Η ανεργία χτυπάει την πόρτα της Ευρώπης


Γράφει ο Νίκος Κουλούσιος

Σε κάθε μεγάλη κρίση, ένα από τα πρώτα μέτρα της εργοδοσίας για περικοπή εξόδων είναι οι απολύσεις.

Πουθενά δεν ήταν αυτό πιο εμφανές από την αμέσως προηγούμενη, που ήταν και οικονομικής φύσης άλλωστε. Τώρα με τον κορονοϊό, πολλές χώρες έβαλαν ως όρο για την παροχή οικονομικής ενίσχυσης στους επιχειρηματίες, το να μην κάνουν απολύσεις. Παρ ‘όλα αυτά, απολύσεις γίνονται. Και θα γίνουν ακόμα περισσότερες με το πέρας της καραντίνας.

Στην Ολλανδία θα απολυθείς γιατί το συμβόλαιο σου είναι ευέλικτο. Στην Γερμανία θα απολυθείς γιατί μόλις προσλήφθηκες και είσαι στον πρώτο, το δοκιμαστικό μήνα. Στην Αμερική, όπου μόνο τον μήνα Μάρτιο απολύθηκαν 22 εκατομμύρια εργαζόμενοι, θα απολυθείς για το τίποτα. Στην Ιταλία θα απολυθείς γιατί η χώρα ζει μια τραγωδία άνευ προηγουμένου. Στην Ισπανία θα απολυθείς γιατί η πολυεθνική που δούλευες δανείζεται για να τα βγάλει πέρα και το δάνειο φέρνει μνημόνιο, άρα και απολύσεις. Στην Αυστρία θα απολυθείς γιατί ακυρώνονται όλα τα κοντσέρτα για 1 χρόνο. Στην Ελλάδα θα απολυθείς γιατί ο λογαριασμός «δε βγαίνει, ήταν κι η κρίση πριν, άστα».

Στην οικοδομή θα απολυθείς γιατί παρέλυσαν τα πάντα. Στο εμπόριο θα απολυθείς γιατί «μόνο δύο-τρεις μεγάλοι δουλεύουν». Στα ξενοδοχεία θα απολυθείς γιατί οι μεγάλοι ούτε καν θα ανοίξουν αυτή την σεζόν, δεν τους συμφέρει η απειλή των κρουσμάτων και της αναγκαστικής καραντίνας. Στις αεροπορικές θα απολυθείς γιατί χάνουν το 40% του στόλου τους. Στον τουρισμό θα απολυθείς γιατί δεν κινείται τίποτα.

Στα Μέσα Ενημέρωσης θα απολυθείς γιατί δε λιβάνισες αρκετά τη γραμμή της διεύθυνσης. Ή τη γραμμή της κυβέρνησης, που συνήθως στι μέρες μας είναι ένα και το αυτό. Στο διαδίκτυο θα απολυθείς γιατί άλλοι σε ξεπέρασαν σε αποδοτικότητα ή σε πωλήσεις και κρατούν τους πιο αποδοτικούς. Τώρα το πώς αξιολογείται η αποδοτικότητα είναι άλλη, μεγάλη και πονεμένη ιστορία. Στην τηλεόραση θα απολυθείς γιατί δεν έκανες τηλεθέαση, αλλά θα πεις ότι παραιτείσαι για να σώσεις τη χαμένη σου αξιοπρέπεια.

Θυμάμαι μία εποχή που η απόλυση ήταν όσο ιερή ήταν και η πρόσληψη. Μία εποχή που το αφεντικό, μικρό ή μεγάλο, έτρεχε, δούλευε, μοχθούσε το ίδιο ή και περισσότερο από τον υπάλληλό του. Και μέσα σε όλα αυτά που έκανε - τη διεύθυνση της εταιρίας, την εύρεση νέων αγορών, την παρουσίαση και προώθηση της δουλειάς του, την πρόσληψη προσωπικού, την εκπαίδευση νέων υπαλλήλων, τη συμμετοχή στα συνδικαλιστικά και τη διεκδίκηση αιτημάτων του κλάδου του και ένα σωρό άλλες αρμοδιότητες που τώρα αποτελούν η κάθε μία και μια ξεχωριστή υπαλληλική θέση- μέσα σε όλα αυτά, έβρισκε το χρόνο να βοηθά κάποιον υπάλληλο που είχε ανάγκη, να συντρέχει σε μια δύσκολη στιγμή ή και να δίνει/βρίσκει δουλειά σε κάποιον που του χτυπούσε την πόρτα.

Θυμάμαι μία εποχή που και χρήματα να λείπανε από το ταμείο, το αφεντικό μπορεί να έδειχνε μεγαθυμία και, ίσως, και να μην απέλυε τον υποτιθέμενο «δράστη». Ίσως να έκανε και τα στραβά μάτια, ενώ ήξερε τι είχε πραγματικά γίνει, για να μη διαταράξει την εργασιακή γαλήνη.

Θυμάμαι μία εποχή που οι εργοδότες έφταναν να μην μπορούν να βγουν καλά καλά σε σύνταξη, γιατί είχαν πρώτο τους μέλημα τις αποζημιώσεις σε όσους έχαναν τη δουλειά τους από το κλείσιμο της επιχείρησης.

Θυμάμαι μία εποχή όπου αν έπρεπε να σε απολύσουν, σε απέλυαν Παρασκευή και μόνο αυτή τη μέρα, για να απαλύνει κάπως τον πόνο σου το Σαββατοκύριακο που θα ακολουθούσε. Θυμάμαι μία εποχή που ο εργοδότης ήξερε και τον τελευταίο υπάλληλο του με το μικρό του όνομα. Κι αν χρειαζόταν οπωσδήποτε να τον απολύσει, το έκανε με πόνο ψυχής. Και πάντοτε δια ζώσης, κοιτώντας στον στα μάτια, στα ίσια.

Και κάπου εδώ αλλάζουν οι εποχές, οι κρίσεις πλέον είναι απανωτές και αντικρίζουμε τα αφεντικά της νέας χιλιετηρίδας. Έχουν το 1/10 των αρμοδιοτήτων που είχαν οι εργοδότες της παλιάς σχολής. Βγάζουν το 1/50 της δουλειάς που βγάζαν οι παλιοί. Κατέχουν το 1/100 της εμπειρίας και της γνώσης της αγοράς. Γνωρίζουν πολύ λίγο έως καθόλου τους υπαλλήλους τους, καθώς πολλές εταιρίες έχουν γίνει μεγάλες ή και πολυεθνικές και οι υπόλοιπες φιλοδοξούν να γίνουν τέτοιες και θα γίνουν στο μέλλον. Έχουν όμως μεταπτυχιακά από πανεπιστήμια της Αμερικής και της Αγγλίας, αέρα CEO, ύφος χιλίων καρδιναλίων, ιδέες για τα πάντα και λύσεις για το τίποτα. Λύσεις για απολύσεις.

Εύκολες και γρήγορες απολύσεις, όπως τα καθαριστικά. Απολύσεις με ένα email ή με μήνυμα στο whatsapp. Απολύσεις όποια ώρα της ημέρας, όποια μέρα της εβδομάδας. Από εκεί που η απόλυση ήταν η ύστατη λύση, φτάσαμε να γίνει η go-to κίνηση κάθε εργοδότη που αντιμετωπίζει προκλήσεις στην επιχείρησή του, ένα είδος πασπαρτού μέτρο που λαμβάνεται αυτόματα πλέον ως λύση σε οποιοδήποτε πρόβλημα, υπαρκτό ή νοητό ή κατασκευασμένο.

Οι εργασιακές σχέσεις εργαζομένων-εργοδοτών έχουν διαλυθεί. Οι απολύσεις είναι το διαζύγιο που παίρνουν καθημερινά οι μεν από τους δε, ποτέ κοινή συναινέσει, πάντα ανωτέρα βία. Και αυτό που εξοργίζει, είναι ότι σπάνια προτίθενται να πάρουν επάνω τους την ευθύνη των απολύσεων που εξαπολύουν. Γι’ αυτό οι κρίσεις είναι αναγκαίες. Γι’ αυτό οι κρίσεις είναι συνεχείς, πολυπρόσωπες και ολοένα αυξανόμενες. Θα τις έλεγες και ατέρμονες.

Σημείωση: Όλες οι περιπτώσεις απολύσεων που αναφέρω βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Όπως επίσης και οι τύποι αφεντικών που παραθέτω.

Ο Νίκος Κουλούσιος είναι δημοσιογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός της εκπομπής «Hellas Pindakaas» στο δημοτικό ραδιόφωνο του Αμστερνταμ Radio Salto

από documentonews

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από το Blogger.