Άρθρο 120

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Η σύγκρουση την οποία μόνο αιθεροβάμονες φαντάζονταν ότι θα μπορούσε να αποτραπεί βρίσκεται μπροστά μας. Ύστερα από το δυναμικό ξεκίνημα της νέας κυβέρνησης με την «απόλυση» της τρόικα και μια δέσμη εξαγγελιών που, εάν εφαρμοστούν, θα σημάνουν το ξήλωμα του Μνημονίου, ήρθε η απολύτως προβλέψιμη απάντηση του ευρωσυστήματος.

Το βαρύτερο όπλο που επιστρατεύθηκε, μέχρι στιγμής, εναντίον της Ελλάδας ήταν η απειλή στραγγαλισμού των ελληνικών τραπεζών από τον Μάριο Ντράγκι. Μια ξεκάθαρα μονομερής ενέργεια, πριν καλά- καλά ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις, με προφανή στόχο...

τον εκβιασμό της Ελλάδας ενόψει των τριών κρίσιμων κάβων που έχουμε μπροστά μας: των προγραμματικών δηλώσεων του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, του έκτακτου Eurogroup της 11ης Φεβρουαρίου και της συνόδου κορυφής της Ε.Ε. στις 12 Φεβρουαρίου. Ακολούθησε η ιταμή παρέμβαση Ντάισελμπλουμ να φέρει ακόμη πιο κοντά, στις 16 αντί για τις 28 Φεβρουαρίου, το τελεσίγραφο για την «παράταση του προγράμματος», δηλαδή του Μνημονίου, υπό την απειλή της άμεσης διακοπής της χρηματοδότησης.

Τα διδάγματα από τις περιπέτειες των τελευταίων ημερών είναι προφανή. Η συμφιλιωτική γλώσσα και τα σήματα υποχωρητικότητας που εξέπεμψαν ορισμένα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης στο εξωτερικό για το ζήτημα του χρέους, τις ιδιωτικοποιήσεις και την αποδοχή μεγάλου μέρους των λεγόμενων «μεταρρυθμίσεων» δεν απέφεραν τίποτα το ουσιαστικό, πέρα από κάποιες διπλωματικές αβρότητες της Γαλλίας και της Ιταλίας. Η αυταπάτη για τον «καλό» Ντράγκι που θα πάρει κάποιες αποστάσεις από την «κακή» Μέρκελ αποδείχθηκε αντικατοπτρισμός της ερήμου.  Οι κυβερνήσεις της υπαρκτής Ε.Ε. είτε λειτουργούν ως μπράβοι της Μέρκελ εναντίον της Ελλάδας, είτε καταπίνουν φοβισμένες τις αντιρρήσεις τους. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, με την ξεκάθαρη τοποθέτηση του πρεσβευτή τους στην Αθήνα, στάθηκαν την κρίσιμη στιγμή στο πλευρό του Βερολίνου, ενισχύοντας την πίεση στην Ελλάδα.

Απέναντι στον οικονομικό και πολιτικό πόλεμο που της έχει κηρυχθεί από υπέρτερες δυνάμεις, η Ελληνική Δημοκρατία δεν έχει άλλη επιλογή από το να απαντήσει με ασύμμετρες τακτικές και μη συμβατικά όπλα. Η πρώτη απάντηση, βέβαια, θα είναι οι προγραμματικές δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα, τις οποίες θα ακούσει με εξαιρετική προσοχή όχι μόνο ο ελληνικός λαός, αλλά όλος ο κόσμος. Ελπίζουμε ότι ο πρωθυπουργός θα στείλει σαφή μηνύματα ανυποχώρητης στάσης στους δανειστές-εκβιαστές, χαλυβδώνοντας την τεράστια, αυτή τη στιγμή, λαϊκή υποστήριξη σε μια γραμμή αντίστασης και ανυπακοής απέναντι στη Μέρκελ, κάτι που μαρτυρούν οι πρώτες, εν πολλοίς αυθόρμητες, λαϊκές κινητοποιήσεις, αλλά και οι δημοσκοπήσεις κατεστημένων μίντια.

Όσο για τον «ασύμμετρο πόλεμο», η κυβέρνηση διαθέτει μεγάλη γκάμα όπλων, τα οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει με σχεδιασμό και ευελιξία προτού προσφύγει στο έσχατο από αυτά, την αποσταθεροποίηση της ευρωζώνης με ευθύνη όχι δική της, αλλά της Γερμανίας. Στις μονομερείς ενέργειες Ντράγκι και Βερολίνου μπορεί να απαντήσει απειλώντας προσωρινό μορατόριουμ πληρωμής τοκοχρεωλυσίων στην ΕΚΤ- κάπου 7,7 δις μόνο τον Ιούλιο και Αύγουστο- εν αναμονή λύσης για το χρέος. Παράλληλα, μπορεί να εξασφαλίσει διμερή δάνεια για την αντιμετώπιση των άμεσων δημοσιονομικών προβλημάτων με εκτός ευρωζώνης χώρες και να πλήξει τους εκβιαστές της εκεί που πονάνε, με επωφελείς για την Ελλάδα ενεργειακές και επενδυτικές συμφωνίες με Ρωσία, Κίνα κ.α.

Η στρατηγική επιτυχία που υπερκαλύπτει προς το παρόν αντιφάσεις, ταλαντεύσεις, υποχωρήσεις και παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο συνδυασμός του αριστερού με το αντιμνημονικό. Το μεγάλο όπλο της κυβέρνησης είναι ότι ένας ολόκληρος κόσμος, μεταξύ των οποίων πολλοί που δεν πιστεύουν σ’ αυτήν, είναι έτοιμοι να στηρίξουν ένα μεγάλο μέτωπο ρήξης με τη Μέρκελ και τους συμμάχους της.

Ένας λαός μπορεί να στερηθεί τα πάντα χωρίς να εκμηδενιστεί, αλλά όχι και την αξιοπρέπειά του. Στα μάτια του ελληνικού λαού, τα αστικά κόμματα ενσαρκώνουν αυτή τη στιγμή τις δυνάμεις της εθελοδουλίας και του σύγχρονου μαυραγοριτισμού, ενώ η Αριστερά στο σύνολό της αντιπροσωπεύει την περηφάνια του «έθνους των εργαζομένων». Δεν μπορεί να προδώσει αυτή την κατάχτησή της χωρίς να εκμηδενιστεί πολιτικά και η ίδια. Έχει κρίσιμη σημασία όλες οι αριστερές δυνάμεις, με την αυτονομία και τις διαφορές τους, να στηρίξουν τη δυναμική είσοδο του λαϊκού παράγοντα, με πανελλαδικά συλλαλητήρια, αυτή τη φορά όχι των Αγανακτισμένων, αλλά των Αποφασισμένων, που θα δώσουν για πρώτη φορά ουσιαστικό νόημα στο ακροτελεύτιο άρθρο 120: Απέναντι στην απειλή κατάλυσης της Ελληνικής Δημοκρατίας από τα οικονομικά πάντσερ, «η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων».

Από ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ.