Σκάνδαλα και σκανδαλολογία

 Γράφει ο Γιώργος Πετρόπουλος

Τα σκάνδαλα, υπαρκτά ή κατασκευασμένα, δεν έλειψαν ποτέ από την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας. Οπως δεν έλειψε και η σκανδαλολογία. Ο πολιτικός δηλαδή λόγος που αξιοποιεί για μικροκομματικά οφέλη τα σκάνδαλα των πολιτικών αντιπάλων όταν δεν τα κατασκευάζει. Εκείνο που έλειψε, είναι μια σοβαρή συζήτηση γύρω από το πρόβλημα και την αποτελεσματική αντιμετώπισή του σε όλες τις διαστάσεις που έχει.

Εκεί που τα σκάνδαλα είναι πραγματικά, το ζητούμενο αφορά την ανάγκη οι πολιτικοί να μη διαχειρίζονται την εξουσία που τους δόθηκε σε καθεστώς ατιμωρησίας. Δυστυχώς, όμως, στην ατιμωρησία συνέβαλε καθοριστικά στο παρελθόν η νομοθεσία περί ευθύνης υπουργών, όπως και η πολιτική διαχείριση των σκανδάλων. Κακά τα ψέματα. Είτε έχουμε να κάνουμε με πραγματικά σκάνδαλα είτε με κατασκευασμένα, η αξιοποίησή τους διαχρονικά από τα κόμματα εξουσίας στόχευε και στοχεύει πρωτίστως στην πρόκληση πλήγματος στον πολιτικό αντίπαλο και δευτερευόντως στην αποκάλυψη της αλήθειας.

Το χειρότερο όμως αφορά το γεγονός ότι η κοινωνία απέκτησε μιθριδατισμό απέναντι στο πρόβλημα. Οι πολίτες έμαθαν από τους πολιτικούς να θεωρούν υπαρκτά μόνο τα σκάνδαλα που αφορούν τους κομματικούς αντιπάλους τους. Είτε να πιστεύουν πως όλα αυτά είναι ένα πολιτικό παιχνίδι και τίποτε περισσότερο.

Σε κάθε περίπτωση η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών δεν πιστεύει πως υπάρχει τιμωρία για τους πολιτικούς. Ούτε ότι έχουμε ως κράτος και κοινωνία τους θεσμούς και τους μηχανισμούς που με διαφάνεια και δημοκρατικές διαδικασίες θα αποκαλύψουν την αλήθεια και για τα πραγματικά και τα κατασκευασμένα σκάνδαλα. Η κυβέρνηση δεν φαίνεται να προβληματίζεται για τη ζημιά που έχει προκληθεί στην κοινωνία διαχρονικά από τη σκανδαλολογία. Γι’ αυτό και την τροφοδοτεί. Είναι επομένως χρέος της αντιπολίτευσης να θέσει το πρόβλημα σε όλες του τις διαστάσεις.

από efsyn