Το Πάσχα δεν είναι εορτή των αμνών…

Γράφει ο Απόστολος Αποσστολόπουλος

Στο αποχαιρετιστήριο ταξίδι του στην Ευρώπη, στις αρχές του έτους, ο Ομπάμα στο Βερολίνο δήλωσε δημοσίως ότι “αναθέτει” στη Μέρκελ την ηγεσία του Δυτικού Κόσμου. Τα συστημικά ΜΜΕ σε ΕΕ και ΗΠΑ πέρασαν στα ψιλά την παράδοξη όσο και πρωτοφανή αυτή δήλωση.

Η Μέρκελ άργησε να απαντήσει αλλά προ ημερών αποδέχθηκε πλήρως την κληρονομιά Ομπάμα. Πέρασε ανεπιστρεπτί, είπε η Μέρκελ, η εποχή που μπορούσαμε να εμπιστευτούμε τους Συμμάχους μας (δηλαδή τις ΗΠΑ). Μόνοι μας πλέον πρέπει να ασχοληθούμε με την τύχη μας, πρόσθεσε η Καγκελάριος, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ο Τραμπ είναι ανάξιος να χειριστεί την κληρονομιά της μίας και ενιαίας Δύσης, υπό τις ΗΠΑ.

Ομπάμα και Μέρκελ υπέταξαν τα έθνη τους στη νεοφιλελεύθερη πολιτική των ελίτ. Στον “εθνικισμό” του Τραμπ «πρώτα η Αμερική», Ομπάμα και Μέρκελ αντιτάσσουν τον διεθνισμό των ελίτ «πρώτα η Παγκοσμιοποίηση». Με τη βεβαιότητα ότι στο τιμόνι θα είναι η Γερμανία, τουλάχιστον στην Ευρώπη.

Τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ απόφυγαν να αναλύσουν τα λεγόμενα της Μέρκελ, όπως έκαναν και το 1938 με τη Συμφωνία του Μονάχου. Τότε τα πλήθη, πιστεύοντας τον Τύπο, υποδέχθηκαν ενθουσιωδώς τον πρωθυπουργό Τσάμπερλαιν κατά την επιστροφή του στο Λονδίνο, ενώ εκείνος χλεύαζε την αφέλεια του κόσμου: Νομίζουν, έλεγε, ότι στο Μόναχο υπογράψαμε Ειρήνη ενώ έρχεται ο Πόλεμος.

Ο φόβος του «4ου Ράιχ»

Η παγκοσμιοποιημένη ελίτ έχει παραμερίσει τους φόβους όλων των μεταπολεμικών ηγετών της Δύσης και της ΕΣΣΔ/Ρωσίας ότι η ενοποιημένη Γερμανία θα τείνει αναπόφευκτα στη δημιουργία του 4^ου Ράιχ και θα οδεύσει σε κάποιου είδους Πόλεμο. Ίσως επειδή η ίδια η ελίτ μεθοδεύει το πλήθος των τοπικών αναμετρήσεων που συγκροτούν ένα ρευστό, αλλά ενιαίο πολεμικό μέτωπο πλανητικής κλίμακας.

Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην ευρύτερη περιοχή που διαθέτει μεν πηγές ενέργειας (πετρέλαιο/αέριο) αλλά, φαίνεται, δεν έχει ακόμα συμφωνηθεί η κατανομή τους. Η εκκρεμότητα θα λυθεί οσονούπω (με πρωταγωνιστές/ανταγωνιστές ΗΠΑ-Γερμανία) και τότε θα δούμε αν η χώρα θα διατηρηθεί ως «όαση ειρήνης». Το πώς θα διαμορφωθεί τότε το πολιτικό σκηνικό και τα κόμματα που θα το συναπαρτίζουν θα είναι –προβλέπω- ο απόλυτος τραγέλαφος.

Στις ΗΠΑ, το κέντρο του Συστήματος, φοβερή οικονομική πίεση ώθησε τους πληβείους να ψηφίσουν Τραμπ, απορρίπτοντας γλυκανάλατους τύπου Σάντερς, ή διεφθαρμένους τύπου Κλίντον. Στην ΕΕ οι ελίτ  βγάζουν από το καπέλο λαγούς αλά Μακρόν για να υπνωτίσουν τα πλήθη. Προσωρινά.

Αλαζονικά, η Μέρκελ διακήρυξε τη δυσπιστία της προς τις ΗΠΑ, γεγονός που ισοδυναμεί με κήρυξη εμφυλίου πολέμου στη Δύση. Ωστόσο, η μετατροπή του εμφυλίου σε Παγκόσμιο Πόλεμο δεν εξαρτάται από δευτεροκλασάτες δυνάμεις όπως είναι οι Γαλλογερμανοί.

Στο παρελθόν, οι ισχυροί της Ευρώπης ήταν οι μοναδικές πλανητικές δυνάμεις και οι συγκρούσεις τους είχαν παγκόσμια σημασία. Τώρα, είναι περιφερειακοί παίκτες, είναι επαρχίες, ανίκανες να προκαλέσουν και να πρωταγωνιστήσουν σε παγκόσμια αναταραχή.

Περασμένα μεγαλεία…

Ο Μακρόν υποδέχθηκε τον Πούτιν στις Βερσαλίες. Δεν επρόκειτο για επίδειξη μεγαλείου, αλλά μάλλον για ασύμμετρη ανοησία. Ο Μακρόν, οικοδεσπότης στο Παλάτι των ένδοξων Βασιλέων της Γαλλίας, προκαλεί μάλλον θυμηδία και οίκτο παρά θαυμασμό. Οι Βερσαλλίες είναι πλέον θέαμα για  τουρίστες και δεν αντιστοιχούν ούτε υπονοούν κάποια ισχύ της Γαλλίας – περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις.

Η Γερμανία και η Γαλλία, γεμάτες φθονερές αυταπάτες, ονειρεύονται παλινόρθωση, αλλά φτιάχνουν μετά βίας ζευγάρι μεσόκοπων που σέρνουν τις αιματηρές αναμνήσεις τους στις όχθες του Σηκουάνα. Και καλά, ο Μακρόν είναι νέος και, ας πούμε, θέλει να ευχαριστηθεί την Προεδρία, τα μεγαλεία και όλα τα υπόλοιπα. Οι καιροί απρόβλεπτοι.

Η Μέρκελ, όμως, είναι αδικαιολόγητη. Ξέρει άριστα ότι μόνη της η Γερμανία, ηγέτης μιας δήθεν Ενωμένης Ευρώπης με Εσθονία, Λετονία και άλλους τέτοιους κραταιούς, είναι ώριμη για τρίτη πανωλεθρία. Και ότι αν υποχρεωθεί σε συμμαχία είτε με τις ΗΠΑ είτε με τη Ρωσία, θα είναι δεύτερη και καταϊδρωμένη. Αν δεν το ξέρει τόσο το χειρότερο γι’ αυτήν. Δεν θα στενοχωρηθούν πολλοί για τις “βόμβες” που θα σκάσουν στα πόδια της.

Κάπως έτσι η ελίτ της Βρετανίας αποφάσισε ότι είναι ώρα να τα μαζέψει και να φύγει από την ΕΕ, αφήνοντας τους άλλους Ευρωπαίους έτοιμους να αλληλοφαγωθούν και την ΕΕ έτοιμη να καταρρεύσει. Το Brexit είναι κορυφαία πολιτική (όχι στενά οικονομική) απόφαση στο πλαίσιο της σταθερά αντιγερμανικής αλλά και αντιευρωπαϊκής παράδοσης της Αγγλίας και με δεδομένη την ικανότητά της να βλέπει πέρα από τη μύτη της: το ζοφερό, εντελώς αβέβαιο μέλλον της σημερινής ΕΕ.

Ο Μακρόν, με τον Πούτιν στις Βερσαλλίες και  τους κομπασμούς ότι έδειξε την προεδρική του ισχύ, σφίγγοντας υπερβολικά το χέρι του Τραμπ, δημιουργεί την υποψία ότι έχει προδιαγραφές φελλού αλά Ολάντ. Το πρόβλημα, ωστόσο, δεν είναι αυστηρά προσωπικό.

Κοινωνίες-πρόβατα

Οι προσπάθειες να κατασκευαστούν κοινωνίες-πρόβατα, χωρίς ειρμό, ήθος, συνοχή, πέτυχαν ως ένα σημείο, ενόσω κυκλοφορούσε το χρήμα και αποκοίμιζε. Η φτώχεια έφερε γκρίνια, ενίσχυσε τη Λεπέν και εξέλεξε τον Τραμπ.

Ούτε η εξωνημένη «Αριστερά» από τον Σημίτη, τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Φίλη, ως τον Μπλερ και τον Σάντερς, δεν μπορεί να σταματήσει το κακό. Οι κυρίαρχες ελίτ δεν βρίσκουν λύση. Οι μικρομεσαίοι αποδεικνύονται σκληρό καρύδι, αντίθετα με τους εργάτες που μετακόμισαν μονοκόμματοι από τους κομμουνιστές στη Λεπέν. Να τους πεις φασίστες και να πετάξεις στο πόπολο ένα Μακρόν βοηθάει, αλλά ξεμπερδεύεις για λίγο.

Ο από μηχανής θεός λέγεται “ισλαμική τρομοκρατία”. Οι πραγματικές αιτίες υπάρχουν, θρησκευτικές, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτιστικές. Τίποτα δεν έχει διάρκεια αν θεμελιώνεται μόνο σε ψέματα. Ωστόσο, στις πολύνεκρες υποθέσεις τρομοκρατίας Σαρλί- Εμπντό, Μπατακλάν στη Γαλλία και στο Μάντσεστερ, οι δράστες ήταν γνωστοί στις Αρχές, συνεργάτες των μυστικών υπηρεσιών, σύμφωνα με ΜΜΕ της Γαλλίας και Βρετανίας.

«Θεωρίες συνομωσίας» υποστηρίζουν ότι και στην υπόθεση των δυο Πύργων στις ΗΠΑ η CIA είχε ρόλο πρωταγωνιστή. Η τρομοκρατία στη Δύση είναι ύποπτη ως προς την καταγωγή, τους δράστες, τα κίνητρα. Οι τρομοκρατικές ενέργειες τείνουν να  διαμορφώσουν ψυχολογία στο πλήθος ότι η αστυνόμευση είναι επιθυμητή έστω σε βάρος της Δημοκρατίας, προσωρινά.

Ωστόσο, ποιος προστατεύει ποιόν και από ποιους είναι ερώτημα των ημερών όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στον υπόλοιπο Κόσμο. Το δίλημμα που βάζουν οι κυρίαρχοι είναι υπαρκτό: Ή πόλεμος, ή θα είστε υπάκουοι σαν πρόβατα, ξέροντας ότι το Πάσχα δεν είναι εορτή των αμνών.

ΠΗΓΗ: stavroslygeros