Da 5 Bloods: Μια ταινία-καταγγελία που δε θα σε αφήσει να πάρεις ανάσα από τα συνεχή σοκ

 

Μετά το Chiraq, μετά το BlacKKKlansman, το Da 5 Bloods έρχεται για να γίνει ακόμα ένας κρίκος στη μεγάλη κινηματογραφική αλυσίδα του Σπάικ Λι και ενδεχομένως να είναι και το πιο σημαντικό του διαμάντι.

Η αμφιβολία αυτή κάμπτεται ή ορθώνεται ανάλογα με την αντίληψη του κάθε θεατή που μπορεί να θεωρήσει αυτή την ταινία παραγωγής Netflix καλύτερη ή όχι του BlacKKKlansman.

Κατά τη δική μας άποψη, το Da 5 Bloods είναι δίχως αμφιβολία στις 10 καλύτερες ταινίες της χρονιάς και το τοποθετούμε πάνω από το προηγούμενο φιλμ του Λι που πήγε στα Όσκαρ.

Το Da 5 Bloods είναι ακόμα μια ταινία ιστορικής καταγγελίας του ατελεύτητου ρατσισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες και αυτό το νήμα ξετυλίγεται αυτή τη φορά με επίκεντρο την κοινή πορεία 4 μαύρων που πολέμησαν στο Βιετνάμ και σχεδόν 50 χρόνια μετά επιστρέφουν στα εδάφη που σφαγιάστηκαν αθώοι ένθεν κακείθεν, έχοντας μια αποστολή.

Ο Πολ, ο Ότις, ο Έντι και ο Μέλβιν θέλουν να αποτίσουν τιμή στον αρχηγό τους Νόρμαν που πέθανε στον πόλεμο, αλλά και να ανακτήσουν ένα κιβώτιο με ράβδους χρυσού που είχαν θάψει τότε. Αυτό το κιβώτιο προοριζόταν για Βιετναμέζους που συνεργάζονταν με την Αμερική και ήταν μια μορφή ανταμοιβής.

Όμως ο Νόρμαν και η μεραρχία του επέλεξαν να το κρατήσουν για τους εαυτούς τους, μιας και η μαύρη φυλή ήταν που σφαγιαζόταν σε αυτόν τον πόλεμο, με τους λευκούς να μένουν πίσω στις ΗΠΑ ή να κρύβονται πίσω από τους μαύρους. Γιατί όταν το 11% του πληθυσμού σου έχει το 32% της στρατιωτικής σου εκπροσώπησης, σημαίνει ότι τους θεωρείς αναλώσιμους και επιλέγεις να πεθάνουν αυτοί έναντι των λευκών.

Η τετράδα λοιπόν βρίσκεται ξανά σε ένα μέρος όπου σταμάτησε η ζωή τους, μιας και ελάχιστοι μπορούν να προχωρήσουν μετά από έναν πόλεμο. Η ψυχή δεν μπορεί πια μέσα στο σώμα. Ιδίως όταν έχεις χάσει έναν άνθρωπο που προσπαθούσε να ποτίσει ειρήνη στην ψυχή σου σε στιγμές που οι σφαίρες έπεφταν σαν καταιγίδα γύρω σου.

Για να μπορέσουν να ανακτήσουν τη σωρό και τις ράβδους χρυσού, θα πρέπει να στήσουν μια ολόκληρη επιχείρηση, ώστε να μην χρειαστεί να αντιληφθεί η μαμά Αμερική τι μεταφέρουν μαζί τους στην επιστροφή.

Φυσικά, η επιστροφή δεν θα υπάρξει για κανέναν από τους 4. Θα υπάρξει όμως η λύτρωση, η ηρεμία της ψυχής και ο απεγκλωβισμός από τα όσα συμβολίζουν ο χρυσός και το Βιετνάμ για αυτούς.

Είναι μια ιστορία λύτρωσης και μετάνοιας το Da 5 Bloods, αυτό είναι ο πυρήνας της αφήγησης, αλλά ο Σπάικ Λι φροντίζει να τον καλύψει με στρώματα επιφάνειας που κάνουν την αποκάλυψη του πυρήνα διόλου τετριμμένη, όπως θα περίμενε ένας θεατής που έχει δει αρκετές τέτοιες ταινίες. Διόλου κλισέ και πολύ συναρπαστική, θα λέγαμε, αφού έχει πολλά μικρά σοκ, με μεγαλύτερο όλων την εξήγηση του γιατί ο Πολ είναι αυτός που φαίνεται να βασανίζεται περισσότερο από τις αναμνήσεις.

Ένα τεράστιο μυστικό που κρατούσε μέσα του και δεν έχει το θάρρος να το ομολογήσει στα αδέρφια του ούτε τόσες δεκαετίες μετά, είναι αυτό που θα σημάνει και την διέξοδο, τη διαφυγή του πόνου, την απελευθέρωση.

Με βασικό του στόχο να αναδείξει συγκεκριμένα γεγονότα της μαύρης Ιστορίας στις ΗΠΑ, όπως αυτά ξεδιπλώθηκαν γύρω από τον πόλεμο στο Βιετνάμ, ο Σπάικ Λι δημιουργεί μια πάρα πολύ συγκινησιακή ιστορία που συνταιριάζει το μυθοπλαστικό με το πραγματικό και αποκτά μια πολύ βαθιά υπόσταση σε έναν θεατή που αντιλαμβάνεται τον κόσμο στον οποίο έζησαν αυτοί, αλλά και τον συγκρίνει με το σήμερα.

Γιατί είναι σημαντικό να γνωρίζει κανείς ότι οι ΗΠΑ έστελναν τους μαύρους σαν πρόβατα στη σφαγή σε εποχές που οι μισές πολιτείες είχαν ως ευαγγέλιο το Jim Crow Laws, δηλαδή τον εξτρεμιστικό κοινωνικό διαχωρισμό των μαύρων από τους λευκούς. Πήγαιναν δηλαδή οι μαύροι να υπερασπιστούν αυτούς που τους θεωρούσαν κατώτερους. Και στο τέλος, το αίμα τους δεν άξιζε ούτε για μια μετά θάνατον τιμή.

Αυτά είναι μηνύματα που ο Σπάικ Λι καταφέρνει να τα διαμοιράσει με λιγότερο βάρος. Δεν τοποθετεί δηλαδή έναν δυσβάσταχτο όγκο στο στήθος του θεατή. Μέσα από την εξατομίκευση της ιστορίας, με την προσωποποίηση των συλλογικών προβλημάτων σε αυτούς τους 4 άντρες, κάπως ελαφραίνει το βάρος και επιτρέπει στον θεατή μια εκ νέου επεξεργασία δίχως τη συνήθη απώθηση που φέρνει το δύσκολο.

Διαβάστε την συνέχεια στο menshouse