Μανόλης Ανδρουλιδάκης: «Η οικονομική στήριξη μοιράζεται με την νοοτροπία της χαριστικής ελεημοσύνης»

 Εν όψει της νέας χρονιάς, απευθυνθήκαμε σε καλλιτέχνες με σκοπό να αναδειχθεί όσο καλύτερα γίνεται η δύσκολη κατάσταση που βιώνουν και τα οξυμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους για την τέχνη, δίνουμε λόγο στους ίδιους τους ανθρώπους που την εκπροσωπούν. Με κλειστά, θέατρα, κινηματογράφους και μουσικές σκηνές, η ζωή μας είναι ακόμη πιο δύσκολη, φαντάζει άχαρη. Για πολλούς από εκείνους έχει γίνει δύσκολη και η ίδια η επιβίωση. Ας τους ακούσουμε λοιπόν.

Ο λόγος στον μουσικό και συνθέτη, Μανόλη Ανδρουλιδάκη:

Πώς θα περιέγραφες την κατάσταση που αντιμετωπίζουν οι καλλιτέχνες σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτα σχετικά; Πώς κρίνεις τις αποφάσεις της κυβέρνησης για τον Πολιτισμό και τα μέτρα στήριξης προς τους καλλιτέχνες; 

Η φύση της δουλειάς μας απαιτεί επαφή με το κοινό. Με την απαγόρευση συναθροίσεων, η δουλειά μας, ουσιαστικά, δεν υφίσταται. Έτσι, «ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί» που λέει και το τραγούδι – με άλλα λόγια, επιβίωση με πατέντες. Παρά το ότι όλοι θέλουμε να βοηθήσουμε σε μια δύσκολη περίσταση και μπορούμε να κάνουμε υπομονή μέχρι να περάσει αυτή η μπόρα, είναι στοιχειώδες χρέος της πολιτείας να στηρίξει αυτό που μας ξεχωρίζει από τα ζώα, δηλαδή την τέχνη και τους φορείς της.

Αυτό βέβαια προϋποθέτει, μια πολιτεία με πολιτιστική ευαισθησία και με αντίληψη του πολιτιστικού έργου, των δυσκολιών και της συνεχούς μελέτης για την επίτευξή του. Όταν αυτή η ευαισθησία δεν υφίσταται σε φυσιολογικές συνθήκες πώς να περιμένουμε να την δούμε σε αυτές τις έκτακτες καταστάσεις. Παρόλα αυτά, οφείλουμε να καταδείξουμε το γεγονός ότι αιωρείται μια αρνητική προδιάθεση, μια αίσθηση σχεδόν απέχθειας απέναντι στους φορείς του πολιτισμού και το ότι η οικονομική στήριξη, μοιράζεται με την νοοτροπία της χαριστικής ελεημοσύνης και με λαβυρινθώδεις διαδικασίες. Και, βέβαια, δε σταματά η ανάγκη για καλλιτεχνική δράση από τους καλλιτέχνες, αλλά, πρώτα πρέπει να γεμίσει το πιάτο για να χορέψει το αρκούδι.

Τι θα μπορούσε να είχε γίνει επιπλέον/διαφορετικά κατά τη γνώμη σου; 

Θεσμικά, θα μπορούσαν να γίνουν πολλά πράγματα διαφορετικά, που τα έχουν πει άλλοι λεπτομερώς. Το πιο απλό και ουτοπικό είναι να υπάρχει ένα κράτος που έχει ως προτεραιότητα την παιδεία και το πολιτισμό.

Επιτρέψετε μου, όμως, να εκφράσω μια απορία, που μοιάζει απλοϊκή: υφίστανται τεστ που ανιχνεύουν, εντός δυο λεπτών, τους φορείς της νόσου (έχω υποβληθεί επανειλημμένα, λόγω τηλεοπτικών γυρισμάτων). Δεν θα μπορούσε ένα μέρος των χρημάτων για την έρευνα πάνω στα εμβόλια (που ορθώς δόθηκαν), να έχει δοθεί για πιο αξιόπιστα, φτηνά και γρήγορα τεστ ανίχνευσης, ώστε να ανοίξει η αγορά, τα σχολεία και (σε ό,τι μας αφορά) οι αίθουσες πολιτισμού, αντί να εξαντλείται η ενέργεια του κράτους στην αστυνόμευση;

Και κάτι άλλο. Είναι δεδομένο, ότι υπάρχει πρόβλημα με τη συγκεκριμένη ασθένεια. Είναι δεδομένο, όμως, επίσης, ότι πάντοτε η εξουσία αξιοποιεί τέτοια υπαρκτά προβλήματα, για να επιβάλει μέτρα, να ισχυροποιήσει τη θέση της και να αποδυναμώσει τον αντίλογο.

Πώς αποτιμάς τον αγώνα των καλλιτεχνών, τις κινητοποιήσεις, τον συντονισμό των σωματείων τους ή και την κίνηση “Support Art Workers”; 

Πάσα πρωτοβουλία προς τη σωστή κατεύθυνση, δεκτή. Τελικό κριτήριο η συνέπεια και η αποφασιστικότητα.

Τι προοπτικές βλέπεις για τη νέα χρονιά; Είσαι αισιόδοξος; 

Όσο αντέχουν τα πόδια μας και η ψυχή μας, είμαι αισιόδοξος.

από katiousa