Με βαριά καρδιά!

κείμενο Γιώργος Χαλιμούρδας

22 Ιανουαρίου 2015

Με βαριά καρδιά θα πάνε να ψηφίσουν πολλοί συμπολίτες μας στις εκλογές της ερχόμενης Κυριακής. Με βαριά ψυχή, χωρίς προσδοκίες, σε πλήρη αβεβαιότητα, βρισκόμενοι σε σύγχυση. Με βαριά καρδιά θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ. Με έντονα τα σημάδια του συνδρόμου της Στοκχόλμης και του αισθήματος υποτακτικότητας βγαλμένο από ιστορικούς καιρούς αυτού του τόπου που δεν θέλουμε να θυμόμαστε, θα ψηφίσουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και όλα τα συμπαρομαρτούντα κυβερνητικά κόμματα της λεηλασίας και της ντροπής. Με αίσθημα ενοχής και διάθεση κρυψίνοιας θα ψηφίσουν ΧΑ, με αίσθημα άκρατης φαυλότητας βγαλμένο από τα κατάβαθα της κρυφής γοητείας της μπουρζουαζίας θα ψηφίσουν Ποτάμι. Με έντονα τα σημάδια της θεολογικής αντίληψης των πραγμάτων θα ψηφίσουν ΚΚΕ, προσευχόμενοι στην κατάρρευση του καπιταλισμού ώστε να γεννηθεί ο κουμμουνισμός μέσα από τις στάχτες και τα αποκαΐδια της καμένης Πατρίδας μας σαν το Φοίνικα.

Σε αυτές τις εκλογές σίγουρα δεν υπάρχει ελπίδα και φυσικά κανείς δε σου δίνει την αίσθηση της σιγουριάς. Μια παράδοση, κυρίως ψυχική, μια παράδοση συναισθηματική, πολλά τίποτα με μπόλικο καμπόσο. Σίγουρα δεν είμαι ο πιο ειδικός για να κάνω το ψυχογράφημα του μέσου Έλληνα ψηφοφόρου. Αλλά είναι πασιφανές ότι ο Έλληνας ξέρει ότι λείπει η σπίθα, λείπει η φλόγα, λείπει η προοπτική, λείπει η ποιότητα, το κάτι άλλο και πάνω από όλα λείπει το όραμα, κι αυτό φαίνεται στα μάτια του, δεν μπορεί να κρυφτεί. Η αγάπη για το αύριο, η αγάπη για το μέλλον, στερεωμένη στην πολιτική οντότητα του σήμερα, στην ιστορική γνώση, στη γνώση των νομοτελειακών κινητήριων δυνάμεων που διατρέχουν την ανθρωπότητα, αυτά λείπουν. Τα μάτια του σημερινού ψηφοφόρου είναι ο καθρέπτης της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας στην Πατρίδα μας.

Και σε αυτή την κατάσταση ρόλο έχουν παίξει οι πρωταγωνιστές αυτών των εκλογών, όλοι τους ανεξαιρέτως, λίγο ή πολύ. 

Με όχημα την άκρατη επίθεση του νεοφιλελευθερισμού, τα κόμματα που κυβέρνησαν την Πατρίδα μας στη μεταπολίτευση δεν μπορούσαν παρά να πρωταγωνιστήσουν σε ένα γαϊτανάκι πλήρους ισοπέδωσης των πάντων προς μια «νέα εποχή», της «εξέλιξης», της οικονομίας των αγορών πάνω από όλα και κατά όλων, της πολτοποίησης, της ομογενοποίησης, της προώθησης του παγκόσμιου πολιτιστικού προτύπου, της λογικής της ζούγκλας και του κοινωνικού δαρβινισμού, της λήθης της ιστορίας και των παραδόσεων του λαού μας και της ηθικής κατάρρευσης των πάντων. Από αυτούς δεν μπορούσες να περιμένεις κάτι άλλο. Πάση θυσία, με όποιο μέσο, θέλουν να έχουν την εξουσία, να είναι κοντά στην εξουσία για να ασκούν επικυριαρχία στο πόπολο.

Αλλά από τους άλλους κάτι περίμενες παραπάνω. Αλλά αντίθετα άλλα μας έδειξαν. Αντίθετα έπαιξαν, παίζουν και θα παίξουν αρνητικό ρόλο στην εξέλιξη των πραγμάτων και στην αντίδραση εναντίον της επίθεσης που δεχόμαστε, που μόνο μπορεί να πραγματώσει ο λαός μας, και κανείς άλλος αντ’ αυτού.  

Γιατί μέσα στην απαρχή της κρίσης είχαμε μια έκρηξη του λαού μας που μετουσιώθηκε με το κίνημα των πλατειών, όπου εκεί όλα τέθηκαν στο τραπέζι. Τέθηκαν το ζήτημα της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της εθνικής ανεξαρτησίας, του εθνικού νομίσματος, εν γένει του ευρωπαϊκού μας προσανατολισμού, της πολιτισμικής μας ιδιαιτερότητας. Άναρχα, πολλές φορές ίσως και αγελαία, τεθήκαν όμως. Στην εξέλιξη όλα αυτά υποτιμήθηκαν, τεχνηέντως απαξιωθήκαν, αντικαταστάθηκαν από το ψευδοδίλλημα μνημόνιο – αντιμνημόνιο και το «δεξιά-αριστερά», και τέλος ευτελίστηκαν σε μια ωμή ανάθεση στον «καλύτερο», στον «νέο» ΣΥΡΙΖΑ, που θα αλλάξει την Ευρώπη των τραπεζών σε μια Ευρώπη των λαών, μια υποκρισία του αισχίστου είδους. Και όλα αυτά πρωτίστως με ευθύνη της Κουμουνδούρου. Γιατί δεν μπορεί να είσαι θαμώνας του Brookings, του City του Λονδίνου, του Κόμο, να μη μιλάς για δικαιοσύνη και τιμωρία των ενόχων, να μη μιλάς για δημοκρατία και απλή αναλογική, αλλά αντιθέτως να γράφεις στα παλιά σου τα παπούτσια τις αποφάσεις του συνεδρίου σου υιοθετώντας για τα μάτια του Συριζαίικου κόσμου, άκουσον άκουσον, το διαρκές συνέδριο, να βαφτίζεις την καταστροφή και τη γενοκτονία των Ελλήνων ανθρωπιστική κρίση και να μη δηλώνεις ότι θα επανορθώσεις τις κοινωνικές αδικίες που επήλθαν με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, και εν τέλει να προάγεις πάση θυσία ό,τι πιο αντιδραστικό έχει υπάρξει από τη μεταπολίτευση και μετά που είναι ο συγκεκριμένος μονεταριστικός ευρωμονόδρομος. Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε τις επιταγές και τα προτάγματα των πλατειών που τον γέννησαν.

Και το τραγικότερο όλων είναι ότι επιλέγει να στηριχθεί στις πρεσβείες και στις αγορές της μονεταριστικής λογικής και όχι στο λαό. Ποιος εξάλλου πιστεύει στο λαό, παρτάκιας είναι, μαζί τα φάγαμε και πρέπει να φορολογήσουμε την μεγάλη περιουσία, των … 80.000 ευρώ με το περιουσιολόγιο. Επίσης φωνές από όλη την Ελλάδα δηλώνουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ αλώνεται από πρώην ΠΑΣΟΚους και γυρολόγους της πολιτικής.

Σκεφτείτε τούτο. Είναι δυνατόν ένα κόμμα που το 2009 είχε 4,6, το 2012 26,8% και σήμερα πάει για αυτοδυναμία να μην έχει κινηματική βάση, ισχυρή βάση στη κοινωνία, οργάνωση και παρεμβάσεις παντού μέσα στο λαό, να μην βάζει συνεχώς το λαό συμμέτοχο στα δρώμενα και να αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερό;

Η απάτη είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στην ουσία απορρόφησε και απορροφά όλη την αντίδραση του ελληνικού λαού επιδοτώντας την ανάθεση και τις χαμηλές προσδοκίες.

Η μεγάλη απάτη όμως είναι ότι ενώ σε όλη την Ευρώπη γιγαντώνεται ο ευρωσκεπτικισμός, στην Πατρίδα μας, η οποία έχει χτυπηθεί όσο καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα από τις βάρβαρες πολιτικές των κατοχικών δυνάμεων με τη συνεργασία των ντόπιων δοσίλογων πολιτικών, αυτός ο ευρωσκεπτικισμός έχει απορροφηθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ που είναι Ο ταγός του Ευρωμονόδρομου. Σκεφτείτε το λίγο. Δεν είναι τρελό; Τρομερή υπέρβαση.  

Παρόλ’ αυτά, μόλις κατακάτσει η καταχνιά, σκορπίσουν τα σύννεφα που μας εμποδίζουν να δούμε πέρα από τη μύτη μας, θα καταλάβουμε, ότι υπάρχει κενό στην πολιτική έκφραση του αντίπαλου δέους του ευρωμονόδρομου στην Πατρίδα μας, τι στιγμή που υπάρχει τόσο πολύ ριζωμένο το αίσθημα της εθνικής ανεξαρτησίας μέσα στο λαό μας. Το μεγάλο στοίχημα είναι ποιες δυνάμεις θα επιλέξει ο λαός να τον εκφράσουν την επόμενη μέρα. Θα την πατήσει όπως την έχει πατήσει τόσες φορές στην ιστορική του πορεία ή θα επιλέξει δυνάμεις που πηγάζουν μέσα από τα σπλάχνα του;

Η ιστορία θα γράψει.

Όμως είτε το θέλουμε είτε όχι, σε αυτές τις εκλογές λείπει το αντικείμενο του πόθου, του δικού μας πόθου.