Alexander Dugin - Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία

Συγγραφέας: Alexander Dugin

Βιβλίο         : Η Τέταρτη Πολιτική Θεωρία

Εκδόσεις     : Έσοπτρον

Έτος           : 2013

Σελίδες 65-68

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΜΟΝΟΤΟΝΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

Η ιδέα του εκσυγχρονισμού βασίζεται στην ιδέα της προόδου. Όταν χρησιμοποιούμε τον όρο "εκσυγχρονισμός" εννοούμε βεβαίως την πρόοδο, τη γραμμική συσσώρευση και μια ορισμένη συνεχή διαδικασία. Όταν μιλάμε για τον "εκσυγχρονισμό", προϋποθέτουμε την ανάπτυξη, την επέκταση και την εξέλιξη. Είναι το ίδιο σημασιολογικό σύστημα. Έτσι, όταν μιλάμε για τα "αδιαμφισβήτητα θετικά επιτεύγματα του εκσυγχρονισμού", συμφωνούμε με ένα πολύ σημαντικό βασικό πρότυπο, συμφωνούμε με την ιδέα ότι η "ανθρώπινης κοινωνία προχωρεί, αναπτύσσεται, εξελίσσεται και διαρκώς βελτιώνεται". Δηλαδή, έχουμε ένα ιδιαίτερο κοινό όραμα ιστορικού οπτιμισμού.

Αυτός ο ιστορικός οπτιμισμός σχετίζεται με τις τρεις κλασικές πολιτικές ιδεολογίες (τον Φιλελευθερισμό, τον Κομμουνισμό και τον Φασισμό). Είναι θεμελιωμένος πάνω στην επιστημονική, κοινωνική και πολιτική κοσμοθεώρηση, στις κλασικές σπουδές και τις φυσικές επιστήμες του 18ου και 19ου αιώνα, όταν η ιδέα της προόδου, της ανάπτυξης και της εξέλιξης θεωρήθηκε ως αδιαμφισβήτητο γεγονός. Με άλλα λόγια, όλο αυτό το σύνολο αξιωμάτων και ολόκληρη η ιστοριογραφία και προγνωστική ανάλυση του 19ου αιώνα στις κλασικές σπουδές και στις φυσικές επιστήμες, στηρίχθηκε στην ιδέα της προόδου. Μπορούμε να ανακαλύψουμε εύκολα την προέλευση αυτού του θέματος, την ιδέα της προόδου, στις τρεις πολιτικές ιδεολογίες.

Ας κοιτάξουμε τον κλασικό Φιλελευθερισμό του κοινωνιολόγου Herbert Spencer. Αυτός υποστήριξε ότι η ανάπτυξη της ανθρώπινης κοινωνίας είναι το επόμενο στάδιο της εξέλιξης των ζωικών ειδών και ότι υπάρχει μια σύνδεση και μια συνέχεια μεταξύ του ζωικού κόσμου και της κοινωνικής ανάπτυξης. Επομένως, όλοι οι νόμοι του ζωικού βασιλείου που οδηγούν στην ανάπτυξη, τη βελτίωση και την εξέλιξη των ζώων, μέσα στα πλαίσια του Δαρβινισμού, μπορούν να προβληθούν στην κοινωνία. Αυτή είναι η βάση της διάσημης θεωρίας του "Κοινωνικού Δαρβινισμού", της οποίας ο Spencer υπήρξε κλασικός εκπρόσωπος.

Εάν, σύμφωνα με τον Δαρβίνο, η βασική δύναμη πίσω από την εξέλιξη του ζωικού βασιλείου είναι ο αγώνας για την επιβίωση και η φυσική επιλογή, τότε η ίδια διαδικασία πρέπει να συμβαίνει και στην κοινωνία, υποστήριξε ο Spencer. Όσο τελειότερος, μάλιστα, είναι αυτός ο αγώνας για την επιβίωση (μεταξύ ίδιων ή διαφορετικών ειδών, ο αγώνας των ισχυρών ενάντια στους αδυνάμους και ο ανταγωνισμός για πόρους ή απόλαυση), τόσο τελειότερη γίνεται η κοινωνία μας. Το ερώτημα είναι πώς να βοηθήσουμε αυτή τη διαδικασία της επιλογής. Σύμφωνα με τον Spencer, αυτό είναι το βασικό θέμα του φιλελεύθερου μοντέλου και η σημασία της κοινωνικής προόδου. Επομένως, εάν είμαστε φιλελεύθεροι, κληρονομήσαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτή τη "ζωολογική" προσέγγιση της κοινωνικής ανάπτυξης, η οποία βασίζεται στον αγώνα για επιβίωση και στην καταστροφή των αδύναμων από τους ισχυρούς.

Εντούτοις, η θεωρία του Spencer περιέχει ένα σημαντικό σημείο. Αυτός υποστήριξε ότι υπάρχουν δύο φάσεις κοινωνικής ανάπτυξης. Η πρώτη συμβαίνει όταν ο αγώνας για επιβίωση διεξάγεται με χονδροειδή μέσα, με τη βία. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό του αρχαίου κόσμου. Η δεύτερη φάση εμφανίζεται όταν ο αγώνας πραγματοποιείται με λεπτότερα, οικονομικά μέσα. Μετά την αστική  επανάσταση, ο αγώνας για επιβίωση δεν σταματά. Σύμφωνα με τον Spencer, αποκτά νέες, πιο προηγμένες και αποδοτικότερες μορφές. Μετακινείται στη σφαίρα της αγοράς. Εδώ επιβιώνουν οι ισχυρότεροι, δηλαδή οι πλουσιότεροι. Αντί του ισχυρότερου φεουδάρχη Λόρδου, ενός ήρωα, ενός ισχυρού προσώπου ή ενός ηγέτη που αρπάζει ό,τι είναι για άρπαγμα γύρω του, παίρνοντας όλα όσα ανήκουν σε άλλα έθνη και φυλές, και μοιράζοντας τα με την κυβερνώσα ελίτ ή κάστα, τώρα έρχεται ο καπιταλιστής, ο οποίος φέρνει την ίδια επιθετική ζωική αρχή στην αγορά, την εταιρία και την εμπορική επιχείρηση.

Η μετάβαση από την τάξη δύναμης στην τάξη του χρήματος, σύμφωνα με τον Spencer, δεν σημαίνει τον εξανθρωπισμό της διαδικασίας, αλλά όπως τονίζει, απλά τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα της. Δηλαδή η προσπάθεια στο πεδίο της αγοράς μεταξύ των ισχυρών (εννοώντας τους πλούσιους) και των αδύναμων (εννοώντας τους φτωχούς) γίνεται αποδοτικότερη και οδηγεί σε υψηλότερα επίπεδα ανάπτυξης, έως ότου εμφανιστούν οι υπερπλούσιοι, οι υπερισχυροί και οι υπεραναπτυγμένες χώρες. Η πρόοδος, σύμφωνα με τον Spencer και γενικότερα σύμφωνα με τον Φιλελευθερισμό, είναι πάντα η αύξηση της οικονομικής δύναμης, καθώς αυτό συνεχίζει να εκλεπτύνει τον αγώνα για επιβίωση των ζωικών ειδών, τις πολεμικές μεθόδους των ισχυρών εθνών και των καστών στο πλαίσιο των προ-καπιταλιστικών κρατών. Έτσι, μια ζωώδης μορφή επιθετικότητας ενσωματώνεται στη φιλελεύθερη ιδέα της προόδου, η οποία θεωρείται ως ο κύριος δρόμος της κοινωνικής ανάπτυξης. Όταν υπάρχει περισσότερη οικονομική ελευθερία, υπάρχει και μεγαλύτερη δύναμη για καταλήψεις, επιθέσεις, συγχωνεύσεις και κατακτήσεις.

Η φιλελεύθερη συζήτηση, που σημαίνει η ανάλυση του φιλελεύθερου ιδεολογήματος, είναι μια απόλυτα ζωώδης συζήτηση. Σε ένα τέτοιο σύστημα, ο "πιο προηγμένος" νόμος ή οι πιο προηγμένες, "πιο σύγχρονες" μέθοδοι παραγωγής δεν σημαίνει ότι είναι πιο ανθρώπινες. Σημαίνει ότι παρέχουν περισσότερες ευκαιρίες στους ισχυρούς να γίνουν ισχυρότεροι, ενώ οι αδύναμοι το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να αποδεχθούν την ήττα τους ή, εάν τους έχει μείνει οποιαδήποτε δύναμη, να πολεμήσουν. Με αυτόν τον τρόπο, η σύγχρονη ιδέα της οικονομικής ανάπτυξης, όπως τη βλέπουμε σε φιλελεύθερους όπως ο Alan Greenspan και ο Ben Bernanke, έχει τη βάση της και την προέλευση της στην ιδέα του αγώνα μεταξύ των είδων, δηλαδή στην άγρια καταστροφή του αδύνατου από τον ισχυρό ή στην επικύρωση του ισχυρού εις βάρος του αδύναμου. Μόνον που, αντί της σύγκρουσης μεταξύ των αρπακτικών και των φυτοφάγων, έχουμε το χρυσό δισεκατομμύριο, και αυτό το χρυσό δισεκατομμύριο έχει τους δικούς του "βασιλείς των θηρίων" (το Χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης και τους τραπεζίτες της Παγκόσμιας Τράπεζας που καταβροχθίζουν όλα όσα μπορούν να αρπάξουν και μετατρέπουν τα δάση του κόσμου σε "κοινωνικές υποδομές").

Επομένως, όταν μιλάμε για "εκσυγχρονισμό" σύμφωνα με το φιλελεύθερο ύφος, εννοούμε αναγκαστικά την ενίσχυση εκείνου του κοινωνικού, πολιτικού, πολιτιστικού, πνευματικού και πληροφοριακού δυναμικού, μέσα στο οποίο μπορεί να πραγματοποιηθεί η απόλυτη επιθετικότητα των ισχυρών ενάντια στους αδύναμους.

Η Αμερικανίδα φιλελεύθερη Ayn Rand (ο Greenspan ήταν ένας από τους μεγαλύτερους θαυμαστές της) δημιούργησε μια ολόκληρη φιλοσοφία (τον "Αντικειμενισμό" - "Objectivism") που βασίζεται στην εξής ωμή ιδέα: εάν κάποιος είναι πλούσιος, τότε είναι καλός. Αυτή έφτασε στα όρια την ιδέα του Weber για την προέλευση του Καπιταλισμού μέσα στην προτεσταντική ηθική και υποστήριξε πως όποιος είναι "πλούσιος" είναι πάντα και αναγκαστικά "καλός", σχεδόν άγιος, ενώ ο "φτωχός" είναι κακός, οκνηρός και διεφθαρμένος - ένας "αμαρτωλός".

Το να είσαι φτωχός, σύμφωνα με την Ayn Rand, σημαίνει να είσαι ένας αμαρτωλός κακοποιός, ενώ το να είσαι πλούσιος σημαίνει ότι είσαι άγιος. Πρότεινε την καθιέρωση της "συνωμοσίας" των πλουσίων (εννοώντας τους ισχυρούς, έξυπνους, ιερούς και ισχυρούς καπιταλιστές) ενάντια σε οποιοδήποτε είδος εργατικού κινήματος, ενάντια στους αγρότες και ενάντια σε όλους εκείνους που αντιπροσωπεύουν την κοινωνική δικαιοσύνη ή εκείνους που είναι απλά φτωχοί. Μια τέτοια σταυροφορία των πλουσίων ενάντια στους φτωχούς είναι η βάση της ιδεολογίας του Ομπζεκτιβισμού. Άνθρωποι σαν τον Greenspan και τον τωρινό επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της Αμερικής, Bernanke, είναι "ομπζεκτιβιστές", δηλαδή ερμηνεύουν τον εκσυγχρονισμό, την πρόοδο, την οικονομική ανάπτυξη και εξέλιξη με το φιλελεύθερο πνεύμα.

Βιογραφικό σημείωμα:

Ο Alexander Dugin (γεννηθείς το 1962) είναι ένας από τους πιο γνωστούς συγγραφείς και πολιτικούς σχολιαστές της μετα-σοβιετικής Ρωσίας. Εκτός από τα πολλά βιβλία που έχει γράψει πάνω σε διάφορα πολιτικά, φιλοσοφικά και πνευματικά θέματα, ανήκει αυτή την περίοδο στο προσωπικό του Κρατικού Πανεπιστημίου της Μόσχας και είναι ο διανοητικός ηγέτης του Ευρασιατικού Κινήματος. Είναι επίσης, επί μια και πλέον δεκαετία, σύμβουλος του Vladimir Putin και άλλων Ρώσων πολιτικών του Κρεμλίνου πάνω σε γεωπολιτικά θέματα και υποστηρίζει την επιστροφή της Ρωσίας ως μίας μεγάλης παγκόσμιας Δύναμης, η οποία θα μπορέσει να αποτελέσει ένα αντίβαρο στην αμερικάνικη κυριαρχία.

ΠΗΓΗ : protagorasnews