ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΗΣ ΧΟΡΩΔΙΑΣ ΑΝΕΞΑΝΤΡΩΦ ΤΟΥ TU-154

Γράφει Ο Γιώργος του Κλικ

“Το πενταετές σχέδιο για αλλαγή καθεστώτος στην Συρία, που κόστισε πολλά δισεκατομμύρια δολάρια, έχει αποτύχει παταγωδώς. Ο πανούργος Erdogan φαίνεται να πήρε το μάθημα του περί realpolitik. Αυτό όμως, στο μέτωπο των Ατλαντιστών, ανοίγει μυριάδες δρόμους προς την γεωπολιτική κακία”.

Με αυτά τα λόγια περιέγραφε πριν λίγες μέρες ο Pepe Escobar το αδιέξοδο στο οποίο έχουν οδηγηθεί οι Ατλαντιστές, όπως ονομάζει τον σκληρό πυρήνα του νεοσυντηριστισμού, μετά την μεγαλειώδη νίκη του Συριακού λαού στο Χαλέπι. 

Και κατέληγε:

“Μην εξαπατάστε όμως. Θα χυθεί αίμα”.

Μετά την νίκη στο Χαλέπι, πρώτα χύθηκε το αίμα του Ρώσου πρέσβη στην Άγκυρα Andrey Karlov. Η χρονική συγκυρία εν όψει της συμφωνίας για την Συρία, οι “τεχνικές λεπτομέρειες” της δολοφονίας και η αντίδραση των εταιρικών μέσων της Δύσης ή, κατά Ρόμπερτς, presstitutes, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για διαφορετική ερμηνεία αυτού του περιστατικού: Δολοφόνος είναι η γεωπολιτική κακία (συν η βλακώδης σκοπιμότητα) για την οποία μιλάει ο Escobar.

Με το ρωσικό Tu-154 όμως, οι κουκκίδες που πρέπει να ενωθούν για να σχηματιστεί το πρόσωπο κάποιου δολοφόνου, εφ' όσον υπάρχει ένας δολοφόνος, δεν είναι τόσο ξεκάθαρες. Τουλάχιστον, όχι ακόμα.

Επίσημα, η ρωσική κυβέρνηση κρατάει στάση “αποκλιμάκωσης”. Μιλάει για πιθανό ανθρώπινο σφάλμα, για πιθανή μηχανική βλάβη, για πιθανή κακή ποιότητα καυσίμων ή για ατυχή σύγκρουση του Tupolev με κάποιο σμήνος πουλιών.

Την περίπτωση του τρομοκρατικού χτυπήματος, αν και επιφυλάσσεται σε σχέση με το πόρισμα της έρευνας που μόλις έχει αρχίσει (ακόμα δεν έχουν βρεθεί τα μαύρα κουτιά του αεροσκάφους *), δείχνει να την αποκλείει προβάλλοντας ένα σοβαρό επιχείρημα: Το Tu-154 που ξεκίνησε από ένα στρατιωτικό αεροδρόμιο κοντά στη Μόσχα, έπρεπε στο ταξείδι του προς την Συρία, να ανεφοδιαστεί με καύσιμα. Η προσγείωση στο προγραμματισμένο αεροδρόμιο ανεφοδιασμού όμως ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή λόγω μεγάλης κακοκαιρίας που επικρατούσε εκεί. Έτσι, σαν εναλλακτικό αεροδρόμιο ανεφοδιασμού, επιλέχτηκε το Sochi, από το οποίο το αεροπλάνο έκανε τελικά την τελευταία του απογείωση πριν συντριβεί 2 λεπτά αργότερα.

Η συλλογιστική των Ρώσων του Υπουργείου Μεταφορών είναι ότι μια τέτοια αλλαγή του σχεδίου πτήσης δεν μπορούσε να είναι γνωστή σε επίδοξους τρομοκράτες από τη στιγμή που δεν ήταν γνωστή σε κανέναν αφού προέκυψε λόγω ανωτέρας βίας.

Ακούγεται λογικό. 

Από την άλλη πλευρά όμως, ούτε οι υποθέσεις που προβάλλονται σαν πιθανές αιτίες της τραγωδίας δείχνουν να είναι ικανοποιητικές.

Το αεροπλάνο εξαφανίστηκε κυριολεκτικά από τα ραντάρ από τη μια στιγμή στην άλλη, πράγμα που δεν συνάδει ούτε με την μηχανική βλάβη, ούτε με την πιθανή αστοχία καυσίμων. Οι πιλότοι φέρονται να ήταν πολύ έμπειροι δεδομένου ότι και το αεροπλάνο και η πτήση ήταν στρατιωτικές και όχι πολιτικές. Τέλος, το Tu-154 είναι ένα αεροπλάνο με 3 κινητήρες πράγμα που καθιστά σχεδόν αδύνατο να “μπουκώσουν” ταυτόχρονα και οι τρεις από ένα σμήνος πουλιών. Δεν έχει συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά και να είχε συμβεί, πάλι δεν εξηγεί το γιατί το αεροπλάνο εξαφανίστηκε ξαφνικά από τα ραντάρ.

Αν δούμε όμως το πράγμα από την πλευρά της λυσσαλέας κακίας και σκοπιμότητας από την μια, και της συναισθηματικής επίπτωσης στον ρωσικό λαό από την άλλη, τα πράγματα αποκτούν, αν μη τι άλλο, ένα πολύ έντονα χαραγμένο, νέο πλαίσιο.

Μια πιθανή εσκεμμένη επίθεση σαν κι αυτή θα ήταν χίλιες φορές πιο αποτελεσματική από το να είχε καταρριφθεί ένα μεταγωγικό αεροπλάνο γεμάτο στρατεύματα. Εδώ χτυπήθηκε ένα σύμβολο, ένα σύμβολο πολύ αγαπητό στον ρωσικό λαό, μεγάλης συναισθηματικής, καλλιτεχνικής και πατριωτικής αξίας και μάλιστα σε μια αποστολή χριστουγεννιάτικου εορτασμού μιας νίκης. Το πλήγμα είναι ορατό σε ολόκληρη σχεδόν την ρωσική κοινωνία που συμμετέχει μαζικά και αυθόρμητα στις εκδηλώσεις πένθους και απότισης τιμής στα νεαρά ταλαντούχα παλικάρια της.

Πρόκειται για ένα ισχυρότατο μήνυμα, μια ανεπανόρθωτη σχεδόν καταστροφή, που φορτίζει συναισθηματικά και προκαλεί επιθυμίες για εκδίκηση και συνεπώς απαίτηση για άμεση απάντηση από πλευράς κυβέρνησης, ακόμα και αν τα αίτια δεν μπορούν να χαρακτηριστούν άμεσα ως προβοκατόρικα όπως στην περίπτωση της δολοφονίας του πρέσβη.

Οι Ρώσοι πολίτες, παρακολουθώντας τα γεγονότα στην Συρία και στην Ουκρανία γνωρίζουν πάρα πολύ καλά και την αναξιοπιστία των δυτικών “εταίρων” τους και τις μεθοδευμένες προβοκάτσιες, όπως γνωρίζουν πολύ καλά και τους υποκριτικούς διπλωματικούς χειρισμούς των Δυτικών που σαν μοναδικό στόχο έχουν να δίνεται κάθε φορά μια ανάσα, τόσο στους τρομοκράτες της “αντιπολίτευσης” στην Συρία όσο και στο ναζιστικό καθεστώς του Κιέβου όταν αυτοί στριμώχνονται στρατιωτικά.

Για να το πούμε διαφορετικά, ο αφανισμός της παγκοσμίου φήμης Χορωδίας Αλεξαντρώφ, που είναι συνδεδεμένη άρρηκτα με την ιστορία του ρωσικού λαού εδώ και 88 χρόνια και που προσδίδει φήμη, κύρος και συμπάθεια για την Ρωσία σε ολόκληρο τον κόσμο, κατόπιν ενός “μια κι έξω” “μοιραίου” ατυχήματος, μοιάζει πάρα πολύ σατανικά τυχαίος για να είναι μοιραίος. Είναι το Γκίνες του Γκίνες της διαβολικής σύμπτωσης.

Και το κακό είναι ότι, ιδιαίτερα στους καιρούς που ζούμε, οι συμπτώσεις απουσιάζουν παντελώς όταν κρίνονται σοβαρά γεωπολιτικά ζητήματα και όταν έχεις απέναντι σου μια κλίκα τυφλωμένη από το μίσος και την αίσθηση της ήττας ενός σχεδίου που θεωρούσαν στο μυαλό τους “τελειωμένο” εδώ και πάνω από δυο δεκαετίες.

Το πως θα καταλήξει αυτή η ιστορία και το εάν θα αποδειχτεί ότι πραγματικά πρόκειται για μια ακόμα τρομοκρατική ενέργεια, κανείς δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να το ξέρει. Ούτε μπορούμε να γνωρίζουμε, στην περίπτωση που τεκμηριωθεί ο δόλος, εάν η Ρωσία θα απαντήσει κάνοντάς το βούκινο, εάν θα το “καταπιεί”, ή εάν θα χτυπήσει ασύμμετρα και φαινομενικά άσχετα όπως συνηθίζει μερικές φορές να κάνει.

Μέχρι σήμερα το Κρεμλίνο έχει αποδείξει ότι ξέρει να παίζει καλό σκάκι και συνεπώς μια ενδεχόμενη απάντηση, όποια και να είναι αυτή, θα έχει να κάνει συνολικά με την σκακιέρα και όχι με κάποιο συγκεκριμένο πιόνι.

Το ζητούμενο είναι ο ρωσικός λαός να επιδείξει ανάλογη ωριμότητα, όπως έχει κάνει μέχρι σήμερα, και να μην παρασυρθεί από τις όποιες προβοκάτσιες. Γιατί είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελαν αυτοί που οργάνωσαν και αυτή την προβοκάτσια. Εάν την οργάνωσε κάποιος βέβαια.

Το “εάν” είναι υποχρεωτικό, γιατί μόνο οι μάγοι και οι προφήτες είναι σίγουροι.

Τυχαίο ή όχι αυτό το φοβερό περιστατικό, εκείνο που είναι βέβαιο είναι το γεγονός ότι όσο πιο ώριμα αντιδρά ένας λαός τόσο πιο δυνατός γίνεται και τόσο πιο αποτελεσματικός είναι ο πατριωτικός του αγώνας.

Και αντίθετα από αυτό που νομίζουν και ελπίζουν οι Ατλαντιστές της γεωπολιτικής κακίας, κάτι τέτοια περιστατικά, τυχαία ή όχι, δυναμώνουν το φρόνημα και την θέληση ενός λαού ακριβώς επειδή αισθάνεται αδικημένος. Ειδικά όταν διαβάζει τέτοια νέα

ΗΠΑ: Δημοκρατικός πανηγυρίζει για την συντριβή του Τουπόλεφ- «Γιατί μόνο 92; Χωρούσαν 180!»

* Ενώ είχαν γραφτεί αυτές οι γραμμές πληροφορούμαστε σήμερα 27/12 ότι βρέθηκε το ένα από τα μαύρα κουτιά στην θάλασσα, σε βάθος 17 μέτρων.