Το πρόβλημα δεν είναι ο Παππάς

Γράφει ο Μάριος Διονέλλης

Διαβάζω με προσοχή την αυτοκριτική του πρώην υπουργού για τη συνομιλία με τον Μιωνή. Τον ακούω με σεβασμό να λέει πως «όσα ειπώθηκαν δεν είχαν να κάνουν με τις αυθεντικές πεποιθήσεις μου».

Το ερώτημα για την Αριστερά όμως είναι αμείλικτο: Τελικά η παραγόμενη πολιτική ταυτίζεται με τις αυθεντικές πεποιθήσεις μας; Αν αποδειχτεί δηλαδή πως ο κ. Παππάς παρενέβη στην... τύπισσα (την εισαγγελέα) για τις υποθέσεις Μιωνή, αυτό είναι συμβατό με τις πεποιθήσεις του; Και η διαπίστωση της ισραηλινής πρεσβείας ότι «ο κ. Παππάς είναι η απόδειξη της δικομματικής υποστήριξης των σχέσεων Ισραήλ – Ελλάδας» είναι συμβατή με τις αυθεντικές πεποιθήσεις του;

Μπορεί η Αριστερά να κυβερνήσει με βάση τις αυθεντικές πεποιθήσεις της ή θα πρέπει να βάζει συνεχώς νερό στο κρασί της κινδυνεύοντας να μοιάζει στο τέρας που επί χρόνια ξόρκιζε; Και να φτάνει σήμερα το ίδιο το «τέρας» να την κατηγορεί, άκουσον άκουσον, για «παρακράτος»;

Η συζήτηση για τον νέο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό επικεντρώνεται. Μπαίνει όλο και περισσότερο νερό στις «πεποιθήσεις» των ανθρώπων, για το καλό του «μαγαζιού». Και όχι μόνο στα θέματα που κάνουν ντόρο στα ΜΜΕ.

Δείτε για παράδειγμα το περιβάλλον (εξορύξεις κτλ) όπου οι υπογραφές του αριστερού πρωθυπουργού υποθήκευσαν ανεπίστρεπτα τον οικολογικό λόγο της Αριστεράς. Το πρόβλημα δεν είναι ο Νίκος Παππάς. Το πρόβλημα είναι ότι οι πεποιθήσεις μας υποχωρούν σταδιακά στη «realpolitik», που επικαλείται σε κάποιο σημείο των επίμαχων συνομιλιών και ο κ. Μιωνής.

από efsyn