Η Ελλάδα στη Β’φάση της πανδημίας-Κυβέρνηση δεν έλαβε υπόψη θέσεις ΠΟΕΔΗΝ

 

Γράφει ο Νίκος Γεωργακάκης

Προ μηνών και για ένα διάστημα πάνω από 2,5 μήνες – από τα τέλη Φεβρουαρίου  ως μέσα Μαΐου 2020- είχα παρακολουθήσει τα δεδομένα της πρώτης φάσης πανδημίας στη χώρα μας και είχα καταγράψει τα δεδομένα, παρουσιάζοντας  ορισμένα  συμπεράσματα μου.

Θεωρώ, πως τα συμπεράσματα αυτά, αλλά και οι προτάσεις επιστημόνων και αρμόδιων φορέων  δεν ελήφθησαν υπόψη από την κυβέρνηση που  υποχώρησε στις πιέσεις που ασκούσαν διάφοροι οικονομικοί κύκλοι ιδιαίτερα του τουριστικού Τομέα. Σήμερα, μετά από παρέλευση ενός  7μήνου, μου γεννήθηκε η περιέργεια να δω που βρίσκεται η πανδημία στη χώρα μας, στο 2ο κύμα και να βγάλω   συμπεράσματα που προκύπτουν από τα νέα δεδομένα.

Είναι γεγονός και αποδεκτό από όλους, ότι, η Ελλάδα που πράγματι στην 1η φάση της Πανδημίας, από Μάρτιο ως και Ιούνιο 2020  τα πήγε αρκετά καλά, στη Β φάση, μετά το καλοκαίρι, με το άνοιγμα της αγοράς και αύξησης των  μετακινήσεων την Τουριστική περίοδο, η κατάσταση άρχισε να επιδεινώνεται. Αυτό ήταν αναμενόμενο και οι κύριοι λόγοι είναι βασικά δύο.

Πρώτον, το γεγονός που προαναφέραμε, ότι δηλαδή στο δίλημμα, υγεία ή οικονομία η πλάστιγγα έγειρε προς το δεύτερο, ασφαλώς κάτω  από την ισχυρή πίεση των επιχειρηματιών του τουριστικού κλάδου αλλά και την υποχωρητικότητα της κυβέρνησης. Δεύτερο πως στην περίοδο του καλοκαιριού δεν πάρθηκαν μέτρα στήριξης του δημόσιου συστήματος υγείας, ιδιαίτερα της πρωτοβάθμιας περίθαλψης , όταν  όλοι οι επιστημονικοί φορείς θεωρούσαν βέβαιο τον ερχομό 2ου κύματος. Επίσης, στο θέμα των ΜΕΘ που η κυβέρνηση κομπάζει για την αύξησή τους, δεν είχαμε αντίστοιχα μέτρα στελέχωσής τους.

Η νέα αυτή έκθεση μου, έχει πιο περιορισμένο χαρακτήρα, περιορίζεται  στο σήμερα, στην  σημερινή  εικόνα και προχωρά   σε κάποιες  συγκρίσεις σε σχέση με το χτες αλλά και με  τις άλλες ευρωπαϊκές και χώρες.  Οπωσδήποτε στην αρνητική  εξέλιξη, τη χειροτέρευση των δεδομένων με το 2ο κύμα,   μία παράμετρος, είναι, το γεγονός, πως,  η κυβέρνηση απέφυγε να εντάξει τον ιδιωτικό τομέα στους εθνικούς στόχους,  υποχωρώντας  μπροστά στην άρνησή τους.

Ένα  ενδιαφέρον συμπέρασμα που πρόκυψε από την 1η περίοδο ήταν  πως αποδομήθηκε αντίληψη πως ο ιδιωτικός τομέας είναι τάχα αναντικατάστατος, πως μπορεί να αντιμετωπίσει τα πάντα, ενώ αντίθετα φάνηκε , πως μια κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργήσει αρμονικά χωρίς την ουσιαστική συμβολή του δημόσιου τομέα, εν προκειμένω του δημόσιου συστήματος Υγείας. Αυτό όμως το δίδαγμα δεν αξιοποιήθηκε ώστε να παρθούν δραστικά μέτρα ενίσχυσής του.

Έτσι, τώρα, στη σημερινή, την β’ φάση, η Ελλάδα δεν τα έχει πάει καλά,  συγκρίνοντας  ως προς την Α φάση και αυτό προκύπτει από τα  στατιστικά δεδομένα.

Διαβάστε την συνέχεια στο iskra