Το αγροτικό παράδοξο και η τάση νεοκολιγοποίησης

Γράφει ο Γεώργιος Παπασίμος

Οι νέες αγροτικές κινητοποιήσεις, εν μέσω των «εθνικών πληγών» και της βύθισης του πολιτικού συστήματος, υπενθυμίζουν, για μια ακόμα φορά, το συνεχιζόμενο και ατιμώρητο εθνικό έγκλημα του ξεκληρίσματος της μικρομεσαίας αγροτιάς.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

 Η τελευταία υπήρξε ο βασικός πυλώνας της ελληνικής περιφέρειας, αλλά και της παραπαίουσας ελληνικής οικονομίας.

Ο μνημονιακός οδοστρωτήρας είχε δραματικές επιπτώσεις στον αγροτικό τομέα, παγιώνοντας τις συνθήκες της οξύτατης νεοκολιγοποίησης της πλειονότητας της αγροτικής τάξης. Το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής γης είναι υποθηκευμένο στις ορέξεις των σύγχρονων μεγαλοτσιφλικάδων, δηλαδή των συστημικών τραπεζών, χωρίς κανένας να έχει ασχοληθεί με ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της νεότερης Ελλάδας, αυτό της Αγροτικής Τράπεζας.

Έτσι, έναν αιώνα, και πλέον από την εξέγερση των αγροτών στο Κιλελέρ, για την κατάργηση των τσιφλικιών στη Θεσσαλία και στην υπόλοιπη Ελλάδα, βρισκόμαστε σήμερα στο ίδιο σημείο της έναρξης αυτού του εφιαλτικού κύκλου για την αγροτική τάξη. Γιατί, αν εξαιρέσει κανείς κάποιες «ανοιξιάτικες λιακάδες» στον σκληρό αγώνα επιβίωσης των αγροτών, κυρίως στην δεκαετία του 1980, το αγροτικό ζήτημα καταδεικνύει, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, τις έντονες στρεβλώσεις του ελληνικού περιφερειακού καπιταλιστικού συστήματος. Απουσιάζει οποιαδήποτε σοβαρή οραματική εθνική πολιτική αγροτικής ανάπτυξης σε όλη την περίοδο από την σύσταση του ελληνικού κράτους.

Διαφορετικά, δεν θα είχαμε το λεγόμενο «ελληνικό αγροτικό παράδοξο». Μια κατεξοχήν αγροτική χώρα, η Ελλάδα, να είναι ελλειμματική στο αγροτικό ισοζύγιο, με ετήσιο έλλειμμα να αγγίζει πλέον τα 7 δισ. ευρώ. Έτσι καταδεικνύονται οι εγκληματικές πολιτικές της παρασιτικής οικονομικής ολιγαρχίας και του πολιτικού προσωπικού, που κυβέρνησε την Ελλάδα διαχρονικά, έναντι της αγροτικής τάξης και της ανάπτυξης του πρωτογενούς οικονομικού τομέα.

Καθρέπτης πλήρους εξάρτησης

Το «αγροτικό παράδοξο», που αποτελεί και τον καθρέπτη της πλήρους εξάρτησης της Ελλάδας, όχι μόνο δεν περιορίσθηκε κατά την περίοδο που εισήλθαμε στην ΕΕ, αλλά αντίθετα γιγαντώθηκε. Αφενός υπήρξαν περιορισμοί από την Κοινή Αγροτική Πολιτική σε βασικής βαρύτητας προϊόντα (κτηνοτροφικά, γάλα κ.λπ.), αφετέρου καταδείχθηκε το ανεπαρκές του πολιτικού προσωπικού, που κυβερνά όλα αυτά τα χρόνια (ειδικότερα κατά την ύστερη Μεταπολίτευση). Αυτό επέτρεψε να χαθεί το μεγαλύτερο μέρος των ευρωπαϊκών κονδυλίων. Κονδύλια που θα έπρεπε να οδηγηθούν σε αύξηση των ανταγωνιστικών δομών της οικονομίας με βασική προτεραιότητα την αγροτική ανάπτυξη.

Αυτό το σύστημα παρακμής, που έχει επικαθήσει επάνω μας, έχει εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα στον ξένο παράγοντα. Όχι μόνο δεν έχει, έστω και κατ’ ανάγκη λόγω της χρεοκοπίας, στρατηγική για την ενίσχυση και ύπαρξη της ελληνικής γεωργίας και κτηνοτροφίας, αλλά, ως «θεραπαινίδα» των διεθνών τοκογλύφων-δανειστών, μετατρέπεται σε καταστροφέα και των τελευταίων υπολειμμάτων της πρωτογενούς αγροτικής παραγωγής μας. Είναι ο νεκροθάφτης της όποιας ελπίδας για ανάπτυξη της δευτερογενούς χρυσοφόρας διατροφικής βιομηχανίας, που θα μπορούσε να αποτελέσει βασικό πυλώνα αναστροφής της χρεοκοπίας και της απαξίωσης της Ελλάδας.

Ειδικότερα, οι ευθύνες των μνημονιακών κυβερνήσεων είναι τεράστιες. Αγγίζουν τα όρια του εθνικού εγκλήματος. Δεν έκαναν, έστω και σ’ αυτή την ιστορικά καταστροφική φάση για την Ελλάδα, το αυτονόητο εθνικό καθήκον για την ελληνική οικονομία και την σωτηρία του λαού: Να ενισχύσουν στοχευμένα τον πρωτογενή αγροτικό τομέα, δημιουργώντας συνθήκες καταπολέμησης της τρομακτικής ανεργίας, με ανάπτυξη μικρομεσαίων ανταγωνιστικών βιομηχανιών διατροφικών προϊόντων. Πρώτος στόχος έπρεπε να είναι η κάλυψη των διατροφικών αναγκών του ελληνικού λαού και η μείωση του αγροτικού ελλείμματος. Αντ’ αυτού, έχουμε φτάσει στο σημείο να εισάγονται σχεδόν όλα τα αγροτικά προϊόντα.

Απόνερα της μετάλλαξης ΣΥΡΙΖΑ

Το ιστορικό, δε, αυτό εθνικό καθήκον, που όφειλε να θέσει σε προτεραιότητα και να υλοποιήσει η σημερινή κυβέρνηση, όπως είχε δεσμευθεί προεκλογικά, εξαϋλώθηκε μέσα στα απόνερα της μνημονιακής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ. Είχαμε τη γιγάντωση της φορολογικής επιβάρυνσης των αγροτών και την μη λήψη οποιουδήποτε μέτρου για μείωση του κόστους μέσα σε ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό διεθνές πλαίσιο, αυτό της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά βλέπουμε και τα γρήγορα αντανακλαστικά της αδικαιολόγητης καταστολής. Πριν ακόμα ξεκινήσουν οι αγροτικές κινητοποιήσεις, δέκα αγροτοσυνδικαλιστές του μπλόκου της Νίκαιας έλαβαν κλήτευση για να δικαστούν κατηγορούμενοι για παρακώλυση συγκοινωνιών.

Περισσότερο από ποτέ, σήμερα απαιτείται η ανάγκη δημιουργίας ενός νέου πολιτικού υποκειμένου, έξω από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό εξουσίας. Αυτό πρέπει να συγκροτήσει και να υλοποιήσει ένα συνεκτικό εθνικό στρατηγικό σχέδιο για την γεωργική παραγωγή στην Ελλάδα, που θα περιλαμβάνει:

• Σύγχρονες υποδομές, με προτεραιότητα στα ποιοτικά και βιολογικά προϊόντα.
• Σύνδεση της παραγωγής και του χωραφιού με την μεταποίηση, μέσω ισχυρών συνεταιρισμών και άλλων μορφών συλλογικής δράσης.
• Μετατροπή της Ελλάδος σε κέντρο γενετικού παραγωγικού υλικού και αποτροπή της νεοκολιγοποίησης, μέσω της συλλογικής αξιοποίησης της δημόσιας γης (εκκλησιαστική και μοναστηριακή περιουσία, διακατεχόμενες εκτάσεις, δάση και ερημοποιημένα τμήματα).

Σε αυτή τη μεγάλη πρόκληση, η αγροτική τάξη οφείλει, μετά από την χρόνια πολιτική χειραγώγησή της από τα διάφορα κόμματα εξουσίας, να πρωτοστατήσει, ανακαλύπτοντας, έστω και τώρα που βρίσκεται «στο απόσπασμα», τις επαναστατικές ρίζες της. Ρίζες που ξεκινούν από το Κιλελέρ με πυξίδα την αναφορά του Νίκου Καζαντζάκη στην «Ασκητική»: «Να λες εγώ μονάχος θα σώσω τη γη, αν δεν σωθεί εγώ θα φταίω», επαναπροσδιορίζοντας έτσι το καθήκον απέναντι στον εαυτό της και την Πατρίδα.

Πηγή