Ούτε υπάρχει πιο σίγουρος θάνατος για ένα έθνος, πλην να παραδώσεις την πολιτική στους συμμάχους σου

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 Η ενίσχυση του τουρκικού εθνικιστικού και σχετικά ανεξάρτητου από τις ΗΠΑ καθεστώτος στην Άγκυρα, η μη μετατροπή δηλαδή της Τουρκίας σε προτεκτοράτο, όπως όλα σχεδόν τα κράτη της ΝΑ Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και το δικό μας, μοιάζει κατ’ αρχήν θετικός παράγων για την Κύπρο.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Κι αυτό γιατί είναι η ύπαρξη αυτού του καθεστώτος και η εκ μέρους του σθεναρή υπεράσπιση των απαράδεκτων κατά τα άλλα βλέψεών του επί της Κύπρου, που διέσωσε επανειλημμένως και ιδίως το 2017 το κυπριακό κράτος, αποτρέποντας μια λύση που θα σήμαινε την οριστική του κατάλυση.

Βεβαίως δεν μπορεί να αποκλειστεί εντελώς η πιθανότητα να τα ξαναβρεί η Τουρκία με τη Δύση, όπως πιστεύει σχεδόν όλη η πολιτική ελίτ των Αθηνών (πλην ορισμένων πολύ σοβαρών αλλά πολύ μεμονωμένων ανθρώπων στον συντηρητικό χώρο). ‘Οχι γιατί παρακολουθεί τις διεθνείς εξελίξεις, μακριά νυχτωμένη είναι δυστυχώς, αλλά γιατί της είναι ψυχολογικά αδιανόητο πως μπορεί μια χώρα να πάει κόντρα στους Αμερικανούς! Ένας Υπουργός της κυβέρνησης αποκάλεσε μάλιστα μια μέρα τρελό τον Ερντογάν και μετά πρόσθεσε, εξηγώντας γιατί είναι τρελός, ότι μιλάει πολύ άσχημα στον Τραμπ και στον Νετανιάχου!

Αν τα ξαναβρεί με τη Δύση, ζήτω που καήκαμε σχετικά και με την Κύπρο και σχετικά με το Αιγαίο. Αν και για άλλους λόγους πάει σε σύγκρουση, κάτι που είναι πολύ πιθανό, φοβάμαι ότι, για άλλους λόγους, πάλι ζήτω που καήκαμε.

Γιατί σε τελική ανάλυση τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει, όταν ο ελληνικός λαός, σε τόσο ταραγμένους παγκοσμίως καιρούς, δεν έχει κράτη που να τα ελέγχει ο ίδιος και όχι ξένες δυνάμεις.

Λες και τόξερε από τότε, ο Αλέξανδρος Κοτζιάς μας προειδοποίησε εδώ και 65 χρόνια, στην  Πολιορκία του: «Ούτε υπάρχει πιο σίγουρος θάνατος για ένα έθνος, πλην να παραδώσεις την πολιτική στους συμμάχους σου»

 Είναι παράλογη η «συμμαχία των εθνικιστών» σε Κύπρο και Μακεδονία;

Αυτό το φαινομενικό παράδοξο εμφανίστηκε και το 2004, όταν οι δημοκράτες και πατριώτες Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι (π.χ. ο Σενέρ Λεβέντ) συνέκλιναν με τον Ντενκτάς και τους Τούρκους εθνικιστές στην απόρριψη του σχεδίου Ανάν, αν και ήταν μεταξύ τους ορκισμένοι εχθροί. Αυτό έγινε πολύ λογικά, γιατί αμφότεροι καταλάβαιναν ότι αυτό που έκανε το σχέδιο Ανάν ήταν να αφαιρεί και από τους Ελληνοκύπριους (νομίμως) ασκούμενη κυριαρχία και από τους Τούρκους (παρανόμως, πλην πραγματική) ασκούμενη κυριαρχία, για την αποδώσει σε τρίτο μέρος, την «Αυτοκρατορία», την τελική κυριαρχία στο νησί, αφού αυτή θα διόριζε τους «τρεις δικαστές» και όλους τους άλλους επιδιαιτητές που θα την κυβερνούσαν στο μέλλον.

Αν εξετάσει κανείς την όλη υπόθεση όπως πρέπει, δηλαδή θέσει το κεντρικό ερώτημα «Ποιος ασκεί την εξουσία πριν και ποιος μετά τη λύση», τότε γίνεται απολύτως εξηγήσιμη και τελείως εύλογη η σύγκλιση των δύο εχθρών εναντίον του ισχυρότερου τρίτου μέρους. Το σχέδιο Ανάν ήταν η επανααποικιοποίηση της Κύπρου από τους Σταυροφόρους.

Το ίδιο, τηρουμένων των αναλογιών, συμβαίνει και με τον ελληνικό και σλαβομακεδονικό εθνισμό και εθνικισμό σήμερα. Μπορεί να είναι δομικά κατασκευασμένοι και τοποθετημένοι ο ένας εναντίον του άλλου, αμφότεροι όμως αντιτίθενται στην Τρίτη δύναμη που θέλει να καταστρέψει και να κάνει προτεκτοράτα τα κράτη τους, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ εν προκειμένω. Και οι δύο θέλουν να έχουν δικό τους κράτος, όπως το αντιλαμβάνονται.

Δεν υπήρχε άλλωστε η διαμάχη Ελλήνων και Σλαβομακεδόνων, είχε πρακτικά ξεχαστεί και δεν ενοχλούσε σε απολύτως τίποτα ούτε τις διμερείς σχέσεις, ούτε εκατομμύρια ανθρώπους να επισκέπτονται οι μεν τη χώρα των δε. Τώρα ανοίγει πάλι, ξανά τη διαμάχη το ΝΑΤΟ δια των Τσίπρα, Κοτζιά και Ζάεφ! Και θεωρούν αυτή την κατάσταση, να φορέσουν στις δύο κοινωνίες με το ζόρι μια ρύθμιση για λογαριασμό του ΝΑΤΟ επιτυχία τους, οι κατά δήλωσίν τους αντιεθνικιστές. Τι να πει κανείς; Μωραίνει ο Κύριος (ο εκτός του κόσμου τούτου, αλλά και ο εντός, η Αμερική δηλαδή) ον βούλεται απωλέσαι.

Ακόμα κι όταν προσλαμβάνει κάποιες φορές πρωτόγονες, εθνικιστικές μορφές, ο ελληνικός εθνισμός στο μακεδονικό είναι σήμερα βασικά αμυντικός.

Ο λαός μας, ο πιο πολιτικοποιημένος σε όλη την Ευρώπη, που έχει στο ίδιο του το κύτταρο την ανάμνηση από τις φοβερές γεωπολιτικές απειλές που αντιμετώπισε διαρκώς από τον καιρό του Ομήρου, ένοιωσε στο βάθος της ψυχής του πάρα πολύ καλά, ότι η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας ήταν η αρχή πολύ ευρύτερης καταστροφής εθνών και λαών. ‘Ότι πιθανώς έρχεται και η δική του μοίρα. ‘Όπως παρολίγον να έρθει στην Κύπρο το 2004 με το σχέδιο Ανάν και όπως πράγματι ήρθε, με πολύ διαφορετικές όμως μορφές και μεθόδους, το 2010, με τα Μνημόνια και τις Δανειακές. Αυτή είναι η θεμελιώδης, η πιο βασική κατά τη γνώμη μας, εξήγηση της μαζικής και τόσο αποφασιστικής αντίθεσης μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού έναντι της αναγνώρισης μακεδονικού κράτους.

Στην οποία ήρθαν βεβαίως να προστεθούν η πλήρης λεηλασία της χώρας και η προδοσία, ακόμα μια φορά, του κινήματος εναντίον των αποικιακών Μνημονίων, από αυτούς που αναρριχήθηκαν στην εξουσία με τα συνθήματά του και τώρα, αφού ξεπούλησαν την οικονομία, πουλάνε και τα γεωπολιτικά χαρτιά της Ελλάδας, θέλουν να πουλήσουν και την κυριαρχία των Ελλήνων στην Κύπρο στον άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-Ισραήλ.

Οι Έλληνες δεν φοβούνται τόσο την ίδια την πΓΔΜ, που θα θέσει βέβαια, σε συμμαχία με την Τουρκία, κάποιο επιπλέον πρόβλημα στην ελληνική άμυνα.

Φοβούνται για την ελληνική όχι για τη σλαβική Μακεδονία. Δεν ξέρει πάντα ο ελληνικός λαός να το αρθρώσει, το νοιώθει όμως με το απαράμιλλο πολιτικό και γεωπολιτικό του ένστικτο, που δεν διαθέτει κανένας άλλος ευρωπαϊκός λαός.

Δεν θα αποσπάσει κανείς την ελληνική Μακεδονία από την Ελλάδα, αν και φυσικά δημιουργείται ένα επιπλέον αμυντικό πρόβλημα για τη χώρα. Το βασικό σχέδιο όμως δεν είναι αυτό. Θα προσπαθήσουν να το αποτελειώσουν εκ των έσω, όχι εκ των έξω, το ελληνικό κράτος-έθνος, πιάνοντάς το σάντουιτς ανάμεσα στην πίεση από πάνω των διαφόρων οικονομικών και γεωπολιτικών «νταβατζήδων», την αυτονομία των ανταγωνιζόμενων «Περιφερειών» του από τα κάτω, υπό τον έλεγχο των Περιφερειών από οικονομικά συμφέροντα που ελέγχονται με τη σειρά τους από ξένες δυνάμεις. Αυτό είναι το βασικό σχέδιο και δεν αφορά μόνο τη Μακεδονία.

Αυτό άλλωστε είναι και το νόημα των ευρωπαϊκών πολιτικών όπως η «Ευρώπη των περιφερειών» και τα «διασυνοριακά προγράμματα», που δημιουργούν τις προϋποθέσεις εγγύτερης σύνδεσης των ακριτικών περιφερειών με ξένες χώρες περισσότερο από ότι με το κέντρο της χώρας  (έννοιες που κάπως βρήκαν τον δρόμο τους να χωθούν στην ομιλία Τσίπρα στις Πρέσπες). Η απίσχναση έως πλήρη καταστροφή των Εθνών και των Κρατών, του μόνου δηλαδή πλαισίου που διαθέτουν σήμερα οι ευρωπαϊκοί λαοί για να έχουν κάποια επιρροή στις αποφάσεις που τους αφορούν και κάποια κοινωνική προστασία. Δεν φτιάχνεται κάποια δημοκρατική, προοδευτική Ομοσπονδία στην Ευρώπη σήμερα, δεν επίκειται κάποια ευρωπαϊκή σοσιαλιστική επανάσταση, το Βασίλειο του Χρήματος εγκαθιδρύεται δια της καταστροφής εθνών και κρατών.

Γι’ αυτό και οι δήθεν «αριστεροί», οι δήθεν «αντιεθνικιστές», που συμβαίνει να είναι και μαρξιστικά αμόρφωτοι, αυτό που κάνουν όταν αντιπαραθέτουν την Τάξη στο Έθνος, δεν είναι να υπερασπίζονται τα φτωχότερα, λαϊκά στρώματα, αυτά που κυρίως έχουν ανάγκη σήμερα κράτος και έθνος, αλλά να οργανώνουν, να προσφέρουν ιδεολογική κάλυψη στον εξόχως ταξικό αγώνα των ανώτερων δυτικών τάξεων, κατ’ εξοχήν του παγκόσμιου Χρηματιστικού Κεφαλαίου. Το κάνουν εφαρμόζοντας Μνημόνια, το κάνουν και με την εξωτερική τους πολιτική.

Μεταξύ των άλλων, σημαντικών καταστροφών που διαπράττει τώρα ένας άσχετος Πρωθυπουργός, υπό την καθοδήγηση ενός πολύ σχετικού Υπουργού, εκτελώντας όσα υπεσχέθη στον Τραμπ, κατά την τελευταία του επίσκεψη στην Αμερική, είναι και η αρχή μιας διάστασης ανάμεσα σε Βορειοελλαδίτες και Νοτιοελλαδίτες. Ελπίζουμε ότι το φαινόμενο δεν θα έχει συνέχεια γιατί δεν πρόκειται να σωθούν οι Βορειοελλαδίτες ή οι Κρητικοί, ή το Ανατολικό Αιγαίο μόνοι τους ο καθένας. Αν αρχίσουμε και τέτοιες ιστορίες θα βουλιάξουμε όλοι μαζί μια ώρα αρχύτερα. Η ενότητα των Ελλήνων είναι όρος επιβίωσης ενός λαού που πάντα σχεδόν στην Ιστορία του καταστράφηκε από εμφυλίους.

 Κύπρος: Η Πηνελόπη και οι Μνηστήρες

Για να ξαναγυρίσουμε τώρα στο κυπριακό, υπερασπιζόμενος τις απαράδεκτες βλέψεις της Τουρκίας στο νησί ο Ερντογάν διέσωσε την Κυπριακή Δημοκρατία, που ετοιμάζονταν να καταλύσουν οι Νίκος Αναστασιάδης και Νίκος Κοτζιάς τον Ιανουάριο του 2017, στη Διάσκεψη της Γενεύης. Ο τελευταίος μάλιστα δεν έκρυψε την αδημονία του να ξαναρχίσει τη δουλειά, εάν του το επιτρέψουν οι συνθήκες, δηλαδή ο Ερντογάν.

Ο Κοτζιάς και ο Αναστασιάδης συμφωνούν στη μετατροπή της Κύπρου, και τυπικά, σε αποικία των δυτικών (Αγγλοαμερικανών), με βαρύνοντα φυσικά ρόλο και του Ισραήλ. Αυτές οι δυνάμεις ξεσκίστηκαν άλλωστε να ασκήσουν κάθε μορφής πίεση για να ψηφίσουν Ναι στο Ανάν ο Κύπριοι το 2004.

Ο πρώτος μάλιστα ήταν πολύ πιο σαφής και ξεκάθαρος στο σημείο αυτό από τον δεύτερο, στη συνέντευξη που έδωσε στο Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων, τον Ιανουάριο του 2017.

‘Όμως ο δυτικο-ισραηλινός παράγων δεν είναι ενιαίος. Έχει τους Νεοσυντηρητικούς, όπως τον Νετανιάχου, έχει και πιο προσεκτικούς και πεπειραμένους ιμπεριαλιστές, όπως την Τερέζα Μέι, που δεν έχουν ξεγράψει ακόμα την Τουρκία.

Ο πρώτος ήθελε την Τουρκία να μην έχει κανένα δικαίωμα στην Κύπρο, το απώτερο μέλλον της οποίας εκτιμά ως στρατηγικής σημασίας στη μέλλουσα αρχιτεκτονική της περιοχής και του Ισραήλ με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ. Δεν επιθυμεί η Τουρκία να διατηρήσει οποιοδήποτε δικαίωμα στη μέλλουσα αποικία. Η Μέι ήταν, αντίθετα, πρόθυμη να αναγνωρίσει κάποια τέτοια δικαιώματα, ώστε και να οριστικοποιηθεί η κατάλυση του κυπριακού κράτους και να ξαναμαντρωθεί η Άγκυρα στη Δύση.

Νετανιάχου και Μέι δεν τα βρήκαν, με αποτέλεσμα να τσακωθούν ο Κοτζιάς και ο Αναστασιάδης για το θέμα των εγγυήσεων στη Γενεύη, να χαλάσει η σούπα το 2017 και να διατηρείται ακόμα το κυπριακό κράτος, παρά τις φιλότιμες ομολογουμένως προσπάθειες της κυπριακής και ελλαδικής ελίτ να το διαλύσουν.

Συγκρουόμενοι στον ξένο αχυρώνα, δι’ αντιπροσώπων, για τα δικαιώματά τους επί του αχυρώνα, Ερντογάν, Μέι και Νετανιάχου διέσωσαν πέρυσι τους Έλληνες της Κύπρου και την Ελλάδα από μια εθνική καταστροφή.

Αυτό που κυρίως σώζει ακόμα τους Έλληνες της Κύπρου και το κράτος τους, είναι ακριβώς ο καυγάς των διεθνών «Νταβατζήδων» ποιος θα ελέγξει το νησί. Αν όμως ένας άλλος διεθνής συνδυασμός το επιτρέψει, αν καταλήξει κάπου αλλού η διαπραγμάτευση Τουρκίας-Δύσης, κι αν επέλθει αύριο μια συμφωνία, ή αν αντικατασταθεί ο Ερντογάν από ένα πειθήνιο καθεστώς τότε ξεχάστε και την Κύπρο, ξεχάστε και την Ελλάδα. Σε κλάσματα δευτερολέπτων θα διαλύσουν οι κυβερνήτες Αθηνών και Λευκωσίας την Κυπριακή Δημοκρατία. ‘Η λίγο παραπάνω, όσο χρειάζεται να πάει το αεροπλάνο στη Γενεύη.

ΥΓ. Νέο ατόπημα του κ. Κοτζιά

Ο ‘Ελληνας Υπουργός Εξωτερικών μίλησε ξανά για εγγυήτριες δυνάμεις σε δηλώσεις του. Υπενθυμίζουμε ότι, επί δεκαετίες, η ελληνική και η κυπριακή κυβέρνηση θεωρούσαν έκτπωτη τη Συνθήκη Εγγυήσεως. Η χρήση της ορολογίας αυτής από τον Υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας συνιστά έμμεση αναγνώριση της ισχύος της Συμφωνίας, επί τη βάσει της οποίας έγινε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Πιθανώς βέβαια, ο ξένος παράγων το ζητάει αυτό, γιατί γνωρίζει ότι οι διασκέψεις της Ελβετίας είναι παράνομες και αναζητεί κάποιας μορφής φύλλο συκής για να μην κατηγορηθεί ο ίδιος ότι συμπράττει σε πραξικοπήματα.

Πηγή