Μυρτώ Τάσιου: Η κόρη της Κατερίνας Γώγου έγραφε ποίηση όπως η μητέρα της

Κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται «θλιμμένοι» … Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και η κόρη της Κατερίνας Γώγου και του Παύλου Τάσιου, η Μυρτώ. Γεννημένη στις 10 Οκτωβρίου του 1967, η Μυρτώ Τάσιου μεγάλωσε στη σκιά της μητέρας της, αφού για πολλούς ήταν απλά «η κόρη της Γώγου».

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

 Παρ’ολες τις εξαρτήσεις της από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, η Μυρτώ, μετά το θάνατο της μητέρας της έφυγε στην Ιταλία, όπου ζούσε για χρόνια μαζί με το σύζυγό της, ασκώντας την αγαπημένη τέχνη της, τη ζωγραφική. 

Εκτός από ζωγράφος, όμως, η Μυρτώ έγραφε κι αυτή ποίηση, ενώ κυκλοφόρησε και μια συλλογή ποιημάτων, με τίτλο » Η Αλίκη δε μένει πια εδώ». Η Μυρτώ Τάσιου, έκοψε ξαφνικά το νήμα της ζωής της, στις 18 Σεπτεμβρίου του 2015, σε ένα ταξίδι της στην Ελλάδα μετά από χρόνια παραμονής στο Ουτζέντο της Ιταλίας.

Ακολουθούν 5 αποσπάσματα από την ποίησή της και το βιβλίο της «Η Αλίκη δε μένει πια εδώ» …

* Κι εκείνη όλη της τη ζωή πέρασε ελπίζοντας / πως θα αλλάξουν τα πράγματα· / το θυμάμαι, Κατερίνα / ήσουν εσύ που περίμενες ώρες ατελείωτες / ένα σημάδι πως είμαστε ακόμα ζωντανοί. /Σου γράφω γιατί έμεινες μόνη σου με τα φαντάσματα / εγώ δεν μπόρεσα, πήγα σε άλλη γη / που το πάθος για τη ζωή / γίνεται ένα με τη μουσική / και οι πληγές μένουν ένα ενθύμιο / στον μπουφέ με τις φωτογραφίες / των συγγενών που πέθαναν. / Κάθε φορά που μιλάω για σένα / δάκρυα ποτάμια· είσαι η ψυχή κι η βροχή / ψυχούλα μου.

*Πες μου με ποιον είσαι / Ποιο είναι το μυστικό / Δεν θέλω καραμέλες / Έμαθα να χάνω / Οι λέξεις πονάνε / Κάθε σιωπή μιλάει για ένα όνειρο / Όπου κι αν πάω, ό,τι κι αν κάνω είσαι παντού / Σ’ ακούω που σφυρίζεις το αγαπημένο σου τραγούδι / Είμαι έτοιμη. Φεύγω. Πάω στον Ινδικό / Που κάνει ζέστη όλο το χρόνο / Οι ενοχές πνίγονται στ’ αλμυρό νερό και χάνονται / Οι θύμησες φωτογραφίες μιας ζωής ξεχασμένες / Εγώ φεύγω. Αφήνω πίσω μου προδότες τα πιστεύω μου / Κουράστηκα, η καρδιά μου είναι κομματάκια / πρέπει να φύγω αν θέλω να σώσω ό,τι καλύτερο μου έμεινε / καθαρή φαντασία, καθαρή ψυχή / Εγώ φεύγω.

*Να με εδώ σαράντα ένα χρόνια / Είμαι μια γυναίκα που δε μεγάλωσε / Γεννήθηκα μεγάλη χωρίς φίλους, χωρίς παιχνίδια / Σαράντα ένα χρόνια του πάθους / Μια ζωή πέφτω και σηκώνομαι για να δείξω πως είμαι δυνατή / Ακόμα μέχρι σήμερα κουβαλάω τις βαριές βαλίτσες μου / Έρχονται στιγμές που πιστεύω πως έχω τη δύναμη να ξεπεράσω το αξεπέραστο / Αν ζούσα χίλιες ζωές, χίλιες φορές εκείνη θα διάλεγα για μάνα.

*Καπνίζω / Πολύ / Σχεδόν στέλνω σινιάλο με τον καπνό / S.O.S. / Ποιος ξέρει αν απ’ την άλλη πλευρά είναι κανένας που ξέρει να διαβάζει / Είμαι κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους «για το καλό μου» / Όλοι έτσι έλεγαν / όλοι ήθελαν να μου δώσουν συμβουλές / κι έτσι βρίσκομαι εδώ / από το παράθυρό μου βλέπω ένα κομματάκι ουρανού / και πουλιά που πετάν μακριά / Εσύ μείνε μαζί μου / Πες μου παραμύθια / κάνε με να κοιμηθώ / Θέλω να ξεχάσω.

*Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ακόμα υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί / Δε φοβάμαι τον πόλεμο / Φοβάμαι μη χάσω τους θησαυρούς του «ORIENTE» / Μέσα έχει το μυστικό για τη ζωή / ελεύθερη, ελεύθερη να χορεύω μόνη μου / να γυρίζω το βλέμμα σ’ έναν κόσμο ελεύθερο / Ξεκινώ με πολλά χρώματα / (γελάω, γελάω) / Σήμερα δε με νιώθω / ίσως γιατί το φως του ήλιου με χαϊδεύει / μοιάζει με πυροτέχνημα / Σιγά σιγά αρχίζω να με γνωρίζω / Πετώ στραβά σαν τους πελεκάνους / Βλέπω κάτι ν’ αλλάζει / μαθαίνω να χαμογελάω / Μόνη μου.

Επιμέλεια – Κείμενο: Δάφνη Τσάρτσαρου

Πηγή