ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΕ ΚΡΑΤΑΕΙ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΟ;

Πρέπει όμως να το βρεις. Τι είναι αυτό που σε κρατάει φυλακισμένο; Ποιες είναι οι φωνές που ακούς και δε σε αφήνουν να προχωρήσεις; Σειρήνες που σου τρελαίνουν τα αυτιά... Σειρήνες που σε κρατάνε δέσμιο και δε σε αφήνουν να προχωρήσεις μαζί με τον χρόνο που προχωράει. Σε κάνουν να μένεις δεμένος σε ένα σημείο και ο χρόνος να προχωράει. Η ζωή να προχωράει. Κι εσύ να την χάνεις. Να χάνεις αγκαλιές, μοίρασμα, νέες εμπειρίες που μοιράζεσαι... Να διψάς να το ζήσεις και να είσαι εκεί, δεμένος στο κατάρτι και να σε τρελαίνουν οι Σειρήνες σου με τις φωνές τους. Όπως τον Οδυσσέα.

Αυτή η Οδύσσεια όμως πρέπει να τελειώσει. Πρέπει να τα προσδιορίσεις όλα αυτά. Για να δεις πώς θα τις εξοντώσεις. Να καταστρώσεις το σχέδιο μάχης για να τις νικήσεις.

Για να λυτρωθείς και να προχωρήσεις.

Ξέρεις ότι πρέπει να το τελειώσεις εσύ, ο ίδιος σου ο εαυτός. Φοβάσαι όμως. 

Τις φοβάσαι τις σειρήνες. Σε βασανίζουν, έχουν τη δύναμη να σε πονέσουν πολύ.

Αλλά πρέπει να το κάνεις. Είναι χρέος στον εαυτό σου... Ο χρόνος που πέρασε είναι πολύς. Η ζωή προχωρά και ο χρόνος δεν χαρίζεται..

Θυσιάστηκαν πολλά αυτό το χαμένο χρόνο. Κάηκε πολλή ενέργεια. Πολύς πόνος. Πολύ κλάμα.

Το χρωστάς στον εαυτό σου να προχωρήσεις. Να τις βρεις και να τις τελειώσεις... Ποιες είναι;

Η θάλασσα βοηθάει. Το κολύμπι, οι βουτιές. Και το περπάτημα. Πολύ περπάτημα. Σε ξένα μέρη αλλά και στην πόλη σου. Τα ταξίδια επίσης, που έχουν και περπάτημα και κολύμπι. Εκεί καθαρίζει το μυαλό σου και βλέπεις. Τις βλέπεις κατάματα, βλέπεις αυτό που σε πονάει και σε κρατάει πίσω.

Εκεί στη θάλασσα, τις βόλτες, στην περιήγηση σε άλλα μέρη σταδιακά βλέπεις τι είναι αυτό που παρόλο που θέλεις δε σε αφήνει να προχωρήσεις...

Οι Σειρήνες είναι αυτά τα «τι θα γινόταν αν...», αν είχες μιλήσει, αν είχες εκφραστεί, αν είχες διεκδικήσει, αν δεν άφηνες τη σιωπή να τα κρύψει όλα...

Οι Σειρήνες σου είναι αυτά που δεν είπες, οι συζητήσεις που δεν έκανες, τα συναισθήματά σου που δεν εξέφρασες, οι φόβοι που δεν ξεστόμισες ότι σε κυριαρχούν, ο πόνος που σε πνίγει και έκανες τον γενναίο να τον κρύψεις, τα πρέπει σου που δεν είπες γιατί θεώρησες ότι οι άλλοι δε θα καταλάβουν, αυτά που δεν διεκδίκησες για σένα..

Οι Σειρήνες σου είναι και τα «πρέπει» σου, αυτά τα ασφυκτικά «αδιαπραγμάτευτα» πρέπει σου..

Και πρέπει να τα ξορκίσεις όλα αυτά, να τις εξοντώσεις τις Σειρήνες σου.

Πολλοί δεν το κάνουν. Μένουν με τις σκιές, μένουν με τις σειρήνες. Τις κρύβουν μέσα τους και τις κουβαλάνε. Δεν τις διώχνουν. Ακούνε τις σειρήνες και ζουν με τις φωνές τους. Λυγίζουν, δεν μπορούν να προχωρήσουν. Μένουν μονίμως δεμένοι πάνω στο κατάρτι και το συνηθίζουν. Δεν θέλουν καν δουν πόσο τις φοβούνται τις σειρήνες τους. Και πιστεύουν ότι τις αγαπούν. Τις συνηθίζουν. Αγαπούν και στο τέλος το κατάρτι τους. Αυτό στο οποίο είναι δεμένοι. Και το κουβαλάνε μαζί τους. Γίνονται ένα με αυτό. Λυγίζουν από το βάρος, μένουν στάσιμοι. Χάνουν τη ζωή, στερούνται τη χαρά.. Βυθίζονται σε μία αργή και βασανιστική κατάθλιψη, δεμένοι στο κατάρτι τους..

Αλλά εσύ θα ξεφύγεις.

Φοβάσαι, αλλά θα το κάνεις. Για να ζήσεις. Για να απολαύσεις την ομορφιά της ζωής. Έχεις πονέσει πολύ. Χρωστάς στον εαυτό σου την ευτυχία. Οι Σειρήνες θα εξοντωθούν. Πρέπει να εξοντωθούν.

Αυτή η σιωπή, αυτή η παραίτηση σού έκανε κακό, πολύ κακό....

Γι’ αυτό μίλα. Μίλα σε αυτούς που δεν μίλησες. Έστω και τώρα. Ζήτα τους να σε ακούσουν. Έστω και τώρα... Ή γράψε, γράψε μία ιστορία, γράψε ένα γράμμα. Κι αν δεν μπορείς, βάλτο πρώτα στο συρτάρι σου, να ωριμάσει και δώστο.

Μίλα, μπορεί οι δικές σου Σειρήνες να τυραννούν και αυτόν στον οποίο δε μίλησες...

Μίλα και με τα πρέπει σου, διαπραγματεύσου μαζί τους, πες αυτό που αισθάνεσαι..

Μίλα, για σένα...

Απελευθερώσου.

Και προχώρα, ανασαίνοντας ελεύθερα. Η ζωή είναι μπροστά σου... Απόλαυσέ την ελεύθερα!

ΠΗΓΗ: Όμηρος των Αθηνών