Η οδυνηρή οικονομική πραγματικότητα

Την ώρα που η κυβέρνηση στήνει φιέστες για την δήθεν έξοδο από τα μνημόνια, ο λαός κάνει αγώνα επιβίωσης με όποια μέσα μπορεί

Γράφει ο Παύλος Δερμενάκης 

Η πλήρης οικονομική αδυναμία των λαϊκών στρωμάτων και η εξαθλίωση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού καταγράφονται καθημερινά με διάφορους τρόπους και οικονομικά μεγέθη. Η εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας του λαού έχει καταγραφεί ήδη από την εποχή του 2ου μνημονίου. 

Ακολουθήστε μας στο Facebook Τελευταία Έξοδος 

Αυτό φυσικά δεν εμποδίζει τις μνημονιακές κυβερνήσεις να επιβάλουν νέους φόρους ή να αυξάνουν τους παλαιότερους. Οι καταστροφικές επιπτώσεις των μνημονιακών πολιτικών άλλες καταγράφονται καθημερινά και άλλες θα φανούν σε βάθος χρόνου. Το πολιτικό σύστημα, με επικεφαλής την κυβέρνηση, παρουσιάζει αυτά που το βολεύουν για την καθιερωμένη προπαγάνδα. Μερικά στοιχεία αυτών των ημερών που δείχνουν ανάγλυφα την κατάσταση είναι τα παρακάτω.

ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΑΠΑΤΗ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ

Η κυβέρνηση με αφορμή το θέμα της περικοπής των συντάξεων από 1/1/2019 αποκαλύπτει με λόγια και έργα το πραγματικό, αποκρουστικό της πρόσωπο. Οι διπρόσωποι «πολιτικοί εκπρόσωποι» του λαού όταν απευθύνονται στα μέσα ενημέρωσης, για επικοινωνιακούς λόγους προς τους ιθαγενείς δείχνουν το σκληρό διαπραγματευτικό τους προφίλ. Υποτίθεται λοιπόν ότι διαπραγματεύονται για να μην εφαρμοστεί ο νόμος, που οι ίδιοι ψήφισαν το Μάη του 2017 «ελαφρά τη καρδία», που προβλέπει ότι από 1/1/2019 οι συντάξεις θα μειωθούν για άλλο ένα 18%, καθώς θα καταργηθεί η προσωπική διαφορά. Την ίδια στιγμή κυκλοφόρησαν εγκύκλιο, στο πλαίσιο της κατάρτισης του κρατικού προϋπολογισμού 2019, στην οποία δίδονται οι οδηγίες για την υλοποίηση της καρατόμησης των συντάξεων! Η διγλωσσία, η υποκρισία, πολιτική αλητεία, από τα ανθρωπάκια που μιλούν στο όνομα της Αριστεράς, σε όλο τους το «μεγαλείο».

Σύμφωνα με το νόμο που ψήφισαν το Μάιο 2017 προβλέπεται η μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης κατά 1% του ΑΕΠ, δηλαδή περίπου 1,8 δισ. ευρώ για το 2019. Κυβερνητικά και κομματικά στελέχη δηλώνουν ότι το μέτρο δεν θα εφαρμοστεί και την ίδια στιγμή η εντολή από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους (κοινώς ο κ. Χουλιαράκης) για την κατάρτιση του προϋπολογισμού 2019 είναι ξεκάθαρη. Εφαρμογή της ψηφισμένης μείωσης των συντάξεων και μάλιστα σύμφωνα με το πρόσφατο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Εξυγίανσης 2019-2022 που προβλέπει κρατική χρηματοδότηση προς τα ταμεία μειωμένη κατά 3,22 δισ. ευρώ. Δηλαδή η τελική αρνητική επίπτωση στις συντάξεις θα είναι ακόμα μεγαλύτερη από εκείνη που είχε απαιτήσει το Μάιο 2017 το ΔΝΤ!

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ

 Τα τελευταία δημοσιονομικά στοιχεία, στο εξάμηνο 2018, από την εκτέλεση του κρατικού προϋπολογισμού οδηγούν, για μία ακόμα φορά, σε πολλά ερωτηματικά στον τομέα της πολυδιαφημισμένης από την κυβέρνηση ανάπτυξης. Μόλις πριν ένα μήνα (20 Ιουνίου) ψηφίστηκε το Μεσοπρόθεσμο 2019-2022, σύμφωνα με το οποίο προβλεπόταν, στο εξάμηνο 2018, υλοποίηση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων 1,6 δισ. ευρώ. Έναντι αυτού του ποσού έχουν δαπανηθεί μόλις 956 εκατ. ευρώ, (μείωση 41,5%). Βέβαια αυτά τα τραγικά νούμερα δεν εμποδίζουν την κυβέρνηση να μιλά συνεχώς για τις επιτυχίες της στον τομέα της ανάπτυξης. Ανάπτυξη την οποία δεν διαπιστώνει κανείς άλλος πλην τις ίδιας, που δίνει συγχαρητήρια στον εαυτό της μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη που βλέπει την ελληνική οικονομία. Φυσικά η περικοπή των δημόσιων επενδύσεων κατά 680 εκατ. ευρώ έχει σαν αποτέλεσμα να εμφανίζει η κυβέρνηση ότι επιτυγχάνονται οι στόχοι όσον αφορά το πρωτογενές πλεόνασμα 2018 στο εξάμηνο!

ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ

 Ένα τεράστιο ζήτημα επιβίωσης για το ελληνικό έθνος είναι οι δραματικές επιπτώσεις της κρίσης, που δημιούργησε και επιδείνωσε με τις αποφάσεις του το πολιτικό σύστημα, στο δημογραφικό. Ο πληθυσμός της Ελλάδας βρίσκεται εδώ και 9 χρόνια, «κάτω από την μπότα» των μνημονίων υπό διωγμό. Το δε μέλλον κάθε άλλο παρά ευνοϊκό θα είναι καθώς η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών θα συνεχιστεί τουλάχιστον μέχρι το 2060, όπως έχει αποδεχθεί και υπογράψει η παρούσα κυβέρνηση και όλο το σάπιο πολιτικό σύστημα. Μόνο στο διάστημα 2011-2017, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, ο πληθυσμός της χώρας μειώθηκε σε απόλυτο μέγεθος κατά 355.000 ανθρώπους. Για το 2050 εκτιμάται ότι μόλις που θα πλησιάζει τα 10 εκατομμύρια ανθρώπων. Για το 2080 η EUROSTAT εκτιμά ότι η Ελλάδα θα έχει πληθυσμό μόλις 7,2 εκατ. Με αυτά τα πληθυσμιακά δεδομένα φυσικά θα αποτελεί, μετά το Λουξεμβούργο, αν όχι το μικρότερο πληθυσμιακά κράτος της ΕΕ των σημερινών 28 μελών τουλάχιστον ένα από τα μικρότερα και φυσικά λόγω γεωπολιτικής θέσης το πλέον επισφαλές!

Η εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας του λαού έχει καταγραφεί ήδη από την εποχή του 2ου μνημονίου. Αυτό φυσικά δεν εμποδίζει τις μνημονιακές κυβερνήσεις να επιβάλουν νέους φόρους ή να αυξάνουν τους παλαιότερους. Οι καταστροφικές επιπτώσεις των μνημονιακών πολιτικών άλλες καταγράφονται καθημερινά και άλλες θα φανούν σε βάθος χρόνου. Το πολιτικό σύστημα, με επικεφαλής την κυβέρνηση, παρουσιάζει αυτά που το βολεύουν για την καθιερωμένη προπαγάνδα

 ΑΠΟΠΟΙΗΣΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΩΝ

Ένα «φαινόμενο» που κάθε χρόνο πηγαίνει από «ρεκόρ σε ρεκόρ» είναι η αποποίηση κληρονομιών. Το 2017 ξεπέρασαν τις 135.000, χωρίς να έχουμε το τελικό νούμερο, αριθμός σχεδόν τριπλάσιος έναντι 54.422 το 2016 και αυξημένος κατά 333% έναντι των περίπου 31.000 αποποιήσεων του 2013. Τι καταγράφουν αυτά τα μεγέθη; Τη φτώχεια και την αδυναμία επιβίωσης του λαού. Οι λόγοι που οδήγησαν στη γιγάντωση του φαινομένου συνοψίζονται στα ακόλουθα: χρέη των εκλιπόντων προς δημόσιο και τράπεζες, αδυναμία να πληρώσουν οι κληρονόμοι τους φόρους κληρονομιάς, αδυναμία μελλοντικής ανταπόκρισης στο κόστος κατοχής του ακινήτου (συντήρηση, ΕΝΦΙΑ, κ.λπ.). Ειδικά στις περιπτώσεις των ακινήτων, που είναι πολλές, κάτω από την πίεση του φορολογικού βάρους, με την αποποίηση παραδίδονται τα ακίνητα από τους κληρονόμους δωρεάν στο δημόσιο.

Μπορεί τα νούμερα να είναι «ψυχρά» όμως πίσω από αυτά στη συγκεκριμένη περίπτωση «κρύβεται» το μεγάλο δράμα της πλήρους ανέχειας των λαϊκών στρωμάτων. Σε μια κοινωνία που ιστορικά έχει «γαλουχηθεί» με τη λογική του «να βάλω ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου» και «να αφήσω κάτι στα παιδιά μου» οι σημερινές γενιές, σε συνθήκες φτωχοποίησης όχι με δική τους υπαιτιότητα αλλά με πολιτικές αποφάσεις κατόπιν έξωθεν εντολών, αδυνατούν να αποδεχθούν την κληρονομιά των γονιών τους. Υποχρεώνονται να κάνουν αποποίηση της κληρονομιάς. Έτσι οι λαϊκοί κόποι μια ζωής από ένα ακόμα δρόμο, εκτός από την άμεση φορολογική ληστεία του κράτους και την κατάσχεση έναντι των οφειλών προς αυτό, καταλήγουν στα «νύχια» του δημοσίου για να «αξιοποιηθούν» όπως αξιοποιούνται σήμερα τα χρυσοπληρωμένα «ολυμπιακά ακίνητα» και τόσα άλλα δημόσια περιουσιακά στοιχεία, που δημιουργήθηκαν από τον «ιδρώτα» και τις στερήσεις του λαού.

Πηγή