Όταν η ερντογανική επιδεξιότητα συναντά την τραμπική αδεξιότητα

Γράφει ο Μιχάλης Ιγνατίου

Από το 2003, όταν τους αρνήθηκε να περάσουν μέσω της Τουρκίας στο ιρακινό έδαφος για να ξεκινήσουν την επίθεση εναντίον του Σαντάμ Χουσεϊν και να σχηματίσουν το «βόρειο μέτωπο» εναντίον του Ιράκ, ο Ταγίπ Ερντογάν παίζει ένα βρώμικο παιγνίδι με τους Αμερικανούς και στις πλείστες των περιπτώσεων θα έλεγα, ανεπιφύλακτα μάλιστα, ότι του «βγαίνει».

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος

Ποια άλλη χώρα τόλμησε να επιδείξει τόσο κακή και ανάρμοστη συμπεριφορά στην αμερικανική υπερδύναμη και αυτή αντί να την τιμωρεί, τη χαϊδεύει. Πάντα, και σε όλες τις περιπτώσεις, οι ΗΠΑ απαντούν σκληρά και με καταλυτικά. Η Τουρκία είναι η μοναδική χώρα στην οποία η Αμερική έχει χαριστεί. Και αυτή η συμπεριφορά εκ μέρους των Αμερικανών είναι απαράδεκτη και αντισυμμαχική στους υπόλοιπους συμμάχους τους.

Τείνω να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι ο μοναδικός λόγος γι’ αυτό είναι τα φοβικά σύνδρομα της αμερικανικής γραφειοκρατίας, που ο Τούρκος πρόεδρος έχει μελετήσει και τα χρησιμοποιεί με ένα μοναδικό τρόπο. Δεν μπορώ να πιστέψω, ακόμα και αν δω αποδείξεις, ότι οι Αμερικανοί γραφειοκράτες χρηματίζονται ή εκβιάζονται. Αποκλείεται…

Αρκετοί στην Ουάσιγκτον εικάζουν -και μπορεί να μην έχουν άδικο- ότι ο Ταγίπ Ερντογάν συνδυάζει το «αντάρτικό» του με ένα «τσαμπουκά», αλλά και με παρακάλια προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ, καθώς λέγεται πως συμπεριφέρεται στον Ντόναλντ Τραμπ, με τον γνωστό δουλοπρεπή τουρκικό τρόπο, και του λέει βασικά αυτά που του αρέσουν να ακούει:

Ότι π.χ. είναι ο καλύτερος πρόεδρος της Αμερικής. Πέραν των άλλων, τον έπεισε πως είναι ο πιο γνήσιος φίλος του. Δεν το λέμε εμείς, εξάγεται από όσα λέει ο κ. Τραμπ για τον Τούρκο ομόλογό του, αλλά περισσότερο απ’ όσα κάνει για να τον διασώσει. Οι πράξεις του κ. Τραμπ βασικά αντιτίθενται στα αμερικανικά γεωπολιτικά και στρατηγικά συμφέροντα της Αμερικής. Την ίδια στιγμή βοηθά και εξυπηρετεί τον ηγέτη μίας χώρας που εργάζεται για τα συμφέροντα της Ρωσίας, και ο οποίος αποτελεί τον μεγαλύτερο εχθρό της Αμερικής. Και εδώ υπεισέρχεται η “λογική” των εραστών της συνωμοσιολογίας.

Και τι δεν λένε… Όμως, που ξεκινά η αλήθεια και αρχίζει το ψέμα; Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς τους λόγους για τους οποίους ο κ. Τραμπ δεν αντιδρά εναντίον του Ερντογάν όπως κάνει με κάθε άλλο ξένο ηγέτη και δεν είναι αρκετή η δικαιολογία που προβάλλεται ότι έλκεται από τους αυταρχικούς ηγέτες επειδή θα ήθελε να είναι ένας εξ αυτών.