Τα πιο σπουδαία αποφθέγματα του Οδυσσέα Ελύτη

Όταν ακούς «τάξη», ανθρωπινό κρέας μυρίζει.

 Πάντα πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη.

 Το παν είναι η ρότα σου κόντρα στην κοινωνία ετούτη.

 Κι έναν πόντο πιο ψηλά να πάτε, άνθρωποι, ευχαριστώ θα σας πει ο Θεός.

 Η Λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε

Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θά' χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο.

Ήρθαν ντυμένοι "φίλοι" αμέτρητες φορές οι εχθροί μου το παμπάλαιο χώμα πατώντας.

Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.
Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά.

Ο ήλιος σκάει μέσα μας κι εμείς κρατάμε την παλάμη στο στόμα έντρομοι.

 Η ευτυχία είναι η ορθή σχέση ανάμεσα στις πράξεις (σχήματα) και στα αισθήματα (χρώματα).

Η ζωή μας κόβεται, και οφείλει να κόβεται, στα μέτρα που έκοψε τα χρωματιστά χαρτιά του ο Matisse. 

Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα. 

Κι έχε στο νου σου έχε στο νου σου πάντοτε μ' ακούς; το αχ που βγάνει ο σκοτωμός το αχ που βγάν' η αγάπη. 

Τρώγε την πρόοδο και με τα φλούδια και με τα κουκούτσια της. 

Στην κακή μοιρασιά πάντοτε ο Θεός ζημιώνεται.

 Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις, όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε. 

Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις. 

Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά.