Το ΝΑΤΟ βλάπτει τα Βαλκάνια

Τι σημαίνουν οι σχεδιασμοί του διεθνούς χωροφύλακα στην ευρύτερη περιοχή

Γράφει ο Ρούντι Ρινάλντι

Μετά τα πανηγύρια, αρχικά για την ψήφο «εμπιστοσύνης» προς την κυβέρνηση μειοψηφίας και μετά για την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, το ελληνικό κοινοβούλιο επικύρωσε το πρωτόκολλο εισόδου της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ. Στα ψιλά και στα μουλωχτά, με διαδικασίες fast track και μόλις 48 ώρες μετά το πράσινο φως από το αρχηγείο του ΝΑΤΟ που έκανε πρώτο δεκτή την αίτηση προσχώρησης.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

 Η εξέλιξη ήταν προεξοφλημένη, αφού στο άρθρο 2 της Συμφωνίας αναφερόταν ρητά πως η Ελλάδα με κανένα τρόπο δεν θα εμποδίσει την είσοδο της «Β. Μακεδονίας» στους διεθνείς οργανισμούς.

Ακόμα μια φορά, σοβαρά ζητήματα ανακατεύτηκαν με ευτελείς και μικροπολιτικές στάσεις. Με τρόπο βαθιά υποκριτικό, ιδίως τα δύο μεγαλύτερα κόμματα προσπάθησαν να υποστηρίξουν τη στάση τους, ψηφίζοντας υπέρ ή κατά. Ας εξετάσουμε την κατάσταση λίγο πιο ήρεμα και νηφάλια.

Νατοποίηση της Βαλκανικής

Το ΝΑΤΟ ποτέ δεν αποτέλεσε κάτι διαφορετικό από τον στρατιωτικό βραχίονα του δυτικού ιμπεριαλισμού και ιδίως των ΗΠΑ. Ο επιθετικός αυτός οργανισμός γιγαντώθηκε μέσα στο ψυχρό πόλεμο. Μετά από αυτόν, μετά το 1989-91, αντί να συρρικνωθεί ή να αποσυρθεί από περιοχές, μετατράπηκε «παραδόξως» στον μεγαλύτερο διεθνή χωροφύλακα. Η δικαιοδοσία δράσης του, εξαπλώθηκε σχεδόν πλανητικά και οι δραστηριότητές του διευρύνθηκαν σε ακραίο βαθμό.

Το ΝΑΤΟ είναι ο ένοπλος βραχίονας της δυτικής παγκοσμιοποίησης και έχει αναλάβει στη νέα εποχή ρόλο ανάσχεσης των αναδυόμενων δυνάμεων στον υπό διαμόρφωση πολυπολικό κόσμο. Ευρύτατο πεδίο δράσης του αποτελεί σε αυτή τη νέα φάση η κατάληψη όλων των κενών που άφησε η απόσυρση της ΕΣΣΔ και των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και η ανοιχτή πλέον περικύκλωση της Ρωσίας.

Στα Βαλκάνια σε όλη την εποχή του ψυχρού πολέμου, υπήρχαν μόνο δύο χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ, Ελλάδα και Τουρκία (από το 1952). Σήμερα, μέλη του στα Βαλκάνια είναι επίσης οι Βουλγαρία, Ρουμανία, Σλοβενία (2004), Αλβανία, Κροατία (2008), Μαυροβούνιο (2017) και τώρα η ΠΓΔΜ. Τα ειδικά καθεστώτα σε Βοσνία-Ερζεγοβίνη και Κόσοβο έχουν βέβαια φιλική σχέση με το ΝΑΤΟ, ενώ πλέον η Σερβία είναι η μόνη χώρα που είναι εκτός, βρισκόμενη στο επίκεντρο των ανταγωνισμών ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία.

Η Νατοποίηση της Βαλκανικής δεν γίνεται επ’ ωφελεία της ειρήνης, της σταθερότητας και της ευημερίας των λαών της περιοχής. Προχωρά μάλιστα με επαναχάραξη των συνόρων, καταστροφικούς πολέμους, αλυτρωτισμούς και καταλήστευση πλουτοπαραγωγικών πόρων των χωρών. Αλλά και με τον «εκδυτικισμό» περιοχών και την εγκατάσταση αποτελεσμάτων της «προόδου», όπως το εμπόριο ναρκωτικών και λευκής σάρκας, και οι κάθε είδους μαφίες που κάνουν χρυσές δουλειές δίπλα στις δυνάμεις του ΝΑΤΟ και τις τεράστιες βάσεις του.

Οι σχεδιασμοί του ΝΑΤΟ για τα Βαλκάνια είναι πολεμικοί, σχεδιασμοί δημιουργίας ζωνών ειδικού σκοπού και υπερεκμετάλλευσης. Μαζί με αυτές, και ζώνες μεταφοράς και εγκατάστασης τεράστιων προσφυγικών ροών, ώστε να γίνεται η κατάλληλη διαλογή για το δυναμικό που έχει ανάγκη ο «πολιτισμένος κόσμος της Δύσης».

Η Νατοποίηση των Βαλκανίων προχωρά μαζί με την αποβαλκανοποίηση, τη διάλυση δηλαδή κάθε ιδιαιτερότητας και πραγματικής ελεύθερης συνεργασίας και συνάντησης μεταξύ των βαλκανικών χωρών και λαών. Η διαδικασία αυτή, δεν φέρνει την πρόοδο στην περιοχή αλλά δημιουργεί ή προϋποθέτει τον διχασμό και τη διαίρεση σε μια περιοχή που την ενώνουν πολλά (αλλά και τη χωρίζουν δύσκολα κι αιματηρά επεισόδια του παρελθόντος). Το ΝΑΤΟ αδιαφορεί για τα Βαλκάνια και τους λαούς της περιοχής.

Η Νατοποίηση της Βαλκανικής δεν γίνεται επ’ ωφελεία της ειρήνης, της σταθερότητας και της ευημερίας των λαών της περιοχής. Προχωρά μάλιστα με επαναχάραξη των συνόρων, καταστροφικούς πολέμους, αλυτρωτισμούς και καταλήστευση πλουτοπαραγωγικών πόρων των χωρών

Ξανά για την ουσία της Συμφωνίας

Για όποιον δεν το αντιλήφθηκε, η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν ένα «τολμηρό» βήμα προώθησης της Νατοποίησης των Βαλκανίων, αλλά με απώλεια για την Ελλάδα σοβαρών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Η Ελλάδα υποχρεώθηκε σε μια ταπεινωτική συμφωνία που ανοίγει τον δρόμο σε ρευστοποίηση έως διαμελισμό της υπόστασής της, για χάρη του ΝΑΤΟ.

Οι ενεργειακοί δρόμοι, οι ανταγωνισμοί στην περιοχή και η ενεργοποίηση περιφερειακών δυνάμεων που συνάπτουν διάφορες συμμαχίες και τριγωνικές σχέσεις, θα επηρεάσουν καθοριστικά την ίδια την υπόσταση της χώρας, και φυσικά τα σύνορα στην περιοχή. Μειονοτικά ζητήματα, αλυτρωτισμοί και εθνικισμοί, θα λειάνουν το έδαφος για να προχωρήσουν τα σχέδια διαφόρων δυνάμεων. Το ΝΑΤΟ απλώνεται στην περιοχή, όχι για «επιδιορθώσει» και να φύγει, αλλά για να μείνει και να εξουσιάσει.

Η Συμφωνία των Πρεσπών, ελάχιστη σχέση είχε με το κλείσιμο κάποιων διαφορών ανάμεσα σε δύο χώρες. Είχε σχέση με την εκτύλιξη και εφαρμογή αυτού ακριβώς του σχεδιασμού στα Βαλκάνια.

Ο ελληνικός λαός διαισθάνεται τους κινδύνους και τις απειλές που τον περιβάλλουν. Αισθάνθηκε ότι μπορούσε να μην περάσει η Συμφωνία των Πρεσπών, είτε λόγω των εμποδίων μέσα στην ίδια την ΠΓΔΜ είτε γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα δεν θα τα κατάφερνε. Από την αντίστασή του, δεν αναδείχθηκε η πλευρά της Νατοποίησης. Αυτό, αντικειμενικά διευκόλυνε την κυβέρνηση στους χειρισμούς της γενικά και ειδικά στο ασύλληπτο «μπούλινγκ» απέναντι σε όσους αντιστρατεύονταν τη Συμφωνία. Προσπάθησε να εμφανιστεί η ίδια σαν προοδευτική, ενώ απλώς εκτελεί μια άθλια παραγγελία των ΗΠΑ, και ακροδεξιός όποιος αντιτίθεται στη Συμφωνία.

Βέβαια, οι «Πρέσπες» έφεραν σοβαρές αναταράξεις και αλλαγές μέσα στον πολιτικό κόσμο, κι αυτό έχει άμεση σχέση με τη μεγάλη αντίθεση που συνάντησαν στον ελληνικό λαό. Για παράδειγμα, σε αντίθεση με σήμερα, όταν το 2017 το Μαυροβούνιο έγινε μέλος του ΝΑΤΟ και παρά τις σφοδρές αντιδράσεις της Ρωσίας, η επικύρωση της ένταξής του από την ελληνική Βουλή έγινε με συντριπτική πλειοψηφία. Και τότε ο ίδιος σχεδιασμός προχωρούσε για τα Βαλκάνια και αυτόν εφάρμοζαν όσοι υπερψήφιζαν, άσχετα αν δεν το πήρε σχεδόν κανείς χαμπάρι.

Αστικά κόμματα και ΝΑΤΟ

Σχεδόν όλα τα λεγόμενα αστικά κόμματα έχουν υποστείλει κάθε κριτική απέναντι στο ΝΑΤΟ. Όλα ευθυγραμμίστηκαν με αυτό και υποκλίνονται στο δόγμα «ανήκομεν στην Δύση». Η (μη κυβερνητική) Αριστερά, απλώς καταγγέλλει γενικόλογα το ΝΑΤΟ ή και το χρησιμοποιεί για να πετάξει τη μπάλα στην εξέδρα.

Τα κόμματα της Δεξιάς και του Κέντρου, από την δεκαετία του 50 μέχρι τη δικτατορία δεν αμφισβητούσαν καθόλου την αμερικανοκρατία και το ΝΑΤΟ. Ακολούθησε η εμπλοκή του Συμφώνου και των ΗΠΑ σε όσα ακολούθησαν, στη χούντα και τις μηχανορραφίες που οδήγησαν στην τραγωδία της Κύπρου. Ήταν τόσο εξόφθαλμος ο φιλοτουρκικός ρόλος τους, που ο Κ. Καραμανλής τον Αύγουστο του 1974 αποφάσισε την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Το 1980 έχουμε πλήρη επιστροφή στον Οργανισμό επί Ν.Δ. και βέβαια συνέχεια επί ΠΑΣΟΚ, με αστερίσκους σε διάφορες αποφάσεις έως κάποιο σημείο. Μετά έλειψαν κι αυτοί… Με το «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» του Σημίτη στην κρίση των Ιμίων, ανοίγει μια νέα περίοδος φιλοαμερικανισμού, ο οποίος απογειώνεται στις μέρες του ΣΥΡΙΖΑ. Η Συμφωνία των Πρεσπών, ο έρωτας με τις ΗΠΑ και οι φιλοφρονήσεις όλων των δυτικών παραγόντων για τον Τσίπρα και το έργο του, αποτελούν τραγική σελίδα. Όχι μόνο για την Ελλάδα και τον λαό της. Είναι μαχαιριά και για όλους τους λαούς της Βαλκανικής. Αριστερά, σκαπανέας του ΝΑΤΟ, υπηρέτης του χειρότερου ολοκληρωτισμού, της παγκοσμιοποίησης…

Το μέλλον;

Ποιο μπορεί να είναι το μέλλον της Ελλάδας και των Βαλκανίων; Μέσα από ποιες διευθετήσεις, ποιους αγώνες, πόσο αίμα και προσπάθεια για να μην λιγοστέψει η Ελλάδα, για να υπάρχει πρόοδος και ειρήνη στην περιοχή; Αυτά τα ερωτήματα δεν απαντιούνται εν κενώ, ούτε μακριά από τον λαό. Γατί το να υπάρχουν «ελεύθεροι άνθρωποι σε ελεύθερες χώρες» είναι μεγάλο όραμα που θα τροφοδοτήσει τον καημό και την ανάσταση του λαού.

Πηγή