Η Ευρώπη παρέδωσε στη Ρωσία ένα υπερόπλο κατά του εαυτού της

 Γράφει ο  Sergey Savchuk

Το antapocrisis αναδημοσιεύει το άρθρο του σχολιαστή του RIA Novosti Sergey Savchuk σχετικά με την ενεργειακή κρίση την οποία η ίδια η ΕΕ προκάλεσε στις χώρες – μέλη της. Το άρθρο προφανώς απηχεί την οπτική της κυβέρνησης της Μόσχας, ωστόσο αποτυπώνει πλήρως την θλιβερή πραγματικότητα για την ηγεσία της Ευρώπης. Η αντιρωσική υστερία των ευρωπαϊκών ηγεσιών είναι απολύτως αυτοκαταστροφική για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και οικονομίες στο βαθμό που δεν μπορεί να βρεθεί άμεσα υποκατάστατο των ρωσικών ροών ενέργειας.

Η ευρωπαϊκή φρενίτιδα για το φυσικό αέριο που παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες μπορεί δικαίως να θεωρηθεί το υπ’ αριθμόν ένα από τα ενεργειακά θέματα. Με δεδομένη την ένταση της ενημερωτικής και πολιτικής υστερίας που συνοδεύει τις προσπάθειες εγκατάλειψης του ρωσικού φυσικού αερίου ή τουλάχιστον μείωσης της εξάρτησης από αυτό, τώρα, ακόμα και αν μια αντιπροσωπεία εξωγήινων προσγειωνόταν στο Ανόβερο, κανείς δεν θα τους έδινε ιδιαίτερη σημασία.

Ωστόσο, αυτό είναι απολύτως κατανοητό.

Η χθεσινή ημέρα ξεκίνησε από τα 2.100 δολάρια, όσο ακριβώς κοστίζουν χίλια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου στο ευρωπαϊκό χρηματιστήριο φυσικού αερίου TTF. Το ποσό αυτό καθαυτό, αν και εξαιρετικά επώδυνο για κάθε κρατικό προϋπολογισμό, δεν αποτελούσε ρεκόρ. Ωστόσο κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι με τη δύση του ηλίου η ίδια ποσότητα καυσίμου θα κόστιζε ήδη 2.500 δολάρια.

Η τιμή εκτοξεύθηκε σαν αστραπή μετά τη δήλωση της Gazprom ότι η άντληση αερίου μέσω του Nord Stream είχε μειωθεί στο 20% της σχεδιαστικής ικανότητας του αγωγού φυσικού αερίου. Ο δυτικός Τύπος, σε πλήρη κατάσταση παραφροσύνης, επιτέθηκε και πάλι στη Ρωσία με κατηγορίες ότι χρησιμοποιεί τους ενεργειακούς μεταφορείς ως υβριδικό όπλο, μοχλό για να προωθήσει τα συμφέροντα της εξωτερικής της πολιτικής και λοστό για να διασπάσει την ευρωπαϊκή ενότητα.

Οι δηλώσεις αυτές είναι τόσο συνηθισμένες όσο και ψευδείς.

Η άντληση φυσικού αερίου μέσω του κεντρικού αγωγού στον πυθμένα της Βαλτικής Θάλασσας μειώθηκε όχι ως μέρος του ύπουλου σχεδίου του ρωσικού Γενικού Επιτελείου, αλλά επειδή μια άλλη μονάδα άντλησης φυσικού αερίου βγήκε εκτός λειτουργίας για προγραμματισμένη συντήρηση. Λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν υπάρχουν πια ενδιάμεσοι σταθμοί συμπίεσης σε όλη τη διαδρομή προς τις ακτές της Γερμανίας, είναι καθαρά θέμα Φυσικής ότι η άντληση από τα συνήθη 164 εκατομμύρια κυβικά μέτρα την ημέρα θα πέσει το πολύ στα 30.

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι αυτό είναι το δεύτερο επεισόδιο στη σειρά μιας τραγικοκωμωδίας που εκτυλίσσεται δυτικά του Σμολένσκ .

Τον τελευταίο μήνα, όλη η Ευρώπη παρακολουθεί από κοντά τις περιπέτειες της πρώτης τουρμπίνας, την οποία η Siemens Energy (μετά από σύσταση της Rostekhnadzor, με την οποία συμφώνησε πλήρως) απενεργοποίησε, αποσυναρμολόγησε και έστειλε για επισκευή στον Καναδά. Η Οτάβα , κατόπιν αιτήματος της Ουάσιγκτον, κατακράτησε τη μονάδα, επικαλούμενη την αντιρωσική πολιτική κυρώσεων, και αρνήθηκε να την επιστρέψει μέχρις ότου η κατάσταση στην αγορά φυσικού αερίου, στη Γερμανία ειδικότερα και στην Ευρώπη συνολικά, να καταρρεύσει έως τον πάτο της απελπισίας. Το Βερολίνο, μετά από πολυάριθμες και μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις, κατάφερε να ξαναγυρίσει την περιουσία του πίσω και μπορεί κανείς να μαντέψει σε τι ταπεινώσεις έπρεπε να υποβληθούν οι Γερμανοί.

Ωστόσο, η άτυχη τουρμπίνα δεν έφτασε ποτέ στο σταθμό συμπίεσης φυσικού αερίου Portovaya, κολλημένη σε ένα πλέγμα πολιτικών ίντριγκας και διπροσωπίας. Η Γερμανία κατηγόρησε για άλλη μια φορά τη Ρωσία ότι δεν θέλει να πάρει την τουρμπίνα και, για το λόγο αυτό, καθυστερεί την εκτέλεση των τελωνειακών εγγράφων. Απαντώντας, η Gazprom, πολύ λογικά, εξήγησε ότι δεν έχει επεξηγηθεί η τρέχουσα κατάσταση της [θεωρητικά επισκευασμένης] μονάδας ούτε οι πιθανοί περαιτέρω περιορισμοί που μπορεί να προκύψουν κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του αγωγού φυσικού αερίου και της συντήρησης της υποδομής του.

Με απλά λόγια, πώς θα συμπεριφερθεί η [υποτίθεται] φιλική δυτική ομάδα.

Για παράδειγμα, είναι ακόμη εντελώς ασαφές αν ο Καναδάς θα επιτρέψει την εισαγωγή, επισκευή και επιστροφή των υπόλοιπων στροβίλων της Siemens χωρίς εμπόδια ή αν κάθε μονάδα θα πρέπει να επιστραφεί σχεδόν δίνοντας μάχη και με απροσδιόριστη χρονική καθυστέρηση. Επιπλέον, σύμφωνα με τις απαιτήσεις του τεχνικού εμπειρογνώμονα που αναγνωρίζει η γερμανική πλευρά, τους επόμενους μήνες θα πρέπει να επισκευαστούν οι υπόλοιπες μονάδες συμπιεστών αερίου. Τα ερωτήματα της Gazprom είναι απολύτως λογικά: η εταιρεία πρέπει να πληροφορηθεί τον ορίζοντα παραγωγής και άντλησης, διότι το φυσικό αέριο δεν είναι άνθρακας, δεν μπορεί να στοιβάζεται στο λιμάνι αναχώρησης και να περιμένει την άδεια εξαγωγής. Παράγεται και μεταφέρεται αυστηρά σε συμβατικές ποσότητες, γνωστές από πολύ νωρίτερα.

Όλο αυτό το γαϊτανάκι των τουρμπινών λαμβάνει χώρα με φόντο τα απελπισμένα καραγκιοζιλίκια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που προσπαθεί να ξεπεράσει τους νόμους του σύμπαντος.

Όλος ο προηγούμενος μήνας πέρασε υπό το σήμα των τελεσίδικων απαιτήσεων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής , η οποία ουσιαστικά εκβίαζε τις χώρες μέλη της συμμαχίας να μειώσουν την κατανάλωση φυσικού αερίου κατά 15%. Με δεδομένο ότι ολόκληρη η ευρωζώνη καταναλώνει 396,6 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα μπλε καυσίμου ετησίως, οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι πρέπει να βρουν τρόπο να αφαιρέσουν σχεδόν 60 δισεκατομμύρια κυβικά μέτρα από την κατανάλωση χωρίς να σκοτώσουν τη βιομηχανία της κάθε χώρας ξεχωριστά. Για λόγους κατανόησης, ας προσθέσουμε ότι αυτό είναι μόνο λίγο λιγότερο από ό,τι καταναλώνει ολόκληρη η βιομηχανία και ο πληθυσμός της Γερμανίας μαζί.

Για να καταλάβουμε πόσο κρίσιμη είναι η σημερινή κατάσταση, αρκεί να πούμε ότι το σχέδιο τορπιλίστηκε σχεδόν αμέσως από μια σειρά χωρών, οι κυβερνήσεις των οποίων δεν μπορούσαν να βρουν μια αποδεκτή απάντηση στα νέα ενεργειακά μαθηματικά. Αυτή τη φορά, δεν ήταν η Ουγγαρία, αυτή η αιώνια υπονομεύτρια της Ευρώπης, που αντιτάχθηκε στην απαίτηση ως σαμποτέρ, αλλά η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιταλία και η Ελλάδα, οι οποίες πάντα ενεργούσαν ως ενιαίο μέτωπο συναίνεσης . Οι ντόπιοι πιστωτές και οι μηχανικοί ενέργειας δεν έχουν βρει πώς να περάσουν το χειμώνα χωρίς ρωσικό αέριο, αν είναι να μη παγώσουν μέρος του πληθυσμού και να μη διαλύσουν μέρος των επιχειρήσεών τους στην πορεία. Οι διαμάχες διήρκεσαν τόσο πολύ και χωρίς επιτυχία που, ως αποτέλεσμα, το Συμβούλιο απέφυγε να επικυρώσει το σχέδιο και αποφάσισε ότι οι χώρες θα πρέπει να αναλάβουν τέτοιες υποχρεώσεις μεμονωμένα και όχι με απόφαση της πλειοψηφίας των Βρυξελλών. Στην πραγματικότητα, τώρα γινόμαστε μάρτυρες της κατάρρευσης της περιβόητης ευρωπαϊκής ενότητας, που σκίστηκε στις ραφές στην πρώτη απειλή για τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα.

Η Ευρώπη είναι όμηρος της δικής της εντελώς υποτελούς πολιτικής απέναντι στις ΗΠΑ . Από τη μία πλευρά, τα μέλη της δυτικής συμμαχίας θέλουν πραγματικά να τιμωρήσουν τους πεισματάρηδες και ανυποχώρητους Ρώσους. Από την άλλη πλευρά, η κατάσταση επιδεινώνεται τόσο ραγδαία που αν, ας πούμε, η Αυστρία επιδείκνυε αύριο ανεξαρτησία και προσπαθούσε να διαπραγματευτεί ξεχωριστά με τη Μόσχα για τον ενεργειακό εφοδιασμό, θα ανακηρυσσόταν αμέσως προδότης, θα στιγματιζόταν για ατιμία και θα έσπευδε αμέσως να ευθυγραμμιστεί. Φαίνεται ότι, έτσι που γίνεται τώρα, δεν είναι και τόσο ντροπιαστικό.

Η έλλειψη φυσικού αερίου, σαν σκουριασμένος λεκές στην επιφάνεια μετάλλου, εξαπλώνεται πέρα από την ευρωζώνη. Μόλις τις προάλλες υπήρξαν εκκλήσεις από το Κίεβο προς την Αμερική να οργανώσει ένα είδος “δανεισμού φυσικού αερίου” (lend and lease) για τη νεαρή δημοκρατία. Σύμφωνα με υπολογισμούς ντόπιων ειδικών, η Ουκρανία χρειάζεται αμερικανικό υγροποιημένο φυσικό αέριο αξίας δέκα δισεκατομμυρίων δολαρίων για να επιβιώσει και να περάσει την περίοδο φθινόπωρου-χειμώνα. Με όλους τους τερματικούς σταθμούς υγροποιημένου φυσικού αερίου στις ΗΠΑ να λειτουργούν στα όριά τους και τα περιθώρια οικονομικής βοήθειας προς την Ουκρανία να περιορίζονται επίμονα, η επιθυμία του Κιέβου, το οποίο δεν διαθέτει ούτε έναν τερματικό σταθμό επαναεριοποίησης, είναι συγκρίσιμη με το όνειρο να περπατήσει κανείς στην επιφάνεια του Άρη χωρίς διαστημική στολή. [ΣΗΜ. Έχει αποκαλυφθεί όμως από την πρώην πρωθυπουργό της Ουκρανίας, Γιούλια Τιμοσένκο, ότι η Ουκρανία στην πραγματικότητα είναι αυτάρκης και ότι η όλη προσπάθεια αποτελεί ένα ακόμη κόλπο της Ουκρανικής ελίτ για να αποσπάσει χρήματα—μάλιστα αποκαλεί το σχέδιο αυτό ως τη «μεγαλύτερη απάτη του αιώνα».]

Η ευκολότερη λύση θα ήταν η εκκίνηση του Nord Stream 2, του οποίου η χωρητικότητα των 55 δισ. κυβικών μέτρων, αν δεν λύσει όλα τα προβλήματα, θα μείωνε σημαντικά την κρίση, αλλά ακόμη και εδώ το πρώτο βιολί δεν είναι η λογική, αλλά η πολιτική. Τις προάλλες στις Βρυξέλλες, ο Robert Habek, αντικαγκελάριος της Γερμανίας και υπουργός Οικονομικών Υποθέσεων και Προστασίας του Κλίματος, δήλωσε ότι η ενεργοποίηση του δεύτερου αγωγού θα αποτελέσει συνθηκολόγηση της Ευρώπης και κατάρρευση της πολιτικής των κυρώσεων. Ακούστηκε πολύ ωραίο, αν και οι ενδιαφερόμενοι δεν πληροφορήθηκαν ποτέ τη συνταγή με την οποία θα αντικατασταθεί η ρωσική παροχή καυσίμων.

Είμαστε μάρτυρες ενός μοναδικού ιστορικού θεάματος. Αυτό που βλέπουμε είναι μια φάρσα σε πλήρη ανάπτυξη, στην οποία ρωσόφοβοι πολιτικοί απαιτούν από τους ίδιους τους πολίτες τους να πλένονται λιγότερο, να κλείνουν τα κλιματιστικά στο αποκορύφωμα του καύσωνα του Ιουλίου, να επιλέγουν τη μετακίνηση με ποδήλατα αντί για αυτοκίνητα και, τέλος πάντων, να βλάπτουν με κάθε τρόπο τη Ρωσία. Η ανεπίλυτη αντίφαση μεταξύ ευσεβών πόθων και πραγματικότητας βρίσκεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχει υποκατάστατο της ρωσικής ενέργειας. Καμία περιοχή ή χώρα δεν συμφώνησε ποτέ να αντικαταστήσει έστω και το ήμισυ των ρωσικών εξαγωγών και χώρες όπως η Σαουδική Αραβία έφτασαν ακόμη και να προτείνουν στους πετρελαιοπαραγωγούς μας να συντονίσουν τις προσπάθειες και τον όγκο παραγωγής τους. Η Ευρώπη, ευσεβώς πεπεισμένη ότι είναι μια υπερεθνική οντότητα ικανή να υπαγορεύει τη θέλησή της σε χώρες και ολόκληρες ηπείρους, σπαρταρά, καταπίνει τις τελευταίες γουλιές αερίου σωτηρίας – και αυτό δεν είναι βέβαια οξυγόνο.

Η χώρα μας κατηγορείται επί τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα ότι χρησιμοποιεί το φυσικό αέριο ως όπλο, ώστε αυτός ο υποβόσκων φόβος έχει πάρει πραγματικές διαστάσεις. Το αστείο είναι ότι η Ρωσία δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα γι’ αυτό.

Πηγή: RIA Novosti

Μετάφραση: Κωστής Μηλολιδάκης

από antapocrisis