ΕΧΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΗΜΕΡΑ; ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΥΣΤΗΜΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΛΥΣΗΣ Ή ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ;

Γράφει ο Andreas Reos

Είχα κάποτε μία ανταλλαγή απόψεων με τον δημοσιογράφο Προκόπη Δούκα. Είχε ισχυριστεί ότι τα κόμματα εξουσίας δεν είναι λαϊκιστικά, ότι ο λαϊκισμός είναι ίδιον των εθνολαϊκιστών και ακροαριστερών και ότι ο μόνος δρόμος που έχουμε να επιλέξουμε είναι αυτός της "σταθερότητας", του "ορθολογισμού (όσο επίπονος κι αν είναι) , στα πλαίσια του "δημοκρατικού τόξου κοκ. 

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Ισχυρίζονταν ότι ο μεγάλος κίνδυνος για την Δημοκρατία (στην λογική του μάλλον εννοούσε τον "συστημικό κίνδυνο" της ολιγαρχίας) είναι οι αντισυστημικοί. 

Δηλαδή όλοι εμείς, εγώ κι εσύ που αρνούμαστε να συμπλεύσουμε με ένα σάπιο σύστημα εξουσίας. Προσπαθούσε να πείσει ότι "σήμερα έχουμε Δημοκρατία, εφόσον υπάρχουν θεσμοί και νόμοι. Η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει από το υπάρχων πολιτικό σύστημα, αλλά από τους αντισυστημικούς και τους λαϊκιστες". 

Του απάντησα τα εξής:

ΕΧΟΥΜΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΗΜΕΡΑ? ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΣΥΣΤΗΜΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΛΥΣΗΣ Ή ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ?

Απάντηση σε δημοσιογράφο Προκόπη Δούκα

Κύριε Δούκα, κατ' αρχάς ευχαριστώ για τον χρόνο και την απάντηση σας αν και διαφωνώ καθώς θεωρώ πως επιβεβαιώνει τις αρχικές ενστάσεις μου. Δεν θέλω να μπω σε μία ατέρμονη αντιπαράθεση για την αντιπαράθεση, αλλά δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό να σας απαντήσω. Ίσως κάποιες διευκρινήσεις είναι αρχικά απαραίτητες:

Η ex ante και per definitionem παραδοχή περί μη λαϊκισμού κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ ,ποτάμι κτλ και προσφάτως βέβαια και ο ΣΥΡΙΖΑ) , πέρα από πρόχειρη, επιφανειακή και ρηχή είναι γι αυτόν ακριβώς τον λόγο εξοργιστική, επειδή δικαιώνει, νομιμοποιεί και ξεπλένει ένα συστημικό κομμάτι του πολιτικού συστήματος, κυρίως αυτού που εφαρμόζει κατά κόρον τον λαϊκισμό στην πράξη, με τρόπο όμως σαφώς πιο «εκλεπτυσμένο» και επιδέξιο από τους «άγαρμπους ακραίους» ή «αντισυστημικούς», πράγμα που ίσως την κάνει πιο εύπεπτη στους οπαδούς του πολιτικού καθωσπρεπισμού – σαν κι εσάς μάλλον- που αρέσκονται περισσότερο στο περιτύλιγμα παρά στην ουσία. 

Θα διαφωνήσω επίσης στην αναφορά σας σχετικά με ο Τραμπ, Φαρατζ, Λεπέν, και σε όλα τα αντιδραστικά παραμάγαζα στην Ελλάδα. Είναι μεν λαϊκιστικά (σε αυτό συμφωνούμε) , δεν είναι όμως αντισυστημικά, είναι αντισυμβατικά (Κοντογιώργης). Χρησιμοποιούν όντως ρητορική ρήξης, όχι όμως για να ανατρέψουν ένα σύστημα και να το εκδημοκρατίσουν, αλλά για να γίνουν οι επόμενοι σατράπηδες στην θέση του σατράπη. Οι εθνολαϊκιστές είναι αντισυμβατικοί, όχι αντισυστημικοί. Και ιδού το σημερινό πρόβλημα στην ποιότητα της Δημοκρατίας μας:

Η ταύτιση του κράτους με το πολιτικό σύστημα ως ενιαία και αδιαίρετα πράγματα, όπου το δεύτερο κρατεί το πρώτο στην ιδιοκτησία του και το χρησιμοποιεί ως λάφυρο για να παράξει σχέσεις εξουσίας! Το κράτος βρίσκεται στην ιδιοκτησία των κομμάτων και όχι των πολιτών. Και σε αυτό τόσο οι συστημικοί, όσο και οι αντισυμβατικοί ταυτίζονται πλήρως. Το κράτος είμαι ΕΓΩ, ο υπουργός, ο βουλευτής κοκ, το διαχειρίζομαι ως τσιφλίκι μου. Αν βολέψω εσένα κάπου (παραγκωνίζοντας κάποιον άλλον, καταπατώντας δηλαδή την κοινωνική του ελευθερία τ) τότε χειρίζομαι το κράτος σαν να είναι σπίτι μου, ιδιοκτησία μου δικό μου σουβλατζίδικο (εγώ το λέω παράγκα). 

Αυτήν την ποιοτική διαφορά δεν βλέπετε. Βλέπετε το δέντρο αλλά όχι το δάσος, βλέπετε θεσμούς και κανόνες, δεν βλέπετε όμως την ποιότητα αυτών των θεσμών και των κανόνων. Και εξοργίζομαι, διότι ως αντισυστημικός που για μένα είναι συνώνυμο του δημοκράτη, έρχεστε να με εξομοιώσετε με ακραίους αντισυμβατικούς και να απαξιώσετε τον αγώνα για πραγματική Δημοκρατία, τοποθετώντας με σ’ ένα τσουβάλι γραφικών.

Ο σκοπός της Δημοκρατίας κύριε δεν ικανοποιείται σήμερα . Σκοπός της Δημοκρατίας είναι η ελευθερία στο αυτοδιοίκητο της Πολιτείας, δηλαδή της οργανωμένης κοινωνίας των πολιτών (του Δήμου στην αρχαία Ελλάδα). Πέραν της ατομικής (αυτεξούσιο προσωπικών επιλογών) και πολιτικής ελευθερίας (δηλ. ισονομία, ισοπολιτεία, ισοψηφία, ισηγορία κτλ) ιδιαίτερη σημασία εδώ έχει η έννοια της κοινωνικής ελευθερίας ή αλλιώς κοινωνικής κινητικότητας. 

Αυτές τις βασικές ελευθερίες οφείλει να κατοχυρώνει η Δημοκρατία και ο σκοπός της, δηλαδή ο βαθμός ικανοποίησής τους, δείχνει αντίστοιχα και τον βαθμό της ποιότητας μιας Δημοκρατίας. Από αυτές τις τρεις μορφές ελευθερίας όμως μόνο η πρώτη, η ατομική ελευθερία, είναι σήμερα πλήρως κατοχυρωμένη. Η πολιτική ελευθερία μετρικώς και η κοινωνική ελευθερία καθόλου.

Είτε το έχουμε συνειδητοποιήσει, είτε όχι, βρισκόμαστε σε ταξικό πόλεμο. Κοινωνική ελευθερία στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Άρα ένας σημαντικός σκοπός της Δημοκρατίας δεν ικανοποιείται. Η κομματοκρατία, η οικογενειοκρατία, η γραφειοκρατία, η οικονομική ανισότητα, η έλλειψη ευκαιριών, το «βόλεμα» των ημετέρων, η μη συνέχεια του κράτους και των θεσμών του και η καπήλευση του από το πολιτικό σύστημα, ο ελιτισμός, η αναξιοκρατία, όλα αυτά οδηγούν σε σύστημα κοινωνικής καστοποίησης (όρος δανειζόμενος εκ της ινδικής κάστας), όπου η κοινωνική ανέλιξη ή εξέλιξη καθίσταται σχεδόν αδύνατη. Δεν υπάρχει λοιπόν κινητικότητα στα σύνορα μεταξύ των τάξεων. Στην κοινωνική τάξη που γεννήθηκες, σ’ αυτήν και θα πεθάνεις. Οι ευκαιρίες ανέλιξης είναι πια μηδαμινές. Αυτό όμως είναι το τέλος της κοινωνικής ελευθερίας (ή αλλιώς της κοινωνικής κινητικότητας) και άρα το τέλος της Δημοκρατίας ως έννοια ελευθερίας. 

Οι συστημικοί της «κεντροδεξιάς και κεντροαριστεράς», τα συστημικά κόμματα εξουσίας, αρέσκεστε μάλλον κατά πως φαίνεται σε αυτή την καραμέλα περί θεσμών και κανόνων που δήθεν θωρακίζουν την Δημοκρατία. Αυτό που ξεχνάτε όμως είναι ότι αυτά εξυπηρετούν όχι ένα κράτος στην συνέχειά του, αλλά το πολιτικό σύστημα εξουσίας που το βιάζει παρά φύσιν με το πρόσχημα θεσμών και κανόνων, που ενώ τα ψηφίζει, το ίδιο τα εφαρμόζει κατά το δοκούν.

Ο πολίτης είναι όμηρος των κομματικών σεχτών. Να θυμηθούμε ότι κάποτε έπρεπε να ήταν κάποιος της κλαδικής για να πάρει ένα δάνειο? Να θυμηθούμε την περίφημη «πράσινη κάρτα»? Να θυμηθούμε ότι τα βουλευτικά γραφεία μοίραζαν κονδύλια ΕΣΠΑ ή δουλειές «ορισμένου χρόνου» ή τα περιβόητα «δίμηνα»? Να σας θυμίσω τις στρατιές μετακλητών, ειδικών συμβούλων υπουργείων, γραμματέων και φαρισαίων? Να σας θυμίσω «τα δικά μας παιδιά» και τα «πλαστά πτυχία», να σας θυμίσω ότι το πολιτικό σύστημα είχε στήσει ένα πλέγμα ομηρίας όπου ο πολίτης πήγαινε στον βουλευτή και όχι στον θεσμό για να του «λύσει το πρόβλημα», όπου ο βουλευτής παρέκαμπτε κανόνες για να ισχυροποιήσει την θέση του ως «αναγκαίος»? Να σας θυμίσω ότι το ίδιο το κράτος δεν τηρεί τους νόμους που το ίδιο ψηφίζει ή το ίδιο τους ξεχνά όταν χρηματίζεται? Να σας θυμίσω την εξαγορά ψήφων σε πελατειακή σχέση πολίτη-αγοραστή και πολιτικού-πωλητή? 

Για ποια συνέχεια του κράτους μιλάμε λοιπόν όταν όλες οι καίριες θέσεις στην λειτουργία του κρατικού μηχανισμού καταλαμβάνονται και ανακυκλώνονται κάθε φορά από κομματικά στελέχη. Ποιος τα κάνει όλα αυτά κύριε Δούκα? 

Εμείς οι αντισυστημικοί που είμαστε στην απόξω ή μήπως οι «αντιλαϊκιστές» κεντροδεξιοί και –αριστεροί? Και σας λοιδορώ, διότι αυτήν ακριβώς την αγωνία μας εσείς προσπαθείτε να στιγματίσετε ως «γραφική», εξαγνίζοντας ένα απολυταρχικό, κομματικό σύστημα εξουσίας ευαγγελιζόμενος μία «σταθερότητα», η οποία όμως καταλύει την Δημοκρατία, μία Δημοκρατία που καλά χρησιμοποιείται ως πρόσχημα.

Σήμερα η Ελλάδα χωρίζεται σε μία πολιτική, οικονομική, δημοσιογραφική ελίτ και σε όλους τους υπόλοιπους. Ζούμε σε μία ολιγαρχία (αριστοκρατία κατ αυτούς- πολιτικά τζάκια, πολιτικές οικογένειες κοκ) που θεωρούν τον εαυτόν τους (την φυσική τους παρουσία δηλαδή) ως απαράβατο όρο για την λειτουργία της Δημοκρατίας. Ταυτίζουν δηλαδή το προσωπικό με το συλλογικό συμφέρον, θεωρώντας ότι το πρώτο εξυπηρετεί ex ante και το δεύτερο! 

Και πράγματι έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον λαϊκισμό των αντισυμβατικών με τον ελιτισμό των συστημικών. Ανάμεσα σε αυτές τις συμπληγάδες βρισκόμαστε, αυτή η τανάλια μας πνίγει. Όλα τα παραπάνω φαινόμενα συνιστούν ελιτισμό δια του λαϊκισμού. Για τους μεν αντισυμβατικούς (βλ. εθνολαϊκιστές) το εργαλείο, για τους δε συστημικούς (βλ. κόμματα εξουσίας) το αποτέλεσμα.

Εσείς όμως έχετε μπερδέψει τους αντισυστημικούς με τους αντισυμβατικούς και τον λαϊκισμό με τον ελιτισμό. Και εκεί η κριτική μου. Έχω επίσης την υποψία ότι δεν βλέπετε την ταύτιση μεταξύ των δύο (κράτους και πολιτικού συστήματος δηλαδή). Όλοι βρίζουν το κράτος! Κακώς, είναι το θύμα, όχι ο θύτης, έχει κλαπεί από τα χέρια της κοινωνίας και έχει παραδοθεί στα χέρια του πολιτικού συστήματος των κομμάτων εξουσίας.

Η αποκατάσταση της Δημοκρατίας ως έννοια ελευθερίας συνιστά σήμερα και για εμένα προσωπικά το στοιχείο του ταξικού αγώνα. Διαχωρισμός του πολιτικού συστήματος από το κράτος, σημαίνει αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην πατρίδα μας. Ποιος θα το κάνει αυτό κε Δούκα? Τα κόμματα εξουσίας που επιβιώνουν πολιτικά από αυτήν την πραγματικότητα? Αυτά που κρατούν το κράτος για να αυτοανακυκλώνουν το κεκτημένο του ελιτισμού που παράγουν? Όχι βέβαια. 

Άρα ποιος άλλος τρόπος μένει από την πλήρη και κατά μέτωπον ρήξη μαζί του? Η ανατροπή του πολιτικού συστήματος είναι λοιπόν για εμένα το ζητούμενο, η σύγκρουση με την ελίτ, την πολιτική αριστοκρατία, δηλαδή μία επιχειρηματική, πολιτική, συνδικαλιστική, δημοσιογραφική, κομματική ολιγαρχία που άρχει ως παράλληλη δομή του κράτους δικαίου και ως υποσύστημα του ξένου παράγοντα.

Είμαι ο μόνος που θεωρεί ότι το κράτος λειτουργεί εχθρικά απέναντί μου? Ποιος κρατεί τα σκοινιά αυτής της μαριονέτας? Αν απαντήσετε σε αυτό το ερώτημα τότε ίσως συμφωνήσετε μαζί μου. Ο αγώνας είναι εθνικός και ταξικός, αυτές οι δύο μορφές πάλης είναι για μένα ομοούσιες και αδιαίρετες. Έχουμε απέναντί μας έναν εισβολέα που θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο το επίπεδο διαβίωσής μας, αλλά και την εθνική μας ύπαρξη και υπόσταση. 

Αυτός ο εισβολέας δεν αφαιρεί μόνο χρήματα από την τσέπη μας καταδικάζοντάς μας σε εξαθλίωση, αλλά γνωρίζει ότι για να το καταφέρει αυτό πιο αποτελεσματικά πρέπει να εξαφανίσει και την εθνική μας συνείδηση. Για να μας χτυπήσουν, πρέπει πρώτα να μας κάνουν να ξεχάσουμε, ποιοι είμαστε. O Παναγιώτης Κονδύλης έγραψε πριν 20 τόσα χρόνια: "Σήμερα στην Ελλάδα έχουμε ένα πρόβλημα όχι μόνο ως Λαός αλλά και ως Έθνος". Αν θα πρέπει να αναλύσω αυτή την απίστευτης σημασίας κουβέντα θα χρειαστεί να γράψω άλλα τόσα. Το αφήνω όμως έτσι προς δικής σας πνευματική άσκηση. 

Ευχαριστώ για τον διάλογο

Πηγή