Η μισή Εθνική Αγγλίας του 1966 πέθανε με τρόπο που ίσως αλλάξει το ποδόσφαιρο

 Δεν ξέρω αν είσαι φαν των θεωριών συνωμοσίας, αν και από ό,τι βλέπω στα social media τα πράγματα έχουν ζορίσει τόσο που όλο και κάποια δεύτερη, διαφορετική σκέψη υπάρχει -ανεξάρτητα από το θέμα που απασχολεί. Θα ήθελα να μου πεις τη γνώμη σου για τις κεφαλιές, στο ποδόσφαιρο, οι οποίες έχουν απαγορευτεί από τον Φλεβάρη του 2020 -μέσω κανονισμού- στην Αγγλία, τη Σκωτία και τη Βόρειο Ιρλανδία, για παιδιά μικρότερα των 12 χρόνων.

Ήταν τότε που προέκυψαν τα πρώτα στοιχεία, τα οποία συνέδεαν τις κεφαλιές με τις εγκεφαλικές κακώσεις. Πιστεύεις σε αυτό το φαινόμενο ή όχι; Αν θες να ενημερωθείς πριν καταλήξεις, μείνε εδώ που είσαι.

Για αρχή να σου πω ότι ο Sir Τζοφ Χερστ (ο πρώτος παίκτης της ιστορίας που έκανε hat trick σε αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου, στον τελικό του 1966 -με ένα από τα τέρματα να αμφισβητούνται) ενημέρωσε την Τετάρτη 18/11, μέσω της Daily Mirror πως στηρίζει την απαγόρευση των κεφαλιών, σε μικρές ηλικίες, αναφέροντας όλους τους φίλους που είχε χάσει από άνοια ή Αλζχάιμερ. “Την εποχή μας, κρεμούσαμε μπάλες από το ταβάνι και κάναμε κεφαλιές για τουλάχιστον 20 λεπτά. Μετά παίζαμε head tennis και έπειτα προπονούμασταν σε κεφαλιές κοντά στο τέρμα”, εξήγησε χαρακτηριστικά, πριν ενημερώσει πως θα διαθέσει και το δικό του εγκέφαλο, στις έρευνες. Η δημόσια τοποθέτηση του προέκυψε λίγες μέρες μετά το 'έχουμε δεσμευθεί να δώσουμε τη μάχη μας με την άνοια, στηρίζοντας τις έρευνες οικονομικά και με όποιον άλλον τρόπο' της Football Association, που πια δεν μπορεί να κάνει τα στραβά μάτια. Πριν λίγες ώρες, η Ένωση Επαγγελματιών Παικτών ανακοίνωσε πως θα δημιουργήσει ειδικό τμήμα, για να εξετάσει το θέμα.

Τα γεγονότα δεν επιτρέπουν άλλα 'θα'

Δεκατρείς Βρετανοί ποδοσφαιριστές, της ίδιας γενιάς 'παραδόθηκαν' στην άνοια ή/και το Αλζχάιμερ, μόνο την τελευταία διετία με τους επιστήμονες να επιβεβαιώνουν πως οι κεφαλιές ήταν υπεύθυνες για 'ζημιές' στους εγκεφάλους τους και άρα την άνοια και το Αλζχάιμερ. Έκαναν καριέρα τις εποχές που η μπάλα ζύγιζε κιλά, όταν βρεχόταν. Παρ' όλα αυτά, οι γιατροί επισημαίνουν πως κίνδυνος υπάρχει και τη σήμερον ημέρα. Η μπάλα ζυγίζει μεν, 400 γραμμάρια, αλλά όταν πηγαίνει με 80 μίλια την ώρα, αποκτά μια κάποια δυναμική μόλις 'βρίσκει' το κεφάλι των παικτών -οι οποίοι είναι και επιρρεπείς στις διασείσεις, λόγω της σύγκρουσης κεφαλιών με αντιπάλους.

Βάλε στην εξίσωση την έρευνα Νορβηγών που δείχνει πως 'οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές έχουν διπλάσιες πιθανότητες να παρουσιάσουν έλλειψη συγκέντρωσης, απώλεια μνήμης και κρίσης' και αυτή του Glasgow University (έγινε σύγκριση μεταξύ της αιτίας θανάτου 7.676 πρώην παικτών και 23.000 μελών του γενικού πληθυσμού) σύμφωνα με την οποία 'οι πρώην ποδοφσαιριστές έχουν 3 1/2 φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από άνοια, από ό,τι ο γενικός πληθυσμός στις ίδιες ηλικίες'

 θα καταλάβεις πως όντως, υπάρχει πρόβλημα.

Πότε αναφέρθηκε για πρώτη φορά πρόβλημα με τις κεφαλιές

Το 1969 ο Τζον Άρλοτ, Βρετανός αθλητικός συντάκτης, παρουσιαστής στο ΒΒC (ποιητής και connoisseur κρασιών) είχε γράψει στη Guardian “υπάρχουν επαγγελματίες που νιώθουν ναυτία, μετά τη διαρκή επαφή του κεφαλιού τους με τη λασπωμένη μπάλα. Εκπλήσσει ότι δεν ακούμε για περιστατικά εγκεφαλικών κακώσεων, αντίστοιχα ανθρώπων που μετέχουν διαρκώς σε καβγάδες”.  Ο Dr. Τζον Σπιρ, σύμβουλος γηριατρικής ψυχιατρικής και ερευνητής επί του Αλζχάιμερ, άρχισε τη μελέτη μετά το θάνατο του πρώην αρχηγού της Τότεναμ, Ντάνι Μπλάντσφλαουερ, το 1993. Δυο χρόνια μετά η Independent δημοσίευσε το πρώτο κείμενο που συνέδεε το ποδόσφαιρο με το Aλζχάιμερ.

Η οδηγία του ειδικού ήταν πως στο εξής θα έπρεπε να μένουν εκτός αγωνιστικής δράσης, όσοι δέχονται ισχυρά χτυπήματα στο κεφάλι, για έναν μήνα. Εσείς; Όλα καλά;

Το documentary του Σίρερ

Τέτοιο καιρό, το 2017 ο Άλαν Σίρερ θέλησε να ασχοληθεί με το θέμα, μέσω documentary που προβλήθηκε στο BBC. Ασχολείτο με το ερευνητικό και το ρεπορταζιακό κομμάτι, ένα χρόνο. “Συναντήθηκα με πρώην παίκτες και τις οικογένειες τους, που ζουν με την άνοια, μίλησα με επιστήμονες και γιατρούς για την έρευνα και πήρα και ο ίδιος μέρος στα τεστ, ως κάποιος που είχα παίξει 20 χρόνια ποδόσφαιρο και έκανα 100 κεφαλιές κάθε μέρα στην προπόνηση, ήξερα πως διατρέχω κίνδυνο”.

Το πρώτο πράγμα που κατάλαβε ήταν 'πως η άνοια είναι μια απαίσια ασθένεια που κυρίως επηρεάζει τις οικογένειες των ασθενών'. Το δεύτερο ήταν ότι "ακούμε συχνά για ποδοσφαιριστές που έχουν πρόβλημα με το αλκοόλ, τα ναρκωτικά και το τζόγο και οι υπεύθυνοι του σπορ έχουν πάρει σχετικά μέτρα. Έχουν κάνει πράγματα για να σώσουν ζωές. Την ίδια ώρα, δεν έχουν γίνει παρά ελάχιστα για όσα προκαλούν οι κεφαλιές και αυτό το βρίσκω αποστομωτικό. Οι συγγενείς των ασθενών νιώθουν οργή, γιατί οι άνθρωποι του ποδοσφαίρου τους έχουν αγνοήσει επιδεικτικά και έτσι δεν έχουν την παραμικρή υποστήριξη”.

Αυτή ήλθε όταν μαζεύτηκαν πολλοί οι θάνατοι και άρα ήταν ξεκάθαρο πια, πως υπάρχει πρόβλημα. Την τελευταία διετία έχουν πεθάνει 14 πρώην ποδοσφαιριστές της ίδιας γενιάς, οι οποίοι διαγνώστηκαν με άνοια και Αλζχάιμερ. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν και οι Sir Μπόμπι Τσάρλτον, Κρις Τσίλτον και Μάικ Σούτον.

Διαβάστε την συνέχεια στο contra