Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι μόνο μια τραγωδία: είναι ένα ψέμα.

Βαρύ το ατόπημα του Α. Τσίπρα που, στη συνέντευξή του σε δημοσιογράφους της ΕΡΤ (14/7/2015), χαρακτήρισε την αντίσταση μερίδας του κόμματός του στο νέο καταστροφικό υπερμνημόνιο που ο ίδιος προωθεί και το οποίο απέρριψε ο ελληνικός λαός, ως επιλογή μιας πολιτικής “υπέρ των πλουσίων”, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα της χυδαίας δημοσιογραφικής αγοράς όσον αφορά την έξοδο από το ευρώ. Ακόμη χειρότερο ήταν το ότι παρουσίασε τη δική του μνημονιακή επιλογή ως “πραγματικά αριστερή”. Η παράδοση της ελληνικής κυβέρνησης στην τρόικα έχει δημιουργήσει αποδοκιμασία, καθώς προοδευτικοί άνθρωποι σ' όλο τον κόσμο παρακολουθούν την πρακτική προσαρμογή της ηγεσίας του Σύριζα στο νεοφιλελευθερισμό. Χαρακτηριστικό το παρακάτω άρθρο του δημοσιογράφου Τζον Πίλτζερ.

του Τζον Πίλτζερ

Μια ιστορική προδοσία καταβρόχθισε την Ελλάδα. Βάζοντας στην άκρη την εντολή του ελληνικού λαού, η κυβέρνηση του Σύριζα πρόθυμα αγνόησε το συντριπτικό “Όχι” της περασμένης εβδομάδας και συμφώνησε μυστικά σε ένα πλήθος αντιδραστικών μέτρων εκπτώχευσης ως αντάλλαγμα για μια “διάσωση” που συνεπάγεται εγκληματικό ξένο έλεγχο και συνιστά μια προειδοποίηση προς τον υπόλοιπο κόσμο.

Ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας προώθησε στο κοινοβούλιο μια πρόταση δημοσιονομικών περικοπών τουλάχιστον 13 δισ. ευρώ - 4 δισ. ευρώ παραπάνω από το “σχέδιο λιτότητας” το οποίο απέρριψε με συντριπτικά ποσοστά ο ελληνικός λαός στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.

Η συμφωνία αυτή με τους δανειστές περιλαμβάνει αύξηση 50% των εισφορών υγείας για ....
τους συνταξιούχους, εκ των οποίων το 40% ζει κάτω από το όριο φτώχειας. Πλήρη ιδιωτικοποίηση δημόσιων εγκαταστάσεων, όπως τα αεροδρόμια και τα λιμάνια. Αύξηση του ΦΠΑ στο 23% στα ελληνικά νησιά όπου πολύς κόσμος αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα. Και έρχονται ακόμη περισσότερα.

Η εφημερίδα Guardian μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, ανάγγελλε με πρωτοσέλιδους τίτλους: “Το κόμμα κατά της λιτότητας σάρωσε”. “Ριζοσπάστες αριστερούς” χαρακτήριζε η ίδια εφημερίδα τον κ. Τσίπρα και τους εντυπωσιακά μορφωμένους συνεργάτες του. Δεν φορούσαν γραβάτες και ο υπουργός Οικονομικών μετακινιόταν με μοτοσικλέτα, ενώ τα ΜΜΕ τον περιέγραφαν ως “ροκ σταρ των οικονομικών”. Ήταν μια βιτρίνα. Δεν ήταν ριζοσπάστες με καμία έννοια αυτού του κλισέ, ούτε “εναντίον της λιτότητας”.

Επί έξι μήνες ο Τσίπρας και ο πρόσφατα αποπεμφθείς υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Βαρουφάκης, πηγαινοέρχονταν μεταξύ Αθήνας και Βρυξελλών, Βερολίνου και των άλλων ευρωπαϊκών κέντρων χρηματοπιστωτικής ισχύος. Αντί για κοινωνική δικαιοσύνη, έφεραν νέο χρέος στην Ελλάδα, μεγαλύτερη φτώχεια που απλώς θα αντικαταστήσει τη συστημική διαφθορά που βασίζεται στην κλοπή των φορολογικών εσόδων από τους Έλληνες υπερ-πλούσιους -σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές “νεοφιλελεύθερες” αξίες- και φθηνά, εξαιρετικά κερδοφόρα δάνεια για όσους θέλουν να γδάρουν την Ελλάδα.

Το ελληνικό χρέος, αναφέρει ο έλεγχος που πραγματοποίησε επιτροπή του ελληνικού κοινοβουλίου, “είναι παράνομο και επονείδιστο”. Αναλογικά, είναι 30% λιγότερο του χρέους της Γερμανίας που είναι ο μεγαλύτερος πιστωτής της Ελλάδας. Είναι μικρότερο του χρέους των ευρωπαϊκών τραπεζών, η “διάσωση “ των οποίων το 2007-8 ήταν αμφιλεγόμενη και έμεινε ατιμώρητη.

Για μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, το ευρώ είναι ένα αποικιοκρατικό νόμισμα: μια λαβή της καπιταλιστικής ιδεολογίας τόσο ακραία που ακόμη και ο πάπας την χαρακτήρισε “μη ανεκτή” και “περίττωμα του διαβόλου”. Το ευρώ είναι για την Ελλάδα ό,τι το δολάριο για απόμακρα εδάφη του Ειρηνικού, όπου η εξάρτησή τους διαιωνίζει τη φτώχεια και την υποδούλωση.

Στα ταξίδια τους στις αυλές των ισχυρών στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο, ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης δεν παρουσιάστηκαν ούτε ως ριζοσπάστες ούτε ως “αριστεροί” ούτε καν ως έντιμοι σοσιαλδημοκράτες, αλλά ως δύο, ελαφρώς υποκριτές, ικέτες με τις εκκλήσεις και τα αιτήματά τους. Χωρίς να υποτιμούμε την εχθρότητα που αντιμετώπισαν, είναι ακριβές να πούμε ότι δεν επέδειξαν πολιτικό θάρρος. Περισσότερο από μία φορά, ο ελληνικός λαός έμαθε για τα “μυστικά τους σχέδια λιτότητας” από διαρροές στα ΜΜΕ, όπως η επιστολή που δημοσιεύτηκε στις 30 Ιουνίου στους Financial Times, με την οποία ο Τσίπρας υποσχόταν στους επικεφαλής της ΕΕ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ πως θα δεχθεί τις βασικές, βάναυσες απαιτήσεις τους – τις οποίες και δέχθηκε με τη συμφωνία στην οποία κατέληξε.

Όταν οι Έλληνες ψήφισαν “Όχι” στις 5 Ιουλίου απορρίπτοντας μια πανομοιότυπη συμφωνία, ο Τσίπρας είπε: “Τη Δευτέρα, η ελληνική κυβέρνηση θα βρίσκεται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με καλύτερους όρους για τον ελληνικό λαό, μετά το δημοψήφισμα”. Οι Έλληνες δεν είχαν ψηφίσει για “καλύτερους όρους”. Είχαν ψηφίσει για δικαιοσύνη και εθνική κυριαρχία, όπως και στις 25 Ιανουαρίου.

Την επομένη των εκλογών του Ιανουαρίου, μια αληθινά δημοκρατική και, ναι, ριζοσπαστική κυβέρνηση θα είχε σταματήσει κάθε ευρώ που έφευγε από τη χώρα, θα αποκήρυσσε το “παράνομο και επονείδιστο χρέος” --όπως έκανε επιτυχώς η Αργεντινή-- και θα εκπονούσε ένα σχέδιο αποχώρησης από την ανάπηρη Ευρωζώνη. Αλλά δεν υπήρχε σχέδιο. Υπήρχε μόνο η προθυμία να “κάτσουν στο τραπέζι” αναζητώντας “καλύτερους όρους”.

Ο αληθινός χαρακτήρας του Σύριζα σπανίως εξετάζεται και εξηγείται. Για τα ξένα ΜΜΕ δεν είναι παρά “αριστερός”, “ακραία αριστερός” ή “σκληροπυρηνικός” -- το σύνηθες παραπλανητικό στόλισμα. Ορισμένοι από τους διεθνείς υποστηρικτές του Σύριζα κατά καιρούς έφτασαν σε επίπεδα χειροκροτητών που θυμίζουν την άνοδο του Μπαράκ Ομπάμα. Ελάχιστοι ρώτησαν: Ποιοι είναι αυτοί οι “ριζοσπάστες”; Σε τι πιστεύουν;

Το 2013, ο Γιάννης Βαρουφάκης έγραψε: “ Θα έπρεπε να υποδεχθούμε αυτή την κρίση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού σαν μια ευκαιρία να τον αντικαταστήσουμε με ένα καλύτερο σύστημα; Ή θα έπρεπε να ανησυχήσουμε τόσο γι' αυτήν ώστε να ξεκινήσουμε μια εκστρατεία για τη σταθεροποίηση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού; Για εμένα η απάντηση είναι καθαρή. Η ευρωπαϊκή κρίση είναι λιγότερο πιθανό να γεννήσει μια εναλλακτική καλύτερη από τον τον καπιταλισμό.... Κλίνω προς την κριτική που έχω υποστηρίξει βάσει της ατζέντας η οποία θεμελιώνεται στην παραδοχή ότι η αριστερά ήταν και παραμένει εντελώς ηττημένη ... Ναι, θα μου άρεσε να προωθήσω μια ριζοσπαστική ατζέντα. Αλλά, όχι, δεν είμαι έτοιμος να διαπράξω [το λάθος του βρετανικού Εργατικού Κόμματος μετά τη νίκη της Θάτσερ]. ... Τι καλό πετύχαμε στη Βρετανία στις αρχές της δεκαετίας του 1980 προωθώντας μια ατζέντα κοινωνικής αλλαγής που η βρετανική κοινωνία περιφρονούσε, πέφτοντας με τα μούτρα στη νεοφιλελεύθερη παγίδα της Θάτσερ; Απολύτως τίποτα. Τι καλό θα γίνει σήμερα αν καλέσουμε σε μια διάλυση της Ευρωζώνης και της ίδιας της Ευρωπαϊκή Ένωσης [όταν ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός βάζει τα δυνατά του για να υπονομεύσει, στην πραγματικότητα μόνος του, την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση;” (http://www.theguardian.com/news/2015/feb/18/yanis-varoufakis-how-i-became-an-erratic-marxist)

Ο Βαρουφάκης, όμως, παραλείπει κάθε αναφορά στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα που διαίρεσε τις ψήφους του Εργατικού και οδήγησε στον μπλερισμό. Λέγοντας ότι στη Βρετανία ο λαός “περιφρονούσε την κοινωνική αλλαγή” --τη στιγμή που δεν του δόθηκε καν η πραγματική ευκαιρία να φέρει αυτή την αλλαγή-- απηχεί τον μπλερισμό.

Οι ηγέτες του Σύριζα είναι επαναστάτες ενός ορισμένου είδους – αλλά η επανάστασή τους είναι ο διεστραμμένος, γνωστός σφετερισμός των σοσιαλδημοκρατικών και κοινοβουλευτικών κινημάτων από τους φιλελεύθερους που προετοιμάζονται να συμμορφωθούν με τις νεοφιλελεύθερες μωρολογίες και την κοινωνική μηχανική, που αντιπροσωπεύει αυθεντικά ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ένας ιμπεριαλιστής κακοποιός. Όπως το Εργατικό Κόμμα στη Βρετανία και τα ομόλογά του ανάμεσα στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, σαν το Εργατικό της Αυστραλίας, που ακόμη αυτοπεριγράφονται ως “φιλελεύθερα” ή ακόμη και “αριστερά”, ο Σύριζα είναι προϊόν μιας εύπορης, εξαιρετικά προνομιούχου και μορφωμένης μεσαίας τάξης, “διαπαιδαγωγημένης στον μεταμοντερνισμό”, όπως έγραψε ο Αλέξ Λαντιέ.

Για τον Σύριζα, η τάξη είναι μια κοινωνική κατηγορία που δεν αναφέρεται, πολύ περισσότερο δεν αναφέρεται ο διαρκής αγώνας, παρά την πραγματικότητα της ζωής των περισσότερων ανθρώπων. Οι αστέρες του Σύριζα ευπρεπίζονται , δεν οδηγούν στην αντίσταση που λαχταρούν οι απλοί άνθρωποι όπως έδειξε ο ελληνικός λαός τόσο γενναία, αλλά αναζητούν “καλύτερους όρους” σε ένα αργυρώνητο status quo που αιχμαλωτίζει και τιμωρεί τους φτωχούς. Όταν όλα αυτά συγχωνευθούν με την “πολιτική των ταυτοτήτων” και τους ύπουλους περισπασμούς της, το αποτέλεσμα δεν είναι η αντίσταση, αλλά η δουλικότητα. Η κατεστημένη πολιτική ζωή στη Βρετανία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Δεν είναι αναπόφευκτη αυτή η εξέλιξη, κάτι συντελεσμένο, εάν ξεσηκωθούμε από το μακροχρόνιο, μεταμοντέρνο κώμα, απορρίψουμε τους μύθους και τις απάτες αυτών που ισχυρίζονται ότι μας εκπροσωπούν και αγωνιστούμε.

Πηγή: Counterpunch 13/7/2015.

Μετάφραση: Αριάδνη Αλαβάνου

από την ιστοσελίδα του «Σχέδιο Β’» μέσο seisaxtheia-epam.blogspot