Κοινοβουλευτική κομματοκρατία

Γράφει ο Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης

Είναι ηλίου φαεινότερο, ότι το κομματικό σύστημα δεν έχει πάρει κανένα μάθημα από το παρελθόν και εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχει υπέρ του λαού, αλλά σαν ο λαός να υπάρχει για να εξυπηρετεί το σύστημα.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

 Η αναθεώρηση του Συντάγματος έδειξε όχι μια Βουλή, αλλά μια παιδική χαρά. Μισθοδοτούμενη από τους πολίτες.

Και για να μην πολυλογούμε:

Η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας δεν γίνεται για να εξυπηρετούνται τα κόμματα, αλλά ο λαός. Οι πολίτες. Για να υπάρχει μια εξουσία, ανεξάρτητη από την κυβέρνηση, που να εξασφαλίζει ότι το Σύνταγμα τηρείται και δεν παραβιάζεται. Αυτός είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα.

Επομένως, δουλειά των κομμάτων είναι να κόψουν το λαιμό τους να εκλέγουν πρόεδρο από τη Βουλή, όπως ορίζει το Σύνταγμα. Και δεν είναι καθόλου δουλειά τους να αλληλοϋποβλέπονται, να αλληλοϋπονομεύονται, να δρουν με γνώμονα αν τα συμφέρει ή όχι να εκλέξουν πρόεδρο και με πόσες ψήφους, αν η εκλογή σημαίνει νίκη ή ήττα του τάδε ή του δείνα κόμματος και αν θα εκμεταλλευτούν την εκλογή για να στριμώξουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους ή να ρίχνουν κυβερνήσεις.

Όλα τα αυτά είναι αρρώστιες, δυσλειτουργίες της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και απαξίωσή της στα μάτια των πολιτών. Πράγματα εξαιρετικά επικίνδυνα. Η εκλογή προέδρου είναι επιβεβαίωση της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και η μη εκλογή του είναι ήττα της και ήττα των πολιτικών μηχανισμών της, που είναι τα κόμματα. Όλα τα άλλα είναι κουβέντα να γίνεται

Η θρησκεία και οι εκκλησίες υπάρχουν, είτε το θέλουμε είτε όχι. Και υπάρχουν πιστοί, είτε το θέλουμε είτε όχι. Επομένως, μέχρι οι θρησκείες να εξαφανιστούν – αν εξαφανιστούν-και μέχρι οι πιστοί να πάψουν να υπάρχουν, δουλειά των κομμάτων είναι να φροντίζουν για την αρμονική λειτουργία τους με το κράτος. Έτσι ώστε και οι θρησκείες να υπηρετούν τους πιστούς και τους άπιστους και τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος, αλλά και το κράτος να υπηρετεί τους πολίτες, ασχέτως θρησκεύματος, σεβόμενο την ανάγκη του καθενός να πιστεύει ότι υπάρχει σωτηρία της ψυχής εν ζωή και μετά θάνατον.

Κανένα κόμμα δεν έχει δικαίωμα να επιβάλει τη δική του άποψη ερήμην των πιστών και ερήμην των κληρικών τους. Όσο κι αν διαφωνεί κι όσο κι αν πολλοί ξέρουν ότι αρκετοί εκπρόσωποι θεών και θεοτήτων επί της Γής δεν είναι καθόλου συνεπείς προς αυτά που λένε ότι πιστεύουν. Αυτό το τελευταίο είναι δουλειά της Δικαιοσύνης και δουλειά των πιστών να ακολουθούν έναν ασυνεπή ή απατεώνα. Σάμπως οι εκπρόσωποι των κομμάτων είναι όλοι συνεπείς με τους ψηφοφόρους τους;

Η Παιδεία είναι δικαίωμα όλων των πολιτών. Και δουλειά των κομμάτων είναι να την παρέχουν απλόχερα, από οποιαδήποτε ΣΟΒΑΡΗ και ΑΞΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ πηγή. Επίσης, δουλειά τους είναι να βάζουν όρους τέτοιους που να προστατεύουν τους πολίτες από απατεώνες εκμεταλλευτές και αμόρφωτους που εμφανίζονται για διδάσκαλοι.

Δεν είναι δουλειά των κομμάτων να αποφασίσουν από πού θα πάρει μόρφωση κάθε πολίτης. Αρκεί να μπορεί να την πάρει ο πιο φτωχός και ο πιο πλούσιος. Ο πιο καθυστερημένος και ο πιο ευφυής. Με τους όρους μια σοβαρής συντεταγμένης πολιτείας.

Η ψήφος των βουλευτών είναι υποχρέωσή τους. Δεν είναι δικαίωμά τους. Οι βουλευτές δεν υπάρχουν αυτόνομοι σαν φυσικά πρόσωπα. Εκπροσωπούν τους ψηφοφόρους τους. Όταν μιλάνε και δρουν, δρουν σαν αντιπρόσωποι ψηφοφόρων. Πολιτών. Λαού.

Αυτό, όχι απλώς δεν έχει γίνει συνείδηση από τους Έλληνες βουλευτές, αλλά, αντίθετα, διατυμπανίζουν το «δικαίωμά τους» να «εκφράζουν ό,τι τους κατέβει την κάθε μέρα ή την κάθε περίοδο. Έτσι, έχουμε τα φαινόμενα βουλευτών που, έχοντας εκλεγεί με μια συγκεκριμένη εντολή από τους ψηφοφόρους τους, που είναι το ανώτατο Σώμα, χωρίς να το ρωτήσουν να σουλατσάρουν μεταξύ κομμάτων ανάλογα με τα προσωπικά τους συμφέροντα. Θεωρώντας κι όλας ότι αυτό είναι δικαίωμά τους!

Οι βουλευτές επίσης υπάρχουν για να συμφωνούν ή να διαφωνούν ευθέως και με θάρρος με ό,τι κατατίθεται στη Βουλή. Χτες, γίναμε μάρτυρες της καινοφανούς νοοτροπίας δημοκρατικού κόμματος- του πρώην ΠΑΣΟΚ- που ψήφισε μόνο με έναν βουλευτή, ενώ οι υπόλοιποι απείχαν επίτηδες, για να αποτρέψουν λέει την ψήφιση άρθρων στην επόμενη Βουλή με μειωμένη πλειοψηφία!

Να με συμπαθάνε οι αγαπητοί βουλευτές, αλλά έχουν παρεξηγήσει το ρόλο τους και το ρόλο των κομμάτων. Τα κόμματα δεν δικαιούνται να μαγειρεύουν. Παρ όλο που το κάνουν. Τουλάχιστον δεν το διατυμπανίζουν. Και δεν το δικιολογούν. Όταν ψηφίζονται άρθρα του Συντάγματος υπάρχει το «συμφωνώ», «διαφωνώ», «δεν παίρνω θέση». Το «δεν ψηφίζω» για άλλους λόγους, στρατηγικής, εκτός κατάθεσης γνώμης , και μάλιστα διαφημίζοντάς το, δεν είναι κοινοβουλευτική διαδικασία. Είναι διαδικασία διαδρόμου.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με όλα τα κόμματα. Που ψηφίζουν με στρατηγικές αντί με έκφραση γνώμης. Που ψηφίζουν για το συμφέρον του κόμματος και όχι για το συμφέρον του λαού. Γιατί, και αυτό είναι το χειρότερο, τα κόμματα έχουν την πεποίθηση, πως είναι καλό για το λαό ό,τι είναι καλό για το κόμμα. Και πως το κόμμα εκφράζει το λαό και όχι ο λαός το κόμμα. Δρουν και σκέφτονται σαν να είναι υποχρεωμένος ο λαός να τα ακολουθεί και όχι σαν να είναι αυτά υποχρεωμένα να ακολουθούν το λαό.

Ο κατάλογος του ελληνικού αντικοινοβουλευτισμού των κομμάτων είναι μακρύς. Γι αυτό είμαστε και εδώ που είμαστε. Και αναρωτιόνται μερικοί από πού γεννιόνται τα άκρα. ΤΟ ΘΡΑΣΎΤΕΡΟ μάλιστα είναι ότι αναρωτιόνται φωναχτά αυτοί που τα γεννάνε τα άκρα.

Πηγή