Στο σπιράλ του θανάτου

Η κυλιόμενη χρεοκοπία θα συνεχιστεί, οπότε θα απαιτούνται διαρκώς μέτρα, μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, νέες δανειακές συμβάσεις κοκ. – αφού η πολιτική λιτότητας είναι αδύνατον να επαναφέρει στη ζωή μία ήδη σκελετωμένη οικονομία, εάν θέλει να παραμένει κανείς ρεαλιστής..

«Όταν ακούμε πως κάποιοι πρωθυπουργοί της Ελλάδας προειδοποιούσαν από πολλά χρόνια πριν για τους κινδύνους χρεοκοπίας της, ασφαλώς δεν τους θεωρούμε προφήτες – αφού επρόκειτο για μία αυτονόητη πρόβλεψη τους, γνωρίζοντας «εξ ιδίων» το μέγεθος της πολιτικής διαφθοράς.

Κανένας άλλωστε δεν πιστεύει σοβαρά ότι, οι τεράστιες περιουσίες που συσσώρευσαν τόσο οι ίδιοι, όσο και οι υπουργοί  τους, καθώς επίσης αυτοί με τους οποίους διαπλέκονταν διαφθειρόμενοι (ΜΜΕ, επιχειρήσεις κλπ.) προέρχονταν από τους μισθούς τους – οπότε λογικά προέβλεπαν πως η οικονομία δεν θα (τους) αντέξει«.

Άποψη

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία σχετικά με το ότι, το πρόβλημα της Ελλάδας ήταν και είναι πολιτικό – αφού η Οικονομία είναι πάντοτε σε θέση να παρέχει συγκεκριμένες και αποτελεσματικές λύσεις. Αρκεί βέβαια να γνωρίζει ακριβώς ποιό είναι το εκάστοτε ζητούμενο από την Πολιτική, οπότε από την πλειοψηφία των Πολιτών που θα κληθούν να το στηρίξουν επειδή θα πρόκειται για το δικό τους συμφέρον – ενώ η μειοψηφία στις δημοκρατικές χώρες συντάσσεται ενεργητικά με τη βούληση της πλειοψηφίας.

Για παράδειγμα, εάν η Πολιτική θεωρεί πως το ζητούμενο είναι η ελευθερία, η οποία προϋποθέτει ασφαλώς την εθνική κυριαρχία ενός κράτους, οπότε τη μη μετατροπή του σε προτεκτοράτο, τότε η Οικονομία είναι σε θέση να συντάξει ένα ανάλογο σχέδιο – το οποίο θα συμπεριλαμβάνει όλα όσα απαιτούνται για να επιτευχθεί, σταδιακά φυσικά (ανάλυση).

Το πρώτο απαιτούμενο τώρα από ένα κόμμα που θέλει να κυβερνήσει, είναι η προστασία των Πολιτών από τα λάθη του λόγω τυχόν ανεπαρκούς στελέχωσης του – κυρίως όμως από την ενδεχόμενη διαφθορά του, από τη διαπλοκή του, καθώς επίσης από τις δεσμεύσεις που αναλαμβάνει όχι επειδή θεωρεί πως είναι σε θέση να τις πραγματοποιήσει, αλλά για να υφαρπάξει την εξουσία με αποκλειστικό σκοπό τη νομή της.

Επομένως, το κόμμα αυτό θα έπρεπε να θέσει ως προτεραιότητα του την ψήφιση νόμων, οι οποίοι θα διασφαλίζουν τους Πολίτες από τα παραπάνω – όπου ευτυχώς στην Ελλάδα δεν είναι ανάγκη να ανακαλυφθεί ο τροχός, αφού έχουμε εμπειρία από τους προγόνους μας. Για παράδειγμα, υπήρχαν μεταξύ άλλων οι εξής νόμοι στο παρελθόν (απόδοση στα νέα ελληνικά), οι οποίοι φυσικά εφαρμόζονταν με μεγάλη αυστηρότητα:

(α) Η περιουσία των εκλεγομένων αρχόντων δεσμεύεται, μέχρι να αποδώσουν λογαριασμό για τα πεπραγμένα τους – δηλαδή, για την οικονομική τους διαχείριση στο διάστημα που θα κυβερνούν.

(β) Οι ψευδείς υποσχέσεις, διδόμενες ενώπιον του λαού, τιμωρούνται με θάνατο – γεγονός που σημαίνει ότι, κανένας πολιτικός δεν τολμούσε να εξαπατήσει τους Πολίτες.

(γ) Οι δωροδοκούμενοι ή καταβάλουν το ποσόν στο δεκαπλάσιο στα δημόσια ταμεία, ή τιμωρούνται σε θάνατο – οπότε δεν ήταν εύκολος ο χρηματισμός τους.

Αντίθετα όμως με όλα αυτά, τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα έχουν κακοποιήσει το Σύνταγμα, διαμορφώνοντας το έτσι ώστε να προστατεύει αποκλειστικά και μόνο τα ιδιοτελή τους συμφέροντα – με αποκορύφωμα της «απάτης» το νόμο περί ευθύνης (ανευθυνότητας) των υπουργών. Ακόμη χειρότερα, δεν σέβονται ποτέ τους νόμους που οφείλουν να απορρέουν από το Σύνταγμα και δεν τους τηρούν – σημειώνοντας ότι, παρά την κακοποίηση του που θα μπορούσε να διορθωθεί πολύ εύκολα, το Σύνταγμα μας είναι ένα από τα καλύτερα στον πλανήτη.

Στα πλαίσια αυτά, όταν ακούμε πως κάποιοι πρωθυπουργοί της Ελλάδας προειδοποιούσαν από πολλά χρόνια πριν για τους κινδύνους χρεοκοπίας της, ασφαλώς δεν τους θεωρούμε προφήτες – αφού επρόκειτο για μία αυτονόητη πρόβλεψη τους, γνωρίζοντας «εξ ιδίων» το μέγεθος της πολιτικής διαφθοράς. Κανένας άλλωστε δεν πιστεύει σοβαρά ότι, οι τεράστιες περιουσίες που συσσώρευσαν τόσο οι ίδιοι, όσο και οι υπουργοί  τους, καθώς επίσης αυτοί με τους οποίους διαπλέκονταν διαφθειρόμενοι (ΜΜΕ, επιχειρήσεις κλπ.) προέρχονταν από τους μισθούς τους – οπότε λογικά προέβλεπαν πως η οικονομία δεν θα (τους) αντέξει. Συμπερασματικά λοιπόν η χώρα χρεοκόπησε πρώτα πολιτικά και μετά οικονομικά – οπότε πρέπει να προηγηθεί η πολιτική διάσωση της, για να ακολουθήσει η οικονομική.

Το κορυφαίο οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας      

Περαιτέρω, το κορυφαίο οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, το οποίο προέκυψε μετά την εφαρμογή των μνημονίων, είναι η κατακόρυφη πτώση του ΑΕΠ της – μοναδική στην παγκόσμια ιστορία σε εποχές ειρήνης. Όλα τα υπόλοιπα, από την κατάρρευση του παραγωγικού της ιστού, την ανεργία και το ασφαλιστικό, έως τη διαφαινόμενη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας της, είναι σε μεγάλο βαθμό τα νομοτελειακά επακόλουθα της πτώσης του ΑΕΠ – χωρίς καμία αμφιβολία.

Η πτώση δε του ΑΕΠ είναι ουσιαστικά πολύ μεγαλύτερη από τα 60 δις € ή από το -25% (το 2013 πλησίασε το -30%) – αφού στο διάστημα αυτό μειώθηκαν σημαντικά τα εμπορικά ελλείμματα (γράφημα), τα οποία περιορίζουν ανάλογα το ΑΕΠ. Δυστυχώς όμως, η μείωση αυτή δεν οφειλόταν στην αύξηση των εξαγωγών, αλλά στην πτώση των εισαγωγών – οπότε δεν ωφέλησε σχεδόν καθόλου την οικονομία μας.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του εμπορικού ισοζυγίου της Ελλάδας (μπλε στήλες, αριστερή κάθετος), σε σχέση με το ΑΕΠ της (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).

Το πού οφειλόταν τώρα η πτώση του ΑΕΠ φαίνεται από τους συντελεστές του – όπου ΑΕΠ = Κατανάλωση + Ιδιωτικές επενδύσεις + Δημόσιες δαπάνες + (Εξαγωγές – Εισαγωγές). Πριν από όλα στην πτώση της κατανάλωσης, λόγω της απότομης μείωσης των μισθών, των συντάξεων και των λοιπών εισοδημάτων των Ελλήνων – με έναν καταιγιστικό ρυθμό επίσης μοναδικό στην ιστορία.

Όταν τώρα μειώνεται η κατανάλωση, άρα η ζήτηση, ασφαλώς δεν διενεργούνται ιδιωτικές επενδύσεις – οπότε ακόμη και ο πιο ανόητος καταλαβαίνει ότι, πρέπει να επέμβει το δημόσιο επενδύοντας, έστω για να σταθεροποιήσει την Οικονομία (=αύξηση δημοσίων δαπανών). Πώς όμως να επενδύσει ένα κράτος που έχει απομονωθεί από τις χρηματαγορές, μετά τη συκοφάντηση του από την ίδια του την κυβέρνηση; Πόσο μάλλον όταν του απαγορεύθηκαν αμέσως από την Τρόικα οι δημόσιες επενδύσεις, χωρίς να μεσολαβήσει κανένα διάστημα αναπροσαρμογής;

Έτσι το μοναδικό φρένο στην κατάρρευση του ΑΕΠ ήταν ο τέταρτος συντελεστής του: ο «εξαγωγές – εισαγωγές» όπου όμως ένα συκοφαντημένο κράτος, εξευτελισμένο από τους πάντες και απομονωμένο από τις χρηματαγορές, είναι αδύνατον να πουλήσει τα προϊόντα του στο εξωτερικό τον πρώτο καιρό, ακόμη και αν τοποθετήσει τις τιμές τους κάτω από το κόστος τους. Με απλά λόγια, το «Made in Greece» τότε ήταν δυσφήμιση και όχι διαφήμιση – γεγονός που σημαίνει ότι, το μόνο που απέμενε ήταν η μείωση των εισαγωγών και του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, αφού πολλά από τα εισαγόμενα προϊόντα δεν παράγονται στη χώρα μας.

Η πρόσκαιρη ανάκαμψη της οικονομίας

Συνεχίζοντας, η τύχη στην «ατυχία» μας ήταν τα προβλήματα των γειτονικών χωρών, σε συνδυασμό με το ότι δεν σημειώθηκε εδώ κανένα τρομοκρατικό ή άλλο συμβάν – λόγω των οποίων αυξήθηκαν ο τουρισμός και η κατανάλωση από τους ξένους εντός της Ελλάδας,οπότε ανακόπηκε σε κάποιο βαθμό η τρομακτική βουτιά του ΑΕΠ μας.

Εν τούτοις, αφενός μεν η άνοδος του τουρισμού είναι συγκυριακή, αφετέρου πρόκειται για μία βιομηχανία εντάσεως κεφαλαίου, η οποία παρουσιάζει πολλές διακυμάνσεις – ανόδους και καθόδους. Μπορεί λοιπόν τα τουριστικά μας έσοδα να είναι συνεχώς ανοδικά από το 2000, με μία μικρή πτώση μετά το 2009 (γράφημα), αλλά τίποτα δεν είναι σίγουρο στο μέλλον – ειδικά στην γεωπολιτική θέση που βρισκόμαστε.

Ως εκ τούτου, εάν δεν βρεθεί άμεσα κάποια βιώσιμη λύση, η οποία ασφαλώς δεν είναι οι σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις που διενεργούνται (τελευταία το ξεπούλημα ολόκληρου του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας έναντι μόλις 45 εκ. €, από τα οποία εάν αφαιρέσει κανείς ως οφείλει τα ταμειακά διαθέσιμα των 12 εκ. € η τιμή μειώνεται στα 33 εκ. – ενώ παραδίδεται άνευ βαρών αφού το δημόσιο έσβησε απαιτήσεις του άνω των 600 εκ. που θα προστεθούν στο χρέος!), η συνέχιση της πορείας του ΑΕΠ προς τα κάτω στο άμεσο μέλλον δεν θα αποφευχθεί – ενώ οι ιδιωτικές επενδύσεις σε μία χώρα που καταρρέει η ζήτηση, ενώ ο δημόσιος και ιδιωτικός της τομέας έχουν χάσει εντελώς την πιστοληπτική τους ικανότητα, είναι αδύνατον ποτέ να αυξηθούν.

Σε μία τέτοια περίπτωση το σπιράλ του θανάτου (γράφημα) μάλλον θα συνεχιστεί,  οπότε θα απαιτούνται διαρκώς νέα μέτρα λιτότητας, μειώσεις των μισθών και των συντάξεων, νέες δανειακές συμβάσεις, καινούργια μνημόνια κοκ. – έως ότου οι ιθαγενείς εξαθλιωθούν και χάσουν τα πάντα, παραμένοντας χρεωμένοι στο διηνεκές. Σε κάθε περίπτωση, η συνέχιση της πολιτικής λιτότητας και των μνημονίων είναι αδύνατον να επαναφέρει στη ζωή μία ήδη «σκελετωμένη» οικονομία – εάν θέλει να παραμένει κανείς ρεαλιστής.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, για να επιλυθεί το νούμερο ένα πρόβλημα της Ελλάδας, το πολιτικό, απαιτείται το ξύπνημα της ελληνικής κοινωνίας από το λήθαργο, στον οποίο έχει βυθιστεί – παρά το ότι είναι αιτιολογημένος (αλλά όχι δικαιολογημένος), για λόγους που έχουμε αναφέρει στο παρελθόν (Γιατί σιωπούν τα πρόβατα;).

Έχουμε δε την άποψη ότι, δεν έχει συμβεί ακόμη αφενός μεν επειδή οι περισσότεροι Έλληνες έχουν ψευδαισθήσεις και ατεκμηρίωτες ελπίδες, αφετέρου λόγω του ότι δεν συνειδητοποιούν πού θα οδηγηθούν στο μέλλον (άρθρο) – οπότε είναι ευθύνη όλων μας να δώσουμε την πραγματική εικόνα, όσο σκοτεινή και αν είναι.

Είμαστε άλλωστε σίγουροι ότι, εάν ξυπνήσει η κοινωνία, εάν πάψει να πιστεύει στα ψέματα και εάν συσπειρωθεί, θα τα καταφέρει – επειδή η πατρίδα μας είναι μία πολύ πλούσια χώρα, με εξαιρετικά ικανό εργατικό δυναμικό, παρά το ότι υποτιμάει συνεχώς τον εαυτό του μη διαθέτοντας διεθνή εμπειρία.

πηγή