Η τράπεζα της συμφοράς

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Ο κίνδυνος της Deutsche Bank θεωρείται μεγαλύτερος για την Ευρωζώνη, από αυτόν της Ιταλίας – αν και η Γερμανία ευελπιστεί πως με την έξοδο της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ, ο χρηματοπιστωτικός τομέας της οποίας έχει μεγάλο μερίδιο στην ευρωπαϊκή αγορά, οι δικές της τράπεζες θα ωφεληθούν, επιλύοντας σημαντικό μέρος των προβλημάτων τους.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Επικαιρότητα

Φαίνεται πως η Φύση έχει λάβει υπ’ όψιν της τις ιδιαιτερότητες των διαφόρων κρατών, όταν μοίραζε τα αγαθά της – όπως στην περίπτωση της Γερμανίας, από την οποία στέρησε την ενέργεια για να μην έχει τη δυνατότητα να κυριαρχήσει σε έναν συμβατικό πόλεμο, καθώς επίσης τις χρηματοπιστωτικές ικανότητες, για να μην μπορεί να κερδίσει έναν οικονομικό πόλεμο.

Όπως λοιπόν έχασε το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, κυρίως λόγω της έλλειψης ενέργειας, έτσι θα χάσει και τον οικονομικό που διεξάγει σήμερα στην Ευρώπη – με στόχο τη μετατροπή της σε μία γερμανική αυτοκρατορία, ανεξάρτητη από τις Η.Π.Α. που στη συνέχεια θα διεκδικούσε την ηγεμονία του πλανήτη.

Το αδύναμο σημείο της εν προκειμένω είναι οι δύο μεγάλες τράπεζες της, η Deutsche Bank και η Commerzbank (CB)  – τις οποίες προσπαθεί να συγχωνεύσει με μία περίεργη βιασύνη, αλλάζοντας ακόμη και το νομικό πλαίσιο που υπάρχει στη χώρα. Σύμφωνα δε με τις πληροφορίες που διαρρέουν, η τράπεζα των σκανδάλων, η Deutsche Bank, σχεδιάζεται να μετατραπεί σε μία εταιρεία χαρτοφυλακίου που στη συνέχεια θα επανεκτιμήσει τα περιουσιακά της στοιχεία – οπότε τις φορολογικές τους συνέπειες. Εκτός εάν φυσικά αποκαλυφθούν ακόμη μεγαλύτερες απάτες μετά τον έλεγχο των βιβλίων της – υπενθυμίζοντας πως μέχρι στιγμής έχει πληρώσει πρόστιμα της τάξης των 18 δις $, ενώ εκκρεμούν πάνω από 5.000 αγωγές εναντίον της.

Περαιτέρω, η βιασύνη της Γερμανίας να επιλύσει το πρόβλημα δεν έχει μόνο σχέση με την κατάρρευση της τιμής της μετοχής της Deutsche Bank (γράφημα) ή/και με τα υπόλοιπα οικονομικά της προβλήματα – αλλά, επί πλέον, με τις ευάλωτες ανάγκες της για εξωτερική χρηματοδότηση σε δολάρια (dollar short), ως αποτέλεσμα των πλεονασμάτων της.

Με δεδομένο δε το ότι, οι χρηματαγορές φοβούνται τη μείωση του παγκοσμίου ρυθμού ανάπτυξης, κυρίως ως αποτέλεσμα του εμπορικού πολέμου που έχουν κηρύξει οι Η.Π.Α., ένα χρηματιστηριακό κραχ, το σπάσιμο της φούσκας των ακινήτων που έχει ήδη ξεκινήσει σε ορισμένες χώρες (Αυστραλία, Καναδάς), καθώς επίσης την επάνοδο της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους μέσω της Ιταλίας ή/και της Γαλλίας, αποφεύγουν πλέον την τοποθέτηση των χρημάτων τους στις τράπεζες – πριν από όλες στις δύο γερμανικές που είναι κάτι περισσότερο από προβληματικές.

Ειδικότερα, εκτός από τα δικά τους μεγάλα λάθη, οι δύο τράπεζες είναι αντιμέτωπες με τη δύσκολη δομή της γερμανικής τραπεζικής αγοράς – όπου ανταγωνίζονται τις συνεταιριστικές τράπεζες, καθώς επίσης τις αποταμιευτικές (Sparkassen), σημειώνοντας πως στη χώρα λειτουργούν συνολικά 1.668 ιδρύματα, όταν στη Γαλλία 786, στην Ιταλία 586 και στη Μ. Βρετανία 341 (γράφημα). Η τραπεζική αγορά δε τις Γερμανίας θεωρείται από τις δυσκολότερες παγκοσμίως, επιβαρυνόμενη επί πλέον από τα αρνητικά επιτόκια της ΕΚΤ – τα οποία μόνο εν μέρει μεταφέρουν στους πελάτες τους, μέσω υψηλότερων τελών. Ενώ τώρα σε παγκόσμιο επίπεδο υπολογίζεται μία αύξηση 5% έως το 2021 στη λιανική τραπεζική, στη Γερμανία το ποσοστό είναι μόλις 1% – κάτι που φυσικά δεν είναι αρκετό για να επιβιώσουν.

Επόμενο πρόβλημα τους είναι το υψηλό κόστος λειτουργίας τους σε σχέση με τα έσοδα τους – το οποίο στην Deutsche Bank ήταν 93,97% το 2017, στην CB 86,29%, ενώ στις άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες πολύ χαμηλότερο (γράφημα). Με απλά λόγια, για να εισπράξει η Deutsche Bank ένα ευρώ, πρέπει να αποδίδει σχεδόν τα 0,94 Σεντ – οπότε η αποτελεσματικότητα της είναι καταστροφική. Οι συνέπειες φαίνονται καθαρά τα κέρδη τους, όπου η Deutsche Bank εγγράφει ζημίες για τρίτη συνεχή χρονιά – οπότε τα ίδια κεφάλαια της συρρικνώνονται διαρκώς και αναγκάζεται να προβεί σε αυξήσεις κεφαλαίου που δεν ενθουσιάζουν καθόλου τους μετόχους της.

Στα πλαίσια αυτά, η απόδοση των ιδίων κεφαλαίων της Deutsche Bank είναι αρνητική, στο -1,71% και της CB μόλις 0,54% – όταν της γαλλικής BNP 8,10% και της αμερικανικής J.P. Morgan Chase 9,86% (γράφημα). Όσον αφορά το κόστος κεφαλαίου των δύο τραπεζών ευρίσκεται μεταξύ του 8% και του 10% – ενώ οφείλουμε να γνωρίζουμε πως τα προβληματικά περιουσιακά στοιχεία στους Ισολογισμούς των ευρωπαϊκών τραπεζών, κυρίως των γερμανικών, πλησιάζουν τα 6 τρις €, οπότε είναι πολύ πιο επικίνδυνα από τα κόκκινα δάνεια που διατηρούνται κάτω από το 1 τρις €.

Σε κάθε περίπτωση, ο κίνδυνος της Deutsche Bank αλλά και της CB, θεωρείται μεγαλύτερος για την Ευρωζώνη από αυτόν της Ιταλίας – αν και η Γερμανία ευελπιστεί πως με την έξοδο της Μ. Βρετανίας από την ΕΕ, ο χρηματοπιστωτικός τομέας της οποίας έχει το μεγαλύτερο μερίδιο στην ευρωπαϊκή αγορά, οι δικές της τράπεζες θα ωφεληθούν, επιλύοντας μεγάλο μέρος των προβλημάτων τους. Ως εκ τούτου υπάρχει μία ακόμη «κρυφή πτυχή» που αφορά τις σκληρές διαπραγματεύσεις που δρομολόγησε η Γερμανία, δολοφονώντας ουσιαστικά τη Μ. Βρετανία – στην οποία δεν δίνεται η απαιτούμενη σημασία.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, στον τομέα της ενέργειας που επίσης η Φύση δεν έδωσε στη Γερμανία, η Ελλάδα διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο – αφού ο στόχος της πιο διεφθαρμένης χώρας στον πλανήτη είναι η σύνδεση του Δούναβη με το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, οπότε η πρόσβαση της στα ενεργειακά μας αποθέματα, καθώς επίσης στους αγωγούς από τη Μέση Ανατολή.

Απαραίτητη προϋπόθεση θεωρεί την δημιουργία μίας ανεξάρτητης Μακεδονίας μέσω των Σκοπίων, η οποία θα συμβάλλει επί πλέον στον επόμενο διαμελισμό της Ελλάδας, με την «αποκοπή» της Θράκης – έτσι ώστε να διευκολυνθεί ο άξονας Γερμανίας-Τουρκίας, με όλα τα πλεονεκτήματα που θα προσφέρει στη Γερμανία.

Όταν ακούμε λοιπόν τον Έλληνα πρωθυπουργό να ισχυρίζεται ότι, η παράδοση ενός ονόματος όπως της Μακεδονίας, με ιστορία 3.000 ετών, είναι σωτήρια για το Έθνος, πόσο μάλλον όταν ασφαλώς γνωρίζει τα σχέδια της Γερμανίας, είναι τουλάχιστον απογοητευτικό – εάν όχι εξοργιστικό για εκείνους που δεν ανέχονται να αντιμετωπίζεται ένας ολόκληρος λαός ως ανόητος από τους ιθύνοντες του.  

Πηγή