Η αριστερά-δεξιά του χθες και του σήμερα

 

Γράφει ο Νικόλαος Μπαγιαρτάκης

Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού πολέμου (και της βιομηχανικής εποχής της μαζικής παραγωγής) υπήρξαν δύο ιδεολογίες. Το ένα στρατόπεδο ήταν του καπιταλισμού-το δυτικό μπλοκ με κύριο εκπρόσωπο τους τις Η.Π.Α. και το αντίπαλο άλλο δε ήταν του Σοσιαλισμού-της Σοβιετικής Ενώσεως. Μέχρι τότε υπήρχε μία διαχωριστική γραμμή μεταξύ των δύο αυτών ιδεολογιών.


Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως και του εκείνου μοντέλου, ως ηττημένου απ' το δυτικό μπλοκ. Υπήρξε μία εποχή μετάβασης και εξέλιξης τόσο τεχνολογικά (από τη δεκαετία του '80 και μετά φεύγει η ανθρωπότητα από το μαζικό μοντέλο για να οδηγηθούμε σε μία ολοένα απομαζικοποιημένη νέα εποχή, κάτι που το διαπίστωσε ορθά ο Άλβιν Τόβλερ στο βιβλίο του το "Τρίτο Κύμα" και έχουμε την αλλαγή τόσο στη δομή του Κεφαλαίου όσο δε και στην κατώτερη τάξη, όπου η εργατική τάξη αστικοποιήθηκε προσφέροντας υπηρεσίες, κύρια, στο σύνολο της) αλλά ας σταθούμε στην ιδεολογική πραγματικότητα. Όπου η αριστερά έμοιαζε μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενώσεως να χάνει κι αυτή στο σύνολο της. Έμοιαζε τότε σαν να έκοβες τις ρίζες απ' το δέντρο της. Είχε δύο επιλογές τότε η θα εξαφανιζόταν μαζί με την Σοβιετική Ένωση ή θα μεταλλάσσονταν κι αυτή. Η Ευρωπαϊκή αριστερά αποδέχθηκε την ήττα της Σοβιετικής Ενώσεως και την αποκήρυξε σε τέτοιο βαθμό ως να 'ταν κάποιος αντίπαλος της, πολλές φορές. Ώστε να κάνει στο τέλος το μπόλιασμα της σ' ένα άλλο δέντρο με ρίζες, πια.

Ένας αντιπρόσωπος της αριστεράς αυτής ήταν ο Ζαν Πωλ Σαρτρ που 'χε ως πνευματικό του παιδί τον Ντανιέλ Κον Μπετίτ και ως εφημερίδα του την Λιμπερασιόν. Σήμερα ο Ντάνιελ Κον Μπετίτ δεν έχει ιδεολογική αντιπρόταση απέναντι προς το τωρινό σύστημα και περί άλλων τυρβάζει, πλέον ασχολείται με την οικολογία και τα πράσινα άλογα, τίποτα επί της ουσίας δεν προσφέρει ως εναλλακτική πρόταση απέναντι στο σύστημα για την οικονομία και την πολιτική πραγματικότητα. Η Λιμπερασιόν πλέον είναι ιδιοκτησίας της τραπεζικής οικογένειας των Ροθτσάιλντ. Σημεία των καιρών.

Η αριστερά και η δεξιά πλέον δεν είναι ιδεολογικά απέναντι όπως άλλοτε. Πλέον η αριστερά και η δεξιά έχουν μεταλλαχθεί ως η νεοφιλελεύθερη αριστερά και ως η νεοφιλελεύθερη δεξιά. Έχουν αποδεχτεί την επικρατούσα κατάσταση στην οικονομία την κυριαρχία των Αγορών (ήτοι των τραπεζιτών). Ως πολιτικό σύστημα αποδέχονται την σημερινή μορφή της κοινοβουλευτικής ρεπούμπλικας, ήτοι την ολιγαρχία των ελίτ. Η άλλοτε διαχωριστική γραμμή ιδεολογική και πρακτική πλέον αν όχι έχει πλήρως εξαλειφθεί, είναι πλέον δυσδιάκριτη.

Η κοινωνία βρίσκεται μεταξύ σφύρας και άκμονος όπου οι άλλοτε ιδεολογικές αντίπαλες ομάδες πλέον είναι ριζωμένες απ' το ίδιο κυρίαρχο σύστημα. Ενώ κουβαλούν ως παρακαταθήκη τους την παρελθούσα τους αντιπαλότητα στο σήμερα εν τούτοις επί της ουσίας δεν αποδεικνύουν τη διαφορετικότητα τους εν τοις πράγμασι. Υπηρετούν πιστά και απαρέγκλιτα την κυριαρχία των Τραπεζιτών μέσω της ελεύθερης αγοράς ως οικονομικό μοντέλο και επιθυμούν την διαχείριση του πολιτικού συστήματος της κοινοβουλευτικής ρεπούμπλικας, ήτοι την διαιώνιση της πολιτικής ελίτ.

Το ρεύμα της απομαζικοποίησης που υπάρχει από την δεκαετία του 1980 και δώθε το δρομολογούν με τέτοιο τρόπο που να είναι προς επ' ωφέλεια ξανά του κυρίαρχου καθεστώτος μέσω της απομόνωσης του ατόμου για να το στρέψουν στη συνέχεια απέναντι στην ίδια την κοινωνία και με ό,τι σχετίζεται μ' αυτήν ως στοιχείο της ταυτότητας της. Η ιδεολογική σύγχρονη κατασκευή νόρμας είναι η επικράτηση του μηδενισμού (είτε έχει να κάνει με την οικογένεια, είτε με το έθνος, είτε με την ιστορική μνήμη, είτε με τον πολιτισμό, είτε με τις παραδόσεις, είτε με ό,τι άλλο που σχετίζεται με κοινωνικό θύλακα). Βέβαια η επικράτηση του ιδεολογικού μηδενισμού του ατόμου έχει και τις δικές του παρενέργειες καθώς μετατρέπεται από μία ιδεολογία μηδενισμού σε ιδεολογία θανάτου, ορισμένες φορές. Όπου πολλά άτομα αναζητούν απ' τις εσωτερικές τους αναζητήσεις να καλύψουν το συναισθηματικό τους κενό που τους προκαλείται από την επικράτηση του μηδενισμού όπου δεν έχουν τέτοια ψυχολογικά αντίβαρα ώστε να αντεπεξέλθουν στις όποιες δυσκολίες της ζωής τους (είτε αυτά είναι μέσω της πίστης, είτε μέσω της εθνικής ταυτότητας, είτε απ' την οικογένεια τους, είτε απ' τις παραδόσεις και απ' τα ήθη και τα έθιμα της κοινωνικής τους ταυτότητας) οπότε είτε διολισθαίνουν βρίσκοντας διέξοδο σε αυτοκτονικές τάσεις (βλέπε το νέο φαινόμενο της μπλε φάλαινας), είτε οι μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς που 'ναι πολιτογραφημένοι στις πιο ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες παρατούν τα εμπορικά κέντρα για να τρέξουν σε ερήμους αντικαθιστώντας το χάμπουργκερ με το Κοράνι στο χέρι τους, δηλαδή μεταμορφώνονται από ανόητοι ιδιώτες (idiots) που ζουν δίχως σκοπό παρά μόνο υπερκαταναλώτικά σ' έναν ιδεολογικό στρατιώτη (αφού η δυτική κουλτούρα είναι η κατανάλωση των ειδώλων τεχνητών αναγκών τότε ανατρέχουν στις δικές τους ρίζες), είναι κάποιες περιπτώσεις οι οποίες είναι οι πιο ακραίες αλλά και οι πλέον εμφανέστατες σε σύγκριση μ' άλλες.

Εν κατακλείδι θα κλείσω με τον Έντουαρντ Μπερνέζ με τις εξής φράσεις του: "O πιο ασφαλής τρόπος για να προστατευτεί μια Κυβέρνηση είναι να αποσπάται η προσοχή της μάζας από επικίνδυνες πολίτικες ιδέες και έντεχνα να κατευθύνεται μόνο προς την κατανάλωση", "δεν προστάζει πλέον ο λαός αλλά οι επιθυμίες του. Ο λαός δε συμμετέχει στη λήψη των αποφάσεων κι έτσι η δημοκρατία περιορίζεται από την ενεργό συμμετοχή στην παθητική κατανάλωση που κατευθύνεται από ένστικτα και ασυνείδητες επιθυμίες. Κι όποιος έχει πρόσβαση σε αυτές τις επιθυμίες, θα κάνει το λαό ό,τι θέλει", "Ο συνειδητός και ευφυής χειρισμός των οργανωμένων συνηθειών και των απόψεων σχετικά με τις μάζες είναι ένα σημαντικό στοιχείο στη δημοκρατική κοινωνία. Εκείνοι που χειρίζονται αυτόν τον απαρατήρητο μηχανισμό της κοινωνίας αποτελούν μια αόρατη κυβέρνηση που αποτελεί την πραγματική δύναμη που κυβερνά ολόκληρη τη χώρα".

Εκ του Δεσμώτη-Μπαγιαρτάκη Νικόλαου του "Νεωτερικού Κράτους - Λεβιάθαν"



ΠΗΓΗ: protagorasnews

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.