Το κυπριακό καρκίνωμα

Γράφει ο Κώστας Βενιζέλος

Το κυπριακό κράτος ταλαιπωρείται από το πολιτικό σύστημα και τις παθογένειες που το κυνηγούν από τη δεκαετία του ’60. Στην αρχή δεν πίστεψαν σε αυτό το κράτος και στη συνέχεια, ενώ εξακολουθούσαν να μη το θέλουν, το λεηλατούσαν. Το πάρτι γινόταν από την αρχή και εξελισσόταν σε γάγγραινα. Όλοι ήθελαν ανταλλάγματα ενώ δήλωναν πως αγωνίστηκαν γι’ αυτή την πατρίδα. Προσφορά, δηλαδή, έναντι ανταλλάγματος. Η συνέχεια δεν άλλαξε, ούτε μετά και την καταστροφή του 1974.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Για χρόνια ταυτιζόταν το κόμμα με το κράτος. Το ρουσφέτι συνιστούσε μέρος της τοπικής κουλτούρας και ο παραγοντισμός διαβατήριο ανέλιξης, των ιδίων των παραγόντων και της αυλής τους. Για χρόνια το πολιτικό σύστημα με το οικονομικό κατεστημένο, ειδικά το τραπεζικό, έγιναν ένα. Υπόγειες διαδρομές και συναλλαγές. Σακούλες με δεκάλιρα και αργότερα με ευρώ. Ποιος να ελέγξει ποιον; Και χωρίς κανένα να ενοχλεί, ούτε τα ΜΜΕ της ίδιας γραμμής, οδήγησαν τη χώρα στο γκρεμνό. Και το ζήτημα είναι πως έχουν το θράσος να αναφέρονται για διαφάνεια, για καταπολέμηση της διαφθοράς αλλά τη μίζα την αρπάζουν.

Όταν οι αδέξιοι κατάφεραν να υποτάξουν την Κύπρο στους τροϊκανούς, παρέδωσαν μεν καμένη γη στους δεξιούς, αλλά αυτοί νόμισαν πως θα έπαιζαν στο δικό τους γήπεδο. Πριν καταλάβουν πού βρέθηκαν και τι έκαναν, ισοπεδώθηκε το τραπεζικό σύστημα, χάθηκαν καταθέσεις πολιτών. Και εξαφανίσθηκαν στο πι και φι οι προεκλογικές φιέστες και τα χειροφιλήματα με τους ισχυρούς της ΕΕ.

Κρύβοντας στη συνέχεια προβλήματα κάτω από το χαλί και καταντώντας ανέκδοτο το «δεσμεύομαι», σκέφθηκαν πως θα έπρεπε να συνεχίσουν με ανανέωση θητείας καθώς οι άλλοι, οι υπόλοιποι, έπαιζαν ο καθένας το βιολί του. Και επειδή και στην αφετηρία της πρώτης πενταετίας έκλεισε μια τράπεζα και παρ’ ολίγον κι άλλες, δεν ήταν έκπληξη ο Συνεργατισμός.

Άλλωστε, μια προειδοποιητική βολή προεκλογικά συνέβαλε σημαντικά και είναι γνωστό πως στο παρά πέντε συγκράτησαν τα ταμεία να μην αδειάσουν. Το γνώριζαν και το μεθόδευαν. Πέραν τούτου, έπρεπε να βολευτούν συμμαθητές, τα κουμπαράτα, φαινόμενο που αναπαράγεται μέσα από δεκαετίες, με πιο εκσυγχρονισμένο τρόπο εσχάτως. Αυτό, πάντως, με το κλείσιμο τραπεζών θα το ζήλευε ακόμη και ο Μαρξ!

Κρατούν ομπρέλα

Και πριν καλά-καλά κλείσει ο Συνεργατισμός, άρχισαν με την παιδεία. Για την ακρίβεια, τα όσα ακούγονται στην Ερευνητική Επιτροπή, οι συνεδρίες της οποίας βρίσκονται σε εξέλιξη, πέφτουν στα μαλακά, γιατί ο μεγάλος καβγάς στην παιδεία αποσπά την προσοχή της δημόσιας αρένας. Η εφευρετικότητά τους βάπτισε τις αλλαγές εξορθολογισμό. Το γεγονός ότι ο υπουργός ενημέρωσε την υστάτη τις οργανώσεις προκάλεσε αναταράξεις. Και να θέλουν να κόψουν από το λίπος της εκπαίδευσης (που υπάρχει), τώρα το πουλί πέταξε. Μια κυβέρνηση αποτυγχάνει όταν ο υπουργός της δεν γίνεται αποδεκτός από τους εμπλεκόμενους του τομέα του. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες!

Αλλά και στο Κυπριακό, την ίδια δεξιότητα επιδεικνύουν. Πέφτουν βροχή οι εξελίξεις, διαμορφώνονται συγκυρίες και κρατούν ομπρέλα. Φοβούμενοι να μην εκτεθούν/κατηγορηθούν, θα οδηγηθούν σε μια αδιέξοδη πορεία. Απέδειξαν πως δεν μπορούν να διαχειριστούν το Κυπριακό πέραν από το μικρό χωριό. Γι’ αυτό και κινούνται σε κινούμενη άμμο, προτάσσοντας είτε την πεπατημένη είτε βελούδινο διαζύγιο.

Πρόκειται για δύο καταστροφικές επιλογές, που πρέπει να εγκαταλειφθούν και να μην επιχειρήσουν να θέσουν τις επιλογές τους εκβιαστικά, ή να οδηγήσουν τις εξελίξεις ενώπιον αυτού του διλήμματος. Η μεγάλη πορεία και συγκέντρωση των εκπαιδευτικών ήταν δυστυχώς μονοθεματική. Αυτή η χώρα χρειάζεται ανατροπές, μια κοινωνική ανατροπή, επανάσταση, που θα τελειώνει με τις χρόνιες παθογένειες.

Πηγή