Δουλειά ρε θέλω!

Παρακολουθώ το blog εδώ και καιρό, τώρα όμως έκρινα πως ήρθε η στιγμή να γράψω, να τα βγάλω από μέσα μου.

Είμαι 3 χρόνια άνεργη εκπαιδευτικός. Τρία χρόνια έφυγαν και μια δουλειά, μια δουλίτσα της προκοπής δεν βρέθηκε (τι περίεργο εεε;). Και δεν είναι μόνο αυτό που με στεναχωρεί, αλλά η προοπτική ότι θα μείνω άλλα τόσα κι άλλα τόσα άνεργη! Πού να τη βρεις την όρεξη να κάνεις όνειρα και σχέδια για το μέλλον, όταν ξέρεις ότι τα καλύτερα σου χρόνια τα σπαταλάς στην αχρηστία, στην απόλυτη απραξία! Όταν ξέρεις ότι θα πάρεις 6 ευρώ την εβδομάδα για 2 ώρες μάθημα από το μοναδικό ιδιαίτερο που μπόρεσες να βρεις (υπάρχουν πολλά "κορόϊδα" που δεχόμαστε, αρκεί και μόνο να ασχολούμαστε με κάτι!). ...

Θα μου πεις τώρα κι εσύ που διαβάζεις: Μα καλά, κι εσύ δεν μπόρεσες να βρεις τίποτα τόσα χρόνια; Βεβαίως, θα σου πω! Κάτι δουλειές 8ωρες με 350 το μήνα, να διδάσκω σε φροντιστήριο και παράλληλα να κάνω και τη γραμματέα, και να έρχεται κι από πάνω το "αφεντικό" και να σου λέει: Το καλοκαίρι δεν θα μπορώ να σε πληρώνω! Βρες δουλειά σε καμιά καφετέρια!

Είναι μετά να μην χάνεις την υπομονή σου και την αυτοπεποίθησή σου; Πόσο να τον αυθυποβάλλεις τον καημένο τον εαυτό σου ότι όλα θα πάνε καλά; Πόσο; Δουλειά ρε θέλω! Όχι ελεημοσύνη! Δουλειά να ζήσω αξιοπρεπώς!

BeyondtheHappiness

ΠΗΓΗ: το ημερολόγιο ενός ανέργου