Το τελευταίο θύμα



 Γράφει ο Θεοδόσης Ν. Πελεγκρίνης

Σοκ προκάλεσε η άγρια δολοφονία ενός 19χρονου και ο σοβαρός τραυματισμός φίλων του την 1η Φεβρουαρίου 2022 κοντά στο γήπεδο του Αρη Θεσσαλονίκης, όπου δέχτηκαν επίθεση με δρεπάνι και μαχαίρια από οπαδούς αντίπαλης ομάδας. Νεκρός έπεσε ο φοιτητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Αλκης Καμπανός.

Οι άνθρωποι του αθλητισμού και ο κόσμος γενικότερα, πέρα από τη συμπάθεια για τον άδικο χαμό ενός νέου ανθρώπου και την παραδειγματική τιμωρία των δραστών που εξέφρασαν, απαίτησαν να ληφθούν μέτρα κατά της οπαδικής βίας. Σε σύσκεψη υπό τον πρωθυπουργό αποφασίστηκε να κατατεθεί στη Βουλή προς ψήφιση αυστηρότερο αθλητικό νομοσχέδιο για την πάταξή της.

Πόσες φορές όμως κατά το παρελθόν δεν εξαγγέλθηκαν μέτρα κατά της οπαδικής βίας, τα οποία απεδείχθησαν ατελέσφορα; Το πολύ που θα μπορούσε να περιμένει κανείς από τη θέσπιση νέων μέτρων κατά της οπαδικής βίας θα ήταν ο περιορισμός της ή, στην ακόμα καλύτερη περίπτωση, η εξάλειψή της από τα γήπεδα, πράγμα που συνέβη σε άλλες χώρες όπως η Αγγλία. Μετά την τραγωδία του Χέιζελ στις Βρυξέλλες, ορισμένως, το 1985, όπου, πριν από τον αγώνα μεταξύ της Λίβερπουλ και της Γιουβέντους, εξ υπαιτιότητος των οπαδών της πρώτης, έχασαν τη ζωή τους δεκάδες άνθρωποι και εκατοντάδες άλλοι τραυματίστηκαν, η αγγλική κυβέρνηση έλαβε δραστικά μέτρα, χάρη στα οποία η βία εξαλείφθηκε από τα γήπεδα της χώρας –χωρίς, παρ' όλα αυτά, όμως, έξω, στην κοινωνία, να απαλειφθεί το φαινόμενο της οπαδικής βίας.

Ο Αυστριακός φιλόσοφος Λόυντβιχ Βιτγκενστάιν ανάλωνε το δημιουργικό μέρος της ημέρας του διεξάγοντας «μια μάχη ενάντια στη γοητεία που ασκεί στο μυαλό μας η γλώσσα» μέσω παραπλανη­τικών λέξεων και εκφράσεων. Η διατύπωση «οπαδική βία» είναι μια τέτοια παραπλανητική έκφραση, η οποία μας παρασύρει έτσι, ώστε να υποθέσουμε ένα ξεχωριστό είδος βίας, το οποίο στην πραγματικότητα όμως δεν υπάρχει. Τα πρόσωπα που ασκούν την καλούμενη οπαδική βία, όσο κι αν τείνουν να εμφανισθούν ως παθιασμένοι υποστηρικτές κάποιου αθλητικού σωματείου, δεν διαφέρουν από τους καθαρόαιμους εγκληματίες, που βιάζουν, εκβιάζουν, απειλούν, τρομοκρατούν, ασκούν μπούλινγκ, ληστεύουν, δολοφονούν.

Στην προσπάθειά τους οι δράστες της καλούμενης οπαδικής βίας να διαφοροποιηθούν από τους κακοποιούς που δρουν εκτός των τειχών των αθλητικών εγκαταστάσεων και των χώρων συνάντησης οπαδών βρίσκουν σύμμαχο τους εκφραστές της άρχουσας τάξης –είτε πρόκειται για κυβερνώντες, είτε για ακαδημαϊκούς δασκάλους, είτε για ιεράρχες, είτε για τραπεζίτες, είτε για επιχειρηματίες, είτε για αθλητικούς παράγοντες και προέδρους ΠΑΕ, είτε για μεγαλοεκδότες κ.ο.κ. Για τη φτώχεια, την κοινωνική ανισότητα, την αδιαφορία προς τον πάσχοντα, τον ρατσισμό, τον αποκλεισμό κ.α.τ., που είναι οι αιτίες οι οποίες σπρώχνουν τους εγκληματίες στην τέλεση των αξιόποινων πράξεών τους, υπεύθυνη είναι η άρχουσα τάξη.

Η τελευταία αυτή, προκειμένου να αποποιηθεί τις ευθύνες της για την ύπαρξη των πραγματικών αιτιών που οδηγούν στο έγκλημα, συντηρεί την ιδέα μιας ιδιαίτερης κατηγορίας εγκληματιών, τους δράστες της καλούμενης οπαδικής βίας, οι οποίοι φέρονται να προβαίνουν στην τέλεση αξιόποινων πράξεων από το ανεξέλεγκτο πάθος τους για το αθλητικό σωματείο που εμφατικά δηλώνουν ότι υπερασπίζονται. Η μητέρα του Αλκη Καμπανού, σε μια σπάνιας μεγαθυμίας δήλωσή της, αφού ζητάει να αποδοθεί δικαιοσύνη για το έγκλημα, λέει σχετικά με τον φονιά του γιού της: «Τι να πω σε ένα παιδί που δέχεται καθημερινά την απόρριψη, που δεν το έχει αγκαλιάσει η μάνα, ο πατέρας, που δεν έχει ζήσει μέσα σε μια οικογένεια, που δεν έχει δεχτεί αγάπη. Τι μπορείς να πεις σε ένα τέτοιο παιδί; Ας είναι το δικό μου το παιδί το τελευταίο θύμα».

Οσο, όμως, η κοινωνία μας θα εξακολουθεί να έχει το σκοτεινό πρόσωπό της, θα συνεχίζουμε να ζούμε ελπίζοντας κάθε φορά που ένα πρόσωπο γίνεται στόχος της καλούμενης οπαδικής βίας να είναι το τελευταίο θύμα. Στον αντίποδα της επιλήψιμης αυτής κοινωνίας ο Βολταίρος, ο υπερασπιστής του ορθού λόγου, από τον 18ο αιώνα ήδη οραματιζόταν μια κοινωνία κατά το πρότυπο του χρηματιστηρίου του Λονδίνου, μέσα στο οποίο αλλοεθνείς και αλλόθρησκοι (χριστιανοί, μουσουλμάνοι, Εβραίοι κ.ά.) «διαπραγματεύονται ο ένας με τον άλλο σαν να είναι ομόθρησκοι και ομοεθνείς και ονομάζουν απίστους αυτούς μονάχα που χρεοκοπούν».

από efsyn

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.