Ο κ.Υπουργός και η σιδηροφορία

Του Νίκου Καραβέλου*

Να ζητάς από κάποιον να ομολογήσει την αποτυχία του είναι ματαιοπονία.

Ας είμαστε δίκαιοι. Ένας υπουργός, οποιοσδήποτε, ακόμα και της επικίνδυνης οπερέτας που παριστάνει πως κυβερνά τη χώρα, δεν μπορεί να ομολογήσει δημοσίως ότι το επίπεδο ασφαλούς διαβίωσης των πολιτών βρίσκεται στο ναδίρ. Ούτε ότι η αστυνομία, με τη φτήνια των ανωτάτων στελεχών της αλλά και τις ελλείψεις στην υλικοτεχνική υποδομή και σε ανθρώπινο δυναμικό, είναι ανεπαρκής.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Ένας υπουργός δεν μπορεί βεβαίως να προτρέπει τους πολίτες να παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους, ούτε να κουμπουροφορούν. Σε τελευταία ανάλυση ο υπεύθυνος περί την ασφάλεια υπουργός, ακόμα κι αν είναι ηλίθιος, δεν είναι δυνατόν να του ζητούμε να το παραδεχτεί.

Επειδή για τη συμπαθή τάξη των Ελλήνων πολιτικών, όλων των θέσεων και αποχρώσεων, οι πράξεις τους δεν αντιμετωπίζονται κατά τρόπο ποινικό -ουδείς τιμωρείται- και επειδή τα ανωτέρω πολιτικά αρθρόποδα όλων των ιδεολογιών δεν αντιμετωπίζουν ούτε και πολιτική απαξίωση -ο λαός τους ξαναψηφίζει-

Δια ταύτα, οι ποινές έχουν στιγμιαίο χαρακτήρα όπως θα ‘λεγε κι ο αλή(σ)του μνήμης «Εθνάρχης» Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Το μόνο στο οποίο μπορεί να περιορίζεται ο πολίτης της πατρίδας μας είναι η ελεύθερη, προς το παρόν χρήση των πέντε δαχτύλων, προς σχηματισμό της βυζαντινής χειρονομίας της μούντζας (μουντζούρας) και κυρίως η ακόμα πιο ελεύθερη χρήση του λεξιλογίου για τη βλακεία, καθώς κι εκείνου με το οποίο εκφράζεται καταφρονητικώς η παρά φύσιν ασέλγεια.

Κατόπιν τούτου, ο εκτονούμενος και καθαρός πολίτης έχοντας πράξει το καθήκον του, δύναται πλέον να τους ξαναψηφίσει.

Κατά την συριζαία περίοδο, Υπουργός Προστασίας του Πολίτη ορίστηκε ως γνωστόν ο πρώην ανώτατος αξιωματικός των τεθωρακισμένων μπάρμπα-Τόσκας. Αυτός ο λαμπρός αστέρας ως τρόπο αντίδρασης των πολιτών, σε περίπτωση εισβολής κάποιου αλήτη σπίτι τους με σκοπό τη ληστεία, πρότεινε τον βαθύ ύπνο. Μάλιστα απέρριψε μετά βδελυγμίας τη χρήση οποιουδήποτε όπλου από μέρους του δυστυχούς θύματος, έστω κι αν κινδυνεύουν τα παιδιά του, καθώς η Ελλάς δεν πρέπει να γίνει «Φαρ Ουέστ» και πρέπει να επαφίεται στην αστυνομία της αφεντιάς του.

Σωστό! Αν υπάρχει βέβαια αστυνομία, κράτος και θεσμοί. Αν δεν υπάρχουν;

Θα πρέπει να τονίσουμε ότι η ανάγκη ασφαλούς ζωής υπάρχει σε όλα τα έμβια όντα από την αυγή της ζωικής περιπέτειας. Ανάγκη απόκτησης ασφαλούς περιβάλλοντος για τη γέννηση, την ύπαρξη, την αναπαραγωγή και τον θάνατο· (ας θυμηθούμε τους ελέφαντες πώς ψάχνουν τον ασφαλή χώρο για να πεθάνουν. Πολύ περισσότερο για να ζήσουν).

Τι πράττουν όλα τα όντα όταν κινδυνεύουν; Αμύνονται.

Τι συμβαίνει όταν κάποιος παρείσακτος εισέρχεται στη φωλιά τους; Του ορμούν αμέσως.

Πώς αντιδρούν όλα τα έμβια όταν κινδυνεύουν τα παιδιά τους; Σκοτώνουν.

Θα πει κανεις αυτά συμβαίνουν στα ζώα και στους απολίτιστους, ενώ ο πολιτισμένος άνθρωπος αναθέτει εργολαβικώς στον εκάστοτε κ.Τόσκα να παριστάνει τον υπερασπιστή του.

Τίθεται όμως το ερώτημα: πρέπει να ζωστούμε τ’ άρματα;

Τα γεγονότα δεν ερμηνεύονται με όρους ηθικούς, μα με όρους πολιτικούς ή ιστορικούς, ήτοι με τους όρους της ανάγκης.

Σε θεωρητικό επίπεδο κάθε άνθρωπος είναι αντίθετος με την πρακτική των όπλων.

Σε πρακτικό επίπεδο όμως, όταν κινδυνεύει η οικογένεια και τα παιδιά σου από τον επίβουλο που θα μπει στο σπίτι σου, τότε μπορείς να αμυνθείς με όπλο ακόμα και την κρέμα ξυρίσματος. Γιατί και ο ίδιος ο νόμος, ανεπαρκέστατος για την περίπτωση εισβολής μέσα στο σπίτι σου, προβλέπει την άμυνα.

Γιατί αυτά τα κτήνη που μπαίνουν και βασανίζουν γέρους και γονείς μπροστά στα μάτια των παιδιών τους δεν μπορούν να έχουν το ελαφρυντικό της δυστυχίας ή της φτώχιας τους. Δεν είναι η φτώχια μόνο που σε καθιστά κτήνος, είναι και η αμάθεια, η έλλειψη πολιτισμού, η έλειψη αγωγής στο σπίτι και στην πατρίδα σου.

Η αδιαφορία που σε διακρίνει απέναντι στο ιερό δικαίωμα της ζωής. Ο εισβολέας δεν είναι ένας φτωχός άνθρωπος που πεινάει, αλλά ο στυγνός και απάνθρωπος εντολοδόχος μιας συμμορίας και ως τέτοιος θα πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Αυτό λοιπόν που εξετάζεται δεν είναι τι πρέπει να γίνεται, αλλά τι συμβαίνει.

Αν ο ανεπαρκής μπάρμπα-Τόσκας είχε ανοίξει και διαβάσει κάποιο βιβλίο ίσως να ‘πεφτε πάνω στον Θουκυδίδη και θα μάθαινε ότι τη γενικευμένη πλέον παράνομη οπλοφορία τη γεννάει η ανασφάλεια και η ανεπάρκεια του κράτους. Τη ζωογονεί η φτώχια, την προκαλεί ο φόβος και η εκτεταμένη παρανομία, καθώς και η ανάγκη αυτοδύναμης υπεράσπισης της εστίας σου.

Κατά τη γεωμετρική περίοδο, μετά την κατάρρευση των μυκηναϊκών κέντρων και την αποσάρθρωση των δομών, οι άνθρωποι βρέθηκαν έρμαια των διαθέσεων αγρίων ληστών.

Γράφει ο Θουκυδίδης:

«Πᾶσα γὰρ ἡ Ἑλλὰς ἐσιδηροφόρει διὰ τὰς ἀφράκτους τε οἰκήσεις καὶ οὐκ ἀσφαλεῖς παρ’ ἀλλήλους ἐφόδους, καὶ ξυνήθη τὴν δίαιταν μεθ’ ὅπλων ἐποιήσαντο, ὥσπερ οἱ βάρβαροι».1

(Απόδοση: Όλη λοιπόν η Ελλάδα οπλοφορούσε καθώς δεν υπήρχε φύλαξη στα σπίτια και τους οικισμούς ούτε ασφάλεια από τις μετακινήσεις του ενός προς τον άλλον, και συνήθιζαν αυτοί να ζουν με τα όπλα, όπως οι βάρβαροι).

Αγαπητέ κ.Τόσκα, εκτός από ανεπαρκής είστε και αδιάβαστος.-

1.Θουκυδίδου, Ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου, Βιβλίο Ι, 6.1 

*Νίκος Ι. Καραβέλος, Δικηγόρος-Συγγραφέας

Πηγή