Ευρώπη αίσχους και κτηνωδίας!

Το «κακό» που περιορίζεται στους διακινητές, το πρόβλημα που δεν υπάρχει όταν είναι αθέατο….

του Διονύση Ελευθεράτου

Στο ζωικό βασίλειο, ο στρουθοκαμηλισμός «εγγυάται» στον αδύναμο μια τραγική μοίρα, που ο ίδιος πίστευε πως δεν θα ερχόταν, επειδή φρόντισε να μην την βλέπει να καταφθάνει. Στο ανθρώπινο βασίλειο της «συντεταγμένης» θηριωδίας, όμως, ο στρουθοκαμηλισμός λειτουργεί και υπέρ του ισχυρού. Εξασφαλίζει «άλλοθι» της κακιάς ώρας και αναχαιτίζει (;) Ερινύες. Απόδειξη; Το προσφυγικό… 

Εάν παρακολουθείς τις τοποθετήσεις της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και των ηγετών των επί μέρους χωρών της Γηραιάς Ηπείρου, είτε πρόκειται για «ορθολογικές» και «προστατευτικές» των συνόρων νύξεις είτε για «ανθρωπιστικές» εξάρσεις τους, αντιλαμβάνεσαι κάτι βασικό: Για αυτούς δεν υφίσταται πρόβλημα, παρά μόνον εάν εμφανιστούν στον ορίζοντα οι ξεριζωμένοι, ή έστω οι βάρκες που τους μεταφέρουν. Εάν η στρουθοκάμηλος πιστεύει ότι το χωμένο στη γη κεφάλι εξαφανίζει τον κίνδυνο, ο «πολιτισμένος κόσμος» (βολεύεται να ) θεωρεί πως οτιδήποτε βρίσκεται εκτός του οπτικού πεδίου των κοινωνιών του, κινείται στη ζώνη της παραγραφής των δικών του εγκλημάτων.  ...

Να το πούμε διαφορετικά: Οι μικροί Αϊλάν αυτού του κόσμου, της Συρίας, του Ιράκ, του Αφγανιστάνή της Λιβύης, συνιστούν «πρόβλημα» μόνο εάν τα άψυχα κορμιά τους θεαθούν να έχουν γίνει «μπαλάκια» ανάμεσα σε κύματα και βράχους. Εάν τους διαμελίζουν – αυτούς και τις οικογένειές τους - βόμβες στις πατρίδες τους, τότε το θέμα είναι μακρινό, «εξωτερικό», ίσως και «ακαδημαϊκό»… 

   

Κάπως έτσι, η επικριτική διάθεση της «θεσμικής Ευρώπης» φθάνει μέχρι τους εμπόρους της ελπίδας, τους διακινητές. Για τους υποκινητές εμπόλεμων συρράξεων, τους διακινητές επεμβάσεων, μηχανισμών αποσάθρωσης ολόκληρων χωρών και επιμήκυνσης αιματοχυσιών, θα ήταν λίγο δύσκολο να περισσέψει θυμός στην «θεσμική Ευρώπη», όπως και στις ΗΠΑ: Δεν συνηθίζει ο «ορθολογικός» κόσμος να εξοργίζεται με ό,τι βλέπει, όταν κοιτάζει τον καθρέπτη. 

Η «έλλειψη ορατότητας» άλλωστε, ή μάλλον η αναγωγή της σε «λύση», εξυπηρετεί ποικιλοτρόπως. Η βύθιση μιας γεμάτης βάρκας «στη ζούλα», δεν προδίδει την «πολιτισμένη» ζούγκλα. Ο «πόλεμος» εναντίον των διακινητών ανά τη Μεσόγειο μπορεί να «αιτιολογήσει» χαμούς προσφύγων, καθ’ όσον η έννοια της «παράπλευρης απώλειας» αποτελεί -εδώ και πολλά χρόνια- «κεκτημένο» Ευρώπης και Βόρειας Αμερικής. Αντιλαμβάνεται κανείς τι είδους κόλαση αντιμετωπίζουν αυτοί οι άνθρωποι στις πατρίδες τους, για να διακινδυνεύουν τόσο, πλέοντας πάνω σε καρυδότσουφλα με ανέμους των έξι μποφόρ. Αλλά, είπαμε: Για τη «θεσμική Ευρώπη» το πρόβλημα είναι ότι αποφασίζουν να μετακινηθούν. Όχι ότι το αποφασίζουν, επειδή βιώνουν ανείπωτες καταστάσεις. 

Κάπως έτσι η «συντεταγμένη Ευρώπη», κάνοντας σήματα κατατεθέντα της τους φράχτες και μη παρέχοντας νόμιμες οδούς διέλευσης, εξασφαλίζει τη μεγέθυνση των κερδών στα κυκλώματα διακίνησης και εκμετάλλευσης (από τα θαλάσσια ταξίδια μέχρι τις πορείες και περιπλανήσεις στην ηπειρωτική Ευρώπη), τα οποία θεωρητικά αφορίζει. Την ίδια στιγμή η τακτική της οδηγεί σε συνεχείς πνιγμούς προσφύγων, αλλά, μην ανησυχείτε, κάποια στιγμή ο «ανθρωπισμός» της αναδύεται. Όσοι σωθούν από τα κύματα, την υποθερμία, την εξάντληση και τις ασθένειες θα αποκτούν το δικαίωμα να αιτηθούν άσυλο, ασχέτως αν θα τους δοθεί. 

Σαν να θεσπίζει η Ευρώπη ένα είδος «φυσικής επιλογής», ώστε να ανοίξει τελικά την πόρτα της στους πιο ανθεκτικούς (κάτι που ίσως έχει τη σημασία του, εάν τελικά «συνήγορος υπεράσπισης» των προσφύγων αποδειχθούν κάποια στιγμή τα δημογραφικά – εργασιακά προβλήματα ορισμένων αναπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών…). 

Το αίσχος συναγωνίζεται την υποκρισία και «γίνεται ένα» με αυτήν. Απηυδισμένη παρατηρούσε προσφάτως η πρώην υπουργός και ευρωβουλευτής της ΝΔ Μαριέτα Γιαννάκου ότι από τις 28 χώρες της ΕΕ μόλις οι 8 έχουν δεχθεί πρόσφυγες. Ο θυμός της παραχώρησε όμως τη θέση του στον σκεπτικισμό, όταν διερωτήθηκε κατά πόσον οι χώρες της ΕΕ «μπορούν να λύσουν τα προβλήματα όλου του κόσμου» (συνέντευξη στο «Πρακτορείο 104,9 FM»). 

Να’ τη λοιπόν η εύκολη, βολική και ως εκ τούτου «δημοφιλής» κατάληξη: Μεγάλο κρίμα όσα συμβαίνουν σε αυτές τις χώρες, αλλά η Ευρώπη δεν μπορεί να «φορτωθεί» τα προβλήματα όλου του κόσμου… Υπό μία έννοια, αυτό είναι σωστό: Είναι και οι ΗΠΑ που προκάλεσαν, διόγκωσαν και πολλαπλασίασαν τρομακτικά προβλήματα σε συγκεκριμένες ζώνες του κόσμου (εδώ περιοριζόμαστε στις πολεμικές αναφλέξεις, εάν επεκτεινόμασταν και στα «απλά» οικονομικά ξεζουμίσματα θα χρειαζόμασταν πολλαπλάσιο χώρο, για απέραντη περιήγηση…). 

Εάν όμως οι «αλά Γιαννάκου» ρήσεις υπαινίσσονται ότι η Ευρώπη δικαιούται να νίπτει τας χείρας της, όταν νιώθει «κουρασμένη» από τις προσφυγικές ροές, θα προτείναμε κάτι: Δείτε απλώς ποιες χώρες της ΕΕ συμπεριλαμβάνονταν στις 18 (!) που δεν καταδέχθηκαν καν – προ δυο εβδομάδων- να λάβουν μέρος σε εκείνη τη συνάντηση κορυφής, την οποία συγκάλεσε ο Γιούνκερ, προφανώς επειδή η Μέρκελ ένιωθε πολύ πιεσμένη με την άνοδο της ξενοφοβίας στην πατρίδα της. 

Δια της απουσίας της έλαμψε η Βρετανία. Κατά μια ενδιαφέρουσα σύμπτωση, αυτή η «λάμψη» σχεδόν συνέπεσε με την παραδοχή Μπλερ (συνέντευξη στο CNN) ότι η επιδρομή του 2003 στο Ιράκ ουσιαστικά «γέννησε» το ISIS. Νωρίτερα βεβαίως «έφερε» την Αλ Κάιντα στην πάλαι ποτέ 100% κοσμική χώρα- όπως άλλωστε ήταν η Συρία. 

Δεν προλαβαίνουν σήμερα οι αρμόδιες υπηρεσίες του ΟΗΕ ή Διεθνούς Μετανάστευσης να μετρούν τα εκατομμύρια των ανθρώπων που εγκαταλείπουν το Ιράκ. Κάπου 2,2 εκατομμύρια προσφύγων καταμετρήθηκαν την εποχή της «απελευθέρωσης» της χώρας, από τα στρατεύματα Μπους, Μπλερ και μερικών ακόμη θλιβερών «προθύμων». 

Εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί, 80% του πληθυσμού χωρίς ολοκληρωμένες συνθήκες υγιεινής, μόλις 45 % με πρόσβαση σε καθαρό νερό, 25% ποσοστό παιδικού υποσιτισμού... Αυτά κι άλλα παρεμφερή αποτελέσματα της στρατιωτικής επέμβασης των «απελευθερωτών» εξηγούν ασφαλώς τους λόγους, για τους οποίους πολύ γρήγορα τόσοι Ιρακινοί αναζήτησαν καλύτερη τύχη σε άλλες χώρες. Κατόπιν κατέφθασε κι ο ISIS, αλλά απαξίωσε να καταφθάσει στην πρόσφατη έκτακτη συνάντηση ο Κάμερον, ο πρωθυπουργός της «αθώας» Βρετανίας. 

Δια της απουσίας της έλαμψε και η Γαλλία. Αν οι «πρόθυμοι» του Μπους άρχισαν να ισοπεδώνουν το Ιράκ τον Μάρτιο του 2003, για τα αόρατα «όπλα μαζικής καταστροφής» και τα ορατά πετρελαϊκά συμβόλαια, η Γαλλία πρωτοστάτησε τον Μάρτιο του 2011 στην επιδρομή εναντίον της Λιβύης, που διέλυσε ουσιαστικά τη χώρα. Ήταν τότε που ο Σαρκοζί, αδυνατώντας να προσφέρει στη γαλλική πολιτική και οικονομική ελίτ κάποια προοπτική αναβάθμισης σε σχέση με τη Γερμανία, αναζωπύρωσε την «ένδοξη» Γαλλία των όπλων, με ολίγη από αποικιοκρατική νοσταλγία… 

Δια της απουσίας της έλαμψε και η Ιταλία, μία ακόμη χώρα από τους «πρόθυμους» δήμιους του Ιράκ, το 2003. Εάν υποτεθεί ότι αύριο – μεθαύριο πληθύνουν πάλι οι προσφυγικές ροές από τη Λιβύη, με κατεύθυνση τη Λαμπεντούζα και την Ιταλία, εικάζουμε ότι ο Ματέο Ρέντσι θα αρχίσει εκ νέου να κατηγορεί τις Βρυξέλλες για «έλλειψη αλληλεγγύης». Έως τότε, η «ουρά απ’ έξω»… 

Στο κάτω- κάτω, η κεντροαριστερή «λούφα» είναι προτιμότερη από τις κεντροαριστερές βυθίσεις πλοιαρίων. Εκτός αν ξεχάσαμε εκείνη που αποδεδειγμένα διενήργησε το ιταλικό ναυτικό στη δεκαετία του ’90 στέλνοντας, στον μεν βυθό της Αδριατικής πρόσφυγες, στη δε χωματερή ιδεολογημάτων το κλισέ, σύμφωνα με το οποίο μόνον «οι συντηρητικές δυνάμεις της Δεξιάς» φταίνε για την εμετική εικόνα της Ευρώπης. 

Στο Αφγανιστάν βομβαρδίζονται ακόμη και νοσοκομεία των Γιατρών Χωρίς Σύνορα – μπορεί λοιπόν κανείς να υποθέσει τι (άλλο) συμβαίνει εκεί… Συμμέτοχες στα «κλέη» ευρωπαϊκές χώρες του ΝΑΤΟ, αλλά δυσφορούσες και «αναρμόδιες» όταν κτυπούν την πόρτα τους Αφγανοί πρόσφυγες… 

Τελικά, έχει δίκιο η κυρία Γιαννάκου. Η ΕΕ δεν μπορεί να κουβαλά τα βάρη «όλου του κόσμου». Το αίσχος και η κτηνωδία της ίδιας είναι ήδη ασήκωτα.

  

από το «Πριν» μέσω ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ.