Ένας δήμαρχος που κατάντησε μηδενικό

 

Του Μάνου Στεφανίδη

Συμπαθούσα το νέο δήμαρχο της Αθήνας, το έχω ξαναπεί, κυρίως λόγω της τραγικής δολοφονίας του πατέρα του, του δράματος δηλαδή που τον στιγμάτισε από την παιδική του ηλικία. Πίστευα πώς αυτός τουλάχιστον θα ξέφευγε από τον κανόνα της ασημαντότητας των πορφυρογένητων της πολιτικής μας σκηνής. Δηλαδή πώς εκτός από το βαρύ επώνυμο και την επικοινωνιακά προκατασκευασμένη επιτυχία θα διέθετε και στοιχειώδεις διαχειριστικές αρετές. 

Έφτασε όμως μόνο ο Μεγάλος Περίδρομος για να καταφανούν όχι μόνο η ανικανότητα αλλά και η αλαζονεία, το πείσμα και η απόλυτη άγνοια της πραγματικότητας που διακρίνουν δυστυχώς τον κύριο Μπακογιάννη. 

Και δεν είναι μόνο η εκτός τόπου και χρόνου και χωρίς σοβαρό σχεδιασμό – εν μέσω δε κορωνοϊού – συγκεκριμένη πρωτοβουλία, ούτε η άθλια επικοινωνιακή της διαχείριση και το δυσανάλογα τεράστιο κόστος της, είναι πρωτίστως ο τρόπος και το ήθος με το οποίο δήμαρχος αποδέχτηκε την αποτυχία του! Σαν να μην συνέβη τίποτε, να μην πληγώθηκε ανεπανόρθωτα το κέντρο της πόλης αλλά και οι πολυδοκιμαζόμενοι κάτοικοι της, ο ίδιος ηλίθια αθώος δήλωσε πάνω κάτω πως ό τι έγινε, έγινε πάμε για άλλα!

Φωτογράφησα χτες, Σάββατο απόγευμα, μ’ έναν πολύ γλυκό καιρό και αρκετή δροσιά, την πεζοδρόμηση της λεωφόρου Όλγας. Μου έκανε εντύπωση η απόλυτη ερημιά του τοπίου, ούτε ένας περιπατητής, ούτε ένας ποδηλάτης αλλά και η φθορά του πρόσφατου έργου. Για να μη θίξω το γενικότερο κιτς της αστυνόμευσης του όλου εγχειρήματος από δύο βαριεστημένους, δημοτικούς υπαλλήλους. 

Σκίτσο του Δημήτρη Χατζόπουλου

Δεν κουράζομαι να επαναλαμβάνω πως είναι αδιανόητη η οποιαδήποτε παρέμβαση στο ιστορικό κέντρο χωρίς να λυθεί πρώτα η τεράστια πληγή του τραμ το οποίο απέκτησε διπλό τερματικό σταθμό στο Σύνταγμα αλλά σταματάει, λόγω κακοτεχνιών, στην Κασομούλη, πριν το Φιξ, δημιουργώντας απίστευτο πρόβλημα σε όσους το χρησιμοποιούν. Ο Δήμαρχος αντί να ενεργοποιήσει τις νεκρές σιδηροτροχιές – οι οποίες καταλαμβάνουν επιπλέον και δύο ολόκληρες λωρίδες – φυτεύει ζαρντινιέρες και χουρμαδιές για να κάτσει μεν ο κανένας, να επωφεληθούν όμως οι συνήθεις εργολάβοι του δημοσίου. Με τις ενέργειες του αυτές πάντως ο δήμαρχος έθαψε για πάντα τις υπερβάλλουσες πολιτικές του φιλοδοξίες γιατί, όλα κι όλα, ο Έλληνας ψηφοφόρος μπορεί να είναι αφελής, μπορεί να ξεχνάει εύκολα αλλά όταν θυμώσει, γίνεται πολύ εκδικητικός. Αυτό το ξέρει καλά η μαμά του.

Ήρθε η ώρα να το συνειδητοποιήσει και ο ίδιος…

ΥΓ.1 Πέρσι, τέτοιο καιρό ο νεόκοπος δήμαρχος και ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας πανευτυχείς επισκέφθηκαν την έκθεση Άρτ Αθήνα στο Ζάππειο. Εκεί στάθηκαν για πολλή ώρα στο περίπτερο του Εικαστικού Κύκλου και την γλυπτική κατασκευή “Φωτεινή Καρυάτιδα” του Χρήστου Αντωναρόπουλου. Ο κ. Μπακογιάννης έδειξε μεγάλο ενθουσιασμό  σχετικά, δήλωσε στους παριστάμενους δημοσιογράφους ότι το γλυπτό αυτό το θέλει για το δήμο και έδωσε το τηλέφωνο κάποιου παρατρεχάμενου του στον καλλιτέχνη για τα περαιτέρω.

 Ο καλλιτέχνης επικοινώνησε με τον “ιδιαίτερο” οι υποσχέσεις επανελήφθησαν αλλά το γλυπτό δεν στήθηκε ποτέ. Όπως και κανένα άλλο γλυπτό εξάλλου. Για έργα τέχνης είμαστε τώρα; Προέχουν οι χουρμαδιές και τσιμεντοβαφές.

Ο λόγος, επιτρέψτε μου βάσιμα να υποθέσω, ήταν κυνικά απλός: Βλέπετε, το κόστος του γλυπτού ήταν ελάχιστο, δεν ξεπερνούσε δύο ζαρντινιέρες ή έναν ευκάλυπτο. Δηλαδή δεν άφηνε περιθώρια – πώς να το πω κομψά; – για την αυτονόητη αμοιβή των μεσαζόντων, παρατρεχάμένων κλπ. Ό,τι δηλαδή σημαίνει εργολαβία για το δημόσιο. Γνωστά πράγματα για όσους παροικούν στην Ιερουσαλήμ. Και να σκεφτεί κανείς πως αντί του μεγαλεπήβολου άχρηστου Περίδρομου ο κ. Μπακογιάννης θα μπορούσε, σε συνεργασία με το Πολυτεχνείο και την Σχολή Καλών Τεχνών να κάνει κάποιες στοχευμένες παρεμβάσεις ομορφαίνοντας την πόλη μέσα από την τέχνη, από το design και μέσα από τις προτάσεις των σύγχρονων δημιουργών. Λειτουργικές, καλαίσθητες και με ελάχιστη δαπάνη.

ΥΓ. 2 Ξέρετε ποιό είναι το πλέον όμορφο σημείο του αθηναϊκού κέντρου; Εκείνο το οποίο δεν προσεγγίζουμε ποτέ. Αυτό που βρίσκεται ανάμεσα στην αρχή της Βουλιαγμένης και το τέλος της λεωφόρου Όλγας. Από τους στύλους του Ολυμπίου Διός στην παλιά κοίτη του Ιλισού και τη κομψή εκκλησία της Αγίας Φωτεινής, χτισμένης πάνω στα ερείπια του ναού της Εκάτης, το 1872. Ένα τεράστιο, αρχαιολογικό πάρκο, κλειστό και απρόσιτο σήμερα, το οποίο βαραίνουν ή μονοπωλούν κάποιες αθλητικές εγκαταστάσεις του περασμένου αιώνα, το tennis club (!) και ένα κολυμβητήριο που είναι πια ανενεργό. Θα ήταν σοφό όλες αυτές οι άχρηστες εγκαταστάσεις, τα πάρκινγκ, τα γήπεδα και οι βοηθητικοί χώροι τους να αποσυρθούν – θα μπορούσαν κάλλιστα να μεταφερθούν στο φαληρικό Δέλτα –  ο χώρος να απελευθερωθεί και να αποδοθεί σε δημόσια χρήση. Αθηναίοι και τουρίστες θα είχαν ένα μικρό αλλά πλούσιο σε εναλλαγές και αρχαιότητες φυσικό τοπίο με ήρεμη, πλούσια βλάστηση για να το περπατήσουν.  Ένα μικρό αλλά πολύτιμο central park στην καρδιά της Αθήνας και απέναντι από το αντίστοιχο της Ακρόπολης…

από ardin-rixi