Ματωμένο φύλλο ριγμένο στο πέλαγο

του Ιάκωβου Πέτρου

“Το όνομα που επιθυμώ από καρδιάς είναι «Ηνωμένες Πολιτείες Κύπρου», δήλωσε ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης, σε συνέντευξή του στην τουρκική εφημερίδα «Sabah».”

 “…τα πιο δύσκολα ζητήματα είναι το περιουσιακό και το εδαφικό”, συνέχισε.  

Εκείνη ακριβώς την ώρα που διάβαζα το παραπάνω ανέκδοτο, δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ την «κατάρα» που δέρνει την Κύπρο. Μια γεωστρατηγική κατάρα που θέλει το νησί να αποτελεί μια κουκκίδα στεριάς ανάμεσα σε τρεις ηπείρους, με αποτέλεσμα να μην απολαμβάνει ποτέ της ελευθερίας της. Μια ανθρωποπολιτική κατάρα, αφού οι επιλογές των προσώπων που λαμβάνουν αξιώματα στο νησί είναι εφάμιλλα επιτυχημένες με...

αυτές στον τόπο που πατούμε.

Στο πρόσωπό μου διαγραφόταν ένα ειρωνικό χαμόγελο, ενώ μέσα μου έβραζα, αναλογιζόμενος πόσοι άνθρωποι θα κλαίνε επ’ αφορμής της παραπάνω δήλωσης. Όχι γιατί το «περιουσιακό και το εδαφικό» δεν είναι δύσκολα ζητήματα, αλλά γιατί είναι επουσιώδη μπροστά στα θέματα των Αγγλικών Βάσεων, των Εποίκων, των Εγγυητριών Δυνάμεων και των Στρατών τους, αλλά κυριότερα των Αγνοούμενων. Όλων εκείνων των ψυχών που χάθηκαν 40 χρόνια πριν, και βρίσκονται δολοφονημένοι σε ομαδικούς τάφους και ορύγματα, άταφοι, αδικαίωτοι, με τους δικούς τους να σιγοσβήνουν δεκαετίες τώρα ανήμποροι να διαχειριστούν την όλη κατάσταση. «Ο νεκρός δεδικαίωται» λένε. Τι γίνεται με τον αγνοούμενο;

Την ημέρα της εισβολής, 41 χρόνια πίσω, ένας Δεκανέας του Μηχανικού του κυπριακού στρατού, λίγες μέρες πριν απολυθεί, μετέφερε Έλληνες στρατιώτες στο σημείο των μαχών. Απέναντι στην προέλαση των τουρκικών δυνάμεων, δέκα παλικάρια αποφάσισαν να αντισταθούν μέσα σε ένα όρυγμα τύπου «Τ». Εκεί πολέμησαν, εκεί σκοτώθηκαν, εκεί θάφτηκαν. Εκεί, τους βρήκαν δεκαετίες αργότερα και τους ταυτοποίησαν. Όπου κι αν βρίσκονται οι ψυχές τους, δε θα μπορούν να ησυχάσουν όσο κυκλοφορούν και κυβερνούν τέτοιοι «εθνικοί ηγέτες». Σίγουρα ο Δεκανέας ξαναπολεμά την ίδια μάχη αδιάκοπα, ακριβώς διότι 41 χρόνια αργότερα συνεχίζει να κάνει κουμάντο η ίδια πολιτική προδοσία.

Από αδικαίωτους αγώνες γνωρίζουμε καλά εμείς οι Έλληνες. 

Πολλές φορές συζητάμε, θυμόμαστε, τσακωνόμαστε για τις περασμένες μάχες. Δικαιώνουμε, ηρωοποιούμε, συκοφαντούμε τους πρωταγωνιστές. Μόνο και μόνο, επειδή είμαστε «πολύ λίγοι» ώστε να στήσουμε το δικό μας καρτέρι, τη δική μας μάχη, το δικό μας ηρωικό θέρετρο. 

Είμαστε δειλοί και κατά συνέπεια καταδικασμένοι στις αναμνήσεις μας.

ΠΗΓΗ: στον Τοίχο