Η μεγάλη αναστροφή της Σαουδικής Αραβίας

Του Τιερί Μεϊσάν

Ενώ εδώ και 35 χρόνια η Σαουδική Αραβία υποστηρίζει όλα τα τζιχαντιστικά κινήματα μέχρι και τα πιο εξτρεμιστικά, το Ριάντ φαίνεται ξαφνικά να αλλάζει πολιτική. Απειλούμενη για την ίδια την ύπαρξή της από μια πιθανή επίθεση του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ), η Σαουδική Αραβία έδωσε το σήμα για την καταστροφή της οργάνωσης. Αλλά σε αντίθεση με τα φαινόμενα, το ΙΚ συνεχίζεται να υποστηρίζεται από την Τουρκία και το Ισραήλ, τα οποία εμπορεύονται το πετρέλαιο που λεηλατούν.

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος

Προκαταρκτικά: το ΙΚ αποτελεί δυτική δημιουργία

Η ομοφωνία στο Συμβούλιο Ασφαλείας κατά του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ) και η ψήφιση του ψηφίσματος 2170 δεν είναι παρά μόνο μια στάση πρόσοψης. Δεν μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε την κρατική στήριξη την οποία απολάμβανε το ΙΚ και εξακολουθεί να έχει.

Για να πάρουμε μόνο τα πρόσφατα γεγονότα στο Ιράκ, ο καθένας μπορούσε και παρατήρησε ότι οι μαχητές του εισήλθαν στη χώρα με στήλες ολοκαίνουργιων Toyotas και οπλισμένα με ουκρανικό εξοπλισμό, νέο και αυτό. Με αυτόν τον εξοπλισμό κατασχέθηκαν αμερικανικά όπλα του ιρακινού στρατού. Επίσης, ο καθένας μας έμεινε έκπληκτος με το γεγονός ότι το ΙΚ διέθετε διαχειριστές ικανούς να αναλάβουν αμέσως την διαχείριση των κατακτημένων εδαφών και ειδικούς επικοινωνίας ικανούς να προωθούν τη δράση του στο Διαδίκτυο και στην τηλεόραση, ένα προσωπικό που ξεκάθαρα εκπαιδεύτηκε το Fort Bragg.

Παρά το γεγονός ότι η αμερικανική λογοκρισία έχει απαγορεύσει οποιαδήποτε κριτική, γνωρίζουμε από το βρετανικό πρακτορείο ειδήσεων Reuters ότι μια μυστική συνεδρίαση του Κογκρέσου ψήφισε τον Ιανουάριο 2014, τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, του Ισλαμικού Μετώπου, του Μετώπου Αλ-Νούσρα και του Ισλαμικού Κράτους μέχρι 30ης Σεπτεμβρίου 2014 [1].

Λίγες μέρες αργότερα, η Al-Arabiya καυχιόταν ότι ο Πρίγκιπας Abdul Rahman ήταν ο πραγματικός ηγέτης του Ισλαμικού Κράτους [2]. Στη συνέχεια, στις 6 Φεβρουαρίου, ο υπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας των ΗΠΑ, συγκέντρωνε τους κυριότερους Ευρωπαίους υπουργούς Εσωτερικών στην Πολωνία, για να τους ζητήσει να διατηρηθούν οι Ευρωπαίοι τζιχαντιστές στο Λεβάντε απαγορεύοντας τους να επιστρέψουν στις χώρες καταγωγής τους, έτσι ώστε το ΙΚ να ήταν αρκετά δυνατό για να επιτεθεί στο Ιράκ [3].

Τέλος, στα μέσα Φεβρουαρίου, στο Εθνικό Συμβούλιο Ασφαλείας των ΗΠΑ έγινε ένα διήμερο σεμινάριο που παρακολούθησαν οι επικεφαλής των συμμαχικών μυστικών υπηρεσιών που εμπλέκονται στη Συρία, σίγουρα για να προετοιμάσουν την επίθεση του ΙΚΙΛ στο Ιράκ [4].

(Ρεπορτάζ του Αυγούστου 2012 σχετικά με το θρησκευτικό φανατισμό της υποτιθέμενης «δημοκρατικής αντιπολίτευσης»)

Είναι άκρως σοκαριστικό να παρατηρήσουμε ότι τα διεθνή μέσα ενημέρωσης ξαφνικά κατήγγειλαν τα εγκλήματα των τζιχαντιστών ενώ αυτά διεξάγονται αδιάκοπα για τρία χρόνια.
Δεν υπάρχει τίποτα το καινούργιο στους δημόσιους αποκεφαλισμούς και σταυρώσεις: για παράδειγμα, το Ισλαμικό Εμιράτο του Baba Amr, τον Φεβρουάριο 2012, είχε συστήσει ένα «θρησκευτικό δικαστήριο», που καταδίκασε σε θάνατο σε δημόσιες σφαγές πάνω από 150 άτομα, χωρίς να προβληθεί οποιαδήποτε δυτική αντίδραση ούτε από τα Ηνωμένα Έθνη [5].
Τον Μάιο 2013, ο διοικητής της ταξιαρχίας Αλ-Φαρούκ του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (οι περίφημοι «μέτριοι») πρόβαλε ένα βίντεο στο οποίο έχει τεμαχίσει ένα Σύρο στρατιώτη και έφαγε την καρδιά του.
Εκείνη την εποχή, η Δύση επέμενε να παρουσιάσει τους τζιχαντιστές ως «μέτρια αντιπολίτευση», αλλά απελπισμένη, που αγωνιζόταν για την «δημοκρατία».
Το BBC έφτασε στο σημείο να δώσει το λόγο στο κανίβαλο έτσι ώστε ο τελευταίος να δικαιολογηθεί!

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η διαφορά που καθόριζε ο Λωράν Φαμπιούς μεταξύ «μέτριων» τζιχαντιστών (Ελεύθερος Συριακός Στρατός και το Μέτωπο Αλ-Νούσρα -δηλαδή Αλ Κάιντα- μέχρι τις αρχές του 2013) και των «εξτρεμιστών» τζιχαντιστών (Το Μέτωπο Αλ-Νούσρα μετά το 2013 και το ΙΚΙΛ) ήταν ένα καθαρό τέχνασμα επικοινωνίας.

Η περίπτωση του Χαλίφη Ιμπραχίμ είναι διαφωτιστική: το Μάιο 2013, κατά την επίσκεψη του Τζον Μακέιν στον Ελεύθερο Συριακό Στρατό (ΕΣΣ), ήταν ταυτόχρονα μέλος του «μέτριου» επιτελείου και ηγέτης της «εξτρεμιστικής» φράξιας [6] .
Παρομοίως, μια επιστολή από το Στρατηγό Salim Idriss, Αρχηγό του Επιτελείου του ΕΣΣ, με ημερομηνία 17 Ιανουαρίου 2014, πιστοποιεί ότι η Γαλλία και η Τουρκία παρέδιναν πυρομαχικά στον ΕΣΣ κατά ένα τρίτο και τα δύο τρίτα στην Αλ Καϊντα μέσω του ΕΕΣ.
Το γράμμα παρουσιάστηκε από τον πρεσβευτή της Συρίας Μπασάρ Τζααφάρι στο Συμβούλιο Ασφαλείας, η αυθεντικότητα αυτού του εγγράφου δεν έχει αμφισβητηθεί από την γαλλική αντιπροσωπία [7].


Ο Τζον Μακέιν και το Επιτελείο του Ελεύθερου Συριακού Στρατού. Στο αριστερό προσκήνιο, ο Ιμπραχίμ αλ Μπαδρί (Ibrahim al-Badri), με τον οποίο μιλάει ο γερουσιαστής. Αμέσως δίπλα, ο Στρατηγός Ταξίαρχος Σαλίμ Ίντρις (Salim Idris, με γυαλιά).

Τούτου λεχθέντος, είναι σαφές ότι η στάση ορισμένων δυνάμεων του ΝΑΤΟ και του ΣΣΚ άλλαξε τον Αύγουστο του 2014 για να περάσουν από μια μυστική, μαζική και συνεχή υποστήριξη σε ξεκάθαρη εχθρότητα. Για ποιο λόγο;

Το δόγμα Μπρεζίσνκι για το Τζιχαντισμό

Πρέπει να επιστρέψουμε εδώ 35 χρόνια πίσω για να κατανοήσουμε τη σημασία της στροφής που κάνουν η Σαουδική Αραβία -και ίσως οι Ηνωμένες Πολιτείες-. Από το 1979, η Ουάσιγκτον, με την προτροπή του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας Μπρεζίσνκι (Zbigniew Brzezinski), αποφάσισε να στηρίξει το πολιτικό Ισλάμ ενάντια στη σοβιετική επιρροή, αναβιώνοντας την πολιτική της υποστήριξης των Αδελφών Μουσουλμάνων που υιοθετήθηκε στην Αίγυπτο εναντίον του Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ.

Μπρεζίνσκι αποφάσισε να ξεκινήσει μια μεγάλη «ισλαμική επανάσταση» από το Αφγανιστάν (που τότε κυβερνιόταν από το κομμουνιστικό καθεστώς του Μωάμεθ Ταρακί (Taraki) και το Ιράν (όπου ο ίδιος οργάνωσε την επιστροφή του ιμάμη Ρουντολάχ Χομεϊνί).
Στη συνέχεια, αυτή η ισλαμική επανάσταση έπρεπε θα εξαπλωθεί σε όλο τον αραβικό κόσμο και να παρασύρει μαζί της τα εθνικιστικά κινήματα που σχετίζονταν με την ΕΣΣΔ.

Η επιχείρηση στο Αφγανιστάν ήταν μια απροσδόκητη επιτυχία: οι τζιχαντιστές της Παγκόσμιας Αντι-Κομμουνιστικής Λίγκας (WACL) [8], που προσλαμβάνονταν μέσα από τους Μουσουλμάνους Αδελφούς και οδηγούνταν από τον αντι-κομμουνιστή δισεκατομμυριούχο Οσάμα Μπιν Λάντεν Brothers, ξεκίνησαν μια τρομοκρατική εκστρατεία που οδήγησε τη κυβέρνηση να απευθυνθεί στους Σοβιετικούς.
Ο Κόκκινος Στρατός εισήλθε στο Αφγανιστάν και βούρκωσε εκεί για πέντε χρόνια, επιταχύνοντας την πτώση της ΕΣΣΔ.

Η επιχείρηση στο Ιράν ήταν αντίθετα μια καταστροφή: ο Μπρεζίσνκι εξεπλάγη όταν κατάλαβε ότι ο Χομεϊνί δεν ήταν ο άνθρωπος που του είχαν πει –ένας γέρος Αγιατολάχ που προσπαθούσε να ανακτήσει τα κτήματά του που είχαν κατασχεθεί από το Σάχη-, αλλά ένας αυθεντικός αντι-ιμπεριαλιστής.
Κατανοώντας λίγο αργά ότι η λέξη «ισλαμιστής» δεν είχε καθόλου το ίδιο νόημα για τους μεν και για τους δε, ο ίδιος αποφάσισε να ξεχωρίσει τους καλούς σουνίτες (συνεργάτες) από τους κακούς σιίτες (αντι-ιμπεριαλιστές) και να αναθέσει τη διαχείριση των πρώτων στη Σαουδική Αραβία.

Τέλος, λαμβάνοντας υπόψη την ανανέωση της συμμαχίας μεταξύ της Ουάσιγκτον και των Σαούντ, ο Πρόεδρος Κάρτερ ανακοίνωσε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του για την Κατάσταση της Ένωσης στις 23 Ιανουαρίου 1980 ότι, από τότε και στο εξής, η πρόσβαση στο πετρέλαιο του Κόλπου ήταν ένας στόχος που σχετιζόταν με την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ.

Από τότε, οι τζιχαντιστές φορτώθηκαν με όλα τα κακά χτυπήματα εναντίον των Σοβιετικών (και έπειτα Ρώσων) και ενάντια στα εθνικιστικά ή απείθαρχα αραβικά καθεστώτα.
Η περίοδος που ξεκινά από την κατηγορία εναντίον των τζιχαντιστών ότι σχεδίασαν και πραγματοποίησαν τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβριου μέχρι την ανακοίνωση του υποτιθέμενου θανάτου του Οσάμα Μπιν Λάντεν στο Πακιστάν (2001-11) περίπλοκε τα πράγματα.
Έπρεπε ταυτόχρονα να αρνηθεί οποιαδήποτε σχέση με τους τζιχαντιστές και να τους χρησιμοποιήσουν ως πρόσχημα για διάφορες επεμβάσεις. Τα πράγματα ξαναέγιναν καθαρά το 2011 με την επίσημη συνεργασία μεταξύ των τζιχαντιστών και του ΝΑΤΟ στη Λιβύη και τη Συρία.

Η στροφή της Σαουδικής Αραβίας του Αύγουστου 2014

Για 35 χρόνια, η Σαουδική Αραβία χρηματοδότησε και εξόπλισε όλα τα πολιτικά μουσουλμανικά ρεύματα από την στιγμή (1) που ήταν Σουνίτες, (2) που υποστήριζαν το επιχειρηματικό μοντέλο των Ηνωμένων Πολιτειών συμβατό με το Ισλάμ και (3 ) που -σε περίπτωση που η χώρα τους είχε υπογράψει μια συμφωνία με το Ισραήλ- δεν την αμφισβητούσαν.

Για 35 χρόνια, η συντριπτική πλειοψηφία των σουνιτών έκανε τα στραβά μάτια στη συμπαιγνία μεταξύ των μαχητών της Τζιχάντ και του ιμπεριαλισμού. Εξέφρασε την αλληλεγγύη της για όλα όσα έκαναν και για όλα όσα τους είχαν διατάξει.
Τέλος, νομιμοποίησε τον Ουαχαμπιτισμό ως μια αυθεντική μορφή του Ισλάμ, παρά την καταστροφή ιερών τόπων στη Σαουδική Αραβία.

Παρατηρώντας με έκπληξη την «Αραβική Άνοιξη» στη προετοιμασία της οποίας δεν είχε προσκληθεί, η Σαουδική Αραβία ανησύχησε για το ρόλο που δόθηκε από Ουάσιγκτον στο Κατάρ και στους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Το Ριάντ δεν άργησε να ανταγωνίζεται με τη Ντόχα για να χορηγήσει τους τζιχαντιστές στη Λιβύη και ιδιαίτερα στη Συρία.

Για αυτό το λόγο, ο βασιλιάς Αμπντουλάχ έσωσε την αιγυπτιακή οικονομία, όταν ο Στρατηγός Αμπντέλ Φατάχ αλ-Σίσι που έγινε πρόεδρος της Αιγύπτου του έδωσε ένα πλήρες αντίγραφο των αστυνομικών αρχείων που αφορά τους Αδελφούς Μουσουλμάνους.
Ωστόσο, στο πλαίσιο της πάλης κατά της Αδελφότητας, ο Στρατηγός Αλ-Σίσι ανακάλυψε και μετάδωσε, το Φεβρουάριο 2014, το λεπτομερές σχέδιο των Αδελφών να καταλάβουν την εξουσία στο Ριάντ και το Αμπού Ντάμπι. Μέσα σε λίγες μέρες, οι συνωμότες συνελήφθησαν και ομολόγησαν, ενώ η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα απείλησαν το Κατάρ, το Νόνο των Αδελφών, να το καταστρέψουν αμέσως αν δεν εγκατέλειπε την αδελφότητα.

Το Ριάντ δεν άργησε να ανακαλύψει ότι και το Ισλαμικό Κράτος μαστιζόταν από γάγγραινα και ετοιμαζόταν να του επιτεθεί μετά την κατάσχεση του ενός τρίτου του Ιράκ.

Η ιδεολογική κλειδαριά που κατασκευάστηκε εδώ και 35 χρόνια εκτινάχτηκε από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και την Αίγυπτο.
Στις 11 Αυγούστου, ο Μεγάλος Ιμάμης του Πανεπιστημίου Al-Azhar, ο Ahmad al-Tayyeb, καταδίκασε αυστηρά το Ισλαμικό Κράτος και την Αλ-Κάιντα. Ακολούθησε την επόμενη μέρα ο Μεγάλος Μουφτής της Αιγύπτου, Shawki Αλάμ [9].

Στις 18 Αυγούστου και πάλι στις 22, το Αμπού Ντάμπι βομβάρδισε, με τη βοήθεια του Καΐρου, τρομοκράτες στην Τρίπολη (Λιβύη).
Για πρώτη φορά, δύο σουνιτικές χώρες συμμάχησαν για να επιτεθούν σε σουνίτες εξτρεμιστές σε ένα τρίτο σουνιτικό κράτος.
Στόχος τους δεν ήταν άλλος από μια συμμαχία που συμπεριλαμβάνει τον Abdelhakim Belhaj πρώην νούμερο τρία της Αλ Κάιντα που διορίστηκε στρατιωτικός διοικητής της Τρίπολης από το ΝΑΤΟ [10].
Φαίνεται ότι αυτή η επιχείρηση αναλήφθηκε χωρίς να ενημερωθεί η Ουάσιγκτον.

Στις 19 Αυγούστου, ο Μεγάλος Μουφτής της Σαουδικής Αραβίας, σεΐχης Αμπντούλ-Αζίζ Αλ -Σείχη, αποφάσισε –επιτέλους- να αποκαλέσει τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους και της Αλ Κάιντα «εχθρούς νούμερο 1 του Ισλάμ» [11].

Οι συνέπειες της αναστροφής της Σαουδικής Αραβίας

Η αναστροφή της Σαουδικής Αραβίας ήταν τόσο γρήγορη, ώστε οι περιφερειακοί φορείς δεν είχαν το χρόνο να προσαρμοστούν και βρίσκονται επομένως σε αντιφατικές θέσεις ανάλογα με τις περιπτώσεις.
Γενικά, οι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον καταδικάσουν το Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ, αλλά όχι ακόμα στη Συρία.

Ακόμα πιο εκπληκτικό, ενώ το Συμβούλιο Ασφαλείας καταδίκασε το Ισλαμικό Κράτος στην δήλωση του Προέδρου του της 28ης Ιουλίου και με το ψήφισμα του 2170 στις 15 Αυγούστου, είναι σαφές ότι η τζιχαντιστική οργάνωση εξακολουθεί να έχει κρατικές υποστηρίξεις: κατά παράβαση των αρχών που υπενθύμισαν ή θεσπίστηκαν από τα κείμενα αυτά, το λεηλατημένο από το ΙΚ ιρακινό πετρέλαιο λεηλατήθηκε μεταφέρεται μέσω της Τουρκίας.

Φορτώνεται στο λιμάνι του Τσεϊχάν σε πετρελαιοφόρα που καταπλέουν στο Ισραήλ, και στη συνέχεια, αποπλέουν για την Ευρώπη.
Προς το παρόν, τα ονόματα των εταιρικών χορηγών δεν έχουν καθοριστεί, αλλά η ευθύνη της Τουρκίας και του Ισραήλ είναι προφανής.

Από την πλευρά του, το Κατάρ, το οποίο συνεχίζει να φιλοξενήσει πολλές προσωπικότητες της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, εξακολουθεί να αρνείται ότι υποστηρίζει το Ισλαμικό Κράτος.


Συνάντηση των Υπουργών Εξωτερικών της Σαουδικής Αραβίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, της Αίγυπτου και του… Κατάρ, στη Τζέντα, στις 24 Αυγούστου 2014, για την αντιμετώπιση του Ισλαμικού Κράτους. Η Ιορδανία δεν εκπροσωπήθηκε σε αυτή τη σύνοδο κορυφής.

Σε συντονισμένες συνεντεύξεις τύπου, οι υπουργοί Εξωτερικών της Ρωσίας και της Συρίας, Σεργκέι Λαβρόφ και Walid Moallem, έκαναν έκκληση για τη δημιουργία μιας διεθνούς συμμαχίας κατά της τρομοκρατίας.
Ωστόσο, οι Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ προετοιμάζουν επιχειρήσεις σε συριακό έδαφος με τους Βρετανούς («Η Μαύρη Δύναμη Επέμβασης» [12]), αρνήθηκαν να συμμαχήσουν με την Συριακή Αραβική Δημοκρατία και συνεχίζουν να απαιτούν τη παραίτηση του εκλεγμένου προέδρου Μπασάρ αλ-Άσσαντ.

Η σύγκρουση που μόλις ήρθε να θέσει τέλος σε 35 χρόνια Σαουδικής πολιτικής μετατρέπεται σε αντιπαράθεση μεταξύ του Ριάντ και της Αγκύρας.
Ήδη, το τουρκικό και συριακό κουρδικό κόμμα, το PKK, το οποίο εξακολουθεί να θεωρείται από την Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες ως μια τρομοκρατική οργάνωση, υποστηρίζεται από το Πεντάγωνο κατά του Ισλαμικού Κράτους.

Πράγματι, σε αντίθεση με τις παραπλανητικές παρουσιάσεις στον ατλαντικό τύπο, αυτοί οι Τούρκοι και Σύροι μαχητές του ΡΚΚ είναι που ώθησαν πίσω το Ισλαμικό Κράτος τις τελευταίες ημέρες, και όχι οι Ιρακινοί Πεσμεργκά της Τοπικής Κυβέρνησης του Κουρδιστάν, με τη βοήθεια της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας.

Προσωρινό συμπέρασμα

Είναι δύσκολο να διακρίνει αν η σημερινή κατάσταση είναι σκηνοθετημένη ή πραγματικότητα.

Έχουν οι Ηνωμένες Πολιτείες πραγματικά την πρόθεση να καταστρέψουν το Ισλαμικό Κράτος που δημιούργησαν και που φέρεται να τους έχει ξεφύγει ή απλά θέλουν να το αποδυναμώσουν και να το διατηρήσουν ως εργαλείο περιφερειακής πολιτικής;

Υποστηρίζουν η Άγκυρα και το Τελ Αβίβ το Ισλαμικό Κράτος για λογαριασμό της Ουάσιγκτον ή εναντίον της Ουάσιγκτον, ή μήπως παίζουν με τις εσωτερικές διαφωνίες στις Ηνωμένες Πολιτείες;

Μήπως οι Σαούντ, για να σώσουν τη μοναρχία, θα συμμαχήσουν με το Ιράν και τη Συρία, ή θα φτάσουν σε συμφωνία με την Ουάσινγκτον για την τύχη του Ισλαμικού Κράτους;

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση

Κριστιάν Άκκυριά

Πηγή

Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)

[1] “Congress secretly approves U.S. weapons flow to ’moderate’ Syrian rebels”, Mark Hosenball, Reuters, 27 January 2014.

[2] « L’ÉIIL est commandé par le prince Abdul Rahman », Réseau Voltaire, 3 février 2014.

[3] « La Syrie devient « question de sécurité intérieure » aux USA et dans l’UE », Réseau Voltaire, 8 février 2014.

[4] « Washington coordonne la guerre secrète contre la Syrie », Réseau Voltaire, 21 février 2014.

[5] « The Burial Brigade of Homs: An Executioner for Syria’s Rebels Tells His Story », by Ulrike Putz, Der Spiegel, 29 March 2012. Version française in « Les dernières manœuvres de Washington et de ses alliés européens, turcs et arabes », par Pierre Khalaf, New Orient News, Réseau Voltaire, 10 avril 2012.

[6] “Ο Τζον Μακέιν, μαέστρος της «Αραβικής Άνοιξης» και ο Χαλίφης”, τον Τιερί Μεϊσάν, Μετάφραση Κριστιάν, ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ, Δίκτυο Βολταίρος, 30 août 2014.

[7] « Résolution 2165 et débats (aide humanitaire en Syrie) », Réseau Voltaire, 14 juillet 2014.