Η θεωρία του εκβιασμού σε αμφισβητούμενες εκλογές

 

Γράφει ο Víctor Hernández-Huerta

Η ειρηνική μεταβίβαση της εξουσίας μέσω εκλογών αποτελεί καθοριστικό χαρακτηριστικό της δημοκρατίας. Αφότου οι ψήφοι κατατεθούν ελεύθερα και καταμετρηθούν, ο ηττημένος υποψήφιος ή το ηττημένο κόμμα αποδέχεται τα αποτελέσματα ως νόμιμα και αναγνωρίζει τον νικητή. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μια μακρά παράδοση δημοσίων προεδρικών αναγνωρίσεων που χρονολογούνται από το συγχαρητήριο τηλεγράφημα του William Jennings Bryan στον William McKinley μετά τις εκλογές του 1896.

Ο Αλ Γκορ αμφισβήτησε το αποτέλεσμα των εκλογών του 2000, αλλά αφού το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε να σταματήσει μια επανακαταμέτρηση στην Φλόριντα, παραδέχθηκε την ήττα του.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, στη Murphysboro, στο Illinois, τον Οκτώβριο του 2018. Alexander Drago / Reuters

--------------------------------------------------

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, απείλησε να ανατρέψει αυτήν την παράδοση. Ένας δημοσιογράφος τον ρώτησε τον Σεπτέμβριο αν θα δεσμευτεί για μια ειρηνική μεταβίβαση της εξουσίας μετά τις εκλογές αυτού του μήνα. Ο πρόεδρος απάντησε: «Θα πρέπει να δούμε τι θα συμβεί» («We’re going to have to see what happens»).

Μια αμφισβητούμενη προεδρική εκλογή θα οδηγήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε αχαρτογράφητο έδαφος. Σε όλο τον κόσμο, ωστόσο, οι ηττημένοι προεδρικοί υποψήφιοι αρνούνται να δεχτούν τα εκλογικά αποτελέσματα σε αρκετά τακτική βάση. Από τις 178 εκλογές στις προεδρικές δημοκρατίες μεταξύ 1974 και 2012, οι 38 -ή το 21%- αμφισβητήθηκαν από τους υποψηφίους ή τα κόμματα που κατέλαβαν την δεύτερη θέση. Οι αμφισβητούμενες εκλογές πυροδότησαν βίαιες αναταραχές, συνταγματικές κρίσεις, ακόμη και εμφύλιους πολέμους. Λαμβάνοντας υπόψη τους τεράστιους πιθανούς κινδύνους, γιατί οι προεδρικοί υποψήφιοι που ηττώνται είναι τόσο συχνά πρόθυμοι να παραμερίσουν την δημοκρατική παράδοση και να απορρίψουν τα δυσμενή εκλογικά αποτελέσματα;

Σύμφωνα με μελέτες των πολιτικών επιστημόνων Todd Eisenstadt [1] και Andreas Schedler [2], οι υποψήφιοι που ηττώνται συχνά αρνούνται να αναγνωρίσουν [τη νίκη του αντιπάλου τους] επειδή επιδιώκουν να δημοσιοποιήσουν τις ατέλειες σε ένα εκλογικό σύστημα και ως εκ τούτου να πιέσουν για μεταρρυθμίσεις. Ίσως να ελπίζουν να ξεπεράσουν τις ασυμμετρίες [στο πεδίο των] πληροφοριών που επιτρέπουν στους νυν [κυβερνώντες] να διαπράξουν εκλογική νοθεία, για παράδειγμα, και επομένως να πιέσουν για ανεξάρτητες εκλογικές επιτροπές.

Τέτοια κίνητρα συχνά βρίσκονται πίσω από εκλογικές διαμάχες σε αυταρχικές ή ημιαυταρχικές χώρες, όπου οι νόθες εκλογές μπορεί να είναι κάτι παραπάνω από ασκήσεις ενθρόνισης. Ωστόσο, οι διαμάχες είναι κοινές και στις προεδρικές δημοκρατίες, ακόμη και όταν ανεξάρτητοι παρατηρητές έχουν πιστοποιήσει τα εκλογικά αποτελέσματα ως ελεύθερα και δίκαια. Εκείνοι που αμφισβητούν τα εκλογικά αποτελέσματα υπό τέτοιες συνθήκες πιθανότατα στοχεύουν σε κάτι άλλο από την εκλογική μεταρρύθμιση.

Διαβάστε την συνέχεια στο foreignaffairs