Το γιοφύρι της Άρτας

Γράφει ο Γιώργος Παπαδόπουλος – Τετράδης

Με αφορμή τις τραγωδίες με τις γέφυρες στη χώρα, δεν έχουν φωτιστεί δυο σημαντικές παράμετροι της γέφυρας των 105 με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η μία είναι ότι από τους 105 τους 85 δεν τους ξέρει κανείς εκτός από το στενό τους περίγυρο. Και η δεύτερη ότι ένας από τους βασικούς δημιουργούς της είναι εγγράφως αντίπαλος της πολιτικής των επιδομάτων και της ιδεολογικής πολιτικής τους κινήματος διεκδίκησης αυτού του είδους της οικονομίας.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

 Δηλαδή, είναι εχθρός της πολιτικής ΣΥΡΙΖΑ!

Στη θλιβερή από άποψη συμμετοχής συμμάζωξη της «γέφυρας» των επώνυμων, πρωταγωνίστησαν και εκπροσώπησαν το δημιούργημα 7 από τους επώνυμους, που έχτισαν καριέρες με το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη.

Μουζέλης, Λιάκος, Μπίστης, Παν Παν, Παπαϊωάννου, Ρεπούση, Σιάνου, ο καθένας από την πλευρά του, αντί να ενταχθούν στην ελληνική αριστερά, είτε αυτή λεγόταν ΚΚΕ είτε Συνασπισμός, είτε εξωκοινοβουλευτικά σχήματα, προτιμούσαν να σιτίζονται ιδεολογικά, εργασιακά και έμπρακτα από το σύστημα εξουσίας. Όσο η εξουσία είχε θέσεις, λεφτά και λάμψη.

Άλλοι μεν από το πανεπιστημιακό περιβάλλον- κάποιοι παράνομα όπως αποδείχτηκε-, άλλοι από το μιντιακό και άλλοι από το συνδικαλιστικό. Όλοι υπηρετώντας το ΠΑΣΟΚ είτε του Ανδρέα είτε του Σημίτη. Κυρίως του δεύτερου. Πάντως, αν και κατά δήλωσή τους αριστεροί, συζούσαν σε απολύτως διεφθαρμένο κυβερνητικό περιβάλλον αγκαλιά με την εξουσία! Κανένα πρόβλημα!

Μάλιστα, η τακτική αρθρογραφία όλων ανεξαιρέτως στις εφημερίδες της εποχής, στήριζε «τον εκσυγχρονισμό» του Πανταγιά και του Τσουκάτου και τον αστικό φιλελευθερισμό της κυβέρνησης Σημίτη. Ο ολετήρας της ελληνικής ιστορίας στα πανεπιστήμια και στα σχολεία Αντώνης Λιάκος, μάλιστα, ήταν μέχρι και το 2008 πρόεδρος του Ομίλου Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας (ΟΠΕΚ) – που είχε για σκοπό τη ζύμωση ιδεών και την προβολή προτάσεων εφαρμοσμένης πολιτικής συνδεδεμένης με τον εκσυγχρονισμό του Κώστα Σημίτη. Με αντιπρόεδρο την άλλη προσωπικότητα του εκσυγχρονισμού και νυν υπουργού Πολιτισμού Μυρσίνη Ζορμπά. Η οποία, παρεμπιπτόντως, ενδιαφέρθηκε για το όργιο με τις οικοδομικές άδειες που θάβουν την Ακρόπολη, μόλις διαμαρτυρήθηκαν χιλιάδες πολίτες. Οι οποίοι, εντελώς συμπτωματικά, ψηφίζουν!

Ο καθηγητής Λιάκος, λοιπόν, που εδώ και καιρό έχει προσεταιριστεί στενά πάλι την εξουσία, που δεν την έχασε ούτε επί Καραμανλή, έχει εγγράφως αποκηρύξει τη σημερινή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία όμως καλεί τους πολίτες να την ψηφίσουν!

Σε άρθρο του στο Βήμα τον Νοέμβριο του 2008, το οποίο μοιάζει περισσότερο να βοηθάει την τότε κυβέρνηση Καραμανλή παρά το ΠΑΣΟΚ που το κάνει ρόμπα, και με τίτλο «Απολογισμός ενός εκσυγχρονισμού», γράφει: «Στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ήταν σαφές ότι το μοντέλο της κρατικά διευθυνόμενης οικονομίας που είχε εγκαθιδρυθεί στην Ελλάδα ήδη από τη δεκαετία του 1930 είχε φτάσει στα όριά του είτε με τη μορφή της επιδότησης των παρασιτικών ημετέρων της περιόδου της Δεξιάς είτε με τη μορφή της κοινωνικής πολιτικής του ΠαΣοΚ της δεκαετίας του ’80. Με τον ίδιο τρόπο είχε φτάσει σε ιδεολογικό αδιέξοδο και η ιδεολογία που συνόδευε αυτή την οικονομία και πάνω στην οποία δημιουργήθηκε το μοντέλο του συνδικαλισμού και του διεκδικητικού κινήματος, έστω και αν αυτό έγινε δυσκολότερα κατανοητό.»

Με δεδομένο ότι η πολιτική που εφαρμόζει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή ακριβώς που ο καθηγητής – και πολύ σωστά- θεωρεί ότι οδηγεί σε αδιέξοδο, είναι να απορεί κανείς πώς αυτός ως πρωτεργάτης της «γέφυρας» καλεί τους πολίτες να την ψηφίσουν! Εκτός αν πρέπει να υπερψηφιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί αλλιώς απειλούνται τα «κεκτημένα» του καθηγητή και άλλων του ίδιου προφίλ αν έρθει μια άλλη κυβέρνηση, που δεν θα είναι ανεκτική στην καθηγητική ασυδοσία σε πανεπιστήμια και σχολεία. Την οποία ο κ Λιάκος και οι συν αυτώ έχουν αναδείξει σε επιστήμη.

Από κοντά, ο κ Μπίστης, που εγκατέλειψε την ανανεωτική αριστερά, την εποχή που ο Σημιτισμός απορφάνιζε τα εξουσιολιγούρικα στελέχη της, για να προσεταιριστεί το κρατικό σύστημα Πανταγιά- Τσουκάτου. Αμφότεροι πρώην στελέχη της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς! Αγκαλιά με τη σοσιαλφιλελεύθερη κυβέρνηση.

Από κοντά ο άλλοτε πρόεδρος της σημιτικής ΕΡΤ Παν Παν και η (αν)ιστορικός Μαρία Ρεπούση του συνωστισμού στη Σμύρνη και της παραχάραξης της ελληνικής ιστορίας για χάρη των κονδυλίων από προγράμματα που ήθελαν ελληνοτουρκική φιλία για εμπορικούς λόγους! Όλοι παλιά φορεμένα ρούχα της ιδεολογίας της εξουσίας, κοντά στα κονδύλια, κοντά στην ανυπαρξία κανόνων αξιολογήσεων και μακριά από το να μας μπούν τα δυό πόδια σ’ ένα παπούτσι. Μακριά από τους κανόνες της δημοκρατίας. Η δημοκρατία είναι «ιδιοκτησία μας» και την κάνουμε ό,τι θέλουμε…

Από τους 105 που υπογράφουν το περίφημο κείμενο για σύγκλιση με τον ΣΥΡΙΖΑ ξεχωρίζουν μετά βίας ο πρώην υπουργός Κωστής Βαϊτσος, ο καθηγητής Σωτήρης Βαλντέν, η πρώην διπλωμάτις Ντόρα Γροσομανίδου, ο καθηγητής Τάκης Καφετζής, ο πρώην πρύτανης του πανεπιστημίου Θεσσαλίας Π Λαζαρίδης, η καθηγήτρια Μαρία Μαυρομάτη, ο Γιάννης Μπουτάρης (που δεν ψηφίζει Νοτοπούλου!), η καθηγήτρια Μάρω Παντελίδου, ο Φώτης Προβατάς, ο καθηγητής Θ Σακελλαρόπουλος, ο αστροφυσικός Διονύσης Σιμόπουλος, ο συνθέτης Νίκος Τουλιάτος, ο καθηγητής Πάνος Χαραλάμπους και η ιστορικός τέχνης Άννα Χατζηγιαννάκη. Σύνολο 14! Κι απ αυτούς, οι πανελληνίως γνωστοί είναι μετά βίας 5! Μαζί με τους 7 που είπαμε στην αρχή, μας κάνουν αισίως σύνολο 21.

Οι άλλοι 84 είναι εντελώς άγνωστοι στο ευρύ κοινό, υπάλληλοι και επαγγελματίες. Και ορθώνεται το εύλογο ερώτημα: Από τους 341.320 των ψηφοφόρων της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και τους 222.166 του υποτιθέμενου όμορου Ποταμιού μόνο αυτούς βρήκαν να υπογράψουν ένα τέτοιο εμβληματικό και εξεγερτικό κείμενο; Από μισό εκατομμύριο ανθρώπους;

Η απάντηση στο ερώτημα είναι προφανώς και η απάντηση στο τι σόϊ γέφυρα είναι αυτή. Της απελπισίας. Πρόχειρη. Αρπακόλα ψηφοθηρική για τους πολίτες και υπαρξιακά θεσηθηρική για τους πιο πολλούς από τους πρωταγωνιστές. Στην πραγματικότητα, όμως, είναι σαν της Άρτας. Ολημερίς τη χτίζανε το βράδυ εγκρεμιζόταν.

Πηγή