Η πληρωμή της κάλπης

Γράφει ο Κώστας Σταθόπουλος

Διαβάζω και ακούω τον τελευταίο καιρό τις ίδιες και ίδια επαναλαμβανόμενες εδώ και χρόνια απόψεις περί πληρωμής στην κάλπη των παλινοδιών της κυβέρνησης.

Σε άλλες εποχές θα δικαιολογούσα αυτές τις απόψεις.

Όχι διότι είναι σωστές, αλλά διότι έκανα ο ίδιος αυτό το λάθος.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά.

Υπάρχει ένα άλφα κυβερνητικό σχήμα και μία βήτα αντιπολίτευση.

Η κυβέρνηση κυβερνά, σχεδόν πάντα έξω από τις προγραμματικές της δηλώσεις και

η αντιπολίτευση αντιδρά, με διάφορους λαϊκίστικους, παλαιομοδίτικους, αλλά ακόμη

“πιασάρικους” στην πλειοψηφία τους τρόπους.

Η αντιπολίτευση, όντας μέσα στο κοινοβούλιο και παρακολουθώντας στενά την

κυβερνητική πολιτική, υπόσχεται, γνωρίζοντας το κάθε θέμα και κάθε πρόβλημα, την

οριστική του λύση, όταν η ίδια γίνει κυβέρνηση.

Ο πολίτης ακολουθώντας την ως άνω βλακώδη τακτική, τιμωρεί τον κυβερνητικό

συνασπισμό, μη ψηφιζοντάς τον και δίνοντας την εξουσία και τα κλειδιά της χώρας

στην πολλά υποσχόμενη προηγούμενη αντιπολίτευση.

Μία παρένθεση εδώ και συνεχίζω.

Όταν δίνουμε οι ίδιοι τα κλειδιά της χώρας, γιατί κατόπιν απορούμε πως βρέθηκε

μέσα ο Δούρειος ίππος;

Η πρώτη αντίδραση της νέας κυβέρνησης είναι να ενημερώσει τους πολίτες πως

παρέλαβε καμμένο έδαφος.

Από έφηβος, όταν άκουγα αυτήν την έκφραση, πάθαινα κρίσεις πανικού

συνδυαζόμενες με κρίσεις θυμού για δύο κυρίως λόγους.

Ο πρώτος είναι πως ακούγοντας αυτήν την αναγγελία και μάλιστα από τις πρώτες

ημέρες διακυβέρνησης καταλαβαίνεις άμεσα πως χρησιμοποιούν αυτή την

πολυφορεμένη έκφραση για να μην εφαρμόσουν τίποτα από όσα υποσχέθηκαν

προεκλογικά.

Ο δεύτερος λόγος είναι πως λειτουργώντας και ασκώντας αντιπολίτευση, με την

παρουσία τους στο κοινοβούλιο, γνώριζαν εκ των προτέρων τι θα παραλάμβαναν και

υποσχέθηκαν να το αλλάξουν ζητώντας την ψήφο μας.

Άρα είχαν ήδη κατά νου να μας κοροϊδέψουν , γνωρίζοντας ταυτόχρονα πως δεν θα

λογοδοτήσουν. Νομίζεται στον αέρα ψηφίζουν για την βουλευτική ασυλία και την μη

ευθύνη τους;

Τα δε μικρά κόμματα ένθεν κακείθεν πουλούν ιδεολογία και επαναστατικότητα,

εκλιπαρούν για την ψήφο, γνωρίζοντας πως με βάση το εκλογικό σύστημα της

χώρας, το μόνο που θα επιτύχουν και αυτό μάλλον τα ενδιαφέρει περισσότερο, είναι

η είσοδος στο κοινοβούλιο είτε ως ουρά και ως τσόντα κάποιου κόμματος ώστε να

συμπληρωθούν οι βουλευτικές έδρες, είτε αυτοδύναμα, ώστε να στρογγυλοκαθήσουν

αναπαυτικά στα πανταχώθεν ασφαλή έδρανα της βουλής.

Και ρωτώ με περίσσειο εκνευρισμό, πρώτον τους αφελής ή εντεταλμένους συντάκτες

τέτοιων πονηρών κειμένων, διότι οδηγούν τον πολίτη στα ίδια λάθη και κατόπιν τον

ίδιο τον πολίτη που έχει ζήσει στο πετσί και την ψυχή του αυτή την μαφιόζικη

τακτική:

Αισθάνεσθε πως τιμωρείτε κάποιον όταν του μειώνετε τις ευθύνες να κυβερνήσει

και να πάρει αποφάσεις, καθώς του παρέχετε τα ίδια βασιλικά προνόμια;

Αισθάνεσθε πως τιμωρείτε αυτόν που σας κορόϊδεψε όταν του παρέχετε την ασυλία

να σας ξανακοροϊδέψει;

Αισθάνεσθε πως τιμωρείτε αυτόν που σας μείωσε την σύνταξη και το μισθό, ενώ

εσείς του προσφέρετε την δυνατότητα να επιβαρύνει με χιλιάδες επί χιλιάδων ευρώ

τον κρατικό προυπολογισμό, με μόνο του προσόν την ηθοποιία του;

Αισθάνεσθε πως τιμωρείτε αυτόν που οδήγησε στην ανεργία το παιδί σας, αυτόν

που το έστειλε στην ξενιτιά , αυτόν που δεν θα του επιτρέψει να κάνει οικογένεια;

Αισθάνεσθε πως τιμωρείτε αυτόν που παρά τις τεράστιες αμοιβές του, ταυτόχρονα

κλέβει χωρίς ποτέ να δικάζεται;

Αφησα τελευταία την πατρίδα.

Πίστεψαν κάποιοι από εμάς το “δεξιό” σλόγκαν “Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια” ενώ

χάνονται σταδιακά εδώ και χρόνια και τα τρία .

Πίστεψαν κάποιοι από εμάς στο αριστερό σλόγκαν “Ανοιχτά σύνορα και Πατρίδες,

πολυπολιτισμικότητα” μισώντας ταυτόχρονα την δική μας πατρίδα και αποδεχόμενοι

την διαστρέβλωση της ιστορίας και οποιαδήποτε ψυχοσωματική ανωμαλία γεννήσει

ο ανθρώπινος εγκέφαλος.

Είναι δυνατόν να αγαπάμε τις πατρίδες των άλλων μισώντας ταυτόχρονα την δική

μας;

Και στον επίλογο φταίει η νέα γενιά.

Όταν δεν έχουμε φιλότιμο και τσίπα να αποδεχτούμε τα λάθη και την ανεπάρκειά

μας, όταν δεν έχουμε το θάρρος να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και τις αποδίδουμε

σε νεότερους που δεν ζούσαν όταν εμείς υπήρξαμε κορόϊδα και συννένοχοι,

περιμένουμε από τον αγαπημένο μας πολιτικό, ο οποίος έχει συστήσει μία συμμορία

με έδρα το κοινοβούλιο να έχει αυτές τις αρετές;

Ας πάψουμε επιτέλους να γκρινιάζουμε ζητώντας άλλοθι. Βλέπουμε σε αυτόν που

ψηφίζουμε τον εαυτό μας, γι' αυτό και συντάσσόμαστε μαζί του.

Μπορούμε να καυχιόμαστε τουλάχιστον πως έχουμε αρκετά κοινά .

Δεν έχουμε αξιοπρέπεια.

Δεν έχουμε θάρρος

Δεν έχουμε εγωισμό.

Νομίζουμε πως είμαστε κάποιοι ενώ είμαστε τίποτα, όπως αυτός ή αυτοί που

αγαπάμε να ψηφίζουμε .

Το τίποτα όμως δεν τιμωρείται ψηφίζοντάς το.