" ΠΡΟΣΤΑΤΕΣ"--"ΓΕΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ"--ΚΑΙ "ΑΓΑΠΗΤΙΚΟΙ" ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ


   Η Ελλάδα ξέρομε ότι δέν είναι χώρα άφρικανική , έχει όμως τήν "ίδιαιτερότητα"  νά άποτελή τό πρώτο τριτικοσμικό κράτος τού κόσμου , διότι μέ αύτή κυρίως ό καπιταλισμός εύρήκε προσβάσεις στόν χώρο τών Βαλκανίων καί τής Ανατολικής Μεσογείου γενικότερα . 


  Η "άνάπτυξη" στήν Ελλάδα ύπήρξε τό αίτημα έξ άρχής όλων τών έλληνικών "Συνταγμάτων" καί προκειμένου νά καταφθάσουν οί άναμενόμενες "έπενδύσεις" αύτή άνεκηρύχθη έπισήμως στά πρώτα Συντάγματα ώς "τόπος χέρσος" . 
  Παρ' όλα αύτά , άπό πολιτικούς κυρίως λόγους δέν έφθασαν ποτέ καί έτσι αύτή έμεινε μέ τήν "άνάπτυξη" στήν ίδια θέση πού μένει ή γεροντοκόρη άναμένοντας μονίμως τόν "γαμπρό" .
 Στίς περιπτώσεις όμως αύτές , όπως ξέρομε , έμφιλοχωρούν αύτομάτος οί...ύποψήφιοι τών "ύποσχέσεων" , οί κοινώς καλούμενοι  "άγαπητικοί" . Καί ή Ελλάδα δυστυχώς μέχρι τών ήμερών μας δέν άπέκτησε τίποτε άλλο άπό "άγαπητικούς": πρωθυπουργούς , ύπουργούς καί κυβερνήσεις πού όλο τής ύποσχόταν τήν πολυπόθητη "άνάπτυξη" . 
  Ας δούμε πώς αύτά άναγνωρίζονται έπισήμως στό Σύνταγμα καί τί σημαίνουν άπό σκουπιδικής άπόψεως , ή όποία μάς άπασχολεί : 
   Τό άρθρο 17 τού τρέχοντος Συντάγματος όρίζει: 
 "Η ίδιοκτησία τελεί ύπό τήν προστασία τού κράτους , τά δικαιώματα όμως πού άπορρέουν άπό ΑΥΤΗ δέν μπορούν νά άσκούνται σέ βάρος τού γενικού συμφέροντος" 
   Η λέξη "προστασία" στό άρθρο αύτό τού Συντάγματος δέν είναι τυχαία . Είναι ή άναγκαστική λέξη σέ κάθε κατάσταση "άγαπητιλικιού " , σχεδόν αύτόματη . Οί "άγαπητικοί" όλων τών είδών αύτό πού κατ' έξοχήν προσφέρουν είναι "προστασία" καί ίδίως άσαφείς ύποσχέσεις , μέ τίς όποίες τήν δικαιολογούν . Η άσάφεια καί ή προστασία στά λεγόμενα τού "άγαπητικού" πάνε χέρι-χέρι καί αύτή άκριβώς είναι ή κατάσταση καί μέ τό άρθρο τού Συντάγματός μας .  Πού κατηγορείται ή άντωνυμία ΑΥΤΗ σ' αύτή τήν διατύπωση ? Στήν ίδιοκτησία ή στήν προστασία αύτής άπό τό κράτος ?  Η διαφορά είναι έρεβώδης . 
  Είναι άλλο πράγμα άν τά όποια δικαιώματα άπορρέουν άπό τήν ίδια τήν ίδιοκτησία καί τελείως διαφορετικό άν άπορρέουν άπό τήν προστασία αύτής έκ μέρους κάποιον "προστατών" έν όνόματι τού "γενικού συμφέροντος" . 
  Διότι τό έρώτημα είναι , πώς όρίζουν αύτοί οί "προστάτες" τό "γενικό αύτό συμφέρον" ,έν όνόματι τού όποίου άσκούν τήν "προστασία" τους . 
   Τό "γενικό συμφέρον" δέν είναι έννοια νομικώς καί πρακτικώς ξεκάθαρη .  Κατά τήν πολιτική θεωρία ("άνθρώπινα δικαιώματα") , τό "γενικό συμφέρον" είναι κάτι άπό τήν ίστορική διαδρομή τής κοινωνίας καθοριζομένη καί τρεχόντως έλεγχόμενο άπό τούς ύπάρχοντες θεσμούς της (Εκκλησία , έθιμα , οικογενειακό καθεστώς κλπ.) 
   Κατά τήν θεωρία τού "θετικού δικαίου" , τήν πιό κοντά προσκείμενη στή φιλοσοφία τής "έλεύθερης άγοράς" , "γενικό συμφέρον" είναι αύτό πού καθορίζει  ό "νομοθέτης" σάν τέτοιο , ούσιαστικά δηλαδή τό κοινοβούλιο , μέ τούς συμπληρωματικούς θεσμούς του (π.χ. Γερουσία , πού στήν Ελλάδα δέν ύπάρχει ) , πράγμα πού ύπό τό ίσχύον καθεστώς τών κυβερνητικών πλειοψηφιών σημαίνει τελικά τήν κυβέρνηση τού έκάστοτε κόμματος . 
   Φανερό είναι ότι στήν Ελλάδα , χώρα "φιλελεύθερη" καί τριτοκοσμική ταυτόχρονα , δηλ. χώρα πού οί "πλειοψηφίες" προκύπτουν σχετικώς άπλά... , ίσχύει ή δεύτερη άποψη περί "γενικού συμφέροντος" , τήν όποίαν διδάσκονται καί οί φοιτητές στίς νομικές σχολές μας . 
  Κατ' άλλους , τέλος -καί αύτοί είναι όσοι άντιτίθενται όλικά  πρός τίς διάφορες έκδοχές τού "φιλελευθερισμού (κομμουνιστές , άναρχικοί κλπ. ) - , τό "γενικό συμφέρον" στά πλαίσια τού άστικού κράτους δέν μπορεί νά ύπάρξη καθόλου , διότι οί ίδεολογικοί μηχανισμοί έμποδίζουν τήν κοινωνία άπό τήν γνώση τού πραγματικού συμφέροντός της. 
   Η άντωνυμία συνεπώς  "ΑΥΤΗ" στό Σύνταγμά μας δέν είναι καθόλου άπλό πράγμα καί οί σημασίες της είναι έκ διαμέτρου άντίθετες . 
   Αν τά δικαιώματα άπορρέουν άπό τήν ίδιοκτησία καθ' εαύτή καί τό "γενικό συμφέρον" είναι αύτό πού άναγνωρίζη ή κοινωνία σάν τέτοιο , τότε τό κράτος δέν μπορεί νά κρατικοποιήση τήν έκκλησιαστική περιουσία έπί παραδείγματι , ούτε καί νά προβή άσυζητητί σέ άπαλλοτριώσεις.
  Επίσης ύπό άκρως είδικούς όρους μπορεί νά παραχωρήση καί έκτάσεις γιά οίκοδομή . 

Τό κυριώτερο όμως πού μάς ένδιαφέρει άπό άπόψεως "έλεύθερης άγοράς"  είναι κάτι άλλο : άν ένας βιομήχανος π.χ. , προκειμένου νά αύξήση τήν άνταγωνιστικότητα τών προιόντων του όπως άπαιτή ή  "άγορά" αύτή , ρίχνη τά άπόβλητα σέ έναν ποταμό καί ό  κόσμος (δηλ. ή κοινωνία) άναγνωρίζη σάν "γενικό του συμφέρον" τήν συντήρηση τού ποταμού , τότε  μπορεί νά έμποδίση τόν βιομήχανο ώς πρός τήν "ίδιοκτησία" του (σέ άκραία περίπτωση καίγοντας καί τό έργοστάσιο !) , χωρίς τό κράτος νά μπορή νά βάλη τήν άστυνομία νά προστατεύση τόν βιομήχανο (καί νά διώξη τόν κόσμο) .
   Ο βιομήχανος σ' αύτή τή περίπτωση είναι ύποχρεωμένος νά βρή άλλους τρόπους προαγωγής τού συμφέροντός του στά πλαίσια τής "έλεύθερης άγοράς" . 
   Τελείως διαφορετικά όμως έχουν τά πράγματα άν τό "γενικό συμφέρον" τό όρίζη ό "νομοθέτης" , άν ό βιομήχανος έχη μερικούς συγγενείς καί φίλους του ύπουργούς σ' αύτόν τόν "νομοθέτη" καί άν ή άντωνυμία "ΑΥΤΗ" νοήται ώς πρός τήν προστασία τής ίδιοκτησίας άπό τό κράτος .   Ο  "νομοθέτης" μπορεί νά όρίση στήν περίπτωση αύτή ώς "γενικό συμφέρον" τήν "βιομηχανική άνάπτυξη" καί τά δικαιώματα τού βιομηχάνου τά άπορρέοντα άπό τήν προστασία τού κράτους ώς πρός τήν ίδιοκτησία του τελούν άπολύτως διά τής άστυνομίας κατωχυρωμένα . 
   Αν δηλαδή διαμαρτυρηθή ό κόσμος γιά τόν ποταμό , μπορεί κάλλιστα ή άστυνομία έν όνόματι τού "γενικού συμφέροντος" νά τούς σπάση τό κεφάλι ...Κάθε μή συμφωνών μέ τό νόημα τού "γενικού συμφέροντος" τού "νομοθέτη" , είναι αύτομάτως άναρχικός καί "έχθρός τής τάξεως"...
  Τυπικό παράδειγμα τών μεταπτώσεων τής "ίδιοκτησίας" διά τών διαφόρων όρισμών τού "γενικού συμφέροντος" στήν γεροντοκόρη μας Ελλάδα καί τής άντωνυμίας "ΑΥΤΗ" , έχουμε τήν κατάντια τής μονοκαλλιέργειας τού τουρισμού , διά τής όποίας προσπαθούν σήμερα νά άποζήσουν τά Επτάνησα (καί πολλά άλλα νησιά) . 

  Μετά τήν Μικρασιατική καταστροφή οί τότε "άγαπητικοί" τής γεροντοκόρης μας , ήγουν ό τότε "νομοθέτης" , ώρισαν πάλι ώς "γενικό συμφέρον" τήν  "βιομηχανική άνάπτυξη" - καί ήταν ή πολλοστή φορά . Οί ξερριζωμένες μάζες τής Μικράς Ασίας έπροσφέρονταν άπείρως γιά εκμετάλλευση  καί τό πρόβλημα ήταν πώς θά βρεθή τό κεφάλαιο .  Ιδρύουν λοιπόν τώ 1929 τήν Αγροτική Τράπεζα μέ σκοπό άκριβώς νά ξεθεμελιώσουν τήν άγροτική ύποδομή μιάς πατροπαραδότως καί έκ φύσεως άγροτικής χώρας σάν τήν Ελλάδα ύπό τό σύνθημα άναπτύξεως "βιομηχανίας λιπασμάτων" έν Αθήναις .  Η ΑΤΕ , όντως πιστή στόν προορισμό της  , έχρέωνε τό γεωργό μέχρι τό λαιμό (γιά νά δουλεύη πολύ) , ένώ διά τής "κυβερνητικής πολιτικής" καί τών χονδρεμπόρων  τών συνεταιρισμών οί τιμές γιά τόν άγρότη καθωρίσθηκαν άπλώς στό νά τού μισοαναπαράγουν τήν έργατική δύναμη , δηλαδή μόλις νά τόν κρατούν στό έπίπεδο τού Ζήν . 
   
   Τά ούτω πώς δωρεάν άπολαμβανόμενα άγροτικά προιόντα συνιστούσαν τίς "έξαγωγές" , προκειμένου νά εύρεθή τό κεφάλαιο τής "βιομηχανικής άνάπτυξης" .  Η όποία τελικώς δέν έγινε , διότι σύν τοίς άλλοις είναι ίδιον τών "άγαπητικών " νά σπαταλούν τό χρήμα πού άπομυζούν άπό τά θύματά τους καί όχι νά προκόβουν μ' αύτό ...
  Πρέπει έπίσης νά προσθέσωμε έδώ , ότι  ή οίκονομία τής "έλεύθερης άγοράς" στήν Ελλάδα είχε πάντα μιά ίδιομορφία έκ λόγων "Εθνικών" : δεδομένου ότι ό έκάστοτε όρισμός τού "γενικού συμφέροντος" άποτελούσε "έθνικο " αίτημα καί έπιταγή , οί τιμές τής άγοράς έκανονίζονταν πάντα διά "κυβερνητικών έντολών " καί μέ τήν άγορανομία . Οί άγρότες συνεπώς , θέλοντας καί μή , δέν είχαν παρά νά ύποταχθούν στούς μεσάζοντες τών προιόντων τους .  Μεγάλα περιθώρια δέν είχαν , διότι άλλοιώς αύτά γρήγορα σάπιζαν...Τό όφθαλμοφανές άποτέλεσμα αύτής τής "άγροτικής πολιτικής" έρχεται μετά τόν πόλεμο (ούτως ή άλλως σέ μιά δεκαετία μέσα (1930-1940 ) καί σχεδόν μέχρι τό '55 λόγω τών πολέμων στήν Ελλάδα δέν μπορούσε νά φανή ) . 
   Επ' εύκαιρία τών σχεδίων Μάρσαλ έπανορίζεται τό "γενικό συμφέρον" ώς "βιομηχανική άνάπτυξη" καί προκειμένου νά βρεθούν τά νέα "έργατικά χέρια" οί τιμές τών άγροτικών προιόντων έξευτελίζονται τελείως . 
   Αλλά καί πάλι ό ...νυμφίος (ή βιομηχανική άνάπτυξη) ξέμεινε στόν δρόμο , όπότε προέκυψε άνάγκη νέου όρισμού τού "γενικού συμφέροντος" .  
   αύτό είναι ένα άπόσπασμα άπό μιά σειρά άρθρων πού γραφθηκαν από τόν Γ.Κ. τό 1994 καί δημοσιεύθηκαν στήν εφημερίδα  ΛΕΥΚΑΔΙΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ


Αναρτήθηκε από santa maura



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.