Πως αποξηραίνεις έναν βάλτο και τι θα γίνει με τους κροκόδειλους;

Γράφει Ο Γιώργος του Κλικ

Πριν μερικές μέρες, κατά την διάρκεια της περιοδείας του “thank you”, ο εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ δήλωσε σε συγκέντρωση στην Iowa:

"Έχει πλάκα πως έπιασε αυτό το σύνθημα, ε; Το λέω σε όλους, το απεχθάνομαι. Κάποιος είχε πει 'Να αποξηράνεις τον βάλτο' και τότε είπα 'Ω, αυτό είναι φτηνό, δεν μου αρέσει'. Και μετά είπα 'Εντάξει, θα δοκιμάσω'. Έτσι, ένα μήνα πριν, είπα κι εγώ 'να αποξηράνουμε τον βάλτο' και ο κόσμος ξετρελάθηκε. Οπότε σκέφτηκα 'Μωρέ, τι είναι αυτό;' και το ξαναείπα. Και άρχισα να το λέω σαν να το εννοούσα, με πιάνετε; Και μετά άρχισε να μου αρέσει και άρεσε σε όλους. Να αποξηράνουμε τον βάλτο. Ναι, ναι. Να αποξηράνουμε τον βάλτο".

Το σύνθημα στο οποίο αναφέρεται ο Τραμπ, το “Drain the swamp”-“Αποξήρανε τον βάλτο”, μαζί με το “lock her up”-“μπαγλάρωσε την” (δηλαδή “βάλε την Χίλαρι φυλακή”) και το “build the wall”-“χτίσε τον τοίχο” (αυτόν που υποτίθεται ότι θα σταματήσει τις μεταναστευτικές ροές από το Μεξικό), αυτά τα 3 συνθήματα λέγαμε, ήταν το “σήμα κατατεθέν” της προεκλογικής εκστρατείας του νέου προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το σύνθημα για τον περιβόητο τοίχο ήταν ένα λαϊκίστικο εφεύρημα που, όπως όλα τα συνθήματα του είδους, απευθυνόταν στα “χαμηλά” ένστικτα του εκλογικού σώματος εκμεταλλευόμενο τα άγχη και τα δεινά που προκαλεί η παραγωγική κατάρρευση, η ανεργία και η καταδίκη πολλών Αμερικανών να ζουν στο κοινωνικό περιθώριο.

Όμως, η “αποξήρανση του βάλτου”, δηλαδή η εκκαθάριση από τα κέντρα αποφάσεων όλων των λαμόγιων και των golden boys των “χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων” και των επιχειρηματικών κύκλων που ρουφούσαν το αίμα της οικονομίας σε βάρος του απλού πολίτη, κάθε άλλο παρά λαϊκίστικο μπορεί να το πει κανείς. Πόσο μάλλον που, τουλάχιστον σύμφωνα με τον ίδιο τον Τραμπ, ήταν ένα σύνθημα που ήρθε “από κάτω”, από τον ίδιο τον κόσμο.

Το ίδιο ισχύει και για το “μπαγλάρωσε την” γιατί ποια άλλη θα μπορούσε να είναι, σύμφωνα με το γράμμα του νόμου, η κατάληξη για έναν απατεώνα;

Και, καλά ο τοίχος που μόνο όσοι δεν είχαν κουκούτσι μυαλό μπορούσαν να πάρουν στα σοβαρά (αν και δεν ήταν και λίγοι), τι γίνεται όμως με τα άλλα δυο συνθήματα και κυρίως εκείνο το περί βάλτου που ουσιαστικά καθορίζει ολόκληρη την μελλοντική πολιτική του νέου προέδρου;

Μέχρι τις 20 Δεκεμβρίου, ανάμεσα στα πρόσωπα που επέλεξε ο Τραμπ για τις θέσεις του υπουργικού του συμβουλίου, υπάρχουν δισεκατομμυριούχοι, κορυφαία διευθυντικά στελέχη πετρελαϊκών εταιρειών, κορυφαία στελέχη διαφόρων funds και της Goldman Sachs, ένας πρώην υπουργός του G W Bush και άλλα σημαίνοντα πρόσωπα του γνωστού παλιού κατεστημένου.

Ειδικά, τα Υπουργεία Οικονομικών, Εμπορίου, Εργασίας, Υγείας, Παιδείας και Μεταφορών είναι στα χέρια δισεκατομμυριούχων ή γνωστών τους εκπροσώπων. Όπως δηλώνει στον τίτλο του άρθρου του πιο πάνω συνδέσμου ένα εξέχον στέλεχος του κόσμου των hedge funds, ο Ray Dalio, επί Τραμπ “θα είναι λαμπρό να είσαι πλούσιος”.

Πριν κατηγορηθούμε για αφέλεια καλό είναι να εστιάσουμε στον δηλωμένο και σε έναν ακόμα, αδήλωτο προς το παρόν, στόχο του παρόντος άρθρου.

Ο δηλωμένος είναι το σύνθημα περί αποξήρανσης του βάλτου. Φαίνεται λοιπόν ότι, αντί να αποξηρανθεί, ο βάλτος θα γεμίσει πετρέλαιο οι δε κροκόδειλοι θα εξακολουθούν να πλατσουρίζουν ύπουλα στα θολά νερά του έστω και λιγάκι μουντζουρωμένοι.

Το πιο ενδεικτικό ίσως σημείο του χαρακτήρα αυτής της πολιτικής είναι ο διορισμός στο Υπουργείο κλειδί, το γνωστό State Department (Εξωτερικών), του Διευθύνοντα Συμβούλου του πετρελαϊκού γίγαντα Exxon Mobile, Rex Tillerson. 

Και εδώ ερχόμαστε στον επόμενο στόχο μας: στο τι προμηνύεται για την διεθνή ασφάλεια (ή ανασφάλεια).

Πριν από 5 χρόνια ο Rex Tillerson είχε επισκεφτεί την Ρωσία και είχε συνάψει μια συμφωνία για το πετρέλαιο της Αρκτικής, συμφωνία που αποτιμάται στα $300 δισεκατομμύρια, ναι, καλά διαβάσατε, $300 δις.

Η συμφωνία μπήκε στο ψυγείο λίγο μετά, όταν ξεκίνησε ο νέος κύκλος ψυχρού πολέμου εναντίον της Ρωσίας με τις κυρώσεις και όλα τα συμπαρομαρτούντα της αντι-Πούτιν προπαγάνδας των εταιρικών μέσων της Δύσης, εξαιτίας της παλαβής και αιμοσταγούς πολιτικής της κυβέρνησης Ομπάμα που εκπροσωπεί τα νεοφιλελεύθερα σχέδια της Αυτοκρατορίας περί “Νέου Αμερικανικού Αιώνα”.

Η συμφωνία μπήκε στην κατάψυξη αλλά δεν πέθανε. Και ο Tillerson που είναι μπίζνεσμαν και όχι αρχιερέας ιδεοληπτικής σέχτας δεν την έχει ξεχάσει. Έχει καλές σχέσεις με το Κρεμλίνο από το οποίο έχει μάλιστα τιμηθεί δια χειρός Πούτιν με το Παράσημο Φιλίας το 2013.

Μετά την στροφή που πήραν τα πράγματα στην Μέση Ανατολή και κυρίως στην Συρία λόγω της ρωσικής παρέμβασης από πέρυσι τον Σεπτέμβριο και εξαιτίας της κατασπατάλησης δισεκατομμυρίων επί δισεκατομμυρίων χωρίς απολύτως κανένα όφελος, στο επιχειρηματικό-ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο των ΗΠΑ υπήρξε μια ρήξη. Μια ρήξη που αποτολμούμε να περιγράψουμε με την ακόλουθη φράση προϊόν αποκλειστικά της φαντασίας μας και που ακούγεται κάπως έτσι: “Τι θα γίνει τελικά; Θα κάνουμε μπίζνες ως συνήθως που είναι και η αληθινή μας φύση ή θα περιμένουμε να φαλιρίσουμε ομαδικά εξαιτίας μιας ηλίθιας σταυροφορίας;”

Είναι συνεπώς λογικό να πούμε ότι από την πλευρά αυτή, την πλευρά της αποκλιμάκωσης ως προς ενδεχόμενους πυρηνικούς κινδύνους, ο διορισμός στο Υπουργείο Εξωτερικών ακόμα και του CEO της Exxon Mobile δεν ακούγεται άσχημα.

Θα λέγαμε μάλιστα ότι ακούγεται ωραία αν δεν υπήρχε ένα πρόβλημα ή μάλλον δυο προβλήματα. Η Κίνα και το Ιράν.

Αν για το νεοσυντηρητικό ιερατείο η Ρωσία αποτελούσε το φρούριο που έπρεπε να καταληφθεί προκειμένου να θριαμβεύσει το σχέδιο για τον “Νέο Αμερικανικό Αιώνα”, για τον επιχειρηματικό κόσμο που εκπροσωπείται από τον Τραμπ ο μεγάλος εμπορικός και νομισματικός αντίπαλος είναι η Κίνα και, ως σημαντικό κομμάτι του αντίπαλου εμπορικού στρατοπέδου, του Οργανισμού Συνεργασίας της Σανγκάης (SCO) , είναι και το Ιράν.

Τυχαίνει και οι δυο αυτές πολύ σημαντικές χώρες να είναι σύμμαχοι υπό πολλαπλές μάλιστα έννοιες (και στρατιωτικές) της Ρωσίας, συνεπώς το σταυρόλεξο που απαιτείται να λυθεί είναι για πολλοί δυνατούς λύτες.

Αν, με βάση την παραπάνω λογική, δούμε τα πράγματα από την πλευρά του Τραμπ, είναι εύλογο για εκείνον να προσπαθήσει να προσεταιρισθεί την Ρωσία, προσφέροντας πολύ δελεαστικά ανταλλάγματα και στοχεύοντας στην απομόνωση της Κίνας.

Ήδη, προεκλογικά, είχε επανειλημμένα επιτεθεί στο Ιράν καταγγέλλοντας την πυρηνική συμφωνία του 2015 μεταξύ του Ιράν και των μονίμων αντιπροσώπων στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, ΗΒ, Γαλλία) συν Γερμανίας και ΕΕ, και απειλώντας ότι θα την ακυρώσει. Η συμφωνία αυτή είναι μια μεγάλη ανάσα για το Ιράν γιατί έχει σαν επακόλουθο την άρση των εμπορικών και οικονομικών κυρώσεων σε βάρος του.

Από την άλλη, από τότε που εκλέχτηκε, ο Τραμπ έχει προβεί σε πράξεις ή δηλώσεις που αμφισβητούν την ταυτότητα της Κίνας σαν “την μόνη υπάρχουσα Κίνα”, θέτοντας δηλαδή θέμα διπλωματικής αναγνώρισης της Ταϊβάν και προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση του Πεκίνου. Είναι φανερό ότι εδώ δεν πρόκειται απλά για αλλαγή πολιτικής έναντι του μικρού νησιού της Ταϊβάν, αλλά για την αρχή της κλιμάκωσης ενός οικονομικού πολέμου προς την Κίνα. Ενός πολέμου όμως του οποίου είναι απολύτως αδύνατο να υπολογιστούν οι συνέπειες αν λάβουμε υπ όψη τις πάνω από 20.000 κοινές επιχειρηματικές συμφωνίες μεταξύ των ΗΠΑ και της Κίνας και τις πάνω από 100 πολυεθνικές με έδρα τις ΗΠΑ που δραστηριοποιούνται όμως στην Κίνα.

Εξάλλου, τι είναι αυτό που θα μπορούσαν σήμερα οι ΗΠΑ να προσφέρουν στην Ρωσία ώστε αυτή να “αδειάσει” την Κίνα, μια χώρα με την οποία η Ρωσία εδώ και χρόνια χτίζει μια πολυεπίπεδη εμπορική/οικονομική συνεργασία; Από την στιγμή που δεν λειτούργησαν ούτε οι απειλές (οι οποίες τώρα γίνονται μπούμερανγκ) δεν φαίνεται να υπάρχει κάτι πιο πειστικό στον ορίζοντα.

Φυσικά μόνο ο χρόνος θα δείξει αλλά το να μιλάει κανείς σήμερα για “απομόνωση” της Κίνας θυμίζει μια σκηνή με τον Τσάρλι Τσάπλιν στον ρόλο ενός μοναχικού στρατιώτη στον οποίο, ενώ περιπλανιόταν στο μέτωπο του 1ου ΠΠ, είχαν παραδοθεί αυθόρμητα καμιά εικοσαριά εχθροί. Όταν έκπληκτος ο διοικητής του τον ρώτησε πως τα είχε καταφέρει, ο Σαρλώ είχε δώσει την αμίμητη απάντηση “τους περικύκλωσα!”

Ίσως ο Τραμπ να πιστεύει ότι μπορεί να περικυκλώσει τον Κινέζικο Δράκο, καλά θα έκανε όμως να συμβιβαστεί με την μοναδική πραγματικότητα του πολυπολικού πλέον κόσμου μας και να ασχοληθεί με τα προβλήματα των Αμερικανών οι οποίοι πρόσφατα έδειξαν ότι ούτε με τους βαρώνους του πετρελαίου έχουν διαθέσεις συμβιβασμού.