Η φάρμα των πειραματόζωων

Γράφει ο Γιώργος του Κλικ

Το 2002, το BBC, που τότε ήταν ακόμα ένα σοβαρό μέσο ενημέρωσης και όχι ένα φερέφωνο προπαγάνδας και διαστρέβλωσης της πραγματικότητας, πρόβαλε ένα ντοκυμαντέρ με τον γενικό τίτλο “The Century of the Self” δηλαδή “Ο Αιώνας του Εαυτού” (ή του “Εγώ”).

Το έργο ήταν του Βρετανού Adam Curtis, ενός πολυβραβευμένου σκηνοθέτη και παραγωγού ντοκυμαντέρ με αντικείμενο την κοινωνιολογία, την φιλοσοφία και την πολιτική ιστορία.

Ο “Αιώνας του Εαυτού” ήταν χωρισμένος σε 4 ωριαία επεισόδια με τους εξής τίτλους:

* Οι μηχανές της ευτυχίας

* Η κατασκευή της συναίνεσης

* Υπάρχει ένας αστυνομικός μέσα στα κεφάλια μας. Πρέπει να τον ξεκάνουμε

* Οκτώ τύποι τα κουτσοπίνουν στο Kettering

Ο “Αιώνας του Εαυτού” παρακολουθεί, από την καταναλωτική σκοπιά, την ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών από την δεκαετία του 1920 μέχρι σήμερα, σύντομα όμως γίνονται σαφείς οι επιπτώσεις της στρατηγικής αυτού του “επαγωγικά” επιβεβλημένου καταναλωτισμού στην κοινωνική συμπεριφορά ολόκληρου του δυτικού κόσμου.

Κύρια εργαλεία αυτής της στρατηγικής αποτελούν η ψυχολογία της μάζας και συνεπώς, και σε μεγάλο βαθμό άθελα του, ο πατέρας της ψυχανάλυσης Sigmund Freud. Πράγματι, ο αρχιτέκτονας της στρατηγικής αυτής ήταν ένας ανιψιός του Freud, ονόματι Edward Bernays. 

Ο Bernays χρησιμοποίησε επιλεκτικά τις αρχές της ψυχανάλυσης του θείου του, εφαρμόζοντας τες όχι θεραπευτικά σε ατομικό επίπεδο, αλλά μαζικά στην κοινωνία, διαμορφώνοντας πρότυπα και καταναλωτικές τάσεις που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών. Όσο και καταστροφικό το έργο του για την ανθρώπινη κοινωνία, ο Bernays θεωρείται σαν ένας από τους μπροστάρηδες της προπαγάνδας, αλλά φέρει επάξια και τον τίτλο του πατέρα των “δημοσίων σχέσεων”, δηλαδή της διαχείρισης και της προώθησης της εικόνας μιας επιχείρησης, ενός κόμματος, μιας κυβέρνησης κλπ “προς τα έξω”, προς το, κατά τεκμήριο, “αφελές” κοινό. Έχει να κάνει συνεπώς με το περιτύλιγμα ενός πακέτου, ασχέτως περιεχομένου, που πάει να πει “όσο πιο σκάρτο το περιεχόμενο, τόσο καλύτερο πρέπει να είναι το περιτύλιγμα”.

Σε γενικές γραμμές αυτό που έκανε ο Bernays ήταν να “διαβάζει” με την βοήθεια της ψυχολογίας τις κρυφές και συχνά επιπόλαιες ή ευτελείς επιθυμίες των ανθρώπων οι οποίες καλλιεργούνταν με πλάγιες και έντεχνες μεθόδους μαζικής προπαγάνδας, και στη συνέχεια να τις εκπληρώνει μέσω των καταναλωτικών προϊόντων.  

Καταναλωτισμός και αλλοτρίωση έγιναν τα μέσα δια των οποίων η συλλογικότητα και η συντροφικότητα των δυτικών λαών των αρχών του 20ου αιώνα

εξευτελίστηκε και μετατράπηκε σε ένα αριθμητικό σύνολο βαριά άρρωστων και αιχμαλωτισμένων “εγώ”

Όλα αυτά δεν ήταν παρά το προοίμιο της νεοφιλελεύθερης επίθεσης που ξεκίνησε το 2008-2010 στον δυτικό κόσμο. Απροετοίμαστοι, αποπροσανατολισμένοι και νωθροί, οι απόγονοι εκείνων που πάλεψαν χύνοντας ακόμα και το αίμα τους για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους σαν πολίτες, βρέθηκαν στην δεινή θέση να πρέπει να υπερασπιστούν τα δικαιώματα αυτά, που χάνονταν κυριολεκτικά κάτω από τα πόδια τους.

Οι παγκόσμιες ελίτ όμως δεν αρκέστηκαν στο να μετατρέψουν το θύμα τους σε άβουλο θύμα. Με μια αριστοτεχνική έμπνευση, του πέταξαν κάτω από τη μύτη το ύστατο δόλωμα: Το δόλωμα των “δικαιωμάτων”.

Εν όψει της κατάργησης των δικαιωμάτων του πολίτη, εν όψει δηλαδή της κατάργησης του έθνους-κράτους που είναι ο εγγυητής των δικαιωμάτων αυτών και που ήθελαν να του στερήσουν, πλημμύρισαν την Ευρώπη με ένα άνευ προηγουμένου κύμα βίαιης μεταναστευτικής ροής που φρόντισαν να δημιουργήσουν καθιστώντας τον βίο αβίωτο στις περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής.

Και του είπαν: Τι σόι δημοκράτης είσαι, τι σόι προοδευτικός, τι σόι αριστερός αν δεν υπερασπιστείς τα δικαιώματα του μετανάστη;

Του έδειξαν τα ζευγάρια των LGBT και του είπαν “τι σόι προοδευτικός είσαι αν δεν τους εξισώσεις με την αναχρονιστική οικογένεια σου”, τι πάει να πει “πατέρας” και “μάνα”; Τι πάει να πει “αγοράκια” και “κοριτσάκια”; “Γονιός Α” και “γονιός Β” συν “παιδάκια” φτάνουν και περισσεύουν.

Τα “δικαιώματα” που σπονσοράρονται από τα παραπλανητικά ελιτίστικα σχέδια δεν γνωρίζουν όρια ούτε βαθμό γελοιότητας. Είναι πρόσφατο το περιστατικό προώθησης της αυστηρής χορτοφαγίας, του γνωστού βεγκανισμού, μέχρις σημείου μαζοχιστικού αυτο-σταμπαρίσματος ακτιβίστριας (που ούρλιαζε φυσικά από τον πόνο) με πυρωμένες σφραγίδες και σαδιστικής προσομοίωσης υπαίθριου κρεοπωλείου με ψεύτικα (προς το παρόν, δεν ξέρουμε στο μέλλον) ανθρώπινα αιματοβαμμένα μέλη.

Και όλα αυτά την στιγμή που οι άνθρωποι, ενωμένοι σαν γροθιά, θα πρέπει να ορθώσουν το ανάστημα τους στις πλουτοκρατικές και ληστρικές ελίτ που τους απειλούν με αφανισμό...

Ίσως ο Adan Curtis να πρέπει να συμπληρώσει την σειρά του “Ο Αιώνας του Εαυτού” με ένα ακόμα επεισόδιο με τίτλο “Η φάρμα των πειραματόζωων”.

Να καταδείξει όχι τόσο την κατάντια αξιών στον δυτικό κόσμο σήμερα, όσο τον κίνδυνο που συνεπάγονται για την διάρρηξη του κοινωνικού ιστού, που αποτελεί την μοναδική προϋπόθεση άμυνας απέναντι στην νεοφιλελεύθερη επέλαση, οι μεθοδευμένες επικλήσεις των διάφορων “δικαιωμάτων”.

Να καταδείξει τις μεθόδους κοινωνικής μηχανικής που χρησιμοποιούνται επάνω στα πειραματόζωα της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας, δηλαδή πάνω σε ανθρώπους δέσμιους των καταναλωτικών και των στρεβλών και ουτοπικών τους αντιλήψεων περί δικαιωμάτων, αλληλεγγύης και ισότητας. Ισότητας μεταξύ δούλων απογυμνωμένων από ένα πραγματικό όραμα και αξιοπρέπεια.

Να καταδείξει ότι δεν έχουμε τίποτα εναντίον ενός γκαστρωμένου “πατέρα” αν αυτό αποτελεί μια παγκόσμια πρωτιά επιστημονικού ενδιαφέροντος έστω και αν βάζει μεγάλα βιολογικά και ηθικά ερωτηματικά ως προς την μελλοντική φύση του ανθρώπινου είδους, αλλά έχουμε πολλά να πούμε όταν η πρωτιά αυτή ανάβει ένα σπίρτο σε μια μπαρουταποθήκη ασύστολης επίθεσης στον παραδοσιακό θεσμό της οικογένειας που είναι ο πυρήνας του κοινωνικού ιστού.

Να καταδείξει ότι η σεξουαλική αρπακτικότητα κάποιων εθελοντών, κυρίως γυναικών (μια καταγγελία που ξεσήκωσε κύμα διαμαρτυριών για “σεξισμό” και “μισογυνισμό” αλλά που θα είχε θεωρηθεί αυτονόητη αν οι καταγγελλόμενοι ήταν άντρες) απέναντι σε μετανάστες πολλοί από τους οποίους είναι ανήλικοι, καθώς και οι πιάτσες πορνείας, στην επονομαζόμενη “Ζούγκλα του Calais”, δεν συνάδει καθόλου με το κλίμα που επικρατεί σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις μια από τις οποίες έφτασε μέχρι του σημείου να κηρύξει ώρες απαγόρευσης κυκλοφορίας ειδικά για νεαρούς μετανάστες. Και ότι δεδομένης της στάσης των κινημάτων για τα δικαιώματα του μετανάστη, τα φαινόμενα αυτά καλλιεργούν κλίμα εμφυλίου μέσα σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Τα βλέπουμε και εδώ εξάλλου αυτά τα φαινόμενα. Άνθρωποι απλοί, που χτες, και σήμερα ακόμα, σπεύδουν να δώσουν το χέρι και να βοηθήσουν τους σύγχρονους κατατρεγμένους, τα σύγχρονα θύματα του νέου και ακήρυχτου παγκόσμιου πόλεμου των ελίτ, βαφτίζονται “εθνικιστές” επειδή σαν ύστατη πράξη πατριωτικής υπερηφάνειας, σαν ύστατη άμυνα στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που αποτεφρώνει τις ζωές τους, τόλμησαν να χαιρετίσουν την σημαία τους τραγουδώντας τον εθνικό τους ύμνο.

Ο Adan Curtis βέβαια, μάλλον δεν θα συμπληρώσει την σειρά του καταπληκτικού του ντοκυμαντέρ με αυτό το νέο επεισόδιο των ευρωπαϊκών πειραματόζωων.

Αυτό όμως δεν αλλάζει την πραγματικότητα που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας και δεν χρειάζεται κανένα ντοκυμαντέρ για να καταδειχτεί.

Λογική, ελπίδα και ένστικτο αυτοσυντήρησης χρειάζονται. Καλό είναι να λειτουργήσουν πρώτα η λογική και η ελπίδα, γιατί το ένστικτο αυτοσυντήρησης δεν είναι εγγυημένα πάντοτε καλός σύμβουλος.