Η εύθραυστη νίκη του Ερντογάν

  

του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Η νίκη του Ερντογάν του δίνει πλεονεκτήματα για να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους εντός και εκτός της χώρας αλλά η ευφορία ίσως κρατήσει λιγότερο από ότι ασφαλώς ελπίζει ο πρόεδρος της Τουρκίας. Ούτε το ΡΚΚθα παραδοθεί ούτε η Ρωσία θα γίνει φιλικότερη προς την Τουρκία, ούτε ο σχεδιασμός των ΗΠΑ για την αναδιάρθρωση της νέας ευρείας Μ. Ανατολής θα μεταβληθεί επειδή νίκησε ο Ερντογάν. Και παραμένει τουλάχιστονασαφές αν ο σχεδιασμός των ΗΠΑ προβλέπει μια ακέραιη Τουρκία. Αντιθέτως όσο συνεχίζεται η προσκόλληση του Ερντογάν στο μουσουλ-μανικό-τζιχαντιστικό τόξο τόσο η θέση της Τουρκίας θα αποδυναμώνεται και η επιρροή της στις εξελίξεις θα εξασθενεί. Η Σ. Αραβία, υπέρμαχος των Τζιχαντιστών και σύμμαχος της Τουρκίας βλέποντας ότι η νίκη πετάει προς άλλη κατεύθυνση άνοιξε επαφές με τη Μόσχα, τη στιγμή που ο Ερντογάν τις παγώνει. ...

Μένει να διαπιστωθεί στην πράξη κατά πόσον ο Τούρκος Πρόεδρος ενίσχυσε, όντως, μακροπρόθεσμα, την προσωπική του θέση, πέραν των εκλογικών εντυπώσεων. Οι εκλογές, από μόνες τους, δεν εξασφαλίζουν σταθερότητα, το ξέρει και ο ίδιος. Υπερκείμενες Δυνάμεις μπορούν να αποφασίσουν να αποσταθεροποιήσουν μια χώρα με διάφορους τρόπους, όπως οι έγχρωμες επαναστάσεις». Η βοήθεια των ΗΠΑ στους Κούρδους, απαραίτητη προϋπόθεση για να ηττηθούν οι Τζιχαντιστές, είναι ισχυρός παράγων αποσταθεροποίησης του Ερντογάν και της Τουρκίας.

Συνοπτικά, ο Ερντογάν βγαίνει τώρα ενισχυμένος στο εσωτερικό, με τη βοήθεια των δυνάμεωνκαταστολής, αλλά οι κίνδυνοι βρίσκονται εκτός αλλά δίπλα στα σύνορα ενώ το ΡΚΚ διακήρυξε ότι ξαναρχίζει τον πόλεμο. Ο Ερντογάν κέρδισε αρκετές ψήφους συντηρητικών (ή φοβισμένων) Κούρδων αλλά δεν κατάφερε να αποτρέψει την είσοδο του φιλοκουρδικού κόμματος στη Βουλή και ίσως αυτό του στερήσει τη δυνατότητα να αναθεωρήσει το Σύνταγμα ώστε να ενισχύσει τις εξουσίες του.

Ο διαμελισμός της Τουρκίας παραμένει ως Δαμόκλειος Σπάθη επί της κεφαλής του Ερντογάν και ήδη ο ίδιος ο Ολάντ του συνέστησε, διπλωματικά, να είναι «ενωτικός». Σε απλή γλώσσα, να βρει οδό συμβιβασμού με τους Κούρδους, να σταματήσει το παιχνίδι με τους Τζιχαντιστές και να περιορίσει τις φιλοδοξίες του από Πρόεδρος να «στεφθεί» Σουλτάνος.

Στην ιστορική ρίζα των σημερινών προβλημάτων της Τουρκίας βρίσκεται το άλυτο, ακόμα και τώρα,Ανατολικό Ζήτημα. Η Τουρκία είναι ένα μεγάλο απομεινάρι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η απόπειρα να ανασυσταθεί η Αυτοκρατορία απότυχε πλήρως. Η διάθεση του Ερντογάν να κινηθεί αυτόνομα στην περιοχή σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στη Συρία αλλά και ο εναγκαλισμός του με το ακραίο Ισλάμ (Σ. Αραβία, Τζιχαντιστές) τον καθιστούν υπόλογο στα μάτια της Δύσης. Η Τουρκία είναι πάντα χρήσιμος φράχτης έναντι της Ρωσίας αλλά αυτή τη δουλειά μπορεί να την κάνει κι άλλος. Ο Ερντογάν ερεθίζει τους Δυτικούς όταν πχ δικαιολόγησε τους Τζιχαντιστές, αν αυτοί έριξαν το ρωσικό αεροπλάνο, επειδή, είπε, ήθελαν εκδίκηση. Και, όπως είναι γνωστό, συμπράττει με τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους», πρακτορική οργάνωση που ίδρυσαν οι Άγγλοι τη δεκαετία του 20, δήθεν επαναστατική-αντιαποικιακή, και τώρα αιχμή του ισλαμικού δόρατος στην Αίγυπτο και στην ευρύτερη περιοχή. Αν το τουρκικό Κράτος, υπό τον Ερντογάν, γίνει ο επίσημος ή ο ντε φάκτο υποστηρικτής της τρομοκρατίας, θα αντιμετωπίσει απροσδόκητες θύελλες. Η εκλογική νίκη, όπως ξέρουμε καλά εμείς, δεν είναι επαρκής ασπίδα ενώ για τη θέση ενός ηγέτη υπάρχει συνήθως κάποιος πρόθυμος διάδοχος. Στην περίπτωση της Τουρκίας, κάποιοι «αρμόδιοι», έριξαν ήδη στο τραπέζι το όνομα του Νταβούτογλου.

Δικαίως ο Ερντογάν δεν θέλει να διαμελιστεί η χώρα του αλλά οι απόπειρές του να συντρίψει στρατιωτικά το ΡΚΚ έχουν αποτύχει ως τώρα. Οι Κούρδοι βρίσκουν για πρώτη φορά ποικίλη υποστήριξη πολιτικά και επιχειρησιακά, σε εξοπλισμούς. Το ερώτημα είναι αν ο Ερντογάν θέλει και κυρίως αν μπορεί να πετύχει «ένα έντιμο αλλά επώδυνο συμβιβασμό», αποδεκτό από όλους τους παίκτες. Οι εναλλακτικές είναι πολλές επειδή οι παίκτες είναι πολλοί, με αντιτιθέμενα συμφέροντα, από τους Ιρανούς και τη Χεζμπολά ως τη Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ αλλά και τους ίδιους τους Τζιχαντιστές που δεν έχουν χάσει κάθε υποστήριξη από κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ.

Προσώρας, φαινομενικά, ο Ερντογάν απειλεί με την πολιτική Σαμψών, «η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», συγκρουόμενος με τους πάντες, Ρώσους, Αμερικάνους, τον Άσαντ, όλους πλην των τζιχαντιστών. Στην πραγματικότητα οι κινήσεις του είναι μεν ακραίες αλλά λελογισμένου ρίσκου, εντός των ορίων και στόχων που θέτει δημοσίως η Ουάσιγκτον-να φύγει ο Άσαντ κλπ. Παρασκηνιακά, όμως, οι ΗΠΑ βρίσκονται σε «ακανθώδη προσέγγιση» με τη Ρωσία που έχει επιβάλλει την παρουσία της ως αναντικατάστατο μέρος της λύσης του προβλήματος, λύση που περιλαμβάνει απολύτως την παραμονή του Άσαντ την εξουσία.

Επί Παγκοσμιοποίησης δεν υπάρχει καθορισμένο Μέτωπο, οι συγκρούσεις εκτείνονται σε όλη τηνΥφήλιο, οι τοπικές συγκρούσεις συγκροτούν το θέατρο ενός ενιαίου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν υπάρχουν ούτε τοπικά προβλήματα ούτε τοπικές λύσεις, όλα συνδέονται με όλα. Πχ η Ρωσία είναι αναντικατάστατος παράγων στο Συριακό αλλά (για να μην πάρει και πολύ αέρα) κάποιοι, μάλλον, κατάφεραν να ρίξουν ένα αεροσκάφος της με 220 πολίτες, αθώους τουρίστες, η περικύκλωσή της από αμερικανικούς πυραύλους στα σύνορά της συνεχίζεται και ο Πούτιν απειλεί με πρώτο πυρηνικό χτύπημα αν η κατάσταση γίνει ακραία.

Σ’ αυτό το αδιαμόρφωτο πλαίσιο προκαλούν τουλάχιστον απορίες δηλώσεις Κυπρίων και Ελλήνων(Κοτζιάς) ότι είναι ευνοϊκή και κατάλληλη η στιγμή για να λυθεί το Κυπριακό, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις. Διάσπαρτοι δημόσιοι υπαινιγμοί προκαλούν την υποψία ότι το σημείο επαφής είναι ότι θα μπορούσε να αποσυρθούν (;) τα στρατεύματα κατοχής με αντάλλαγμα την κατάργηση της διεθνώς αναγνωρισμένης «Κυπριακής Δημοκρατίας», έσχατο νόμιμο σημείο υπεράσπισης της ελληνικότητας του νησιού. Μήπως μια που βρήκαμε παπά ετοιμαζόμαστε, κατά κυριολεξία, να θάψουμε πέντ’ έξη, δηλαδή εκτός του Κυπριακού να λύσουμε όπως-όπως και το Σκοπιανό, όπως υποστηρίζουν παροικούντες την Ιερουσαλήμ;

από το «iskra.gr» μέσω ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ.