Ο σφοδρός έρως του ΣΥΡΙΖΑ με τις ΗΠΑ

Γράφει ο Παντελής Σαββίδης

Η έλευση της ΣΥΡΙΖΑίας Αριστεράς εκτός από τον εκφυλισμό του δημόσιου βίου και την ανάδειξη των πλέον ταπεινών ενστίκτων, κόστισε μέχρι στιγμής 100 δισ. ευρώ, μόνο και μόνο για να γίνει πρωθυπουργός ο Τσίπρας και να υποθηκεύσει το μέλλον της χώρας με τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Μακάρι οι φόβοι που εκφράζονται γύρω από τις συνέπειες της συμφωνίας να αποβούν αβάσιμοι, αλλά δυστυχώς τα στοιχεία είναι ανησυχητικά.

Η αναγνώριση βορειομακεδονικού κράτους το οποίο απαρτίζεται από μια «μακεδονική εθνότητα» που δεν έχει σχέση με την Ελλάδα είναι τα δύο συστατικά ενός νεομακεδονισμού με διεθνή υπόσταση και αναγνώριση και από την Ελλάδα, και ακαδημαϊκή νομιμοποίηση από μια ομάδα ιστορικών που έσπευσε, ασθμαίνουσα, να συνδράμει στο επικίνδυνο αφήγημα του υπουργού Εξωτερικών.

Ήταν μία ακόμη αμερικανική επιθυμία την οποία έσπευσε να ικανοποιήσει η αριστερή ελληνική κυβέρνηση. Οι συνέπειες χωρίς αμφιβολία θα φανούν στο μέλλον. Οι σημερινοί θύλακες στη γειτονική χώρα που εν είδει ποτ πουρί συλλέγουν τμήματα της ιστορίας των βαλκανικών λαών και διαμορφώνουν το ιστορικό τους αφήγημα θα ενισχυθούν από το διαμορφωμένο, ήδη, ταυτοτικό υποσυνείδητο του λαού της, που προσωρινά θεωρεί παραχώρηση τη μερική αλλαγή της ονομασίας της χώρας.

Το φροντιστήριο εκμάθησης διεθνούς πολιτικής του Αλέξη Τσίπρα το πληρώνει ο ελληνικός λαός αφού τον εξέλεξε πρωθυπουργό, και ως πρωθυπουργός ανακαλύπτει την αμερικανική γοητεία την οποία όχι μόνο αγνοούσε ως αντιπολίτευση, αλλά και από τη θέση εκείνη υπονόμευε τις προσπάθειες εξωτερικής πολιτικής των προκατόχων του. Δεν υπάρχει πιο προσβλητική έκφραση για τον ελληνικό λαό από τη διαπίστωση ότι καμιά άλλη κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να περάσει όσα περνά ο Τσίπρας. 

Δηλαδή έχουμε να κάνουμε με έναν λαό που καθεύδει όταν κυβερνάται από την Αριστερά και εκτονώνεται όταν αλλάζει κυβέρνηση; Πάντως, μέχρι στιγμής δεν υπάρχει ούτε ένα στοιχείο που να αναδεικνύει διακριτά ουσιαστικές διαφορές πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ από τα άλλα αστικά κόμματα της χώρας. Οι διαφορές, δυστυχώς, εντοπίζονται στο επίπεδο αμοραλισμού που στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει όριο.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός έπλεξε το εγκώμιο των ΗΠΑ ως στρατηγικών συμμάχων της χώρας σε συνέντευξή του στη Wall Street Journal κατά τρόπο που δεν θα το έκανε ούτε ο πλέον αμερικανοϋπάκουος μετεμφυλιακός πολιτικός.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πλέον υπάκουη στα αμερικανικά κελεύσματα κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης.

Όχι πως η σύγκλιση με την αμερικανική πολιτική είναι εξ ορισμού κακή. Αυτήν την περίοδο επιβάλλεται, κυρίως στις επιλογές που έχουν γίνει με τις τριμερείς στην Ανατολική Μεσόγειο. Το ύφος, όμως, και οι όροι της σύγκλισης έχουν σημασία για να μην στέλνονται μηνύματα δουλικότητας. Ο Τσίπρας με τον τρόπο που διαχειρίζεται αυτήν τη σύγκλιση δεν αποφεύγει τον κίνδυνο.

Δεν πιστεύουμε πως είναι αμερικανικής υπαγόρευσης η πληροφορία (που χρειάζεται επιβεβαίωση) πως ο υπουργός Ανάπτυξης Γιώργος Σταθάκης ζήτησε από την ΕΕ να αλλάξει τα σχέδια για τον αγωγό EuroAsia Interconnector και να φθάνει μόνο μέχρι την Κρήτη. Ο αγωγός αυτός θα διασυνδέει, μεταφέροντας ηλεκτρικό ρεύμα, την Ελλάδα με την Κύπρο και το Ισραήλ. Το σχέδιο θα χρηματοδοτούνταν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά οι πληροφορίες λένε πως ο Σταθάκης ζήτησε από την Ένωση ο αγωγός να φθάνει μόνο μέχρι την Κρήτη. 

Στην απάντηση της αρμόδιας υπηρεσίας της Ένωσης πως δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί το έργο έξω από τον αρχικό σχεδιασμό, η θέση του υπουργού, κατά τις ίδιες πληροφορίες, ήταν πως θα χρηματοδοτηθεί από εθνικούς πόρους.

Τι έκανε την ελληνική κυβέρνηση και άλλαξε θέση; Να σημειώσουμε, απλώς, πως ο αγωγός θα είχε την ίδια πορεία με τον σχεδιαζόμενο αγωγό φυσικού αερίου που θα συνδέει τα ισραηλινά κοιτάσματα με της Κύπρου, θα φθάνει στην Κρήτη και από εκεί στην υπόλοιπη Ελλάδα.

Πηγή