Ξεκίνησε η επόμενη μέρα στη Συρία

Γράφει ο Λεωνίδας Βατικιώτης

Παρότι ο ρώσος υπουργός Εξωτερικών, Σεργκέι Λαβρόφ, έθεσε ένα πολύ αυστηρό πλαίσιο για την ανοικοδόμηση της Συρίας μιλώντας στη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότια Αφρική), το οποίο περιελάμβανε από την οικονομική υποστήριξη της ανοικοδόμησης  και την εδαφική ακεραιότητα της Συρίας μέχρι την αντιμετώπιση των εναπομεινάντων τζιχαντιστών και την πρόοδο της πολιτικής διαδικασίας, η επόμενη μέρα στη Συρία μόνο ανέφελη δεν είναι.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

 Το σημαντικότερο, όπως παντού, δεν υπάρχει καθαρή …έξοδος. Δεν υπάρχει μια σαφής, διαχωριστική γραμμή που να ξεχωρίζει την  εποχή της ειρήνης που ξεκίνησε από την εποχή του πολέμου, που τελείωσε ή, καλύτερα, τελειώνει.

Μάρτυρας οι βομβαρδισμοί των τελευταίων ημερών με πρωταγωνιστές πολεμικά αεροσκάφη που πάνω τους φέρουν τις σημαίες τριών διαφορετικών κρατών. Θα πει κανείς πώς …όσο και να ‘ναι αποτελεί πρόοδο σε σχέση με ό,τι συνέβαινε προ διετίας όταν ο αριθμός των στρατών που μάχονταν στα συριακά εδάφη ήταν διψήφιος, ενώ μόνο οι ένοπλες ομάδες που στηρίζονταν από οικονομικά και πολιτικά κέντρα της περιοχής υπερέβαιναν τον αριθμό των κρατών της Μέσης Ανατολής. Πλέον στα εδάφη και τους αιθέρες της Συρίας επιβίωσαν οι ισχυρότεροι.

Οι μαζικότεροι βομβαρδισμοί πραγματοποιούνται από τη Ρωσία – τον αδιαμφισβήτητο νικητή του πολέμου της Συρίας – που σε συνεργασία με το καθεστώς του Άσαντ επιχειρεί να εξαλείψει τους τελευταίους θύλακες της Αλ Κάιντα κι άλλων ένοπλων οργανώσεων στα βορειοδυτικά της Συρίας, κοντά στην τουρκική συνοριογραμμή. Είναι μια από τις ελάχιστες περιοχές της Συρίας που εξακολουθούν να μην ελέγχονται από τον κυβερνητικό στρατό, ενώ από τον Απρίλιο  οι βομβαρδισμοί έχουν προκαλέσει το θάνατο 400 ατόμων κι έχουν μετατρέψει ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα σε σωρούς ερειπίων. 

Η αδυναμία ωστόσο της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας να ξεριζώσει τους θύλακες των ανταρτών δείχνει και τα όρια των αεροπορικών επιχειρήσεων. Αεροπορικούς βομβαρδισμούς πραγματοποιεί και η διεθνής συμμαχία υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ στα ανατολικά της χώρας, όπως έγραψε την 1η Ιουλίου το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων τη Συρίας, Sana. Το δικό του πόλεμο διεξάγει επί του συριακού εδάφους και το Ισραήλ. Επίσημα δηλώνει πώς οι αεροπορικές επιθέσεις του, όπως αυτές που πραγματοποίησε την 1ηΙουλίου, στρέφονται αποκλειστικά και μόνο εναντίον του Ιράν, με στόχο να αποτρέψει την δημιουργία βάσεων του στα συριακά εδάφη, και της Χεζμπολάχ, με στόχο να αποτρέψει τον εξοπλισμό της. 

Ο Άσαντ ωστόσο ποτέ δε θα κέρδιζε τον «εμφύλιο» που ξέσπασε το 2011 χωρίς τη βοήθεια επί του εδάφους από την ιρανική Επαναστατική Φρουρά και τη λιβανέζικη Χεζμπολάχ. Το Ισραήλ πλήττοντας τις θέσεις τους αδυνάτιζε τον Άσαντ με τον οποίο διατηρεί εχθρική σχέση, λόγω του ότι το Ισραήλ από το 1967 έχει καταλάβει τα Υψώματα του Γκολάν στη Συρία. Όσο συνεχίζονται επομένως οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί από τις ΗΠΑ και το Ισραήλ στη Συρία, που αποτελούν παραβίαση της εθνικής της κυριαρχίας, και από τη ρωσική αεροπορία που επιχειρεί σε συνεργασία με την συριακή κυβέρνηση να διώξει τους μισθοφόρους τζιχαντιστές, κανείς δεν μπορεί να πει ότι τελείωσε οριστικά ο πόλεμος που ξεκίνησε πριν 9 έτη.

Από τα άπειρα επιπλέον εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσει η Συρία για να γυρίσει σελίδα, το πλέον δυσεπίλυτο είναι το πρόβλημα των μεταναστών. Από τα 23 εκ. κατοίκους που είχε η Συρία πριν τον πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων των Παλαιστίνιων και Ιρακινών προσφύγων, 3,5 εκ. εκτιμάται ότι βρίσκονται στην Τουρκία των 80 εκ. κατοίκων και 1,5 εκ. Σύροι υπολογίζεται ότι παραμένουν στον Λίβανο των 6 εκ. κατοίκων περιλαμβανομένων των Παλαιστινίων προσφύγων.

Η τυπική λήξη των πιο βίαιων και αιματηρών εχθροπραξιών στη Συρία έχει προκαλέσει ένα κύμα επίσημων διώξεων των Σύρων προσφύγων από την Τουρκία και το Λίβανο που στόχο έχει τον επαναπατρισμό τους. Το πρόβλημα για να επιστρέψουν δεν είναι μόνο ότι τα εννιά χρόνια είναι …πολλά, όπως μαρτυρά το γεγονός ότι μόνο 100.000 Σύροι βρίσκονται στα στρατόπεδα προσφύγων πλησίον των συνόρων με όλους τους άλλους να έχουν διαχυθεί εντός της Τουρκίας αποτελώντας φθηνό εργατικό δυναμικό. Το πρόβλημα είναι και η Συρία μόνο με ανοιχτές αγκαλιές δεν τους περιμένει. 

Ακόμη κι εκείνοι που θα επιστρέψουν στην πατρίδα, παραβλέποντας το γεγονός ότι δεν υπάρχουν δουλειές να εργαστούν και να μπορέσουν να βιοποριστούν, υπάρχει ισχυρή πιθανότατα να επιστρατευτούν, ενώ ορισμένοι θα μάθουν ότι έχουν χάσει τα πάντα εξ αιτίας ενός αμφιλεγόμενου νόμου βάσει του οποίου η περιουσία όσων συνεργάστηκαν με την αντιπολίτευση πέρασε στα χέρια του κράτους. Από την άλλη στο Λίβανο ψηφίστηκε τον Απρίλιο νόμος που αυστηροποιεί το καθεστώς εργασίας και δίνει προτεραιότητα στους Λιβανέζους έναντι όλων των ξένων, πριμοδοτώντας μαζικές απολύσεις και απελάσεις Σύρων εργατών, ενώ στην Τουρκία, όπου η επίσημη ανεργία έχει φτάσει το 13%, η τύχη των Σύρων προσφύγων ήταν από τα κεντρικά θέματα της αντιπαράθεσης ακόμη και στις πρόσφατες εκλογές. 

Η στάση των τούρκων πολιτών απέναντι στους Σύρους πρόσφυγες καταγράφτηκε σε πρόσφατη, πολύ ενδιαφέρουσα και αξιόπιστη έρευνα για την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας στο πλαίσιο της οποίας το 68% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι δυσφορεί με την παρουσία των Σύρων προσφύγων στην Τουρκία. Το ποσοστό αυτό μάλιστα αυξάνει σταθερά τα τελευταία χρόνια: το 2016 ήταν 58% και πέρυσι, το 2018, ήταν 61%…

Πολιορκημένοι από παντού οι Σύροι…

Πηγή: Νέα Σελίδα, μέσω leonidasvatikiotis