Ονομάζεται «τούρκικος επεκτατισμός» και είναι άκρως επικίνδυνος

Της Μαρίας Ατσελέ

Δεν περνά ούτε μια μέρα που οι εξ ανατολών γείτονες να μην θυμίζουν, με προκλητικό και τραμπούκικο τρόπο, την επιθετικότητά τους απέναντι στην Ελλάδα, βάλλοντας ευθέως ενάντια στην εθνική κυριαρχία και στην εδαφική ακεραιότητα της χώρας.

Η γλώσσα και τα μέσα που χρησιμοποιεί, οι στρατηγικοί και τακτικοί σχεδιασμοί του, ο επεκτατισμός που προωθεί και το όραμα μιας Μεγάλης Τουρκίας ως περιφερειακής υπερδύναμης, καθιστούν το καθεστώς της Άγκυρας μια μεγάλη απειλή για τις χώρες της περιοχής και φυσικά για την Ελλάδα.

Η αμφισβήτηση των διεθνών συμφωνιών (π.χ. Λωζάνης) του διεθνούς δικαίου και του δίκαιου της θάλασσας, η χρησιμοποίηση του προσφυγικού ως γεωπολιτικού όπλου, η ενεργοποίηση της πολιτικής πληθυσμών σε Θράκη και υπόλοιπη Βαλκανική, η κατοχή που διατηρούν σε Κύπρο, Συρία, Ιράκ και η ανάμιξη στο πόλεμο της Λιβύης, συμβαδίζουν με τον χρόνιο πόλεμο ενάντια στο κουρδικό εθνικό κίνημα, ενάντια σε κάθε προοδευτική φωνή εντός της Τουρκίας.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις αλλά και ο πολιτικός κόσμος (μαζί και η Αριστερά) καμώνονται ότι δεν υπάρχει μεγάλος κίνδυνος, ότι έχουμε ισχυρές πλάτες, ότι η Τουρκία έχει πολλά προβλήματα και είναι απομονωμένη, ότι μας συμφέρει μια συνετή στάση συνεργασίας και καλών σχέσεων με την υπαρκτή Τουρκία, να μην πέσουμε σε παγίδες, να είμαστε προσεκτικοί και τέλος, γιατί όχι, μια φόρμουλα μόνιμου κατευνασμού μπορεί να περάσει μέσα από μια σχέση ομοσπονδοποίησης υπό τουρκική ηγεμονία (ναι, έχουν ειπωθεί και τέτοια). Στην Αριστερά κυριαρχεί η άποψη ότι τσακώνονται δύο μάλλον ισότιμες αστικές τάξεις (περίπου ίδιου χαρακτήρα) άρα δεν αφορά το λαό η διένεξη και στο βάθος οποιαδήποτε λύση θα δοθεί από την κοινή πάλη της εργατικής τάξης ή των λαών των δύο χωρών. Τόσο απλά. Αυτός είναι ο λόγος που έχουν διοργανωθεί τόσες διαδηλώσεις για πάρα πολλά θέματα αλλά δεν έχει παρθεί καμία πρωτοβουλία κινητοποίησης ενάντια στον τούρκικο επεκτατισμό και την επιθετικότητά του. Μάλλον δεν αναγνωρίζεται αυτός ο κίνδυνος.

Η Τουρκία παίζει σαν την γάτα με το ποντίκι σε σχέση με την Ελλάδα. Η γραμμή διείσδυσης και πίεσης είναι τεράστια: Από Θράκη, Βόρειο Αιγαίο, νησιά Ανατολικού Αιγαίου, συνολικά το Αιγαίο, η Κρήτη, τα Δωδεκάνησα, το Καστελλόριζο, η Κύπρος. Το ένα πόδι γρατζουνάει με τα νύχια του στον Έβρο, το άλλο νοτιοανατολικά της Κρήτης, με τη χαρακτηριστική κίνηση της γάτας όταν απειλεί, δηλώνει ότι 12 μίλια είναι αιτία πολέμου, ότι δεν υπάρχει Καστελλόριζο, δεν υπάρχει υφαλοκρηπίδα στα νησιά. Η δράση της «γάτας» είναι σε όλο το μέτωπο, με σταθερότητα και συνεχή κατοχύρωση διεκδικήσεων. Το «ποντίκι» κρύβεται και ντρέπεται για τον φόβο του, προσπαθεί να βρει τρούπα να χωθεί, βλέπει το τυράκι που του δείχνουν «φίλοι» και σύμμαχοι, θέλει να το πάρει, βλέπει όμως και τα νύχια της γάτας.

Είναι εντυπωσιακό, αλλά οι ελίτ της χώρας δεν ονοματίζουν τον τούρκικο επεκτατισμό, φιλοτεχνούν μια ήπια γλώσσα «συνύπαρξης» με υποτελείς όρους και με διαιτητές τους «συμμάχους».

Η Τουρκία όμως εφαρμόζει τη στρατηγική της και τους σχεδιασμούς της. Οι προκλήσεις είναι διαρκείς και το γκριζάρισμα περιοχών σε βάρος της Ελλάδας και της κυριαρχίας της είναι το άμεσο αποτέλεσμα. Το καλοκαίρι θα είναι δύσκολο τόσο για το προσφυγικό όσο και με τις εξελίξεις που θα έρθουν από τις απειλούμενες γεωτρήσεις στην ελληνική υφαλοκρηπίδα.

Η αποφασιστικότητα και οι καθαρές κουβέντες είναι το βασικότερο για να γίνει κατανοητό ότι δεν υπάρχει περίπτωση να διαπραγματευθούμε παραβιάσεις και καταπατήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων, στον Έβρο, στη θάλασσα, στα νησιά, στην Κύπρο ή όπου αλλού επιλέξουν οι Τούρκοι επεκτατιστές να δοκιμάσουν.

από edromos