Οικονομία κάνε και σφίξε τα λουριά

Γράφει ο Γ.Κ.

Με λόγια απόφοιτου Κολλεγίου Αθηνών με μεταπτυχιακό στο Harvard είπε ο Κυριάκος, αυτό που με άλλα λόγια είχε γράψει στους στίχους του στα «Μικροαστικά», ο Γιάννης Νεγρεπόντης.

«Οικονομία κάνε και σφίξε τα λουριά» έγραψε ο Νεγρεπόντης και μας τραγούδησε ο Κηλαηδόνης.

«Οι νέοι σήμερα δεν έχουν κουλτούρα αποταμίευσης» είπε ο Κυριάκος.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Πού την πέταξε την σοφία αυτή, ο Κυριάκος;

Σε ένα παρατηρητήριο επιχειρηματικότητας.

Παρατηρητήρια υπάρχουν πολλά στην ελληνική επικράτεια.

Από τις τιμές των καυσίμων μέχρι τις τιμές των αγροτικών προϊόντων και από τις πυρκαγιές μέχρι τις τσούχτρες του Κορινθιακού, υπάρχουν μάτια που βλέπουν τι γίνεται στην πατρίδα μας.

Τίποτα δεν μπορεί να ξεφύγει από τους άγρυπνους αυτούς φρουρούς, όχι μόνο των φυσικών η οικονομικών γεγονότων, αλλά και των κοινωνικών ή πολιτιστικών φαινομένων που παρατηρούνται στην ελληνική κοινωνία.

Μια απλή αναζήτηση στο Google για το πλήθος των Παρατηρητηρίων θα σας πείσει, και τα πιο πολλά λόγια θα φορτώσουν ένα κείμενο με περιττές λέξεις.

Οι παρατηρητές, φαντάζομαι, βλέπουν, ακούν και γράφουν, όχι στα αρxίδια τους, ό,τι συμβαίνει.

Συγκεντρώνουν στοιχεία και πληροφορίες, επεξεργάζονται δεδομένα και διοργανώνουν ημερίδες, στις οποίες καλούν υπουργούς, αρχηγούς κομμάτων και υπεύθυνους ανάληψης δράσεων, για να μιλήσουν και να πουν, σαν πιο σοφοί, τις δικές τους προτάσεις για την προληπτική αντιμετώπιση φυσικών, κοινωνικών η οικονομικών συμβάντων.

Παλιότερα, τις μαζώξεις αυτές τις λέγανε συζητήσεις στρογγυλής τραπέζης και ήταν κλειστού τύπου.

Τις διοργάνωνε συνήθως ένας δημοσιογράφος και καλούσε αυτούς, που όχι μόνο συμφωνούσαν με την πολιτική γραμμή της εφημερίδας, άλλα είχαν και pedigree ήθους πάνω στο θεματικό αντικείμενο του τραπεζιού.

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι, το στρογγυλό τραπέζι -το συγκεκριμένο ήταν και τετράγωνο, και η φωτογραφία με αυτούς που κάθισαν έχει εξαφανιστεί από το Google- για θέματα διαφάνειας και διαφθοράς, το είχε οργανώσει ένας πατερούλης της ελληνικής δημοσιογραφίας με προσκεκλημένους κάποιον Χριστοφοράκο της Siemens, έναν γενικό διευθυντή εταιρείας κινητής τηλεφωνίας -που αργότερα μπλέχτηκε στην υπόθεση «αυτοκτονίας» ενός στελέχους της- και έναν επιχειρηματία που πλημμύρισε την αγορά με μετοχές φούσκες μέχρι να την φαλιρίσει και να την πασάρει στο χαρτοφυλάκιο θυγατρικής εταιρείας επενδύσεων τραπέζης με φυγόδικους Διευθυντές και μακαρίτη Πρόεδρο, που έριξε στην συνέχεια όχι μόνο την τράπεζα του έξω, αλλά έβαλε και μια ολόκληρη ξένη χώρα στα μνημόνια.

Μιλούσαν για εταιρικούς κώδικες ηθικής οι δύο πρώτοι και ο επιχειρηματίας -αυτός που βάρεσε στη συνέχεια κανόνι- για την ανάγκη θέσπισης κανόνων προστασίας του κεφαλαίου των επενδυτών.

Αυτά ήταν στρογγυλά τραπέζια μιας άλλης εποχής, αλλά στις μέρες μας τα έχουν κόψει.

Την θέση τους έχουν πάρει οι θεματικές ημερίδες που διοργανώνονται από παρατηρητήρια σαν αυτό που πήγε και μίλησε ο Κυριάκος.

Αλλάξανε τα πράγματα.

Το μόνο που δεν άλλαξε, είναι η δεξαμενή άντλησης των συνέδρων και των ακροατών των ημερίδων. Είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι που περιφέρονται από ημερίδα σε ημερίδα.

Μην νομίσετε ποτέ ότι σε αυτές τις ημερίδες μαζεύονται αργόσχολοι, χασομέρηδες και δημοσιοσχεσίτες που ακούν ένα μ@λάκα να μιλάει και, μόλις τελειώσει, πάνε στο μπουφέ του ξενοδοχείου για μπύρα και καναπεδάκια.

Όχι. Είναι επαγγελματίες με ασχολίες συναφείς με το θέμα που θα συζητηθεί στην ημερίδα.

Σε ημερίδα, παραδείγματος χάρη, για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών, παρευρίσκονται Αξιωματικοί της Πυροσβεστικής, Πρόεδροι σωματείων εθελοντών πυροσβεστών και προμηθευτές πυροσβεστήρων ξηράς σκόνης.

Σε ημερίδα για την προστασία του Κορινθιακού από τις τσούχτρες, μαζεύονται αξιωματικοί του Λιμενικού, οικολόγοι και ξενοδόχοι από το Κιάτο και το Λουτράκι.

Από τα παραπάνω, εύκολα μπορείτε να συμπεράνετε ότι σε ημερίδα του Παρατηρητηρίου επιχειρηματικότητας θα μαζεύονται -εκτός από πολιτικούς- entrepreneurs και καινοτόμοι, που όλοι τους νοιάζονται να πάρει μπρος η οικονομία.

Το Παρατηρητήριο επιχειρηματικότητας -υπάρχουν τρία τέσσερα ανάλογου περιεχομένου, ένα έχει ο ΣΕΒ, ένα η Περιφέρεια Αττικής, ένα το Πανεπιστήμιο Κρήτης- είναι αυτό που έχει φτιάξει μια ομάδα, κόμμα, σύλλογος, ούτε και εγώ μπορώ να καταλάβω τι στον κόρακα είναι, που λέγεται «Δράση».

«Ποια είναι αυτή, η Δράση;» ρώτησα την σύζυγο μου, και εκείνη μου εξήγησε ότι είναι το κόμμα που έφτιαξε ο Μάνος το 2009, μετά την συνταξιοδότησή του από την Νέα Δημοκρατία, και κάποιος Κοντογιαννόπουλος πού ξεκίνησε από την Νέα Δημοκρατία και πέρασε ένα φεγγάρι από το ΠΑΣΟΚ.

Στις ευρωεκλογές του 2009, ιδρυτές του κόμματος και στελέχη, που μπήκαν στα ψηφοδέλτια, βρήκαν, μέσα στο 0,7% που τους ψήφισαν, και την δική τους ψήφο.

Το 2012 συνασπίστηκαν με ένα κόμμα του 0,1 %, μια «Φιλελεύθερη Συμμαχία», που τους ήξερε μόνο η μάνα τους, και λίγο πριν τις εκλογές του ίδιου χρόνου συνασπίστηκαν με την «Δημιουργία ξανά» του Τζήμερου, που έστελνε γράμματα στη Μέρκελ, προτρέποντάς την να μην είναι τόσο ελαστική με τους Έλληνες.

Παραμονές εκλογών του 2012, ο πάγκος της «Δράσης» ενισχύθηκε με τον κατηγορούμενο για παιδoφιλία στην Μολδαβία, πρώην τότε βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας -σήμερα έχει επανέλθει στο κόμμα του, στην αρχή ήταν και αντιπρόεδρος- Νίκο Γεωργιάδη.

Αν νομίζετε ότι θα είχε χάσει η μανά το παιδί και το παιδί την μάνα με όλο αυτό το αλισβερίσι των γκρουπούσκουλων της ακροφιλελεύθερης δεξιάς, η μάνα το έχασε στην κυριολεξία, όταν μπήκαν μέσα στην Δράση και τα ορφανά της Μπακογιάννη από τη «Δημοκρατική Συμμαχία».

Σκυλακάκηδες, Ξαφάδες και δεν ξέρω και εγώ ποια άλλα φρούτα μαζεύτηκαν εκεί μέσα, είχαν σαν αποτέλεσμα, να πατώσουν και πάλι εκλογικά όλον αυτόν τον νεοφιλελεύθερο συρφετό.

Όπως ήταν φυσιολογικό, αλλάξανε αρχηγό. Στην θέση του Μάνου βάλανε μια Λυμπεράκη, που μπαινόβγαινε στο ΣΚΑΙ και γυρνούσε από κόμμα σε κόμμα.

«Γιατί να δίνονται συντάξεις σε γέρους» είπε πριν δύο χρόνια η εξαίρετη αυτή Κυρία «και να στερούνται ευκαιριών απασχόλησης οι νέοι σε επιχειρήσεις;».

Η εξήγηση της Κυρίας, που πέρασε ένα φεγγάρι και από το ΠΟΤΑΜΙ, και από ό,τι φαίνεται θα καταλήξει σε κάποιο ψηφοδέλτιο του Κυριάκου, που μαζεύει ότι βρίσκεται κάτω, είναι ότι οι επιχειρηματίες, που θα πληρώνουν λιγότερους φόρους και εισφορές, θα έχουν διαθέσιμα κεφάλαια για επενδύσεις χάρη στις οποίες θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας για νέους.

Το να προσπαθεί αριστερός κειμενογράφος να αποκρούσει ιδεολογικά την κάθε νεοφιλελεύθερη μπαρούφα είναι σαν να προσπαθείς -όπως λέει ο σοφός λαός- να πλύνεις αράπη με σαπούνι.

Τις λέξεις του χαλάει, ο κειμενογράφος, και δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να ανοίξουμε διάλογο.

Στο κάτω-κάτω η κυρία Λυμπεράκη, δεν πρότεινε ούτε να ρίξουμε στους γέρους στον Καιάδα, ούτε να τους βάλουμε σε κανένα ιδιωτικό φούρνο για να τους εξαφανίσουμε.

Να τους κόψουμε τις συντάξεις είπε, και αυτό που είπε δεν διαφέρει σε τίποτα με αυτό που είχε πει τόσο η αξιότιμη κυρία Μιράντα, όταν μιλούσε για την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων, όσο και ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, ο Χατζηδάκης, που κόντεψε να πλακώσει τον Μοσκοβισί, γιατί δεν δεσμεύτηκε ότι θα περικόψει και άλλο τις συντάξεις.

Για να μη ξεφεύγουμε από το θέμα και πλατειάζουμε άσκοπα γύρω από φαιδρά πρόσωπα, ας επανέλθουμε και πάλι στην «Δράση», μπας και βρούμε τον πολιτικό μίτο του Παρατηρητηρίου στο οποίο πήγε και έβγαλε λόγο ο Κυριάκος για την αποταμίευση.

Τον Απρίλιο του 2014, η «Δράση» και η «Δημιουργία ξανά» ανακοίνωσαν τον σχηματισμό ενός νέου εκλογικού συνασπισμού, που τον ονόμασαν «Γέφυρες».

Μέχρι στιγμής, όλα καλά;

«Ναι» θα απαντήσει ο βιαστικός αναγνώστης, «αλλά πολύ μπερδεμένα, ρε φίλε».

Τα πράγματα μπερδεύτηκαν ακόμη περισσότερο το 2015, όταν το κόμμα αποφάσισε να στηρίξει το «Ποτάμι» του Σταύρου και όλοι αυτοί οι γυρολόγοι, μπήκαν στα ψηφοδέλτιά του.

Μπήκαν, λοιπόν, στα ψηφοδέλτια ενός κόμματος, του Ποταμιού, του κατέβασαν το εκλογικό ποσοστό αντί να του τον ανεβάσουν, και κανένας τους δεν βγήκε βουλευτής.

Αν δεν καταλάβατε το γιατί, όλοι αυτοί οι αποτυχημένοι πολιτικάντηδες, είτε κατεβαίνουν μόνοι τους, είτε συνασπισμένοι σαν Δράσεις, Γέφυρες και Ποτάμια, πατώνουν σε εθνικές η δημοτικές εκλογές -το πολύ πολύ να βγάλουν κανένα Τζήμερο στην Περιφέρεια- είναι γιατί εκπροσωπούν μια ασήμαντη μειοψηφία.

Και σε αυτό το Παρατηρητήριο επιχειρηματικότητας, που έστησε η παρέα των αποτυχημένων πολιτευτών, βρήκε να πάει και να μιλήσει ο Κυριάκος.

Ρώτησα την σύζυγό μου, που είναι φιλελεύθερη και γνωρίζει το κάθε καρύδι αυτής της καρυδιάς, τι ακριβώς είναι το Παρατηρητήριο της Επιχειρηματικότητας.

«Είναι μία πρωτοβουλία της ‘Δράσης’», μου είπε.

-Χαίρω πολύ. Κάτι πιο ουσιαστικό;

-Αγάπη μου, είναι αυτοί που κάνουν την βρώμικη δουλειά της Νέας Δημοκρατίας στο κομμάτι της οικονομίας. Είναι κάτι σαν τους φασίστες της Χρυσής Αυγής που έχουν αναλάβει τον εθνικό τομέα, τους παπάδες που έχουν αναλάβει –ex officio- τους πιστούς και τους καναλάρχες που επικουρούν το τμήμα κοινωνικής καθοδήγησης.

-Τι νόμισες; Ότι είναι η Νέα Δημοκρατία είναι σαν το μπουρδέλο της αριστεράς που η μία πουτάνα ξεβρακώνει την άλλη; Υπάρχουν ρόλοι μέσα στο κόμμα.

Δεν χρειαζόταν να μου πει τους ρόλους του καθενός. Ένα συλλαλητήριο, μια πυρκαγιά, η κανένας καυγάς μεταξύ αλλοδαπών στη Μυτιλήνη, είναι αρκετό για να καταλάβεις ποιος κάνει αντιπολίτευση.

Το γεγονός ότι ο Κυριάκος έπαιξε μπάλα με άστεγους, δικαιολογεί την παρουσία του σε ένα όμιλο άστεγων πολιτικών, σαν αυτόν της «Δράσης», που περνάνε την ώρα τους, κάνοντας ημερίδες για την επιχειρηματικότητα που χαντάκωσαν οι Συριζαίοι.

Και σύνεδρος να μην είσαι, και το φυλλάδιο με τις ομιλίες να μην έχεις διαβάσει, ξέρεις εκ των προτέρων για τι πράγμα θα μιλήσουν.

Όλοι τους, λίγο-πολύ, κατά καιρούς έχουν πει ότι το κράτος -με εξαίρεση την αστυνομία που την αγαπάνε- καλό είναι να μας αδειάσει την γωνία και να αφήσει ελεύθερο το χέρι της αγοράς να φροντίσει για την παιδεία, την υγεία, την πρόνοια και τον πολιτισμό.

Όποιος από αυτούς και να μιλήσει, τα ίδια πράγματα θα πει.

Για τα κουπόνια που πρέπει να μοιράζονται στους γονείς και να διαλέγουν αυτοί σε ποιο σχολείο θα στέλνουν τα παιδιά τους, για την εκχώρηση των εισφορών σε ιδιωτικές ασφαλιστικές αλά Πινοσέτ και για τους χορηγούς που θα φροντίζουν να χρηματοδοτούν τις πολιτιστικές παραστάσεις και να ταΐζουν τους αδύναμους.

Κανείς τους δεν θα σου πει ότι τα κουπόνια, που πρώτος σκέφτηκε ο Φρίντμαν, όταν μοιράστηκαν στην κατεστραμμένη -από τον τυφώνα Κατρίνα- Λουϊζιάνα, εξαργυρώθηκαν στην δευτερογενή αγορά από άνεργους γονείς για να αγοράσουν τρόφιμα από τα τοπικά Lidl.

Κανείς τους δεν θυμάται τα ομόλογα του Ψωμιάδη και τον ασφαλιστικό κολοσσό της AIG που σώθηκε από το αμερικάνικο κράτος.

Και, φυσικά, κανείς δεν λέει στα ίσια ότι ο χορηγός θα χρηματοδοτήσει μόνο κανένα Χωμενίδη η Μαρκουλάκη να ανεβάσουν θεατρικά τους έργα η παραστάσεις. Δεν είναι μ@λάκας να πάει να ρίξει λεφτά στο έργο εκείνου που θα τον βάλει στο στόχαστρό του.

Στο Παρατηρητήριο επιχειρηματικότητας ο Κυριάκος -δεν τα άκουσα και όλα όσα είπε- νουθέτησε τους νέους να αποκτήσουν κουλτούρα αποταμίευσης.

«Σήμερα ένας νέος εργαζόμενος» είπε ο Κυριάκος, «δεν έχει καμία κουλτούρα αποταμίευσης, κατά συνέπεια η έννοια του ατομικού κουμπαρά που θα ελέγχει ο κάθε εργαζόμενος θα συμβάλλει σε αυτή την κουλτούρα. Πολλές χώρες έχουν προσθέσει παρόμοια στοιχεία στο ασφαλιστικό τους».

Ακούγοντας για κουμπαρά, θυμήθηκα τις μαθητικές εκθέσεις που μας έβαζαν και γράφαμε την ημέρα της αποταμίευσης.

Αν δεν το γνωρίζετε, είχα αριστεύσει σε ένα διαγωνισμό στο Γυμνάσιο. Ήμουνα, από τότε, πολύ καλός στις εκθέσεις.

Και στην βράβευση, πήρα σαν δώρο ένα βιβλιάριο του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου με κατατεθειμένο ένα ποσόν γύρω στις 1.000 δραχμές η 3,30 περίπου σε σημερινά ευρώ.

Θα είχα δικαίωμα να τα σηκώσω με το πού θα ενηλικιωνόμουν.

Τα είχα ξεχάσει για χρόνια πολλά αυτά τα χρήματα.

Όχι, γιατί σαν φοιτητής δεν τα είχα ανάγκη, αλλά τα άφηνα να δω πού θα φτάσουν την δεκαετία που τα επιτόκια ήταν ψηλά.

Το βιβλιάριο χρόνο με το χρόνο φούσκωνε.

Είχα βάλει στοίχημα να τα σηκώσω τριάντα χρόνια μετά την αποφοίτησή μου.

Όσο είδατε εσείς αυτά τα χρήματα άλλο τόσο τα είδα και εγώ.

Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο αφού απορρόφησε μία ASPIS Bank, που είχε φτιάξει ο Ψωμιάδης-όχι ο μακαρίτης με τα νυχτερινά κέντρα -αλλά ο άλλος της Πρόνοιας- άλλαξε δύο τρία ονόματα και από το 2013 είναι σε ειδική εκκαθάριση.

«Κάνετε αίτημα να δούμε πού βρίσκονται τα χρήματά σας» μου είπε η υπάλληλος του εκκαθαριστή.

Με την εξυπνάδα που με διακρίνει, στα ευφυολογήματα απέναντι σε γυναίκες, την ρώτησα αν πρέπει να κάνω τάμα για να μου τα βρει.

Τάμα, βέβαια, δεν έκανα γιατί το ποσόν ήταν ευτελές. Τάματα, όμως, και πολλά μάλιστα έκαναν όσοι έψαχναν να βρουν τα χρήματα που αποταμίευσαν στα εγγυημένα ομόλογα του Ψωμιάδη η του Ελληνικού Δημοσίου.

Τα μεν του Ψωμιάδη έγιναν καπνός, τα δε του Δημοσίου κουρεύτηκαν από την παρέα Παπαδήμου-Βενιζέλου-Στουρνάρα κατά 80%, και αυτοί που τα έχουν μπορούν να τα εξαργυρώσουν μετά από σαράντα χρόνια.

Οι συνταξιούχοι του 2012 -λογικά θα έχουν όλοι πεθάνει μετά από σαράντα χρόνια– είτε θα τα εξαργυρώσουν στον Άγιο Πέτρο, αν τα παιδιά τους κάνουν αποποίηση κληρονομιάς, είτε θα τα αφήσουν σαν φιλοδώρημα στα εγγόνια τους.

Θα πει κάποιος ότι αυτά είναι ατυχή παραδείγματα αποταμίευσης και δεν πρέπει να στέκονται εμπόδιο σε μια κουλτούρα αποταμίευσης, που στερούνται οι νέοι σήμερα.

Σωστά, γιατί οι νέοι της εποχής του Σημίτη-Παπαντωνίου-Στουρνάρα, που είχαν ακούσει τους εκσυγχρονιστές να τους μιλούν και αυτοί για αποταμίευση μέσω του Χρηματιστηρίου, σήμερα που οι τίτλοι μετοχών είναι ηλεκτρονικοί, δεν έχουν ούτε τα χαρτιά των μετοχών στα χέρια τους για να τα πουλήσουν στους γύφτους με το κιλό.

Προβοκατόρικα παραδείγματα μας αναφέρεις, θα ισχυριστεί ο εμβολιασμένος με την κουλτούρα αποταμίευσης αναγνώστης. Τόσοι και τόσοι άνθρωποι αποταμιεύουν τα χρήματα τους. Χάσανε όλοι τα χρήματα τους;

Ναι, χάσανε, και πολλοί μάλιστα. Στην Αμερική μία στις δύο τράπεζες στατιστικά πτωχεύει.

Ξέχασαν όλοι την Lehman Brothers και δεν θα είχανε στα σίγουρα ξεχάσει τον κολοσσό της AIG, εάν δεν έμπαινε στη μέση η αμερικανική κυβέρνηση με εκείνη την ένεση των 115 δισ. δολλαρίων.

Καλό, βέβαια, είναι να ξεχάσουν και την ισπανική Caixa ή την Northern Rock με ενεργητικό όσο το μισό δικό μας ΑΕΠ.

Ακόμη καλύτερα, να ξεχάσουν τους Κύπριους που τους κούρεψαν τις καταθέσεις τους.

Κι αν κάποτε, οι νέοι του σήμερα χρειαστεί να σηκώσουν τα χρήματα τους από πτωχευμένη τράπεζα, ας οπλιστούν με υπομονή. Η ουρά, για να σηκώσουν ό,τι έχει μείνει, είναι πολύ μεγάλη.

Για να πούμε, όμως, και του βλάκα -συγγνώμη του στραβού ήθελα να γράψω- το δίκιο, ο Κυριάκος δεν μίλησε ούτε για καταθέσεις, ούτε για μετοχές, ούτε για κρατικά ομόλογα.

Για κουμπαρά μίλησε, που προφανώς θα κρατάει κάποιος Λαυρεντιάδης, Βγενόπουλος η και Μηλιώνης- γιατί όχι;- αλλά θα τον ελέγχει ο εργαζόμενος.

«Άνοιξε τον κουμπαρά, ρε Μηλιώνη, να δω τι έχει μέσα. Δεν πιστεύω να κάνεις πάρτι με τα λεφτά μου» θα του λέει ο εργαζόμενος, όταν θέλει να ελέγξει τον κουμπαρά που του βαστάει ο κάθε Μηλιώνης.

Να είναι σίγουρος ότι από τον κάθε ιδιώτη Μηλιώνη θα τα πάρει πίσω. Όπως τα πήραν οι πατεράδες τους από τον Ψωμιάδη.

Σας φαίνεται γελοίο το παράδειγμα του κουμπαρά, που θα κρατάει ο κάθε τυχάρπαστος με τις οικονομίες ενός νέου παιδιού, και δε σας φαίνεται γελοίο να κάνει μαθήματα αποταμίευσης ένας άνθρωπος που ξεκίνησε να δουλεύει -όσο δούλεψε δηλαδή- με ένα δεκαχίλιαρο τον μήνα;

Εδώ, στην αδελφή του Κυριάκου δεν έφταναν το Πάσχα τα 1.800 Ευρώ -ήταν το όριο ανάληψης από τις τράπεζες το μήνα- για να ψωνίσει στα βαφτιστήρια της τσουρέκια και τα έβαλε με τον Τσακαλώτο, και θα φτάσουν να ζήσει ένας εργαζόμενος με τετρακόσια ευρώ και να αποταμιεύει και από πάνω;

Παραφράζοντας ελαφρώς τον Όσκαρ Ουάιλντ, το να συμβουλεύεις αυτόν που παίρνει τέσσερα κατοστάρικα τον μήνα -και αν τα παίρνει στην ώρα του- να μάθει αποταμίευση, είναι σαν να συμβουλεύεις πεινασμένο να κάνει δίαιτα.

-Μα καλά, βλαμμένο είναι το παιδί και λέει αυτές τις βλακείες, θα αναρωτηθεί κάποιος.

Όχι, ο Κυριάκος δεν είναι βλαμμένος. Βλαμμένοι είναι αυτοί που τον ακούνε και δεν του λένε, ότι καλύτερα να μη μιλάει, παρά να μιλάει και να πετάει κοτσάνες.

Τον πήρε χαμπάρι μέχρι και η σύζυγός μου, που είναι παραδοσιακή ψηφοφόρος της Δεξιάς και fan του Μεϊμαράκη, από τη δεκαετία του ’90, τότε που ήταν φοιτήτρια και τον είχανε αρχηγό στη ΔΑΠ, και αργότερα που ωρίμασε, του Καραμανλή.

«Θα έλεγε ποτέ, αυτός ο Βούδας που είχαμε, τέτοια πράγματα; Τον είδες ποτέ τον Κώστα, να πάει σε συνέδριο και να ξεφουρνίζει αυτές τις αρλούμπες; Όχι. Θα καθότανε στη ταβέρνα του, θα έλεγε τα καλαμπούρια του και θα πήγαινε το βράδυ να δει Champions League. Αυτό το παιδί, τι θέλει και μιλάει, ρε γαμώτο; μου είπε. «Κοντεύει να γίνει η Αυλωνίτου της Νέας Δημοκρατίας».

-Μα, η Αυλωνίτου είναι νούμερο, ρε γυναίκα.

-Και τον Κυριάκο για νούμερο θα τον περάσουν με αυτά που κάθεται και αραδιάζει. Είπαμε να προμοτάρουμε την ελεύθερη οικονομία και την επιχειρηματικότητα, αλλά όχι και έτσι. Πού να βρουν λεφτά οι νέοι να αποταμιεύσουν;

Αυτές οι κουβέντες της ήταν, που με έκαναν να ξεσπάσω.

«Πού να βρουν λεφτά;» της απάντησα, «εκεί που τα βρίσκουν όλα τα παράσιτα.».

Το λάθος του Κυριάκου, δεν είναι ότι είπε να αποκτήσουν οι νέοι κουλτούρα αποταμίευσης.

Το λάθος του είναι ότι δεν τους είπε να την συνδυάσουν με την κουλτούρα της αρπαχτής, της διαπλοκής και της φοροδιαφυγής.

Αλλά δεν φταίει αυτός. Οι διοργανωτές της ημερίδας φταίνε.

Αυτοί έπρεπε, μαζί με τον Κυριάκο, να καλέσουν και ορισμένα εκλεκτά πρόσωπα της ελληνικής κοινωνίας, για να δώσουν αυτοί συμβουλές, όχι μόνο για αποταμίευση, αλλά και το τι δουλειές πρέπει να κάνουν για να βγάζουν λεφτά.

Γιατί, αν δεν κάνεις μια δουλειά της προκοπής, πώς θα μπορέσεις να έχεις περίσσευμα για τον κουμπαρά;

Δέκα Παπασταύρου έπρεπε να φωνάξουν, να τους εξηγήσουν τα πρακτικά κόλπα της αποταμίευσης.

Ο original Παπασταύρου θα τους μάθαινε πώς να στήνουν παναμέζικες offshore και οι υπόλοιποι εννιά πώς να βγάζουν χρήματα από μεσιτείες οπλικών συστημάτων.

Μερικούς πατριώτες από την λίστα Lagarde, με τους δύο χιλιάδες φοροφυγάδες που αθώωσε το Συμβούλιο της Επικρατείας, έπρεπε να καλέσουν -όχι όλους, που να χωρέσουν τόσοι σε μια αίθουσα;- για να εξηγήσουν στα νέα παιδιά πως κατάφεραν να στείλουν στο εξωτερικό τόσα δισ.

Πού να περισσέψουν λεφτά, για να αποταμιεύσουν τα νέα παιδιά;

Την πρώην σύζυγο ενός αλουμινά και νυν σύζυγο του Γιάννου να ρωτήσουν, για να τους εξηγήσει πώς μια γραμματέας έχει στο λογαριασμό της στην Ελβετία πάνω από ένα εκατομμύριο Ευρώ.

-Εσύ, τι νομίζεις γυναίκα; Έχουν χρήματα στην άκρη οι υπάλληλοι, οι μικροέμποροι, οι βιοτέχνες και όλοι όσοι ασχολούνται με την παραγωγική οικονομία; Κάνεις λάθος. Χρήματα και πολλά μάλιστα, έχουν σε τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελλάδα- όσοι δεν άκουσαν τον Στουρνάρα και τον Άδωνι, που τους έλεγε να τα στείλουν έξω-και στην Ελβετία η και εγώ δεν ξέρω που αλλού, οι απόγονοι των Γερμανών συνεργατών, οι ευπατρίδες που πήραν τα δάνεια από το σχέδιο Marshall για να φτιάξουν τα κουφάρια που σαπίζουν σήμερα κλειστά, οι λαθρέμποροι πετρελαίου, οι τοκογλύφοι, οι ναρκέμποροι -οι σοβαροί με ποδοσφαιρικές ομάδες, όχι τα βαποράκια- και οι επιχειρηματίες που έσπρωξαν σε αφελείς μετοχές ψοφίμια και έβγαλαν τα χρήματα τους έξω, φεσώνοντας τράπεζες και προμηθευτές.

Αν δεν βγάζεις λεφτά, πώς να αποταμιεύσεις;

Αν δεν αποταμιεύεις, πώς θα πάρεις λεφτά από τον κουμπαρά για να ανοίξεις στο Ρέμο σαμπάνιες και να γεμίζεις με λουλούδια τις γκόμενες που κάθονται δίπλα σου.

Λεφτά, πάρα πολλά λεφτά, όχι σε κουμπαρά, αλλά σε θυρίδες και τραπεζικούς λογαριασμούς εξωτικών νησιών, έχουν οι φυγόδικοι ή υπόδικοι τραπεζίτες, που αγόραζε ο ένας την τράπεζα του άλλου με δάνεια που έδινε ο ένας στον άλλον, οι προστάτες νυχτερινών κέντρων και οι πoυτάνες, όχι οι φτηνές που κάνουν πιάτσα με είκοσι ευρώ, οι άλλες που έπιασαν την καλή με το μoυνί τους.

Συγγνώμη ρε γυναίκα, που μιλάω έτσι. Άκου εκεί, αποταμίευση. Αποταμίευση χωρίς καλή μπίζνα γίνεται;

-Αποταμίευση, γυναίκα, μπορούν να κάνουν παιδιά πολιτικών που έστησαν εισπρακτικές εταιρίες ή εταιρίες διενέργειας εράνων, μεσίτες και μεσάζοντες του ΕΣΠΑ, φιλάνθρωποι που έκαναν business με τα ληγμένα κοτόπουλα που αγόραζε η Αρχιεπισκοπή, επαγγελματίες διαχειριστές ΜΚΟ που πουλάνε αλληλεγγύη, σύζυγοι υπουργών που έφτιαξαν εταιρίες δημοσίων σχέσεων για ιατρικά συνέδρια φαρμακευτικών εταιρειών, καναλάρχες που πήραν δάνεια με αέρα, εκβιαστές εκδότες, αυτοί τα κουβαλούσαν και σε σακ βουαγιάζ, και όλοι αυτοί με τα sites των πεντακοσίων αναγνωστών που έπαιρναν τις επιχορηγήσεις του ΚΕΕΛΠΝΟ. ΄

-Και επειδή όλοι αυτοί μπορεί να μην ξέρουν να ανοίξουν το στόμα τους, ας καλέσουν, τέλος πάντων. και κανένα δημοσιογράφο να δώσει συμβουλές αποταμίευσης.

Θα τους μάθουν πώς μπορούν και αυτοί να βρουν ένα εφοπλιστή τραπεζίτη να τους πληρώνει τα δάνεια, ώστε να τους περισσεύουν χρήματα για αποταμίευση.

Συνιστώ, βέβαια, στους διοργανωτές του Παρατηρητηρίου, να μην καλέσουν τον αριστερό κύριο Τσίμα, γιατί αυτός μετά βίας, και μετά από τόσα χρόνια δουλειάς, ίσα που έχει αποταμιεύσει τις τρείς επόμενες δόσεις του στεγαστικού του.

Όχι, όχι. Ο Παύλος Τσίμας μπορεί να είναι υπόδειγμα δημοσιογράφου, αλλά δεν είναι υπόδειγμα αποταμίευσης.

Με άκουγε, χωρίς να με διακόψει. Κάποια στιγμή δεν άντεξε.

-Έλα, έλα, σταμάτα τη φλυαρία. Αν μαζευτούν όλοι αυτοί που περιγράφεις, αγόρι μου, αυτό δεν θα είναι ημερίδα για αποταμίευση. Σύναξη της Κόζα Νόστρα, σε πεντάστερο του Παλέρμο, για ξέπλυμα μαύρου χρήματος θα είναι. Και, άκου να σου πω, μη συγχύζεσαι με αυτά που ακούς από τον Κυριάκο και μου πάθεις τίποτα.

-Όχι, ρε κουτό. Αφού το ξέρεις, πλάκα κάνω. Την Μαφία, άλλωστε, την λατρεύω.

Γ.Κ.

Υ.Γ.1. Συνιστώ στους νέους της «Δράσης», αντί να ρωτάνε αριστερά και δεξιά τους μεγάλους πώς φτιάχτηκε το κόμμα τους, να διαβάσουν στο κείμενο το ιστορικό τους. Δύο ώρες μου πήρε να μάθω όλους αυτούς τους απίθανους συνδυασμούς συνεργασιών. Και μαζί με το Παρατηρητήριο επιχειρηματικότητας, ας φτιάξουν και ένα παρατηρητήριο μεταγραφών των στελεχών που μπαινοβγαίνουν στο μαγαζί τους.

Υ.Γ.2 Μην πυροβολείτε τον κοσμηματοπώλη και τον μεσίτη της Ομόνοιας για το λιντσάρισμα του Ζακ.

Ο κοσμηματοπώλης, αν κρίνω από το μέγεθος του καταστήματος και την περιοχή που εδρεύει, στην Ομόνοια δηλαδή, εκεί που συχνάζουν αλλοδαποί και ντόπιοι χαμηλού εισοδηματικού επιπέδου, θα πρέπει να είναι μια θλιβερή καρικατούρα του κοινωνικοοικονομικού μοντέλου που έχει δημιουργήσει ο άκρατος εθνοφιλελευθερισμός και ο χρόνιος παλαιοκομματισμός. Είναι, πιθανόν, ένας μικρός οικογενειάρχης επιχειρηματίας, που έχει στο σπίτι του καναρίνι και σκύλο, την Κυριακή το πρωί πηγαίνει στην εκκλησία και το Σάββατο το μεσημέρι με το πού κλείνει το μαγαζί σε καμία φτηνή αλλοδαπή πoυτάνα. Τα βράδια, όταν ξεθεωμένος γυρίζει στο σπιτικό του, αφού ρίξει καμία χριστοπαναγία στην γυναίκα του, εάν το φαγητό δεν είναι της προκοπής, θα καθίσει να δει στην τηλεόραση κάποια Τατιάνα και να χαζέψει κώλoυς από το Next top model. Ο άνθρωπος αυτός, με την φυσιολογική κούραση που μεταφέρει από μια εξαντλητική μέρα, είναι ανθρωπίνως αδύνατον να καθίσει και να διαβάσει Έκο και Φουριέ.

Μην περιμένετε, λοιπόν, από ένα τέτοιο συμπολίτη μας καλύτερη συμπεριφορά.

Αυτός ο άνθρωπος, ο καταστηματάρχης, είναι πραγματικά για λύπηση. Ζυμώθηκε ιδεολογικά στην προστασία της μικροϊδιοκτησίας του, της οικογένειάς του και της πατρίδας -στα λόγια βέβαια η τελευταία- και από τα δύο μεγάλα κόμματα που τον κυβέρνησαν τις προηγούμενες δεκαετίες. Μεγαλωμένο φτωχόπαιδο, θα πέρασε από πολλές δουλειές μέχρι να καταφέρει να φτιάξει αυτήν την τρύπα στην Ομόνοια και να τη γεμίσει με φτηνά κοσμήματα. Και τα δύο μεγάλα κόμματα του έβαλαν την δική τους σφραγίδα. Η δεξιά τον είπε νοικοκυραίο και το ΠΑΣΟΚ, που είναι σήμερα πιο δεξιό από τους δεξιούς, μικρομεσαίο.

Με το πού τα δύο μεγάλα κόμματα ανακάλυψαν τον καθωσπρέπει νεοφιλελευθερισμό, αυτόν που ευαγγελίζεται η Ξαφά και ο Σκυλακάκης, άνθρωποι σαν τον κοσμηματοπώλη έχασαν το παραδοσιακό στήριγμά τους. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν πού ανήκουν.

Μοιραία, λοιπόν, έπεσαν στην αγκαλιά του Θέμου, του Μαυρίδη από το Liberal και της Χρυσής Αυγής. Εκεί βρήκαν τον ιδεολογικό προστάτη τους, όσο και αν ο Βορίδης με τον Άδωνι τους λένε ότι, όταν έρθουν στα πράγματα, θα καθαρίσει η Ομόνοια από μετανάστες, πούστηδες και πρεζόνια.

Αν σε αυτούς όλους τους παραπάνω προσθέσετε και τους νεοφιλελεύθερους, που η πολιτική τους δημιουργεί νέες στρατιές φτωχών και απαίδευτών ανθρώπων, θα κατανοήσετε καλύτερα την συμπεριφορά του καταστηματάρχη.

Αυτοί οι άνθρωποι, οι φτωχοί και απαίδευτοι, αν στερούνται και ευφυίας ακόμη χειρότερα, το μόνο που τους μένει να καλλιεργήσουν, είναι τα ένστικτά τους. Της επιβίωσης, της οικογενειακής προστασίας και της ατομικής ιδιοκτησίας. Και τα ένστικτα αυτά εξωτερικεύονται μόνο με βία απέναντι σε αυτούς που τους έμαθαν να μισούν.

Φασίστας δεν γεννιέσαι. Φασίστας γίνεσαι. Και όσο πιο φτωχός και αγράμματος είσαι, τόσο πιο εύκολα γίνεσαι φασίστας. Είναι παράλογο να περιμένουμε ευγενική αντιμετώπιση από έναν φτωχό κοσμηματοπώλη. Ο φασίστας δεν έχει τρόπους.

Θα πλάκωνε ποτέ ο Καίσαρης στις κλωτσιές τον Ζακ, εάν ήταν στη θέση του κοσμηματοπώλη της Ομόνοιας.

Όχι, φυσικά. Ο Καίσαρης δεν είναι φασίστας. Έχει ένα σοβαρό κατάστημα στο Κολωνάκι και την Μύκονο, και πιθανόν αλλού, η πελατεία του είναι εκλεκτή -δεν έχει σημασία αν κάποιοι πελάτες του μπορεί να είναι εγκληματίες του λευκού κολλάρου, αλλά σίγουρα δεν είναι Γεωργιανές ή Μολδαβές παραδουλεύτρες, που από το μεροκάματό τους θα μαζέψουν ένα πενηντάευρω για να αγοράσουν ένα κινέζικο σταυρό από κοσμηματοπωλείο της Ομόνοιας- και σε κάθε περίπτωση θα απέφευγε την οποιαδήποτε εμπλοκή με άτομο διαφορετικής κοινωνικής ομάδας.

Ένας πλούσιος και με αστική αγωγή κοσμηματοπώλης, με πελάτες υψηλών εισοδημάτων, έχει καλούς τρόπους. Δεν χρειάζεται να πλακώσει ο ίδιος έναν φουκαρά που θα αποπειραθεί να μπει στο μαγαζί του, γιατί θα τον απομακρύνει, πριν πλησιάσει καν, η ιδιωτική προστασία του μαγαζιού.

Ο κάθε Καίσαρης δεν είναι ο νοικοκυραίος της Ομόνοιας. Είναι ένας εκσυγχρονισμένος αστός.

Ε, λοιπόν, σε μικρομάγαζο μπήκε ο Ζακ για να προστατευτεί από αυτούς που τον κυνηγούσαν -ή δεν ξέρω και εγώ για ποιο άλλο λόγο-, σε μικροφασίστες νοικοκυραίους πάνω έπεσε. Και είχε την τραγική εξέλιξη που όλοι γνωρίζουμε.

Η θλιβερή ιστορία του Ζακ είναι βγαλμένη από το κοινωνικό αποστακτήριο του νεοφιλελευθερισμού.

Και ο κοσμηματοπώλης της Ομόνοιας, ο εθνοπατριώτης μεσίτης, και όσοι έβλεπαν χωρίς να αντιδρούν, είναι δυστυχώς η φιλτραρισμένη μούργα του άκρατου νεοφιλελευθερισμού.

(Αγαπητέ φίλε, έπος! Αυτό που μου προκαλεί εντύπωση με αυτούς τους φιλελέδες είναι οι σκατόφατσες που έχουν. Λες και είναι προϋπόθεση η σκατόφατσα για να είσαι φιλελές. Σκατόφατσα και ξινίλα. Και βέβαια, είναι όλοι αποτυχημένοι. Άλλη μια προϋπόθεση για να είσαι φιλελές. Αλλά καλά να πάθουν οι Έλληνες. Γιατί είναι καθυστερημένοι. Μακάρι να γίνει πρωθυπουργός ο Κυριάκος, το ζαβό παιδί του Μητσοτάκη. Αυτός είναι ο ιδανικός για πρωθυπουργός στο προτεκτοράτο. 

Αυτός αξίζει στους σημερινούς Έλληνες. Που το σηκώνει το δούλεμα περί αποταμίευσης ο οργανισμός τους, μετά από μια ατιμώρητη χρεοκοπία και Μνημόνια για πάντα. Δεν είναι καταπληκτικό ότι οι Έλληνες πληρώνουν το Μητσοτακέικο ακόμα; Βέβαια, φοβάμαι πως με τόσες κοτσάνες που πετάει ο Μητσοτάκης, ως και οι καθυστερημένοι Έλληνες θα τον πάρουν χαμπάρι και δεν θα τον κάνουν πρωθυπουργό. Άλλωστε, ξέρουν πως η πατρίδα τους η Ευρώπη προτιμάει τον Τσίπρα. Πάντως, στην Ελλάδα χρειάζεται ένα Παρατηρητήριο Ηλιθιότητας. Είναι το μόνο απαραίτητο Παρατηρητήριο. Να φέρουμε ξένους να το φτιάξουν. Οι Έλληνες δεν μπορούν. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)

Πηγή