Η εξωτερική πολιτική του προέδρου Μακρόν

Του Τιερί Μεϊσάν

Σύμφωνα με τον πρόεδρο Μακρόν, «France is back» (στα αγγλικά στο κείμενο). Φέρεται ότι θα παίξει και πάλι διεθνή ρόλο, μετά από δέκα χρόνια εγκατάλειψης. Ωστόσο, ο Εμανουέλ Μακρόν δεν εξήγησε ποτέ ποια πολιτική προτίθεται να διεξαγάγει. Με βάση τα στοιχεία που έχει ήδη αναπτύξει σε αυτές τις στήλες και επανατοποθετώντας τα τόσο στο ευρωπαϊκό πλαίσιο όσο και στην Ιστορία αυτής της χώρας, ο Τιερί Μεϊσάν αναλύει τη στροφή που μόλις ξεκίνησε.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος

Όταν ο Εμμανουήλ Μακρόν διεκδίκησε την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, δεν γνώριζε τίποτα για τις διεθνείς σχέσεις. Ο σύμβουλός του, επικεφαλής της Γενικής Επιθεώρησης Οικονομικών (σώμα 300 ανώτερων υπαλλήλων), Jean-Pierre Jouyet, του εξασφάλησε ταχεία εκπαίδευση.

Το γόητρο της Γαλλίας είχε αποδυναμωθεί σημαντικά από τους δύο προηγούμενους προέδρους, τον Νικολά Σαρκοζί και τον François Hollande. Λόγω έλλειψης προτεραιότητας και των αναρίθμητων αναστροφών της, η γαλλική θέση θεωρήθηκε από τότε και στο εξής ως «ασυνεπής». Έτσι ξεκίνησε την θητεία του συναντώντας τον μεγαλύτερο δυνατό αριθμό αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, δείχνοντας ότι η Γαλλία επανατοποθετούταν ως διαμεσολαβητική δύναμη, ικανή να μιλήσει με όλους.

Μετά τις χειραψίες και τα δείπνα, έπρεπε να δώσει ένα περιεχόμενο στην πολιτική του. Ο Jean-Pierre Jouyet [1] πρότεινε να παραμείνει στο ατλαντικό στρατόπεδο, στοιχηματίζοντας ταυτόχρονα στους Αμερικανούς Δημοκρατικούς οι οποίοι, πίστευε, ότι θα επιστρέψουν στον Λευκό Οίκο ίσως ακόμη και πριν από τις εκλογές του 2020. Καθώς οι Βρετανοί εγκαταλείπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Γαλλία θα σφίξει σφιχτά τη συμμαχία της με το Λονδίνο, διατηρώντας παράλληλα τις σχέσεις της με το Βερολίνο. Η Ένωση έπρεπε να επανεπικεντρωθεί στη διακυβέρνηση του ευρώ. Θα έθετε τέρμα στο ελεύθερο εμπόριο με τους εταίρους που δεν το σέβονται και θα δημιουργούσε μεγάλες εταιρείες στο Διαδίκτυο ικανές να ανταγωνιστούν με εκείνες του GAFA (Google, Apple, Facebook, Amazon). Έπρεπε επίσης να αποκτήσει κοινή άμυνα κατά της τρομοκρατίας. Με τους συμμάχους της, θα συμμετείχε στην μάχη ενάντια στη ρωσική επιρροή. Τέλος, η Γαλλία θα συνεχίζε τη στρατιωτική της δράση στο Σαχέλ και στο Λεβάντε.

Τον Σεπτέμβριο του 2017, ο Jean-Pierre Jouyet διορίστηκε πρεσβευτής της Γαλλίας στο Λονδίνο. Τον Ιανουάριο 2018, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο αναβίωσαν τη διπλωματική και στρατιωτική τους συνεργασία [2]. Επίσης, τον Ιανουάριο, τα δύο Κράτη σχημάτισαν ένα μυστικό σώμα, τη «Μικρή Ομάδα», για να αναζωογονήσουν τη γαλλοβρετανική αποικιοκρατία στο Λεβάντε [3].

Αυτή η πολιτική, η οποία δεν συζητήθηκε ποτέ δημόσια, αγνοεί τόσο την ιστορία της Γαλλίας όσο και το αίτημα της Γερμανίας να διαδραματίσει μεγαλύτερο διεθνή πολιτικό ρόλο. Η τέταρτη μεγαλύτερη οικονομία στον κόσμο, εβδομήντα χρόνια μετά την ήττα της, εξακολουθεί να διατηρηθεί σε δευτερεύοντα ρόλο [4].

Σχετικά με τον αραβικό κόσμο, ο πρόεδρος Μακρόν -énarque (σ. μτφ., απόφοιτος της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης) και πρώην στέλεχος της Rothschild & Σια- υιοθέτησε την άποψη των δύο συμβούλους του επί του θέματος: του Γαλλοτυνησίου Hakim El Karoui -ένας άλλος πρώην στέλεχος της Rothschild & Σια- για τις χώρες του Μαγκρέμπ και του πρώην πρεσβευτή στη Δαμασκό, Michel Duclos - ένα énarque- για το Λεβάντε. Ο El Karoui δεν είναι προϊόν της δημοκρατικής ενσωμάτωσης, αλλά της υπερεθνικής υψηλής μπουρζουαζίας. Εναλλάσσει έναν ρεπουμπλικανικό λόγο σε διεθνές επίπεδο και έναν άλλο, κοινοτικό στο εσωτερικό της χώρας. Ο Duclos είναι ένας αυθεντικός νεο-συντηρητικός, εκπαιδευμένος στις Ηνωμένες Πολιτείες υπό τον George W. Bush από τον Jean-David Levitte [5]

Αλλά, ο El Karoui δεν κατάλαβε ακόμα ότι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι ένα όργανο της βρετανικής MI6, και ο Duclos ότι το Λονδίνο δεν έχει χονέψει τις συμφωνίες των Sykes-Picot-Sazonov που τον έκανε να χάσει τη μισή της αυτοκρατορία στη Μέση Ανατολή [6]. Οι δύο άνδρες δεν βλέπουν επομένως κανένα πρόβλημα στη νέα «εγκάρδια αντάντ» με την Theresa May.

Μπορούμε ήδη να μετρήσουμε ορισμένες ασυνέπειες στην πολιτική αυτή. Σε εφαρμογή των αποφάσεων της «Μικρής Ομάδας», η Γαλλία επανέλαβε τη συνήθεια της ομάδας του προέδρου Hollande να μεταφέρει στον ΟΗΕ τις θέσεις των υπαλλήλων της στη Συριακή Αντιπολίτευση (εκείνοι που διεκδικούν τη σημαία της γαλλικής εντολής στη Συρία [7]). Αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει. Η επιστολή του σημερινού πρόεδρου της «Συριακής Επιτροπής Διαπραγμάτευσης», Nasr al-Hariri, που στάλθηκε εξ ονόματος της Γαλλίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας, προσβάλει όχι μόνο τη Συρία αλλά και τη Ρωσία [8]. Κατηγορεί μια από τις δύο σημαντικότερες στρατιωτικές δυνάμεις στον κόσμο [9] ότι διαπράττει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, γεγονός που παραβιάζει τη θέση «διαμεσολάβησης» ενός μόνιμου μέλους του Συμβουλίου. Εάν η Μόσχα προτίμησε να αγνοήσει αυτήν την γλωσσική απόκλιση, η Δαμασκός απάντησε απότομα [10].

Σε τελική ανάλυση, η πολιτική του Εμανουέλ Μακρόν δεν διαφέρει πολύ από εκείνες του Νικολά Σαρκοζί και του Φρανσουά Ολάντ, ακόμη και αν, λόγω της παρουσίας του Donald Trump στο Λευκό Οίκο, στηρίζεται περισσότερο στο Ηνωμένο Βασίλειο παρά στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τα Ηλύσια επιδιώκει την ιδέα μιας οικονομικής ανάκαμψης για τις πολυεθνικές τους, όχι στη Γαλλία, αλλά στην πρώην αποικιακή αυτοκρατορία τους. Πρόκειται για ίδιες επιλογές με εκείνες του σοσιαλιστή Guy Mollet, ενός από τους ιδρυτές της ομάδας Bilderberg [11]. Το 1956, ο Γάλλος πρωθυπουργός έκανε συμμάχησε με το Λονδίνο και το Τελ Αβίβ για να διατηρήσει τις μετοχές της Γαλλίας στη Διώρυγα του Σουέζ που κρατικοποιήθηκε από τον πρόεδρο Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ. Πρότεινε στον Βρετανό ομόλογό του, Anthony Eden, η Γαλλία να ενσωματωθεί στη Κοινοπολιτεία, με υποταγή στο Βρετανικό Στέμμα, και οι Γάλλοι πολίτες να υιοθετήσουν το ίδιο καθεστώς υπηκοότητας με τους Ιρλανδούς της Βόρειας Ιρλανδίας [12]. Αυτό το σχέδιο εγκατάλειψης της Γαλλικής Δημοκρατίας και ένταξη της Γαλλίας στο Ηνωμένο Βασίλειο υπό την κυριαρχία της Βασίλισσας Ελισάβετ Β’ δεν συζητήθηκε ποτέ δημόσια.

Αθετώντας το ιδανικό της ισότητας στα δικαιώματα του 1789 και την απόρριψη της αποικιοκρατίας που εξέφρασε ο γαλλικός Λαός κατά του ματαιωμένου πραξικοπήματος του 1961 [13], στα μάτια της Εξουσίας, η εξωτερική πολιτική δεν προκύπτει από τη δημοκρατία .

Τιερί Μεϊσάν

Πολιτικός σύμβουλος, πρόεδρος-ιδρυτής του Δικτύου Βολταίρος και της διάσκεψης Axis for Peace. Τελευταίο βιβλίο στα γαλλικά: L’Effroyable imposture : Tome 2, Manipulations et désinformations(éd. JP Bertand, 2007), (éd. JP Bertand, 2007). Επίσημος λογαριασμός Twitter.