σειρά της, παρητήθη να υποβάλει υποψηφιότητα για την ηγεσία του Συντηρητικού κόμματος το 2020. Οι νίκες έχουν πάντοτε κάποιο κόστος. Εντούτοις, οι Συντηρητικοί στασιαστές θα σιγήσουν εφεξής και η ακάματος Τερέζα μετέβαλε την διαπραγματευτική της αδυναμία σε πολιτική αρετή, την οποία στερούνται οι αντίπαλοι της-ιδίως στην Γερμανοευρωπαϊκή Ένωση (πχ η πρώην ΣΤΑΖΙ καγκελάριος).

Αμέσως η στερλίνα, το βρετανικό νόμισμα ανέκαμψε, το ευρώ υπεχώρησε και οι αλάνθαστοι στοιχηματίες (bookmakers) ορθώς προεξόφλησαν τη νίκη της ακαμάτου Τερέζας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η συμφωνία με τη γερμανοκρατούμενη ΕΕ θα περάσει από τη Βουλή των Κοινοτήτων, όσες βελτιώσεις και αν γίνουν. Το 60% των Βρετανών βουλευτών τάσσονται, ήδη, υπέρ ενός «ατάκτου Brexit».

Νέα ψηφοφορία δεν πρόκειται να διεξαχθή, προ του νέου έτους, αλλά και τότε η συμφωνία δεν θα περάσει, εάν δεν αλλάξει άρδην. Αλλά γιατί μετά από εννέα μήνες διαπραγματεύσεις, η συμφωνία αποχωρήσεως του Ηνωμένου Βασιλείου από τη Γερμανοευρωπαϊκή Ένωση απέτυχε; Διότι υπέκρυπτε μία ρεβανσιστική ρήτρα εις βάρος του Ηνωμένου Βασιλείου: το back-stop* της Βορείου Ιρλανδίας, το οποίο, αν ενεργοποιείτο, θα ήτο κακό νέο για το Ηνωμένο Βασίλειο καθώς θα εγκαινίαζε την αποσύνθεσή του. Μετά τη Βόρεια Ιρλανδία, θα ήθελε και η Σκωτία να παραμείνει στη Γερμανοευρωπαϊκή Ένωση και-ποιος ξέρει-μήπως και η Ουαλία;

Παλαιοί φανατισμοί

Ο πρωθυπουργός της Ολλανδίας Μάρκ Ρούτε ανέλαβε να απομυθοποιήσει την ιρλανδική περιπλοκή, κατά τη διάσκεψη κορυφής της ΕΕ που διεξάγεται το Σαββατοκύριακο στις Βρυξέλλες. Έτσι, το δράμα της Ιρλανδίας επανέρχεται στο προσκήνιο. Μετά τον λιμό της ιρλανδικής νήσου το 1846, κατά τη διάρκεια του οποίου εκατοντάδες χιλιάδες Ιρλανδοί απέθαναν από ασιτία, το βρετανικό κοινοβούλιο πέρασε το 1881 έναν νόμο που διασφάλισε τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα της γης. Οι προτεστάντες απεσύρθησαν στον βορρά και το 1921 η Νότιος Ιρλανδία έγινε ανεξάρτητη χώρα, ενώ η βόρειος παρέμεινε τμήμα της πάλαι ποτέ Μεγάλης Βρετανίας και, ήδη, Ηνωμένου Βασιλείου.

«Η καθεμία είχε τους δικούς της πολιτοφύλακες και τρομοκράτες» γράφει ο Philipppe Gigantes **, μέχρις ότου η πρώην ΕΕ μεσίτευσε την ειρήνη δεχθείσα τη Νότια Ιρλανδία στους κόλπους της και άρχισε να επιδοτεί τη γεωργία αυτής. Η σημασία της εγγείου ιδιοκτησίας έπαυσε να είναι το «μήλον της Έριδος» μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών στο Μπέλφαστ.

Τους παλαιούς φανατισμούς αναζωπύρωσε η διαπραγμάτευση της αποχωρήσεως του Ηνωμένου Βασιλείου από τη Γερμανοευρωπαϊκή Ένωση. Η Βόρειος Ιρλανδία έπρεπε να παραμείνει χώρα-μέλος της, κατά την άποψη του Μπαρνιέ, κάτι που δεν θα δεχθή ποτέ η συντριπτική πλειοψηφία στο βρετανικό κοινοβούλιο (200+117). Συνεπώς, είτε η ακάματος Τερέζα θα πρέπει να πείσει την ευρωπαϊκή «ηγεσία» να αποσύρει το back-stop–πράγμα απίθανο- ή το Ηνωμένο Βασίλειο θα αποχωρήσει με μία συμφωνία τύπου Νορβηγίας.

* Νεολογισμός των ευρωαγγλικών που δεν απαντάται ούτε στο λεξικό «Random House Dictionary», σημαίνει περίπου την «υπερπήδηση του εμποδίου».

** Philipppe Gigantes, Εξουσία και Απληστία, Μία Σύντομη Ιστορία του Κόσμου, Εκδόσεις Λιβάνη.

Πηγή