ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ, ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ Η «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΟΡΗΣ»

Γράφει ο Παναγιώτης Ήφαιστος

Η ανάλυση της διεθνούς πολιτικής και οι διαγνώσεις των παθολογιών του διεθνούς συστήματος είναι το αντίστοιχο των διαγνώσεων της συμβατικής ιατρικής. Εάν ένας τσαρλατάνος γιατρός κάνει λάθος διάγνωση των ασθενειών και προτείνει λάθος θεραπείες μερικοί ασθενείς θα αποβιώσουν. Εάν ένας διεθνολόγος κάνει λάθος στην ανάλυση των παθολογιών της διεθνούς πολιτικής πολλοί θα αποβιώσουν, ενδέχεται και εκατομμύρια.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος

Τις τελευταίες δεκαετές στα πεδία της διεθνούς πολιτικής, της κρατική θεωρίας και της στρατηγικής θεωρίας οι τσαρλατανιές πρυτάνευαν και οι ιατροί της διεθνούς πολιτικής βάλλονταν ποικιλοτρόπως, με δολοφονίες όρων και εννοιών και ενίοτε με δολοφονία επιστημονικών χαρακτήρων.

Ο πίνακας που παρεμβάλλεται με τα δέκα σημεία του Waltz και κάποια αποσπάσματα του Θουκυδίδη δεν είναι μόνο αξιώματα απόρροια εγγενών χαρακτηριστικών του διεθνούς συστήματος αλλά και θεωρήσεις του κρατοκεντρικού συστήματος που επαληθεύονται καθημερινά. Κάποιοι εν τούτοις, για ποικίλους λόγους αντέκρουαν με σφοδρότητα τα αξιώματα της διεθνούς πολιτικής.

Για κάποιο λόγο οι νεοέλληνες πολίτες έπρεπε να πειστούν ότι έννοιες όπως το έθνος είναι παρωχημένες και ίσως ποτέ δεν υπήρξαν, ότι το κράτος είναι παρωχημένος θεσμός γιατί η παγκοσμιοποίηση, δήθεν, το εξάλειψε, ότι οι νεοέλληνες καμιά σχέση δεν έχουν με την Ελληνικότητα και τις διαχρονικά σμιλευμένες πολιτικές παραδόσεις και ότι κάθε αναφορά σε έννοιες όπως εθνικό συμφέρον ή εθνικός πολιτισμός ήταν ακρότητα και εξτρεμισμός. Εθνικά, κοσμοθεωρητικά και κρατικά λοιπόν ανυπόστατους μας ήθελε το ξενοκρατούμενο «σύστημα».

Τόσο τραγικά διαδεδομένες και κυρίαρχες ήταν μεταπολιτευτικά οι εθνομηδενιστικές σαχλαμάρες του κάθε οριακού και φλύαρου μοντερνιστή ούτως ώστε μερικές φορές μόνο να γελάσεις μπορούσες, όχι να συζητήσεις. Το ζήτημα όμως είναι πολύ σοβαρό γιατί επηρεάστηκε η διαμόρφωση των νέων, κατεδαφίστηκε ακόμη και η στοιχειώδης γνώση για την ιστορία μας, διαστρεβλώθηκε βάναυσα εάν όχι πολιτικά και πνευματικά εγκληματικά ο χαρακτήρας του διεθνούς συστήματος και της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, αποπροσανατολίστηκε η διπλωματία μας και βλήθηκε μαζικά κάθε θέση για μια αξιόπιστη εθνική στρατηγική. Αυτά είναι τα κύρια τα αίτια της συμφοράς που έπληξε τους νεοέλληνες την δεκαετία του 1990.

Επειδή δε κάθε κράτος βρίσκεται μονίμως μέσα σε μια δίνη διακρατικών ανταγωνισμών και ενδοκρατικής πολιτικής συγκρότησης οι λανθασμένες διαγνώσεις από κάθε είδους τσαρλατάνους σε αμφότερα τα αλληλένδετα επίπεδα οδηγεί πάντα σε ζημιές ή σε πολύ μεγάλες συμφορές. Ας διερωτηθούμε για μερικά θεμελιώδη ζητήματα:

Η κάθε εθνική κοινωνία ορίζει το κράτος, την δομή του, τις λειτουργίες του και τους προσανατολισμός ή μήπως αντίθετα κάποιος κρατικός διοικητικός μηχανισμός κατασκευάζει ανθρώπους, το κράτος και την κοινωνία σύμφωνα με τις ιδεοληψίες κάποιου ηγετίσκου, κάποιου ιδεολόγου ή κάποιου παρανοϊκού! [Αριστοτελισμός, διαδρομές των Νέων Χρόνων και το μοντερνιστικό ιδεολογικό δηλητήριο http://wp.me/p3OqMa-1jx]
Υπάρχουν κράτη ή μήπως πλέον οι ΜΚΟ, οι τοκογλύφοι και οι κερδοσκόποι κινούνται ανεξέλεγκτα μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλανήτη; [βλ. ΖΙΑΚΑΣ: «ΤΖΟΓΑΔΟΡΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΠΛΕΟΝ ΣΤΟ ΤΙΜΟΝΙ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ. ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ Η ΤΡΕΧΟΥΣΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΡΙΣΗ ΤΟ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕ… http://wp.me/p3OlPy-I4 και ΗΘΙΚΗ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ, Η μη θεσπισμένη ισχύς στην διεθνή πολιτική. Πολιτική θεολογία versus πολιτική θεωρία και η σημασία της αξιολογικά ελεύθερης περιγραφής και ερμηνείας των διεθνών φαινομένων – http://wp.me/p3OlPy-1bH]
Υπάρχουν εθνικά συμφέροντα και υπάρχει ιεράρχησή τους; [Το εθνοκρατοκεντρικό διεθνές σύστημα και η διαδρομή της ανθρωποκεντρικής θεμελίωσης https://wp.me/p3OlPy-1id]
Υπάρχει ανάγκη πίστης, νομιμοφροσύνης και αν χρειαστεί επίδειξη αυτοθυσίας για την πατρίδα; [ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ: Τι είναι οι Θερμοπύλες, εν τέλει; Τι είναι η Ιθάκη; Τι είναι οικογένεια; Τι είναι πατρίδα; http://wp.me/p3OlPy-1pZ]
Υπάρχουν κράτη στην Ευρώπη και βρίσκονται σε ανταγωνισμό για πάρα πολλά ζητήματα ή μετά από έξη δεκαετίες εκπληρώθηκε η πολιτική ένωση οπότε πανευρωπαϊκά όλα κινούνται με όρους αλληλεγγύης, αλτρουισμού και κοινού συμφέροντος κάποιας ευρωπαϊκής κοινωνίας στα πεδία της οικονομίας, των πολιτικοοικονομικών ιεραρχιών και της διπλωματίας; [EE: ΤΟ «ΙΔΕΑΛΙΣΤΙΚΟ» ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ, ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΝΕΚΡΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΔΑΡΒΙΝΟΥ http://wp.me/p3OlPy-1gC]
Υπάρχει διεθνής ή και παγκόσμια πολιτική ηθική ή μόνο πολιτική ηθική προσδιορισμένη εντός κάθε κρατικού κοινωνικοπολιτικού συστήματος οπότε και απαιτείται οι πολίτες ως εντολείς της εξουσίας να μεριμνούν να προσδιορίζουν οι ίδιοι την διανεμητική δικαιοσύνη και τις κανονιστικές δομές; [ΗΘΙΚΗ και ΔΙΕΘΝΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ, Η μη θεσπισμένη ισχύς στην διεθνή πολιτική. Πολιτική θεολογία versus πολιτική θεωρία και η σημασία της αξιολογικά ελεύθερης περιγραφής και ερμηνείας των διεθνών φαινομένων – http://wp.me/p3OlPy-1bH]

Παρένθετο σχόλιο για την «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΟΡΗΣ». Για να διαβαστεί αυτή η επιφυλλίδα, μια από τις χιλιάδες της μεταπολιτευτικής περιόδου, ιδιαίτερα μετά το 1990, κάντε κλικ στο σκαναρισμένο πίνακα για μεγένθυνση.

Στο στόχαστρο είναι το έθνος και η κατά τα άλλα πασίδηλη και καθημερινά καταμαρτυρούμενη σχέση του με το κράτος. Στο στόχαστρο είναι επίσης η έννοια εθνικό συμφέρον όπως το ορίζουν όλα τα κράτη του κρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος ενώ εμπαίζει την «ελληνική πολιτική σκέψης» (σημειολογικά, «ελληνική» χωρίς κεφαλαίο «Ε»).

Έτσι, η «ελληνική πολιτική σκέψη» κακώς λέει ότι «το ελληνικό εθνικό συμφέρον δεν είναι αναλώσιμο στον βωμό οποιασδήποτε ψευδαίσθησης ή ουτοπίας». Είναι λοιπόν αναλώσιμο το εθνικό συμφέρον!! Και όσοι έλεγαν τόσο πολιτικά και πνευματικά εγκληματικές θέσεις δεν ντρέπονται και κυκλοφορούν στους δρόμους όταν οι ίδιοι είναι πολιτικά και ηθικά ένοχοι για:

· την καταστολή της Ελληνικής Κοινωνίας,

· την καταστροφή της οικονομίας,

· τους θανάτους που προκάλεσε η κρίση στην μεγάλη πληγείσα ζώνη των πιο κάτω και μεσαίων εισοδηματικών στρωμάτων,

· την μεταναστευτική γενοκτονία της νεολαίας,

· την απώλεια της συλλογικής ελευθερίας των νεοελλήνων που αναιρέθηκε από τους τοκογλύφους, τους κερδοσκόπους και τους πραιτοριανούς τους και

· όλα αυτά στο όνομα του Δαρβίνου για αποτελεσματικότητα, δήθεν, που ρημάζει τα νοικοκυριά, τον σωρευμένο κόπο και μόχθο δύο αιώνων και ξεπουλά την ιδιωτική και δημόσια περιουσία.

Γιατί όμως να ζητήσουν συγνώμη όταν σύμβουλοι αριστεροδεξιοσοσιαλιστικοαναρχικών εξουσιών και πρωθυπουργών έγραφαν εξίσου θαυμαστές επιφυλλίδες με τίτλο «η ουτοπία στην εξουσία». Το γνωστό παριζιάνικο σύνθημα του 1968 όταν ο Ντε Γκολ και όχι μόνο περικύκλωσε το Παρίσι με τανκς λέγοντάς τους (verbatim): «Ανόητοι, δεν θα καταστρέψετε την Γαλλία γιατί είναι ο θεσμός ελευθερίας των Γάλλων, η ασφάλειά τους και η ευημερία τους ενώ η ουτοπία σας είναι φαντασιόπληκτος αέρας κοπανιστός μέσα στον οποίο μπορείτε να πάτε να ζήσετε εσείς». Εδώ στην νεοελλάδα, όμως, ελαφρόμυαλοι, ημιμαθείς και φορείς ιδεολογικών παρωπίδων συμβούλευαν ακόμη και πρωθυπουργούς. [ή μήπως ακόμη συμβουλεύουν!;]

Τώρα, τι να πούμε για τον … κ Χόμπσμπάουμ και άλλους παρόμοιους σπιθαμιαίους μοντερνιστές που συνειδητά ή χειρότερα ανεπίγνωστα ρέπουν προς τον συνεπή μηδενισμό του Μαρκήσιου de Sade και που θεωρούν τους ανθρώπους-πολίτες ανυπόστατα ανθρωπάκια που συμμετέχουν «εταιρικά» ανεξαρτήτως πολιτισμού, πολιτικών παραδόσεων, μεταφυσικής πίστης, ιστορικής ταυτότητας και άλλων εθνικών ιδιοτήτων. Ομολογώ ότι επειδή ήταν της μόδας ως φοιτητής προσπαθούσα να καταλάβω τι έλεγαν αλλά δεν μπορούσα. Το κατάλαβα αργότερα όταν όδευσα σε σημεία του σύμπαντος από τα οποία όταν κοιτάς κάτω βλέπεις τους ανθρώπους-πολίτες ως όντα με υπόσταση, αξία και άξιους σεβασμού και τέτοιους σπιθαμιαίους με αδιαφορία και ενίοτε αηδία. Στην υποψήφια για θανάτωση νεοελλάδα, όμως, τέτοιους νάνους τους σύγκριναν με στοχαστές του διαμετρήματος, για παράδειγμα, του Κοντογιώργη ή του Κονδύλη, για να πληγούν οι τελευταίοι.

Τέλος, για τους σοβαροφανείς γελοιογράφους που ξέρουν τι είναι επιστημονικό και τι όχι, δεν υπάρχει συγκρότηση κατά έθνος/κράτος και κατά εθνική ανθρωπολογική ιδιοσυστασία που διαμορφώνει συλλογικές ταυτότητες, κοσμοθεωρητικά θέσφατα, στρατηγικούς προσανατολισμούς και την κατά τον Κονδύλη εύστοχη έννοια της «τυπικής λογικής». Παραθέτω ως προς το τελευταίο μια συμπύκνωση του εμβληματικού του έργου «Ισχύς και απόφαση»:

Κονδύλης: Ισχύς και απόφαση (Εκδόσεις Στιγμή) – αναγωγή στις διεθνείς σχέσεις – [κοσμοθεωρητική, κοινωνική, κανονιστική ετερότητα, τυπική λογική] «ΠΡΟΚΑΤΑΡΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ»: διαρκής διαπάλη αξιώσεων διακριτής ύπαρξης των διακριτών κοινωνιών κατά των πολυεθνικών-δυναστικών αυτοκρατορικών ®® Αξιώσεις κυρίαρχης ύπαρξης

Δυναμικές αποχωρήσεις – επιτυχείς αγώνες ανεξαρτησίας – αποφάσεις ανεξαρτησίας

Δημιουργούν κόσμο διακριτών κυρίαρχων οντοτήτων άνισου μεγέθους, άνισης ανάπτυξης, άνισων πόρων, άνισης ισχύος, άνισων δυνατοτήτων, κτλ (σήμερα περίπου 200 κράτη)

O O O O OO OOO

O O O O

Αξιώσεις αυτοσυντήρησης, αγώνας κατοχής επαρκούς ισχύος ικανού για την επιβίωση, διλήμματα ασφαλείας – αγώνας διεύρυνσης της ισχύος¯ ¯ ¯Ενδο-Πολιτειακά, πλέον, ο κατ’ αλήθειαν πνευματικός και αισθητός κοινός βίος, η κοινωνία σχέσεων και η αέναη ενστικτώδης-αυτοδύναμη αναζήτηση ενός κατ’ αλήθειαν συλλογικού «τρόπου ζωής», παράγουν αναρίθμητες ορατές και αόρατες σμίλες που διαρκώς διαμορφώνουν-βαθαίνουν την εθνική-κρατική ετερότητα:-συλλογικές κοσμοεικόνες, συλλογικούς μύθους, -συλλογικούςς εξαντικειμενικευμένους «τρόπους ζωής», -συλλογικές ταυτότητες, μεταφυσικά δόγματα, -συλλογικά κοσμοθεωρητικά υπόβαθρα, -συλλογικούς στρατηγικούς προσανατολισμούς, -συλλογικές εικόνες εχθρών-φίλων, ιεραρχίες φίλιων-εχθρικών «Άλλων», -συστήματα τάξης-δικαιοσύνης, εξωτερικής ασφάλειας, έσχατες λογικές -συστήματα διανεμητικής δικαιοσύνης, κτλΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ: μορφοποιούνται συλλογικά ηθικοκανονιστικά συστήματα, διοικητικά-καθεστωτικά πρότυπα, ΤΟΥΤΕΣΤΙΝ: μορφοποιούνται πολιτικά ελεύθερες-πολιτικά κυρίαρχες κοινωνικές ενώσεις που αδιάλειπτα πραγματώνουν τον κατ’ αλήθειαν συλλογικό βίο, διαμορφώνουν τον συλλογικό τρόπο ζωής και απολαμβάνουν την ετερότητά τους.¯ ¯ ¯Οντολογικά θεμελιωμένο διακρατικό σύστημα, Εθνικά-κρατικά κοσμοθεωρητικά και ηθικοκανονιστικά συστήματα των οποίων η ετερότητα βαθαίνει ολοένα και περισσότερο¯ ¯ ¯κράτη με τις ίδιες δομές (εσωτερική-εξωτερική κυριαρχία) αλλά διαφορετικού κοσμοθεωρητικού και ηθικοκανονιστικού περιεχομένου¯ ¯ ¯Τυπική λογική ενός οντολογικά θεμελιωμένου εθνικού-κρατικού συστήματος (αναγωγή στο διεθνές του Κονδύλης 1987 Ι, σ. 47,48): -Κόσμος εθνών-κρατών που μορφικά είναι τα ίδια(αξίωση κυρίαρχης ύπαρξης – εσωτερική-εξωτερική κυριαρχία) αλλά τα περιεχόμενά τους διαφέρουν. –Συλλογικές θεμελιώδεις στάσεις και έσχατες λογικές που εκλογικεύουν πολιτικά και ιδεολογικά συλλογικές στάσεις απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο και που βρίσκονται οι ίδιες πέραν κάθε λογικής αιτιολόγησης: Μονάχα η εκλογίκευση της θεμελιώδους στάσης ή απόφασης μπορεί να πραγματοποιηθεί με «λογική» συνέπεια όχι η ίδια η θεμελιώδης στάση: στα έσχατα ερωτήματα η απάντηση δίνεται με αξιωματικές αποφάνσεις. Υπάρχουν τόσες μορφές λογικής συνέπειας όσες και οι θεμελιώδεις στάσεις. -Μολονότι τα τυπικά λογικά μέσα παραμένουν τα ίδια, ωστόσο υπηρετούν κάθε φορά την εκλογίκευση θεμελιωδών αποφάσεων με διαφορετικό περιεχόμενο».

Και από το εξίσου εμβληματικό και ίσως ανεπανάληπτο «Η παρακμή του Αστικού Πολιτισμού» όπου περιγράφοντας την έλευση του μεταμοντερνισμού εξηγεί ότι απαιτεί κατάτμηση των δομών, κατάτμηση των συντελεστών παραγωγής και κατάτμηση της υποκείμενης ανθρωπολογίας για να γίνει υποχείριο. Αυτό εξυπηρετούσαν οι περιπαικτικές επιφυλλίδες. 130-1 «Το εσωτερικά διαλυμένο πρόσωπο ως μέλος μιας κοινωνίας αποτελεί ένα αδύναμο, στερημένο ταυτότητας και ανώνυμο σημείο, το οποίο χάνεται μέσα στην αχρωμία και στην ανωνυμία απρόσωπων δομών, ενώ τα ατομικά γνωρίσματα του προσώπου συρρικνώνονται σε απλά σημεία. Η εσωτερική διάλυση του προσώπου μεταπίπτει σε κατάτμηση της κοινωνικής ζωής σε άτομα – και τότε έρχεται η στιγμή όπου το διαλυμένο πρόσωπο αισθάνεται ως απλό σημείο ή ως παίγνιο στα χέρια ανεξέλεγκτων και αδιάγνωστων δυνάμεων».131 «Πάνω από μια χαοτική ψυχή μπορεί να στέκεται μονάχα μια ζοφερή και καταθλιπτική εξουσία ή αυθεντία, η οποία είναι ακαταμάχητη ακριβώς επειδή δεν αποτελεί τίποτα άλλο παρά τις ανώνυμες εκείνες δομές που συγκρατούν τα πρόσωπα αφού πια τούτα εδώ ως κοινωνικές υπάρξεις έχουν μεταβληθεί σε σημεία ή άτομα»

Υστερόγραφο. Αυτά τα λίγα για την «Ελληνική πολιτική σκέψη της Μαριορής» και τους κατ’ επάγγελμα περιπαίκτες της επιστήμης, του έθνους, του πολιτισμού και των πολιτικών παραδόσεων που συγκροτούν τα έθνη, την ανθρωπολογική υπόσταση των πολιτών και την ισχύ του κράτους και της κοινωνίας.

Είναι εν τέλει ιδεοληπτική Ελληνική πολιτική σκέψη και μάλιστα της … Μαριορής εάν κανείς στο νεολληνικό κράτος μιλούσε ή συνεχίζει να μιλά για Ελληνικό έθνος, Ελληνικό πολιτισμό, Ελληνικές παραδόσεις και Εθνικά συμφέροντα;

Ως προς αυτά και όλα τα συμπαρομαρτούντα όταν κανείς αναλύει την διεθνή πολιτική, τα ζητήματα του κράτους και την εθνική στρατηγική, είναι φρικτό και αναπόφευκτα θανατηφόρο εάν κυριαρχήσουν τσαρλατανιές, ασχετοσύνες, ημιμάθειες, υποβολές ξένων, ιδεοληψίες, επιπολαιότητες, ανευθυνότητες, ανορθολογισμοί, παρακρούσεις και πολιτική τυφλότητα λόγω ιδεολογικών, λόγω κομματικών παρωπίδων και λόγω συνδρόμων ιδιωτείας.

Ένα από αυτά ή όλα μαζί ή ένα οποιοδήποτε μείγμα οδηγεί το κράτος και την κοινωνία του σε συμφορές, στον πόλεμο, στην καταστροφή της οικονομίας και πιθανότατα σε πολλούς θανάτους πολιτών. Θανάτους πολιτών οι οποίοι μπορούν να προέρχονται όχι μόνο λόγω κάποιας πολεμικής σύγκρουσης αλλά και λόγω ενός μεταμοντέρνου πολέμου όπως αυτός που πλήττει τους νεοέλληνες για κοντά μια δεκαετία τώρα. [ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ http://wp.me/p3OqMa-1ij]

Scripta manent έλεγαν οι Ρωμαίοι. Μολαταύτα ενώ στο παρόν παρεμβάλλεται ένα από εκατοντάδες ή και χιλιάδες δημόσια κείμενα που είναι αποθηκευμένα σε κάσες, μάλιστα και της δεκαετίας του 1980 και 1990 πριν η τεχνολογία επιτρέψει την ηλεκτρονική αποθήκευσή τους, έχω σβήσει το όνομα.

Πρώτον, σκοπός των αναλύσεών μας δεν είναι η αντιδικία αλλά η περιγραφή και ερμηνεία,δεύτερον, σε τίποτα δεν βοηθά ο διάλογος κωφαλάλων και τρίτον, από καιρό δηλώθηκε ότι καμιά διάθεση δεν έχουμε να συζητάμε στην βάση κειμένων τέτοιου επιπέδου τα οποία επιπλέον είναι επιθετικά και δολοφονικά όρων και εννοιών. Παραμένει όμως γεγονός πως τέτοιου επιπέδου θέσεις διαμόρφωσαν την μεταπολιτευτική πολιτική σκέψη και τον πνευματικό κόσμο των νεοελλήνων.

Η επιφυλλίδα που παρεμβάλλεται είναι του Απριλίου του του 1995. Η «πολιτική σκέψης της Μαριορής» όπως και πολλές άλλες πολλών άλλων δολοφονεί πάγιες και σταθερές έννοιες που αφορούν την δομή και την λειτουργία του σύγχρονου διεθνούς συστήματος. Σχετίζεται με ένα άρθρο μου στην Ελευθεροτυπία για την τυπολογία των εθνικών συμφερόντων (βλ. τον παρεμβαλόμενο πίνακα) και από ότι θυμάμαι δημοσίευση του Γιώργου Κοντογιώργη που αντέκρουε τις θέσεις του Έρικ Χόμπσπάουμ υποστηρίζοντας ότι το έθνος δημιουργεί το κράτος και όχι το κράτος κατασκευάζει την κοινωνία (δηλαδή την εταιρική κοινωνία, όπου τα μέλη επαρκεί να είναι ένας ανθρωπολογικός ακταρμάς που θα συνδέονται όπως μέσα σε μια εταιρεία με όρους οφέλους και κέρδους).

Τι έγκλημα λοιπόν κάποιοι Έλληνες να μιλήσουν για εθνικά συμφέροντα και για ύπαρξη έθνους! Έπρεπε να πληγούν με δολοφονίες χαρακτήρα, εμπαιγμούς, υπονοούμενα, εκλογικεύσεις και ειρωνείες του χαμηλότερου νοητικού επιπέδου. Κάποιος άλλος φορέας τίτλου σε αντίστοιχη επιφυλλίδα των Νέων μου έγραψε τότε ότι το εθνικό συμφέρον είναι ανύπαρκτη έννοια και μάλιστα … «ιδιοτροπία κάποιων Ελλήνων». Ο εθνομηδενισμός ως μέσο αποδόμησης του νεοελληνικού κράτους και του Ελληνικού έθνους έχει ρίζες. Δεν είναι τυχαίος όπως δεν είναι τυχαία και η συμφορά που έπληξε τους νεοέλληνες την δεκαετία του 2010.

Βασικά, μετά την δολοφονία του Καποδίστρια και την θεμελίωση τότε της ξενοκρατίας των Ελλήνων οι Κοινότητες σταδιακά διαλύθηκαν. [βλ. Ο Ιωάννης Καποδίστριας και οι διπλωματικές διαπραγματεύσεις με τις Μεγάλες Δυνάμεις: Σχέσεις ισχυρών και λιγότερο ισχυρών κρατών στο σύγχρονο διεθνές σύστημα http://wp.me/p3OqMa-1p5 και Π. Ήφαιστος, «ΟΙ ΑΦΕΤΗΡΙΕΣ ΤΟΥ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ» http://wp.me/p3OlPy-1FG – http://wp.me/p3OqMa-1oL]

Το καίριο πλήγμα δόθηκε με τον εμφύλιο πόλεμο, την δικτατορία και την μεταπολίτευση το σύστημα εξουσίας της οποίας μαζί και οι φορείς επιστημονικών τίτλων που έφερε οδήγησε στην κυριαρχία του εθνομηδενισμού. Η αντιστροφή δεν είναι ανέφικτη γιατί η πολιτική ανθρωπολογία του Ελληνικού έθνους πέρασε χειρότερα και μολαταύτα επιβίωσε, πλην η κρίση της δεκαετίας του 2010 αποδυναμώνει τις αντιστάσεις, εξαθλιώνει τα νοικοκυριά και κυρίως προκαλεί μαζική μετανάστευση των νέων.

Αν λοιπόν λόγος υπάρχει να μνημονεύουμε κάποια κείμενα που ολοφάνερα αποδομούσαν την πολιτική σκέψη είναι για να γίνει η διάγνωση των παθολογιών της νεοελληνικής ζωής καθότι εάν και όταν σταθούμε όρθιοι μετά από πολλές ζημιές –ήδη πολύ ζημιώθηκε η Ελληνική κοινωνία, ελπίζουμε όχι θανατηφόρα και ανεπίστροφα– θα χρειαστούν σωστές θεραπείες. Για εμάς, συνοπτικά, σωστή θεραπεία αυτονόητα σημαίνει τα εξής:

Πολίτης σημαίνει γνώση –και για στοιχειώδη γνώση θα μιλάμε εφεξής–, συμμετοχή στην πολιτειακή ζωή στην βάση τεκμηριωμένων επιχειρημάτων που στηρίζουν το κοινό συμφέρον (το εθνικό συμφέρον) και συμβάλλουν στην λήψη ορθολογιστικών αποφάσεων.
Γνώση σημαίνει σωστή αντίληψη της θέσης και του ρόλου του ανθρώπου-πολίτη μέσα στο κράτος και την αξίωση του πολίτη να είναι εντολέας της ανακλητής πολιτικής εξουσίας. Αυτό είναι η δημοκρατία και περισσότερη δημοκρατία έχουμε εάν είμαστε προσανατολισμένοι σωστά και ανοδικά στην κλίμακα ατομική, κοινωνική και πολιτική ελευθερία.
Γνώση σημαίνει σωστή αντίληψη της διεθνούς πολιτικής, σωστή κατανόηση του ρόλου και της θέσης του κράτους στο διεθνές σύστημα και σωστή αντίληψη των αιτιών πολέμου και των εγγενών χαρακτηριστικών που οδηγούν σε ανελέητο ανταγωνισμό και συχνά πόλεμο.
Γνώση της διεθνούς πολιτικής σημαίνει κατανόηση των αξιωμάτων κάθε κρατοκεντρικού συστήματος και πρωτίστως του Θουκυδίδειου Παραδείγματος [βλ. Το Θουκυδίδειο «Παράδειγμα» της επιστημονικής μελέτης της διεθνούς πολιτικής και οι «επιστημονικές επαναστάσεις» http://wp.me/p3OlPy-Lb

και τον πίνακα των δέκα σημείων του Kenneth Waltz στην αρχή του κειμένου]
Γνώση σημαίνει σωστή κατανόηση της σχέσης έθνους και κράτους και πρωτίστως σωστή γνώση της σχέσης των εθνικών κοσμοθεωριών, των εθνικών πολιτισμών και των εθνικών παραδόσεων τα οποία είναι τα θεμέλια και η υπόσταση του κράτους.
Προηγούνται και δημιουργούν το κράτος το οποίο διαιωνίζεται ελεύθερο εάν διαθέτει τέτοια ισχυρά θεμέλια. Όσα κράτη δεν τα έχουν παλεύουν να τα δημιουργήσουν πλην στην Ελλάδα που είναι απέραντα τα πετάξαμε στον καιάδα.
Γνώση σημαίνει την σωστή κατανόηση της σημασίας της Εθνικής Ανεξαρτησίας. Στην κλασική εποχή ήταν το «ιδεώδες της Ανεξαρτησίας», είναι η Ελευθερία της Κοινωνίας, είναι έσχατη λογική και χωρίς αυτή δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική συγκρότηση εντός της Πολιτείας.
Γνώση σημαίνει στοιχειώδη έστω κατανόηση της ιστορίας διεθνών σχέσεων.Τουτέστιν, την διαδρομή από τα Ομηρικά χρόνια στην Κλασική εποχή, στους Ελληνιστικούς χρόνους, στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και στην συνέχεια στην χιλιετία Δυτικά της Θεοκρατίας και Ανατολικά του κοσμοσυστήματος της Βυζαντινής Οικουμένης όπου οτιδήποτε σημαίνει πολιτικός πολιτισμός κορυφώθηκε ανθρωποκεντρικά. Ακολούθησε η καταστροφή της Βασιλεύουσας Πόλης και της Βυζαντινής Οικουμένης από Θεοκρατικές και λεηλατικές Ανατολικές εισβολές για να οδηγηθούμε στην συνέχεια στον Τριακονταετή Πόλεμο και στην Συνθήκη της Βεστφαλίας που αποτελεί τον πρόδρομο της Κοινωνίας των Εθνών και του ΟΗΕ τέσσερις αιώνες μετά.
Γνώση σημαίνει κατανόηση του γεγονότος πως ενώ μέχρι και το 1922 ο Ελληνισμός και η Ελληνικότητα ήταν ισχυρός το κρατοκεντρικό διεθνές σύστημα που είχε ως αφετηρία την Βεστφαλία δεν ήταν καν κλασικό κρατοκεντρικό αλλά πρώιμο κλασικό ή και πιο πίσω (Γιώργος Κοντογιώργης, «Δημοκρατία ως Ελευθερία» και «Ελληνικό Κοσμοσύστημα»).
Γνώση σημαίνει κατανόηση ότι από τον 18ο μέχρι και τον 20ο αιώνα όταν δημιουργήθηκε ο ΟΗΕ το σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος δημιουργήθηκε μέσα από μια δίνη γενοκτονιών, εθνοκαθάρσεων, πολέμων και του πρώτου και δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Προηγήθηκε η λεηλατική αποικιοκρατία που πλούτισε κάποια κράτη και εξαθλίωσε κάποια έθνη και που οδήγησε σε μια ακόμη δίνη, στους εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους.
Γνώση σημαίνει αυτό που πάντα ζητούσα από τους πρωτοετείς φοιτητές της διεθνούς πολιτικής, δηλαδή κατανόηση του Κεφαλαίου Ι, άρθρου 2 του ΟΗΕ όπου και οι υψηλές αρχές του διεθνούς δικαίου (αρχές γράψαμε, όχι κανόνες). Εκεί όπως και στον πρόδρομο του ΟΗΕ την Κοινωνία των Εθνών η κρατική κυριαρχία ορίστηκε τελεσίδικα ως το καθεστώς των διεθνών σχέσεων. Πιο απλά, τερματίστηκαν όλοι οι διεθνισμοί για πολιτική ένωση του πλανήτη. Γνώση σημαίνει ότι η προσχώρηση της ΕΣΣΔ στην κοινωνία τρων Εθνών υπό αυτό το πρίσμα οδήγησε στην σύγκρουση Στάλιν – Τρόσκι, στην θανάτωση του τελευταίου και πολλών άλλων, στο δόγμα «σοσιαλισμός σε ένα κράτος».
Γνώση σημαίνει ότι έκτοτε η χρήση των ιδεολογικών δογμάτων εξυπηρετούσε ένα μόνο πράγμα γνωστό και διαχρονικό: Μεταμφίεση των ηγεμονικών αξιώσεων ισχύοςγια να παραμυθιάζονται ιθαγενείς και να οδηγούνται σε εμφύλιους πολέμους και έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών και των κοινωνιών τους.
Γνώση σημαίνει να ήξεραν στην Ελλάδα όσοι αποφασίζουν για την Ευρώπη ή τουλάχιστον οι καλοπληρωμένοι φορείς επιστημονικών τίτλων ότι η Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση εξελίχθηκε σε ένα κατά βάση εθνοκρατοκεντρικό πεδίο και αυτό έγινε εφικτό υπό την στρατηγική κάλυψη των ΗΠΑ που είχε στρατηγικό συμφέρον για κάτι τέτοιο. Γνώση των ιδίων επίσης για το τι συνέβη το 1989-92, ότι δηλαδή η ΟΝΕ επιβλήθηκε στην Γερμανία υπό την απειλή να μην επιτραπεί η επανένωση, ότι αυτό δεν σήμαινε πολιτική ένωση παρά μόνο ενός χώρου όπου οι διανεμητικές λειτουργίες των νομισματικών/μακροοικονομικών αποφάσεων δεν θεσπίζονταν, ότι αυτό σημαίνει λάκκο των λεόντων για τα λιγότερο ισχυρά μέλη και ότι αν πέσεις εκεί μέσα θα κατασπαραχθείς από λέοντες. [βλ. ΟΝΕ: Ο μηχανισμός της καταστροφής και έγκαιρες προειδοποιήσεις http://wp.me/p3OlPy-CS και Η Ευρώπη σε Σταυροδρόμι: Οι προϋποθέσεις μιας Εθνοκρατοκεντρικής ΕΕ http://wp.me/p3OlPy-uy ]
Γνώση σήμαινε να γνώριζες ότι η μεταψυχροπολεμική εποχή δεν είναι παγκοσμιοποιημένη και ανθόσπαρτη –είναι ένα πράγμα η παγκοσμιοποίηση όπως μεταφράστηκε Ελληνικά το globalization και που απαιτεί παγκόσμια κοινωνία και άλλο η πλανητικοποίηση– αλλά προγραμματικά και εξ ορισμού ανελέητα συγκρουσιακή. Πως αλλιώς αφού έλαβε χώρα μια τεράστια αλλαγή της κατανομής ισχύος λόγω πτώσης της ΕΣΣΔ και η επιδίωξη νέων ισορροπιών θα ήταν (και θα είναι για καιρό ακόμη) ανελέητα συγκρουσιακοί οι δε περιφέρειες πεδία συγκρούσεων των ηγεμονικών δυνάμεων για τον έλεγχο της κατανομής ισχύος και για εκπλήρωση πολλών ηγεμονικών σκοπών.

Σταματούμε λοιπόν εδώ και λέμε ότι η Ελληνική πολιτική σκέψη που είναι συμβατή με το Παράδειγμα και κυρίως τα αξιώματα του Θουκυδίδη καλλιεργήθηκε συστηματικά μετά το 1990 αλλά για τους πολιτικούς λόγους που όλοι πλέον κατανοεί κανείς καταπολεμήθηκε άγρια και όχι για επιστημονικούς λόγους. Στην χώρα που ανέδειξε τον Θουκυδίδη και τον Αριστοτέλη χιλιάδες κείμενα και δηλώσεις δολοφονούσαν όρους, έννοιες και τους αναλυτές ως περίπου άσχετους που αναδεικνύουν μια «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΟΡΗΣ». Διαχρονικοί όροι και έννοιες της πολιτικής και του πολιτικού πολιτισμού αποδεκτοί σε όλο τον πλανήτη ακόμη και εάν διατυπώνονται με πρωτοτυπία, τεκμηριωμένα και με επιστημονικές αξιώσεις πέραν των συνόρων στην χώρα του Αριστοτέλη και του Θουκυδίδη είναι απαγορευμένες. Εάν τις εκστομίσεις δολοφονείται ο επιστημονικός σου χαρακτήρας με εμπαιγμούς σίγουρα χαμηλότερου επιπέδου από παραστάσεις του καραγκιόζη οι δε αστειότητες ασυνάρτητων μοντερνιστών θεοποιούνται ως θέσφατα μπροστά στα οποία θα πρέπει να γονατίζουμε.

Καλά είναι να ξέρουν οι νεοέλληνες τι πρέπει να κάνουν εάν τελικά μπορούν να διασωθούν. «Εάν» λέμε. Η δε γνώση στην οποία προαναφερθήκαμε δεν αφορά τόσο την συμβατική παιδεία όσο την πολιτική παιδεία.

Πολιτική παιδεία χρειάζονται οι πολίτες όλων των κοινωνιών και αυτό σημαίνει

στοιχειώδη γνώση όσων ενδιαφέρουν αυτούς και το κράτους τους,
ενεργή συμμετοχή στα πολιτειακά δρώμενα,
έγερση αξιώσεων για να καταστούν εντολείς μιας ανακλητής εξουσίας
ανοικτά μάτια για να ελέγχουν με κάθε μη εμφύλιο και ειρηνικό τρόπο τις αποφάσεις της εκάστοτε εξουσίας
- (εδώ οι πολίτες έχουν ένα πανίσχυρο μέσο, το διαδίκτυο, το οποίο όμως απαιτείται να είναι περισσότερο μέσο άσκησης πολιτικού ρόλου και πληροφόρησης και λιγότερο μέσο χαβαλέ, δηλητηριωδών ύβρεων και εκτόνωσης ιδεοληψιών που προκάλεσαν στα παρελθόν τα ιδεολογικά δηλητήρια και οι συμπαρομαρτούσες προκαταλήψεις)
Πάλη για τον προσδιορισμό του κοινού συμφέροντος για κάθε ζήτημα που αφορά τον πολίτη και το κράτος και καταπολέμηση της διαφθοράς και της ιδιωτείας
ζύμωση μέσα στα διλήμματα της περί κράτους και διεθνούς πολιτικής σκέψης
και κυρίως ορθάνοικτα μάτια και όχι κομματικές και ιδεολογικές παρωπίδες που τυφλώνουν πολιτικά και πνευματικά.