Το μόνιμο μνημόνιο" και οι νεόπτωχοι πολίτες, του Μενέλαου Τασιόπουλου

Η στρατηγική που ακολουθεί το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές πριν από τη συζήτηση του Προϋπολογισμού για το 2017 δείχνει και θα αποδειχτεί ατελέσφορη. Γιατί πολύ απλά από τη μία η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει να μη δοκιμάσει πρόωρες εκλογές, αναλαμβάνοντας το ρίσκο να τις χάσει, ενώ οι δυνάμεις της κοινωνίας ή τα αποδυναμωμένα πλέον συνδικάτα δεν κινητοποιούνται μαζικά και με ένταση προκειμένου να δημιουργήσουν συνθήκες προβληματικής διακυβέρνησης στον κυβερνητικό σχηματισμό, η θητεία του οποίου λήγει τον Σεπτέμβριο του 2019. Βρίσκεται δηλαδή ουσιαστικά στον πρώτο χρόνο της θητείας του μετά τις διπλές εκλογές του 2015. Το πλέον κρίσιμο και δυσάρεστο όμως για την Ελλάδα και περισσότερο για τους «νεόπτωχους» Έλληνες είναι ότι η χώρα έχει μπει σε φάση «στασιμοχρεοκοπίας».

Όπως και στο παλαιότερο φαινόμενο του στασιμοπληθωρισμού, και αυτή η κατάσταση υπάρχει ο κίνδυνος να αποτελέσει χαρακτηριστικό της επονομαζόμενης «ελληνικής ιδιαιτερότητας». Δηλαδή η πραγματικότητα αυτή να μην αντιμετωπίζεται με όρους διεθνών οικονομικών ή με μεθοδολογία «πεπατημένης» από άλλες χώρες. Ακόμη και από αυτές του ευρωπαϊκού Νότου.

Οι έμπειροι αναλυτές των διεθνών αγορών από την αρχή των Μνημονίων για την Ελλάδα, ειδικά αυτοί της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, προειδοποιούσαν για τον κίνδυνο του «σπιράλ θανάτου» που θα προκαλούσε η υφεσιακή διαδικασία που υιοθετούνταν με βίαιο τρόπο με στόχο τη μείωση του εθνικού εισοδήματος σε μια χώρα χωρίς ουσιώδη και δομική παραγωγική βάση στην οικονομία της, ενταγμένη στη ζώνη του πιο «σκληρού» νομίσματος στον κόσμο. Αυτό που θα πρέπει να γίνει κατανοητό πλέον από τις πολιτικές, οικονομικές και επιχειρηματικές δυνάμεις του τόπου είναι ότι η Ελλάδα δεν είναι λειτουργική εντός της ζώνης του ευρώ. Και οι προσδοκίες ότι τα δεδομένα της ευρωζώνης θα αλλάξουν προς το καλύτερο για τη βιωσιμότητα των μειονεκτουσών οικονομιών που από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ αλλά σε κάποιες περιπτώσεις και της Ν.Δ διατυπώνονται δεν θα ευοδωθούν. Αντιθέτως, όπως διαφαίνεται και από τις πρωτοβουλίες της ζώνης του Βορρά, που κυριαρχούνται από τις γερμανικές πολιτικές, με συγκρότηση οργάνων, όπως το σχεδιαζόμενο ευρωπαϊκό ΔΝΤ, τα Μνημόνια θα γίνουν μόνιμα για την Ελλάδα και η πορεία της θα καθοριστεί από το καθεστώς «εγγυήσεων» που θα προκρίνει η Γερμανία για τη χρηματοδότησή της. Με απλά λόγια, ξεχάστε το ορόσημο του 2018 και ξεχάστε και την επιστροφή στις αγορές στο ορατό μέλλον. Ασχέτως της σύνθεσης του συνασπισμού κομμάτων που κυβερνούν ή θα κυβερνούν την «ευρωπαϊκή επαρχία» που λέγεται Ελλάδα, η προβληματική χώρα δεν απασχολεί πλέον ουσιαστικά κάποιον στην Ευρώπη, γιατί δεν φοβίζει κάποιον στην Ευρώπη.

Μετά τη 14η Αυγούστου 2015, όταν κύριοι πολιτικοί φορείς των αντιμνημονιακών δυνάμεων (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝ.ΕΛ.) κυβερνούσαν και κύριοι φορείς του «ευρωπαϊκού μονοδρόμου» (Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) συνυπέγραψαν όχι το τρίτο κατά σειρά Μνημόνιο αλλά το μόνιμο Μνημόνιο, ουσιαστικά «παραχωρητήριο» της αρμοδιότητας επί της εθνικής περιουσίας και οντότητας μαζί με τις τράπεζες, οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα είναι ανούσιες. Κινούνται στο επίπεδο διαχείρισης για τις «αυλές της Ευρώπης».

Πέραν των οικονομικών - δημοσιονομικών είναι εμφαντικοί οι χειρισμοί στο Προσφυγικό - Μεταναστευτικό για το ενδιαφέρον που υπάρχει για την Ελλάδα. Αντί η Ευρώπη σε επίπεδο διεθνούς κοινότητας - Τουρκίας να διαπραγματευτεί και να πιέσει για στρατόπεδα προσφύγων ή οικονομικών μεταναστών από την Ασία στην Ασία, προέκρινε «αποθήκη ανθρώπων» επί του ευρωπαϊκού εδάφους στην αποκλεισμένη από «κλειστά σύνορα» Ελλάδα.

Η Ελλάδα χρειάζεται περισσότερο Γουόλ Στριτ και Λονδίνο για μια νέα αρχή στην οικονομία της και απαλλαγή από τα Σύμφωνα του Δουβλίνου για το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό. Και στις δύο περιπτώσεις ο λόγος γίνεται για μια νέα σχέση με τις Βρυξέλλες, που ούτε η πρωθυπουργία Τσίπρα ούτε μια ενδεχόμενη πρωθυπουργία Μητσοτάκη ούτε οι πρόωρες εκλογές μπορούν να διασφαλίσουν.

από τη «Δημοκρατία» μέσω του «Ας Μιλήσουμε Επιτέλους» μέσω ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ ΕΠΑΜ